ဘဝမွာ လုပ္တတ္သလိုလို လြယ္သလိုလို ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္းစမ္းၾကည့္တဲ့အခါမွ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ရတဲ့ အရာေတြကအမ်ားသား။ မိသားစုနဲ႔တုန္းက ကိုယ္လုပ္သလိုလို ထင္ရတာေတြက ခြဲထြက္လာမွ တကယ္မဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္သိရေပါင္းလည္းမ်ားၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ခုေအာင္ျမင္တိုင္း မွတ္တမ္းတင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး စြဲလာခဲ့တယ္လို႔ပဲ ဆိုပါရေစေတာ့။
မိသားစုနဲ႔ အိမ္မွာေနတုန္းက ကိုယ္က အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ထမင္းဟင္းလည္း ကိုယ္တိုင္မခ်က္ရ။ ေနာက္က ငရုတ္သီးေထာင္း၊ ၾကက္သြန္ႏႊာ၊ ဟင္းအိုးေမႊ၊ ခဏခဏျမည္း အဆင့္။ ေစ်းလည္း ဦးေဆာင္မဝယ္ရ။ ျခင္းေတာင္းကိုင္ အဆင့္။ မဝယ္ရလြန္းလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ အေမနဲ႔ အမေတြက ပိုက္ဆံအိတ္ေပးကိုင္ထားရင္ ေစ်းသည္ကို ပိုက္ဆံေပးဖို႔ သတိမရဘူး။ ကိုယ္ေပးေနက်မွ မဟုတ္တာေနာ္။
အိမ္နဲ႔ေဝးေနေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ္စားခ်င္တာ ကိုယ္မွမခ်က္ရင္ ငတ္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ အစြမ္းေတြျပရတာေပါ့ေလ။
မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး အစြမ္းျပတာက မုန္႔ဟင္းခါး။ မုန္႔ဟင္းခါးဆို ကုလားပဲျပဳတ္ၿပီး ခ်က္တာကိုမွ စားခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ရေတာ့တာေပါ့။ ရယ္ဒီမိတ္ကို ပဲျပဳတ္ၿပီး ေရာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါးကိုေမႊ၊ ကုလားပဲကိုေခ် လို႔ အစအဆံုး အကုန္ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး။ ကၽြန္မရဲ ႔ ပထမဆံုးလက္ရာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ပထမဆံုး စားခြင့္ရတာက ကၽြန္မရဲ ႔ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စားလို႔ အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က မလိမ္တတ္ဘူးလို႔။
ပထမဆံုးလုပ္တဲ့ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကိုေတာ့ စိတ္တုိင္းက်ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ ထားပါတယ္။ အိမ္မွာတုန္းက နာနတ္သီးခြဲဖို႔ ေဝးလို႔ သေဘာၤသီးေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလမွ ခြဲရတာ။ အမလတ္က အသီးဝယ္ေၾကြးရတာ၊ ခြဲေပးရတာ သူ႔ဝါသနာမို႔ ကၽြန္မလုပ္ရေလ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒါကို မသိရွာေလတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း မဒီက သူ ႔ေမြးေန႔ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အေရာက္မွာ တာဝန္ေပးအပ္လာပါတယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကို လက္ခံၿပီး အဆင္အေျပႏိုင္ဆံုး ဓါးကို ခ်က္ခ်င္းေျပးေရြးလိုက္တယ္။ တာဝန္ေတာ့ႀကီးတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဆြမ္းေကၽြး အလွဴမွာ အကုသိုလ္အျဖစ္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ အမလတ္နဲ႔ ျမင္ဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က နာနတ္သီးသည္ေတြ အားလံုးရဲ ႔ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေထာက္ရဦးမယ္ေလ။ အခြံအားလံုး သင္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ဖုန္းကင္မရာေလးနဲ ့ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေနလိုက္တာ၊ တျခားသူေတြအားလံုး ဆြမ္းေကၽြးဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေရာ ကၽြန္မမၿပီးဘူး။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ေတာ္ပါေတာ့လို႔ တားယူရတဲ့ မဒီ ကေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ ႔ ပထမဆံုး နာနတ္သီးခြဲျခင္းဆိုတာ ခုထိသိရွာမယ္မထင္ဘူး။
ေလာကသဘာဝအတိုင္း ပထမဆံုးျပဳလုပ္တဲ့ အရာတိုင္း ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲေနာ္။ အဲဒီလို ပထမဆံုးအၾကိမ္ မျဖစ္ေျမာက္တဲ့ အရာေတြထဲမွာ ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ဆံုးက သရက္သီးခြဲခဲ့တာပါ။ ပထမဆံုး သရက္သီးကို ကၽြန္မခုႏွစ္တန္းႏွစ္က ခြဲခဲ့တယ္။ အေစးထြက္ေအာင္ ထိပ္ကျဖတ္၊ ေရစိမ္ထားတဲ့ သရက္သီး ေပၚတစ္ျခမ္းအခြံခြါတုန္းကေတာ့ အဟုတ္။ အဲ….. တစ္ျခမ္းၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ျခမ္းလည္း လွည့္ေရာ ျပႆနာက စပါေလေရာ။ အခြံမရွိေတာ့လို႔ ေခ်ာေနတဲ့အသား၊ ေခ်ာ္ထြက္မွာစိုးလို႔ တင္းတင္းကိုင္၊ တင္းတာလြန္ေတာ့ ညွစ္သလိုျဖစ္၊ အဲဒီေတာ့ အရည္ေပ်ာ္ထြက္၊ မထြက္ေအာင္ လက္ကိုေလ်ာ့ေတာ့ အခြံလွီးမရ။ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ သရက္သီးေပ်ာ့စိၿပဲေလး ခြဲလို႔ၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးကို အားေပးတဲ့ အေမနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးတဲ့သမီး တစ္ေယာက္တစ္ဖတ္ျမည္း တာကလြဲရင္ သရက္သီးေလး အမွဳိက္ေတာင္းထဲမွာ ဇာတ္သိမ္းသြားရ ရွာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းက ဘူးေလးနဲ႔ထည့္လာတဲ့ သရက္သီးလာေကၽြးတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္ ငါကိုယ္တိုင္လွီးလာတာတဲ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမို႔ သူ႔သရက္သီးကိုလည္း ဘယ္လိုမွစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။
ပထမဆံုးလုပ္တဲ့အရာေလးေတြ ျဖစ္ေျမာက္သြားရင္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သလို၊ မျဖစ္ေျမာက္ရင္လည္း ပထမဆံုးအေခါက္မို႔ပါေလဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးၿပီး ေနာက္တစ္ခါထပ္စမ္းဖို႔ စိတ္မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအလြန္တန္ဖိုးထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ ႔ ပထမဆံုးလက္ရာေလးတစ္ခုအတြက္ေတာ့ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။
ဇာထိုး၊ ပန္းထိုး ၊ တစ္ေခ်ာင္းထိုး စတဲ့လက္မွဳအလုပ္ေတြကို ဝါသနာပါတဲ့ ကၽြန္မ အဲဒါေတြသင္တိုင္း သင္ထိုး ထိုးမယ့္ အရာကို အေမသံုးလို႔ရမယ့္ အရာေရြးေလ့ရွိတယ္။ ပထမဆံုးလက္ရာကို အေမ့ကို ေပးခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ပထမဆံုးမို႔လို႔ အခ်ဳိးသိပ္မက်ရင္ အေမကပဲ သည္းခံၿပီးသံုးမွာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ဒါ သမီးေလး ထိုးေပးတာေလဆိုၿပီး ေျပာတာေလး ၾကားခ်င္တာ တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးေလးခ်က္ ျပတ္ေပါ့။
သင္ခဲ့သမွ် လက္မွဳအလုပ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ တတ္တင္းထိုးရတာဟာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ဆံုးပါပဲ။ တက္တင္းက ထိုးရတာ အခ်ိန္ၾကာသေလာက္ ဇက္ေၾကာကလည္း တက္ပါ့။ ၿပီးေတာ့ တက္တင္းထိုးနည္း သင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးသူနဲ႔ ယူသူ ဘယ္သန္ညာသန္ မတူတာေလေတာ့ ခြက်က်။ ဒါေပမယ့္ သင္ေပးတဲ့ အစ္မက စိတ္ရွည္လြန္းလို႔ အေမ့အတြက္ ပုခံုးတင္ ပုဝါရွည္ေလး တစ္ထည္ေတာ့ျဖစ္ေျမာက္သြားတယ္။
အဲဒီ့ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေျပာင္းၿပီးကာစ။ အသစ္ေျပာင္းတဲ့အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ အထာမက်ေသးလို႔ တျခားအိမ္သားေတြ အလုပ္သြားခ်ိန္ အေမနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖိုခန္းကို ရွင္းလင္းရင္း ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ဖို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။ ရွင္းရင္းလင္းရင္း အေမက ဖုန္သုတ္ရေအာင္ တဘက္အေဟာင္းတစ္ထည္ သြားယူဖို႔ေျပာတယ္။ တဘက္ေတြ၊ ပုဝါေတြ၊ ၿခံဳထည္ေတြ ထားတဲ့ေနရာမွာ အေဟာင္းရွာရင္း ေတြ ႔တာက အမွဳန္အမႊား ခ်ည္စေတြ။ ကုန္ပါၿပီ။ ဒီေလာက္ သံုးၿပီးသား တဘက္အေဟာင္းေတြ၊ အသစ္ေတြ၊ ၿခံဳထည္ေတြ၊ ပုဝါေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ၾကားက ဒီတက္တင္းပုဝါေလးကိုမွ ၾကြက္ကေရြးကိုက္ရတယ္လို႔။ တျခားဟာေတြ အကုန္ အေကာင္းပကတိ။
ႏွေမ်ာလိုက္တာ၊ စိတ္တိုလိုက္တာ၊ပုဝါေလးကိုင္ၿပီး ထိုင္ငိုေနတာ၊ ခိုင္းလိုက္တာလည္း သတိမရေတာ့။ အေမက ေနာက္ကလွမ္းေခၚမွ မီးဖိုခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ယူခိုင္းတဲ့ တဘက္မပါဘဲ လက္ဗလာ၊မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲ ျဖစ္လာတာျမင္ၿပီး လန္႔ဖ်တ္သြားပါေရာ။ အိမ္အသစ္မွာ ငါ့သမီးဘာျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ေျပာလိုက္မွ အေမက အိမ္အသစ္မွာ ၾကြက္အသစ္က ငါ့သမီးကို မိတ္ဆက္တာေပါ့တဲ့။ သူမိတ္ဆက္ပံုက လြန္လြန္းပါတယ္။
အဲဒီ့ ၾကြက္စာမိသြားတဲ့ တက္တင္းပုဝါေလးက ကၽြန္မအတြက္ ပထမဆံုး တက္တင္းလက္ရာ ျဖစ္သလို ေနာက္ဆံုးလက္ရာ လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္အထိ ေနာက္တစ္ခါ တက္တင္းထိုးဖို႔ကို စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူးေလ။
ပထမဆံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္မေရးတဲ့ ကဗ်ာ အပိုင္းအစ ဘေလာဂ္စာမ်က္ႏွာေပၚ ပထမဆံုး ေရာက္ရတာကလည္း အမွတ္ရစရာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုလုပ္ထားတဲ့ အီကို96 ဘေလာဂ္ကလြဲလို႔ ဘေလာဂ္ မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မ၊ ကိစၥတစ္ခုအေၾကာင္းျပဳလို႔ အတူေန သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔အိမ္ လိုက္သြားမိပါတယ္။ ျပန္ခါနီး သၾကၤန္အတြက္ ကဗ်ာစုစပ္ရေအာင္လို႔ အစ္မခ်စ္က ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြကိုေျပာေတာ့၊ ဆိုင္းသံၾကားရင္ မေနႏိုင္ဘဲ က ခ်င္သူမို႔ ခြင့္ေတာင္းမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ ႔ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလး ဘေလာဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြရဲ ႔ ကဗ်ာထဲ ဝင္ရွဳပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
အခု ဘေလာဂ္ေရးမယ္စိတ္ကူးေတာ့ အရင္ဆံုးတင္မယ့္ပိုစ့္အတြက္ စဥ္းစားရပါၿပီ။ ကၽြန္မေရးထားတာေတြထဲက ဘယ္ဟာနဲ႔စရပါ့။ စဥ္းစားရင္း၊ ေတြးေတာရင္း အေျဖရၿပီး ခ်ေရးမိသြားပါတယ္။ ခ်ေရးမိတဲ့အတိုင္း ပထမဆံုးေတြနဲ႔ ပထမဆံုး စ လိုက္ပါတယ္။ ။
