“ ဒီေန႔ နင့္ေစာေစာ လာမွာလား”
တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းမွာ မီးဖိုထဲအလုပ္ရွဳပ္ေနေသာ မီ့ ကို သက္သက္ က ေမးလာသည္။
“ မမသက္၊ မမီအစ္ကိုႀကီးကို ဘာလို႔ ေစာေစာ လို႔ ေခၚတာလဲဟင္ ” တစ္အိမ္တည္း အတူေန မိန္မိန္း ၏ ထပ္ဆင့္ အေမးစကား။
“ ဟားဟား သူ ႔ကိုသာေမးၾကည့္ ၊ ငါကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းအစ ျမစ္လယ္ေခါင္က လို႔ပဲ အစေဖာ္ေပးမယ္ ”
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၿပံဳး၍ၾကည့္ေနမိေသာ မီ့မ်က္ဝန္းထဲသို႔ စီးဝင္လာတဲ့ အတိတ္က အရိပ္မ်ားက ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ။ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္မွာေပါ့ ….. ။
* * * * * * *
မီတို႔ေက်ာင္းက ဘုရားဖူးခရီးထြက္ၾကေတာ့ Express ကား၂စီးျဖင့္ ။ လိုက္ပါလာသည့္ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြက ၂ စီးစာမကေလေတာ့ ေယာက်ာၤးေလး အမ်ားစုက ထိုင္တလွည့္ရပ္တခ်ီ။ ပုဂံမွာ စြယ္ေတာ္ေလးဆူဖူးေတာ့ မနက္ေလးနာရီထၿပီး တန္႔ၾကည္ေတာင္ဘုရားကို အရင္ဆံုးသြားၾကသည္။ အသြားတုန္းက ေမွာင္ေနလို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဓါတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရသမွ် အျပန္မွာ အတိုးခ်ရိုက္ၾကသည္။ နံနက္ေနျခည္နဲ႔ ေလႏုေအးေအးမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္သာယာ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးေနာက္ခံထားလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီး သက္သက္က ျပဴးတူးျပာတာနွင့္ တိုးတိုးကပ္ေျပာသည္။
“ ငါ့အိတ္ ငါ့အိတ္ ဟိုတစ္ေယာက္ယူၿပီး ေခါင္းဦးထားတယ္ ”
သက္သက္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာျမင္ဖူးေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သက္သက္ရဲ ႔အိတ္ကို ေခါင္းဦးကာ ေမာ္ေတာ္၏ေဘးခုံတန္းမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။
“ေနပါေစဟယ္ သူတို႔က ကားေပၚမွာတုန္းကလည္း ေကာင္းေကာင္းထိုင္ရ အိပ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ မနက္ကလည္း အေစာႀကီး ထလာရတာ၊ ေမာ္ေတာ္စီးတုန္း နာရီဝက္ေလာက္ပဲဟာ၊ နင့္အိတ္္ယူေျပးတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခိုင္ဇာ ”
“ေအးေလ နင့္အိတ္ထဲမွာ အေႏြးထည္ပါတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ အိၿပီး အိပ္လို႔ေကာင္းလို႔ ေနမွာေပါ့၊ သူယူေျပးလို႔ မရပါဘူး၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက နင့္ဘက္မွာရွိတယ္။ မပူနဲ႔ ”
“မဟုတ္ဘူးဟဲ့ ၊ ငါ့အိတ္ကို ယူအိပ္တာေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊ အထဲမွာ ေစာေစာတုန္းက ေတာင္ေပၚမွာ ငါယူတတ္တဲ့ နင့္မ်က္မွန္၊ ငါဒီအတိုင္းထည့္ထားတာ ၊ သူ႔ေခါင္းႀကီးနဲ႔ဖိမိရင္ က်ဳိးၿပီပဲ ”
“ အဲေတာ့ ငါ့ဟာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့အမဟာ ငွားလာတာ ”
မီတို႔ သံုးေယာက္ထိုေက်ာင္းသားထံမွ အိတ္ျပန္ေတာင္းရန္ ႀကံစည္ဆဲမွာ သူက ေခါင္းကို အိတ္ေပၚမွ ေလွ်ာခ်လိုက္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။
“ အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဘဲ၊ ငါတို႔ေျပာတာၾကားသြားၿပီ ” ခိုင္ဇာ့ တီးတိုးမွတ္ခ်က္သံ အဆံုးမွာ သက္သက္က အိတ္ကို ဖ်တ္ခနဲထဆြဲလိုက္သည္။ မီ က အိတ္ထဲမွ မ်က္မွန္ကို ကမန္းကတန္းရွာရသည္။
ေလာကနႏၵာဘုရားေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းမို႔ ခဏနားၾကသည္။ ဘုရားေျခရင္း သစ္ပင္ရိပ္က ျမစ္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေသာ ေက်ာက္ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္းသူေရာက္လာသည္။
“ ခုနက အိတ္ … ဟို …. မ်က္မွန္က်ဳိးသြားလားလို႔ ”
“ ေၾသာ္ .. ဟင့္အင္း .. မက်ဳိးပါဘူး ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚကကိစၥအခုမွ လာေျပာေနတယ္၊ က်ဳိးလို႔ကေတာ့ အေလ်ာ္ေတာင္းၿပီးေရာေပါ့ ”
“ အဲ အဟဲ… ကၽြန္ေတာ္ … အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ေခါင္းနည္းနည္းေနာက္သြားလို႔ပါ ၊ ဟို ၂ ေယာက္ေရာ ”
“ အေၾကာ္သြားဝယ္ၾကတယ္”
“ လိုက္မသြားဘူးလား”
“ သြားစားၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ သြားဝယ္ၾကတာ၊ တမင္ေနခဲ့တာ ”
“ ဟာ ခံုဦးထားတာႀကီးကေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ”
“ အမယ္ … လူကိုမ်ား တသက္လံုးေနရာမဖယ္ေပးေတာ့မွာက်ေနတာပဲ ” မီ တို႔ တူတူရယ္မိၾကသည္။
“ တမင္လိုက္မသြားတာ၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ေငးခ်င္လို႔ ၊ ေတြးခ်င္လို႔ ”
“ မမီက ဘာေတြေတြးတာလဲဗ်၊ အဲ …. မေျဖခ်င္လည္း မေျဖနဲ႔ေနာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေမးလိုက္မိတာ ”
“ ရပါတယ္၊ မီ ေတြးေနတာ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနဲ႔ အေနာ္ရထာမင္းႀကီး ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေလာကနႏၵာဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ႔ စြယ္ေတာ္ကို ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းကပင့္ေဆာင္လာေတာ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးက ေလာကနႏၵာေရဆိပ္ကေန ေရထဲအထိဆင္းၿပီး ဦးကင္းထက္က ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီ့ပံုရိပ္ကို အခုမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္တာ။ အင္မတန္ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးဟာ သာသနာေတာ္အက်ဳိး၊ ျပည္သူေတြအက်ဳိးအတြက္ ရာဇမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်ႏိုင္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ အတုယူစရာေကာင္းလဲလို႔။ ေနာက္ၿပီး ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားခဲ့တာ အေနာ္ရထာမင္းရဲ ႔ ေက်းဇူးဆိုရင္၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးရဲ ႔ ေက်းဇူးလည္း မကင္းဘူးလို႔ ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဧရာဝတီဆိုတဲ့ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းရွိေနတာ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလဲ၊ က်က္သေရရွိလဲေနာ္ ”
သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳး၍သာ ျမစ္ဧရာကို လွမ္းၾကည့္ေနပါသည္။ ေနပါဦး စကားေတြသာေျပာေနတာ သူက မီ့နာမည္ကိုသိေနၿပီး မီကျဖင့္ မသိရေသး။
“ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္ ”
“ ေဖာ္ေဒၚခန္း ”
“ ဘာ … ဘာ ခမး္ … ဘာလူမ်ဳိးလဲဟင္ ” သူ ႔စကားေလယူေလသိမ္းအရ တိုင္းရင္းသားမွန္းသိေပမယ့္ ဘာတိုင္းရင္းသားမွန္းမသိ၍ မီ ေမးလိုက္မိသည္။
“ ေဖာ္ေဒၚခန္း ပါ ။ ကခ်င္မ်ဳိးႏြယ္ထဲကပဲ ဆိုပါေတာ့ ”
ဒီလိုႏွင့္ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနေဘးမွစတင္ကာ ဤကခ်င္လူငယ္ေလးသည္ မီ့ ဘဝထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုကခ်င္လူငယ္ေလးအား အေျဖေပးရန္အတြက္ ကခ်င္မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းထံမွ သင္ယူခဲ့ၿပီး သက္သက္နဲ႔ ခိုင္ဇာ တို႔ေရွ႕မွာ “ ေစာရအိုင္” ဟု ရြတ္ဆိုမိရင္းက ေခၚရခက္ေသာ သူ႔အမည္အတြက္ “ ေစာေစာ” ဟူေသာ အမည္သစ္ ရသြားရွာေတာ့သည္။
အတိတ္က အေၾကာင္းေတြက ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရသည္။ မီတို႔ရဲ ႔ အတိတ္ကို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနွင့္ ခြဲျခားမရ။ မီတို႕မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ျမန္မာျပည္သူေတြအားလံုးနဲ႔ကို ခြဲျခားလို႔မရတာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ သမိုင္းကို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက သယ္ေဆာင္စီးဆင္းေနတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဧရာဝတီရဲ ႔ သမိုင္းကေရာ …..
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေလာကနႏၵာဘုရားေျခရင္းက ေက်ာက္ခံုတန္းမွာ ထိုင္ခြင့္ႀကံဳခဲ့ရင္ မီတို႔ခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက အေနာ္ရထာမင္းႀကီးအေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္ပါဦးမလား။
* * * * * * *
“ မမမီေရ ကိုႀကီးေစာေစာ ေရာက္လာၿပီ”
မိန္မိန္းရဲ ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ၿပံဳးရသည္။ စကာၤပူကို ေရာက္ကာမွ မီတို႔ ေတြ႔ရခ်ိန္ေတြ နည္းသြားေတာ့သည္။ မီက စေန၊ တနဂၤေႏြ ပံုမွန္ရံုးပိတ္ေပမယ့္ သူ႔အလုပ္က ေလးရက္တက္ တစ္ရက္နား။ သူနားတဲ့ရက္က စေန၊ တနဂၤေႏြျဖစ္မွ အိမ္မွာဆံုျဖစ္သည္။ ဟင္းခ်က္ပ်င္းေသာမီသည္ သူလာမည့္ေန႔ေတြမွာေတာ့ မီးဖိုထဲတြင္ အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္သည္။
“ ဒီေန႔ ေနာက္က်တယ္”
“ ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ စာနည္းနည္းဖတ္ေနလို႔၊ ဒီေန႔ဘာေကၽြးမွာလဲ”
“ ဘာမွခ်က္မထားဘူး၊ ဒီေန႔ ေမာင္ခ်က္ေကၽြးတာ စားမလားလို႔ ” တစ္နာရီခန္႔ ေနာက္က် ေရာက္လာေသာ ေမာင့္အား စိတ္ေကာက္ခ်င္ပါသည္။
“ ခ်က္ေကၽြးတာ စားမယ္ဆိုရင္ သင္လိုက္ဦးမယ္၊ ကရင္ပိန္းဥဟင္းခ်က္တတ္ဖို႔ ကရင္မေလးနဲ႔သင္၊ ရခုိင္ငပိေထာင္းကေတာ့ ရခိုင္မေလးနဲ႔သင္ ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ “ ဟြန္း ” လုပ္လိုက္မိသည္။
“ မနာလိုျဖစ္တာလား ”
“ ျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ ပဲကုလားဟင္းခ်က္တယ္၊ သူေျပာမွပဲ . . . ”
“ ဟင္.. ေၾသာ္ … ဟားဟား … ကိုယ္မေျပာဘူးေနာ္၊ ကုလားႀကီးဆီက သင္တယ္လို႔ ကိုယ္မေျပာဘူး ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ သက္သက္ေရာ မိန္မိန္းပါ လိုက္ရယ္ၾကသည္။ ဤသို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာစရာေတြသာ ေျပာဆိုေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲေရာ ေခါင္းထဲကပါ မထြက္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထမင္းစားပြဲမွာ မီ ကပဲ စေျပာမိသည္။
“ ကုလားႀကီးဆိုလို႔ ၊ ဟို တရုတ္ေတြျမစ္ဆံုမွာ ဆည္ေဆာက္မယ့္သတင္း၊ အီးေမးလ္ေတြရတယ္ မဟုတ္လားေမာင္ ”
“ ရတယ္ေလ၊ ဒီမနက္ေနာက္က်ေနတာ ပိတ္ရက္ အခ်ိန္ရတုန္းေလး EIA Report ဖတ္ေနလို႔ ”
“ ႏွေမ်ာလိုက္တာေမာင္ရယ္၊သူ႔ဟာသာသူ သာယာလွပၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု၊ အဲဒီ့စီမံကိန္းေတြသာ အေကာင္အထည္ေပၚသြားရင္ အဲဒီ့ေဒသဟာ အရင္လိုဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ”
“ သူအရင္လို ျပန္မျဖစ္တဲ့အတြက္ တျခားအရင္က မျဖစ္ဘူးေသးတာေတြ ျဖစ္လာမယ္ေလ၊ ေကာင္းတာေကာ ဆိုးတာေကာ ”
“ ဟုတ္တယ္ ျဖစ္မယ္၊ ေတာေတြေျပာင္မယ္ ၊ ေတာင္ေတြကတံုးျဖစ္မယ္၊ ရွားပါးတိရိစာၦန္ေတြရဲ ႔ အရိုးေတြ၊ အေရေတြ၊ အစြယ္ေတြလည္း သူတို႔ေစ်းကြက္မွာပိုေပါလာမယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ႔ အိမ္ေတြ စိုက္ခင္းေတြေပ်ာက္မယ္၊ စိုက္စရာ ေတာင္ယာမရွိေတာ့ ဘာသြားစားရမွာလဲ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးဘဲ လုပ္တတ္တဲ့ ေတာင္ယာသမား သူတို႔ေဆာက္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘယ္ေနရာအလုပ္ေပးမွာတဲ့လဲ။ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ အဲဒီ့ တရုတ္က ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုတာ မမ်ားပါဘူးတဲ့။ ၁၀၀၀၀ လည္းလူပဲ တစ္ေယာက္လည္းလူပဲ။ လူေတြကို လူလို႔ျမင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ မီကေတာ့ စာေတြေရးဦးမယ္ ” ဘယ္သူ႕ကိုစိတ္တိုလို႔ ဘယ္ကိုေျပာရမွန္း မသိေသာ မီ့ ေဒါသမ်ား ေမာင့္အေပၚပံုက်သြားသည္။
“ ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ မီ ရဲ ႔ ၊ ထမင္းစားရင္း ေဒါသမထြက္နဲ႔ေလ၊ ကိုယ္က အဲဒီ့စီမံကိန္းႀကီးက ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစီမံကိန္းကစေနတာၾကာၿပီ ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ ။ မီ က အခုမွ ဘာမွ ဂဃဏန မသိဘဲ ဘာကိုဘယ္လိုသြားေရးမလဲ။ မီ့ဟာမီ ေဒါသေတြထြက္ေနတာ မပင္ပန္းဘူးလား ”
ေမာင့္စကားေၾကာင့္ မီ ခဏမွ်ၿငိမ္က်သြားသည္။ မီက တစ္ခုခုဆို ဆူညံေပါက္ကြဲလို႔ ေဒါသႀကီးတတ္သူ။ ေမာင္က ေသြးေအးၿပီး အရွည္သျဖင့္ စဥ္းစားတတ္သူ။ ထို႔ထက္ပို၍ ေမာင္ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရာ ေဒသႀကီး ပ်က္စီးမွာကို ေမာင္က ေပ်ာ္ေနပါ့မလား။
“ သူတို႔လုပ္တဲ့သူေတြက ပညာရွင္ေတြေလ၊ အဲဒီ့ပညာရွင္ေတြကို သူတို႔ထက္မနည္းကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကသာ ေဝဖန္ခ်ိန္ထိုးျပေပးႏိုင္မွာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကေတာ့ က႑စံုမသိႏိုင္ ေ၀ဖန္မေပးႏိုင္ဘူး။ အကုန္သိတယ္တတ္တယ္ လုပ္လို႔မရဘူး။ မီက ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဘာမွ ဂဃဏနမသိဘဲ သြားေဝဖန္မယ္ဆိုရင္ ထိေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေရမစီးေတာ့မွာစိုးရိမ္တယ္ဆိုရင္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကိုဆည္ထဲသိမ္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ကို လႊတ္ေပးမွာပါဆိုၿပီး တရုတ္ပညာရွင္ေတြက ျပန္ရွင္းမွာပဲ။ မီက အဲလိုေျဖရွင္းခ်က္ေတြလိုခ်င္တာလား၊ လံုးဝရပ္တံ့ ေစခ်င္တာလား ျပတ္သားေအာင္ေရးရမယ္။ ေဒါသအေလ်ာက္ ခံစားခ်က္အေလ်ာက္ ေရွာက္ေရးတာထက္၊ ဧရာဝတီကို မပ်က္ေအာင္၊ ျမစ္ဆံုကို မေပ်ာက္ေအာင္၊ ဘယ္လိုကာကြယ္ၾကမယ္ဆိုတာကို ေရးတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ”
“ အဲဒီ့ တရုတ္ေတြကလည္း သူတို႔ေျမမွာ သူတို႔ျမစ္ႀကီးေတြကို ဖ်က္ဆီးလို႔ အားမရလို႔ မီတို႔ ေျမကို လာဖ်က္ဆီးေနတာ။ သူတို႔ဖ်က္ဆီးတာေတြေၾကာင့္ လူေတြ၊တိရိစာၦန္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို သူတို႔ျပည္ထဲကအဲဒီ့ ျမစ္ေသႀကီးေတြ သက္ေသရွိပါလ်က္နဲ႔ ေျဗာင္လိမ္ေနၾကတယ္။ ေလာဘႀကီးလိုက္တာလည္းလြန္ေရာ။ သူတို႔တရုတ္ေတြပဲ ဦးေဆာင္၊ သူတိုု႔တရုတ္ေတြကိုပဲ အလုပ္ခန္႔၊ ဒါႀကီးၿပီးသြားလည္း သူတို႔တရုတ္ေတြပဲ ပညာရွင္ေတြပါဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဦးမွာ။ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ ေခါင္းတစ္ပိုင္းကို ေသနတ္တစ္ခ်က္ ေဖာက္စရာမလိုဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ။ ျမန္မာျပည္ကို တရုတ္ကိုလိုနီလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ။ ”
“ မမမီ သံုးတဲ့ စကားလံုးကို နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ျပင္ေပးပါလား။ ” ထမင္းပန္းကန္ေလးကိုင္ကာ စားပြဲဝိုင္းသို႔ေရာက္လာေသာ မိန္မိန္းက မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေဆြးေႏြးပြဲထဲသို႔ ပါဝင္လာသည္။
“ သူတို႔တရုတ္ဆိုတာထက္ ျပည္ႀကီးတရုတ္လို႔ေျပာတာ ပိုမွန္မယ္ မမမီရဲ ႔ ။ မိန္မိန္းတို႔က ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိးစစ္စစ္ေတြပါ။ အဲဒါထက္ပိုၿပီးတိတိက်က်ေျပာရင္ အဘိုးေတြအေဘးေတြ လက္ထက္ကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက ျပည္ၿမိဳ ႔မွာေနလာၾကတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဧရာဝတီျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ဳိးလို႔ ျမစ္ကမ္းပါးမွာေဆာ့လာတာ။ မမမီတို႔ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ခ်စ္သလို မိန္မိန္းတို႕လည္းခ်စ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီကို ထိခိုက္မွာ မိန္မိန္းတို႔လည္းစိုးရိမ္တယ္။ တရုတ္လူမ်ဳိးဆိုေပမယ့္ ျပည္ၿမိဳ ႔က ပဲျပဳတ္စားၿပီးႀကီးလာတာပါ။ တရုတ္ျပည္မႀကီးေကာင္းစားၿပီး ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က ျပည္သူေတြစိတ္ဆင္းရဲမွာ၊ ဒုကၡေရာက္မွာ၊ ငတ္မွာေတာ့ မလိုလားဘူး။ ကိုယ္ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရာေျမထက္ ပိုၿပီးခ်စ္ခင္တြယ္တာစရာ မရွိဘူး။ မမမီတို႔ထက္ပိုၿပီး ဒီမွာရွိတဲ့ စလံုးတရုတ္၊ မေလးရွန္းတရုတ္ ၊ ျပည္ႀကီးတရုတ္မေတြကို ခင္တြယ္လို႔ မရသလိုေပါ့ ”
“ ေအးပါ ေအးပါ အစ္မ စကားလံုးကိုျပင္ပါ့မယ္။ မိန္မိန္းက ျမန္မာျပည္နဲ႔ဧရာဝတီကိုခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က တရုတ္မေလးမွန္း အစ္မ သိပါတယ္ ”
“ ခ်စ္တယ္မမမီေရ ခ်စ္တယ္၊ အခု ဧရာဝတီကိုကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းခ်စ္ပါတယ္ လို႔ ငိုခ်င္းခ်ေနသူေတြထက္ကို ပိုတန္ဖိုးထားေသး ခ်စ္ေသးတယ္ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ ျမစ္ဖ်ားေတြနဲ႔ ျမစ္ဆံုမွာမွ လာေဆာက္ရတယ္လို႔ ၊ မီးမလင္းရင္ေနပါ ၊ မေဆာက္ၾကပါနဲ႔၊ မိန္မိန္းကေတာ့ လံုးဝ ကန္႔ကြက္တယ္ ”
မိန္မိန္းစကားေၾကာင့္ ေမာင္က ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစဆိုေသာ အၿပံဳးမ်ဳိးျဖင့္ မီ့ကို ၾကည့္ကာၿပံဳး သည္။
“ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေမာင္ေျပာသလို ေဒါသမ်ားေတာ့ အမွားပါတတ္တာေပါ့။ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ပစ္ပယ္ထားလို႔ မရဘူးေမာင္ရဲ ႔။ လူေတြက စက္ရုပ္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ ေငြေပးဝယ္မရတဲ့ အရာေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ေငြနဲ႔တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြလည္းရွိတယ္။ ေငြေပးတိုင္းေရာင္းလို႔ မရတာေတြလည္းရွိတယ္။ ျမစ္ဆံုဆိုတာ ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြရဲ ႔ တန္ဖိုးထားရာေနရာ။ ထားပါေတာ့ သူတို႔ေျပာသလို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္ပဲထား ။ မ်က္စိစံုမွိတ္ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးယံုလိုက္ရတယ္ပဲထား။ ျမစ္ဆံုကေတာ့ ပ်က္စီးၿပီ။ ကခ်င္ရဲ ႔ေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝအတိုင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဆည္ႀကီး ခုႏွစ္ခုစာ ေတာေတြျပဳန္း ေတာင္ေတြကတုံးျဖစ္ေတာ့ေရာ ရာသီဥတုေတြ မေျပာင္းလဲေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ကခ်င္ဆိုတာလည္း မီတို႔ လူမ်ဳိးေတြထဲက တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မီတို႔လူမ်ဳိးေတြ ခံစားရတာေတြကို ျပန္ရလာမယ့္ ေငြေၾကးအက်ဴိးအျမတ္နဲ႔ လဲလွယ္ရမွာလား။ တိုးတက္ဖို႔လုပ္တာဆိုရင္ ဘာတိုးတက္မွာလဲ ဆိုတာလည္း ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္ေလ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ တိုးတက္လာၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ ေအာက္ဆံုးထိုးဆင္း ကုန္မယ္ဆိုရင္ေရာ ဒီတိုးတက္တာကို လက္ခံရမွာလား။ ရုပ္ဝတၳဳေတြတိုးတက္လာက မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရ တြက္ခ်က္လို႔ရေပမယ့္ ၊ စိတ္ရဲ ႔ ဒဏ္ရာ ခံစားခ်က္ေတြက တိုင္းတာလို႔ မရဘူးေမာင္။ တကယ့္တကယ္တမ္း ဒီဆည္ေၾကာင့္ ေဘးအႏၱရယ္ျဖစ္လာရင္ သူတို႔က ဘာတာဝန္ယူမွာမို႔လဲ။ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း သဝဏ္လႊာအျပင္ ဘာလုပ္ေပးမွာမို႔လဲ။ ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ လိုက္ကယ္ဆယ္ေရးေတြ လုပ္တာထက္၊ မျဖစ္သင့္တာကို မျဖစ္ေအာင္ အစကတည္းႀကိဳတင္ကာကြယ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ႔ ခံစားခ်က္၊ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ ႔ လိုအပ္ခ်က္ ေမာင္က မီ့ထက္ပိုသိမွာပါ ”
မီ့ရဲ ႔ စကားေတြေၾကာင့္ ေမာင့္ရဲ ႔ေအးေဆးတဲ့ မ်က္ႏွာက ပိုလို႔ တည္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။
“ သိတာေပါ့ မီရယ္၊ သိတာေပါ့ ၊ ကိုယ္က အဲဒီ့ေဒသမွာ ႀကီးပ်င္းလာခဲ့တာပဲ။ ေနရာေတြက ေခါင္တယ္၊ သြားရလာရခက္ခဲလို႔ ဒီျမစ္ႀကီးကိုပဲ အားကိုးၾကရတယ္။ လူေတြက ဆင္းရဲတယ္ ရိုးသားတယ္။ ဖြံ ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မွဳ ေႏွးေကြးလို႔ ဗဟုသုတနဲတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္ေတြ တိုက္ပြဲေတြခဏခဏျဖစ္၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ပစ္လိုက္ၾကတာ တဝုန္းဝုန္း ေသလိုက္ၾကတာ အတံုးအရုံး။ ဘုမသိဘမသိ ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြယူၿပီး အပစ္အခတ္ေတြရပ္စဲထားၾကလို႔ နည္းနည္းေတာ္သြားရာက အခုဒီကိစၥေၾကာင့္ ျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့ေျမကို လာထိလို႔ ကခ်င္က ဆည္မေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ဟန္႔တား၊ ေဆာက္ေနတာက ျပည္မက တရုတ္ေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးသမားေတြ မထိခိုက္ေအာင္ အစိုးရတပ္က ကာေပး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပည္မတရုတ္ေတြကို ကာေပးရာက ကိုယ့္လူမ်ဳိးခ်င္း တိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ေရာ။ ျမန္မာတပ္ကပဲက်က် ကခ်င္တပ္ကပဲက်က် ျပည္မတရုတ္ေတြက အေနသာႀကီးပဲ၊ သူတို႔က သူတို႔လုပ္ငန္းၿပီးဖို႔ပဲၾကည့္မွာေလ ”
“ ကိုယ္ ၃ တန္းတုန္းက ကိုယ္တို႔ေဒသမွာ ေရႀကီးေျမၿပိဳတာေတြ တစ္ခါၾကံဳဖူးတယ္။ ၃ တန္းဆိုေတာ့ ၁၉၈၇ ေလာက္ကျဖစ္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲဆို အခုထိကို အဲဒီ့အျဖစ္အပ်က္ေတြက မေမ့ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အေမဘက္ကဆိုရင္ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ေရထဲေမ်ာပါသြားတာ။ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ ဆိုတာ တိတိက်က် ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ငလ်င္။ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ အျပစ္မရွိတဲ့ ျပည္သူေတြပဲဒုကၡေရာက္မွာ။ စိတ္ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ နာက်ည္း၊ နာက်ည္းေတာ့ ျပန္ခ်ခ်င္၊ ခ်ခ်င္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာထဲဝင္နဲ႔၊ သံသရာက ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆို တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္ ”
စကားအဆံုးမွာ ေမာင္က ထမင္းလတ္စသတ္သည္။
“ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ မီက ထမင္းစားၿပီးမွ စကားဝိုင္းစသင့္တာ အခုေတာ့ အားလံုးထမင္းစားပ်က္ကုန္ၿပီ”
“ မပူနဲ႔ မမမီ ၊ မိန္မိန္းကေတာ့ မပ်က္ဘူး၊ သူတို႔ဘက္က မရပ္သေရြ ႔ ရပ္ေအာင္ေတာင္းဆိုဦးမွာဆိုေတာ့၊ အားမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အဝစားထားမွ ”
“ ထမင္းစားၿပီး စကားဝိုင္းဆက္လို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အခုဒီမွာ ကိုယ္တို႔ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ စာဖတ္တဲ့သူကလည္း စာေတြဖတ္ၿပီး စိုးရိမ္ေနတယ္၊ သတင္းၾကားတဲ့သူကလည္း သတင္းေတြနားထာင္ၿပီး စိတ္ပူေနရတယ္။ အဲလိုထိုင္စိုးရိမ္ၿပီး ျပစ္တင္စကားေတြ ေျပာေနမယ့္အစား ျမန္မာျပည္သူေတြအားလံုး စုေပါင္းၿပီး ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ျမစ္ဆံုကိုဘယ္လို ထိန္းသိမ္းရမယ္ ဧရာဝတီကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ အေျဖရွာရမွာ။ ေလာေလာဆယ္ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက သမၼတႀကီးဆီပို႔မယ့္ ဆည္တည္ေဆာက္ေရးေတြ ရပ္ဆိုင္းေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလႊာမွာ လက္မွတ္ထိုးရမွာ။ ဒါအခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ အလုပ္သင့္ဆံုး။ ဒါ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဧရာဝတီကို ခ်စ္သူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိသင့္တဲ့ အလုပ္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ တင္ျပရမယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီလိုေတာ့ စိုးရိမ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး သိလာေအာင္ေျပာရမယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳ အေမြအႏွစ္မို႔ ေငြ၊လွ်ပ္စစ္ ဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မလဲႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေျပာရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ့ထက္ေရွ ႔ဆက္ၿပီးလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲေတြေဟာ၊ သီခ်င္းေတြလႊင့္ ၊ သတင္းမွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ေတြျပလို႔ ေတာင္းဆိုရမယ္။ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ သက္ေသျပလို႔ တားဆီးရမယ္။ ” ေျပာေနရင္းမွ ခဏရပ္လို႔ မီ့ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ မီ အက်ၤိလဲ၊ ကိုယ္တို႔ ေမတၱာရပ္ခံလႊာမွာ လက္မွတ္သြားထိုးရေအာင္ ”
“ ပင္နီဇူလာပလာဇာက လမ္းျပၾကယ္မွာဟုတ္၊ မိန္မိန္းလည္း ဒီညေနသြားမွာ ” မိန္မိန္းရဲ ႔ အေမးကို ေမာင္က ၿပံဳးကာေခါင္းညိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး နားေထာင္သူသာလုပ္ေနေသာ သက္သက္ကေျပာလိုက္သည္။
“ ဗုဒၶဟူးေန႔ ရံုးကအျပန္ ငါလည္းသြားမယ္ ”
* * * * * * *
လက္မွတ္ထိုးၿပီး အျပန္ တနဂၤေႏြ ညေနဆိုေပမယ့္ စီးတီးေဟာဘူတာမွာ လူမ်ားလြန္းလွသည္။ ရထားလာေတာ့လည္း မီတို႔ ထိုင္စရာေနရာမရ။ တိုင္ကို ကိုင္ထားေသာ ေမာင့္လက္ေမာင္းကို ေခါင္းမွီလို႔ ေမာင္ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း လိုက္လာခဲ့သည္။ Buona Vista ေရာက္ၿပီ။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်မိေတာ့ ေမာင္က လွည့္ၾကည့္သည္။
“ ၾကည့္လိုက္ပါဦး ေမာင္၊ အခု မီတို႔ ဒီရထားလမ္း ေပၚက အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို၊ ကိုယ့္မ်က္စိတစ္ဆံုးပဲၾကည့္ ရထားလမ္းရဲ ႔ ဟုိဘက္ေရာ ဒီဘက္ေရာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ဒါေတာင္ Buona Vista တဝိုက္ပဲရွိေသးတာ။ မီ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရဘူး။ စကၤာပူႏိုင္ငံ အရြယ္အစားရွိတဲ့ ေရကာတာဆိုတာ။ အဲဒီ့ေလာက္ႀကီး လိုအပ္လို႔လား။ ဧရာဝတီမွာ ေဆာက္မွတဲ့လား။ မီ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရဘူး။ ”
“ လက္မခံႏိုင္ရင္ ကိုယ္တို႔ ဆက္ၿပီးျငင္းဆန္ရမွာေပါ့ ၊ ဆက္ၿပီး ေတာင္းဆိုရမွာေပါ့။ ဒါဟာ ကခ်င္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ ႔ အေရးပဲမဟုတ္ဘူး ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုးအေရး။ ဧရာဝတီဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳထားတာ၊ ျမစ္ႀကီးမရွိရင္ ျမန္မာျပည္ ဆိုတာေရာ ရွိပါဦးေတာ့မလား။ ကိုယ္တို႔ရဲ ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ေျခာက္ခန္းေနတဲ့ျမစ္ႀကီးေပးခဲ့ရင္ ကိုယ္တို႔ တရားပါ့မလား။”
“ ဟုတ္တယ္ ေမာင္ ၊ မီ တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္ရမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး ႏိုင္တဲ့ဘက္က ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ တာဝန္ယူၿပီး ဆက္သြားရမယ္။ မီ လည္းကတိေပးတယ္ေမာင္၊ ကေလာင္လက္နက္က ဓါးသြားတဲ့ထက္တယ္တဲ့ ၊ မီ ေရးတဲ့ မွင္တစ္စက္က ဧရာဝတီ ဆက္စီးဆင္းမယ့္ ေရတစ္စက္ျဖစ္ေစရမယ္ ”
ေရတစ္စက္က ျမစ္ႀကီးဆက္စီးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ၊ ေရစက္ေတြ စုေပါင္းလို႔ပဲ ေခ်ာင္းေတြျမစ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့မထားသင့္ပါဘူးကြယ္။
