သူမရဲ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္
မေမ့ႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ဒီညေလးတစ္ညသည္လည္း မပါမျဖစ္ ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။
ထိုအခ်ိန္က သူမ ထိုကၽြန္းေလးကို ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသး။
x x x x x x x
“ ေဟး ေဟာလီးေဒးေတြ
လာေတာ့မယ္၊ ၂၄၊ ၂၅ ၊ ၃၁၊ ၁ စေန၊ တနဂၤေႏြေတြနဲ႔ဆက္
အဟက္ဟက္ ”
“ အိဗ္ ေတြ တစ္ေန႔လံုး
ပိတ္တယ္လား၊ အမ တို႔ရံုးကေတာ့ ေန႔ဝက္ေတြပဲ ပိတ္တယ္ ၂၄ ဟဗ္ေဒး ၊ ၃၁ ဟဗ္ေဒး ”
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ျပကၡဒိန္အစမွာ
တစ္အိမ္တည္း အတူေန ညီမေလးနဲ႔ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ေျပာေနတာေတြကို သူမ မ်က္လံုးေလးအျပဴးသားနဲ႔
နားေထာင္ေနမိသည္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီရက္ေတြမွာ ဒီလိုပဲ ရံုးေတြ ပိတ္ေနက်လား။ သူမတို႔ဆီမွာေတာ့
ခရစ္စမတ္ေန႔တစ္ရက္သာ ပိတ္ေလ့ရွိတာေကာ။
“ နင္တို႔ရံုးေရာ
အိဗ္ေတြ ပိတ္လား ”
“ ငါမသိဘူး၊ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။
၁ ရက္ေန႔ကေတာ့ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္ထဲမွာ ပါတယ္မဟုတ္လား ” သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမးကို သူမေယာင္ဝါးဝါး ျပန္ေျဖမိသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးကပိတ္တယ္
အမရဲ႕၊ ၃၁ ရက္ေန႔က်ရင္ နယူးရီးယားလုပ္ၾကရေအာင္ေလ ”
“ ေအး ၊ ကမ္းေျခမွာ
သြားလုပ္ၾကမယ္ေလ၊ ေနရာရေအာင္ ေစာေစာစီးစီး ဘြတ္လုပ္ထားၾကရေအာင္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
ေျပာတတ္တဲ့ ညီမေလးရဲ႕ အဆိုကိုသူငယ္ခ်င္းကေထာက္ခံလို႔။
“ နင္က အင္းမလုပ္
အဲမလုပ္နဲ႔၊ ဘာလဲ မလိုက္ဘူးလား ”
“ ငါ့ရံုးပိတ္မပိတ္မွ
မသိေသးတာ ”
“ နင္ကလည္း ည မွ လုပ္မယ့္ဟာကို၊ နင္ရံုးဆင္းမယ့္ ၅ နာရီခြဲဆို ငါတို႔ ကမ္းေျခေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ”
သူငယ္ခ်င္းကေျပာေတာ့
သူမၿပံဳးကာ ေခါင္းညိတ့္မိသည္။ ကၽြန္းငယ္ေလးရဲ႕ကမ္းေျခမွာ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေနေသာ သူမရဲ႕စိတ္ေတြကို
လႊတ္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအားမာန္သစ္ေတြႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳခ်င္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ
ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္းျပဳခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနရာသစ္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ႀကိဳဆိုျခင္း အေတြ႕အႀကံဳသစ္ကို
သူမေတြ႕ျမင္လိုသည္။
x x x x x x x
ကၽြန္းၿမိဳ႕ေလးသည္
သူမႏွင့္ အသားမက်ေသး။ ခုႏွစ္ရက္ တပတ္ထက္ပို၍ အိမ္ႏွင့္ခြဲမေနဖူးေသာ သူမအတြက္ ဤၿမိဳ႕ေလးသည္
သူစိမ္းဆန္လွသည္။ အေျပာအဆိုေတြက ေအးစက္သည္။ အၾကည့္ေတြက စိမ္းကားသည္။ လွဳပ္ရွားမွဳေတြက
စက္ရုပ္ဆန္သည္။ သူမအတြက္ေတာ့ ဓေလ့ေတြကိုေလ့လာရသည္။ စည္းမ်ဥ္းေတြကို မွတ္သားရသည္။ အလုပ္ထဲမွာ
သင္ယူရသည္။ လသာခ်ီလာသည္ သင္ယူစရာေတြက တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိးမရိုး။ သင္ယူရျခင္းကို သူမႏွစ္သက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အေလာတႀကီး လုပ္ေနၾကျခင္းကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္။ Dead Line Dead Line ဆိုကာ
မေလာက္ငသည့္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အေမာတေကာ ၿပီးေအာင္လုပ္ေနၾကသူေတြသည္ သူတို႔ဘဝရွင္သန္မွဳမွာလည္း
Dead Line ရွိတယ္ဆိုတာ နည္းနည္းမွ သတိထားမိၾကပံုမေပၚ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ေမာဟမ်ားၾကားမွာ
သူမပါလိုက္ေမာေနရသည္။
“ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ Server upgrade နဲ႔ Data
Migration တစ္ခုလုပ္ဖို႔ရွိတယ္၊ အလင္းသစ္ကုမၸဏီရဲ႕ လက္ရွိသံုးေနတဲ့ ေဆာ့ဝဲလ္ အေဟာင္းထဲက
မရွိမျဖစ္ ႀကိဳၾကည့္ထားရမယ့္ ေဒတာ ေတြက ဒီမွာ ၊ အျပည့္အစံုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ လိုအပ္တာေတြ
အီးေမလ္း နဲ႔ ထပ္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္၊ transaction ေတြက ၃၀ ရက္ေန႔အထိ ထပ္သြင္းေနဦးမွာ၊
ဒါက Migrate လုပ္ပံုအဆင့္ဆင့္ကိုေရးထားတဲ့ SOP ၊ ဖတ္ၾကည့္၊ နားမလည္တာရွိရင္ေမး၊ လုပ္ေပးရမယ့္
အလင္းသစ္ကုမၸဏီရံုးခန္းက အေနာက္ဘက္ကမ္းနားလမ္းမွာ ”
အလုပ္ေတြရွဳပ္ကာ သူမ
မေမးျဖစ္ခဲ့ေသာေမးခြန္းအတြက္ အေျဖက တစ္ပတ္အလိုမွာ ထြက္လာသည္။ ဒါဆို ၃၁ ရက္ေန႔ ရံုးဖြင့္တာေသခ်ာသြားၿပီေပါ့
။
“ ၃၁ ရက္ေန႔မနက္ အဲဒီ့ကို
တန္းသြားရမွာလား၊ ရံုးကိုလာရဦးမွာလား ”
“ ရံုးကိုပဲလာခဲ့ပါ၊
သူတို႔ရံုးက အဲဒီ့ေန႔ ညေန ၃ နာရီဆင္းမွာ၊ တို႔ ၄ နာရီေရာက္ရင္ရၿပီ ”“ ဟင္ ညေန ၄ နာရီမွ စရမွာလား၊ Migration လုပ္တာ ခဏနဲ႔ၿပီးတာမွ မဟုတ္တာ။ မၿပီးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ”
“ မၿပီးရင္ အခ်ိန္ပိုေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂ ရက္ထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး ”
ဘုရားေရ ….. လိုအပ္ရင္
၁ ရက္ေန႔အထိပါဆက္ဆင္းရမယ့္ သေဘာေပါ့။
“ သူတို႔က ဘာလို႔ဒီရက္ကိုေရြးရတာလဲ
”
“ သူတို႔က စာရင္းေတြကို
၃၀ ရက္ေန႔ အၿပီးသြင္းၿပီး ၃၁ ရက္ေန႔စာရင္းခ်ဳပ္မွာ။ ႏွစ္စတာနဲ႔ တို႔ ေဆာ့ဝဲလ္ရဲ႕ Version
အသစ္ကို သံုးခ်င္တယ္။ အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ၿပိဳင္သံုးတဲ့စနစ္ေတာင္ (parallel running) မလုပ္ေတာ့ဘူး၊
အဲဒါေၾကာင့္ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးလုပ္ေပးရမွာ၊ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီကုမၸဏီက ဒါရိုက္တာအမ်ဳိးသမီးက
သိပ္ၿပီး ပစိပစပ္မ်ားတယ္ အမွားမခံဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ငါလည္း အတူရွိေနမွာပါ
”
သူမရဲ႕ ေမးခြန္းရဲ
႔အဓိပၸါယ္ကို နားလည္သြားပံုရေသာ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ေလသံက ပိုၿပီးေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာေလသည္။ သူမသည္
ရင္ထဲမွာ လိပ္တက္လာေသာေဒါသကို ၿမိဳခ်ရင္း သူကမ္းေပးသည့္ ဖိုင္တစ္ထပ္ကိုယူကာ ေနရာသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
တျခားရံုးေတြ ပိတ္သလိုမပိတ္တာကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ သူ႕ရံုးနဲ႔ သူ႕စည္းကမ္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ဒီရက္ကိုမွ ေရြးၿပီး လုပ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုေသာ ဒါရိုက္တာအမ်ဳိးသမီး ကိုေတာ့ သူမ စိတ္တိုမိသည္။
ေဆာ့ဝဲလ္ျပႆနာ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ေျဖရွင္းမၿပီးမခ်င္း ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္တတ္ေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္
သူတို႔ကုမၸဏီ၏ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ထဲက ဖဲ့ေပးရမွာေတာ့ စိုးရိမ္တတ္လြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ မန္ေနဂ်ာ။
အလုပ္ပေရာဂ်က္ အသစ္ တစ္ခုရတိုင္း ေကာ္မရွင္ ကို ရာခိုင္ႏွဳန္းျဖင့္ ရေနေသာ သူ႕အတြက္က
ပိတ္ရက္သည္လည္း အေရးမႀကီးေတာ့။ မြန္းၾကပ္မွဳေတြရဲ႕အၾကား အသက္ရွဳေပါက္ ရွာခ်င္ေနေသာ
သူမ မွာသာ ….. ။
ေနရာျပန္ေရာက္ေတာ့
စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္သြားရန္ ျပန္ထိန္းယူရသည္။ ျငင္းပယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသးခ်ိန္မွာ ရရွိလာတဲ့အေျခအေနကို
အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ လက္ခံရံုသာရွိေတာ့တာေပါ့။ ဖိုင္ထဲမွ စာရြက္ေတြကို လွန္ေလွာဖတ္ရွဳမိေတာ့
ဒီတစ္ခါ Migrate လုပ္ရမည့္ Version သည္ သူမ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသးေသာ ေနာက္ဆံုး Version
ျဖစ္ေနသည္။ အမွားအယြင္း အတိမ္းအေစာင္းကို သည္းမခံတတ္ေသာ အလင္းသစ္ကုမၸဏီပေရာဂ်က္ အတြက္
သူမထက္ကၽြမ္းက်င္ေသာ စီနီယာႏွစ္ေယာက္ကို မေရြးေသာ မန္ေနဂ်ာကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။
ရုတ္တရက္ျဖစ္လာေသာ
စိတ္ဖိစီးမွဳကို သတိမထားလိုက္မိခင္မွာ လက္က Gmail ဆိုေသာ Tab ကေလးကို ႏွိပ္မိၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။
သူမရဲ႕ ေဒါသေတြ၊ အားငယ္စိတ္ေတြကို ဆုတ္ယူဖယ္ရွားေပးႏိုင္ေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ Online
မွာရွိမေန။ ေရျခားေျမျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ ေနရျခင္းသည္ အားေပးစကားေလးတစ္ခြန္း၊ စာေလးတစ္ေၾကာင္းရဖို႔ပင္
ခက္ခဲလွေပစြ။ Offline ျဖစ္ေနေသာ နာမည္ေလးကို ေထာက္လိုက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ဆြဲထားေသာ
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ပံုေလးေပၚလာသည္။ ထိုပံုေလးကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာၾကည့္မိရင္း သူတစ္ခါက
ေျပာခဲ့ဖူးေသာ အားေပးစကားေလးကို သတိရလိုက္မိသည္။
Pressure is a word that is using by human
being. They
give name whenever they cannot stand upon themselves alone.
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဘာလို႔
စိတ္ပ်က္အားငယ္ရမွာလဲ။ ေလ့လာသင္ယူရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြမ္းက်င္သြားမွာေပါ့။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္
အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ Gmail သံုးျခင္းအေပၚ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားမထားေသာ မန္ေနဂ်ာ၏ ေကာင္းကြက္ကေလးကို
ေက်းဇူးတင္လိုက္မိရင္း Testing လုပ္ရန္အတြက္ စတင္လိုက္ေတာ့သည္။
x x x x x x x
ႏွစ္သစ္ကူး ႀကိဳဆိုပြဲကို
သူမ မလိုက္ႏိုင္ ဟုဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္မေကာင္းၾက။ ၾကိဳဆိုစရာ ေနာက္ႏွစ္ေနာက္ႏွစ္ေတြ
အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္ဟာ လို႔ေျပာရင္း ရယ္ေမာေနလိုက္မိသည္။ အလုပ္ရဲ႕ ပင္ပန္းဖိစီးမွဳေတြကို
သူငယ္ခ်င္းေတြကို မွ်ေဝမေပးခ်င္ေတာ့ပါ။
၃၁ရက္ေန႔ ညေန အေနာက္ဘက္ကမ္းနားလမ္းကရံုးကို
ေရာက္သြားေတာ့ ၄ နာရီ ထိုးၿပီ။ သူတို႔ရံုးမွာ ဒါရိုက္တာ နဲ႔ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာ ပဲ က်န္ေနၿပီး
လိုခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တာမ်ားရွင္းျပေျပာဆိုေနလိုက္တာ တကယ္တန္းအလုပ္စျဖစ္ေတာ့ ငါး နာရီ။
“ ဘီလီေရ မင္းတို႔ုျပန္ရင္
ဆာဗာအခန္း တံခါးကို ေသခ်ာပိတ္သြားေနာ္ ” ဟုေျပာကာ ငါးနာရီခြဲမွာ ထိုႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားေတာ့
ခ်ဳိးႏွိမ္ထားေသာ သူမရဲ႕ မနာလိုစိတ္က ေခါင္းေထာင္ထခ်င္လာျပန္သည္။ မုန္းလိုက္တာ။ သူတို႔က်ေတာ့
ျပန္သြားၾကၿပီ။ ရံုးေစာင့္လံုၿခံဳေရးႏွင့္ သူမတို႔ ႏွစ္ဦးသာက်န္ခဲ့သည္။ မန္ေနဂ်ာက
ဆာဗာအခန္း နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ထိုင္ရင္း လက္ပ္ေတာ့ တစ္လံုးႏွင့္။
သူမကေတာ့ အဲးယားကြန္းေတြ အသားကုန္ဖြင့္ထားေသာ ဆာဗာအခန္းထဲမွာ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒီလိုပဲ
အလုပ္လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ သူမအျပင္ တစိမ္းေယာကၤ်ားႏွစ္ဦးသာ ရွိေသာ အေဆာက္အဦးထဲမွာ
အလုပ္လုပ္ေနရတာကေတာ့ ေက်ာမလံုသလိုလို။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခံစားမွဳေတြကို ေဘးဖယ္လို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး
အမွားအယြင္းကင္းေအာင္ သူမႀကိဳးစားေနမိသည္။
အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ေရာက္ေနေသာသူမ
ဖုန္းျမည္လာမွ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၁၀ နာရီထိုးလုၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းဆီက။
“ နင္ အလုပ္ထဲမွာပဲရွိေနေသးတာလား၊
ငါက ၿပီးသြားရင္ တကၠစီနဲ႔ လာခဲ့ဖို႔ လွမ္းေျပာတာ ”
“ မလာေတာ့ဘူး၊ ငါၿပီးမွ
နင့္ဆီဆက္လိုက္မယ္ ” စိတ္ကိုျဖတ္ကာ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းထပ္မဆက္ဖို႔ မွာလိုက္ေပမယ့္
လက္ကနာရီကိုၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းကိုေတာ့ မသိစိတ္ကေမွ်ာ္ေနမိသည္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းေရာက္လာတာက
အခုအခ်ိန္မွာသူမ မျမင္ခ်င္ဆံုးအရာ။
ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္မွာေပၚလာေသာ
သတိေပးစာတမ္းမွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ကို ၾကည့္ကာ သူမစိတ္ေမာသြားသည္။ SOP ထဲကအတိုင္း လက္ရွိေရာက္ေနေသာ
အဆင့္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္းျပန္စစ္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္လုပ္ၾကည့္သည္။ မရ။ အို …… ၿပီးခါနီးကာမွ
။ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္သည့္အဆံုး အစည္းအေဝးခန္းသို႔ေျပးကာ မန္ေနဂ်ာ ကို ေခၚရသည္။
“ ဘီလီေရ error တက္ေနၿပီ
”
သူမလုပ္လက္စ အဆင့္ကို
သူလိုက္ၿပီးစစ္ေတာ့လည္း မမွား။ SOP ထဲကအတိုင္း မလုပ္ဘူးလားဟု ဆိုလာေတာ့ တစ္ဆင့္ၿပီးတိုင္း
တစ္ဆင့္ အမွတ္ျခစ္ကာမွတ္ထားေသာ SOP စာရြက္တစ္ထပ္ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ သူ႕လက္ထဲထိုးထည့္ေပးလိုက္မိသည္။
သူက အစအဆံုး ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနရင္း
“ ဟားးး ေဆာရီး ငါေရးတာ
တစ္ဆင့္က်န္သြားတယ္ ”
အို ဒုကၡပါပဲ။ ဒီမွာ
နာရီကျဖင့္ ည ၁၁ နာရီထိုးေနၿပီ။
“ Testing လုပ္တုန္းက
မင္း သတိမထားမိဘူးလား ”
အလို … ကိုယ့္ဘက္လွည့္လာျပန္ပါၿပီေကာ။
Demo Version ထဲကို အခ်ိန္ရသေလာက္ Date သြင္းၿပီး Testing လုပ္တာဟာ Live Data ကို လုပ္တာနဲ႔ေတာ့
အကုန္လံုးတူႏိုင္ပါ့မလား။ သူမ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့။ ေခါင္းသာခါျပလိုက္ရင္း သူေျဖရွင္းတာကိုသာ
ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ သူက်န္ခဲ့ေသာအဆင့္က Error တက္ေနေသာ အဆင့္မတိုင္ခင္
လုပ္ရမွာျဖစ္ေနသည္။
ဒီလိုျဖင့္ ၁၁ နာရီ
ခြဲခါနီး မွာ သက္ျပင္းေမာႀကီးနဲ႔ အတူ သူမတို႔ရဲ႕အလုပ္ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။
“ ဘယ္ကို ပို႔ေပးရမလဲ
”“ အိမ္ကိုပဲ ပို႔ေပးပါ၊ ကၽြန္မေနတာ ……. ” ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းနားလမ္းမွသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုေဝးရာ အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခဆီသို႔ မပို႔ခိုင္းခ်င္ေတာ့ပါ။ အိမ္က ပိုနီးပါလိမ့္မည္။
“ ေရွ႕နားက ဘာဂါဆိုင္နားမွာပဲ
ရပ္ေပးပါေတာ့ ”
“ မင္းအိမ္ကေရွ႕ လမ္းထဲမွာဆို
”
“ ဘာဂါဆိုင္နဲ႔ အိမ္က
သံုးမိနစ္ပဲေလွ်ာက္ရတယ္။ ကၽြန္မဗိုက္ ျပန္ဆာေနၿပီ ရွင့္ ”
ဘီလီက သူမကိုဆိုင္ေရွ႕မွာခ်မေပးပဲ
ကားပတ္ကင္မွာ အေသအခ်ာ ပတ္ကင္ထိုးကာရပ္ၿပီး ဆင္းရန္ျပင္ေနသည္။ ေဟာေတာ္ … သူပါဆိုင္လိုက္ထိုင္ဦးမလို႔လား
မသိဘူး။ ေခၚလည္း မေခၚမိပါဘူး။ သူမစိတ္ရွဳပ္စြာျဖင့္ ဆိုင္ထဲအရင္ဝင္သြားမိသည္။ ႏွစ္သစ္ကူးတဲ့ညဆိုေပမယ့္
ဆိုင္ေလးမွာ သူမထင္ထားသေလာက္လူမမ်ား။ ဆိုင္ထဲအထိပါလိုက္လာေတာ့ မျဖစ္မေနသူမ ေမးရၿပီ။
“ ရွင္ဘာစားမွာလဲ၊
ကၽြန္မဘာမွာေပးရမလဲ ”
“ မင္းႀကိဳက္တဲ့အရသာနဲ႔
ႏွစ္ ခြက္မွာလုိက္ပါ ” သူက သယ္ယူသြားလို႔ရေသာ ေရခဲမုန္႔ခြက္ကေလးေတြကို လက္ညွဳိးထိုးျပရင္းေျပာသည္။
သူမကေတာ့ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုတ္သာမွာလိုက္သည္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ေရာက္မွ ေရခဲမုန္တစ္ခြက္ကိုသူမလက္ထဲထည့္ရင္း
ေခါင္းကိုပုတ္ကာ
“ ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳ
ေရခဲမုန္႔ေပါ့ကြာ ” ဟုဆိုကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
အာလူးေၾကာ္ထုတ္ႏွင့္ဖိုင္ကို
တြဲကိုင္ထားေသာသူမ ေရခဲမုန္႔ဇြန္းကိုလည္း ကိုင္မရ။ အာလူးေၾကာ္ႏွဳိက္ရန္လည္း လက္မအားေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို လိုက္မသြားႏိုင္၍ ဘာဂါဆိုင္မွ အိမ္ကို အာလူးေၾကာ္စားကာ ေအးေအးေဆးေဆး
လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္း ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳရန္ စိတ္ကူးထားတာေလး ပ်က္ရျပန္ၿပီ။ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္
မုန္႔ႏွစ္မ်ဳိးကို ကိုင္ဆြဲလာရင္း လမ္းတဝက္ေလာက္အေရာက္မွာ ဘာဂါဆိုင္ထဲမွ လူတစ္စု၏ Count
Down ေအာ္သံကို စၾကားရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းကျမည္လာေတာ့သည္။ မတတ္ႏိုင္ အိမ္ေအာက္
ပန္းျခံထဲက ခုံတန္းရွိရာသို႔သာ အေရာက္လွမ္းရသည္။ အာလူးေၾကာ္ထုတ္ႏွင့္ဖိုင္တြဲကို ခံုတန္းေပၚခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ
ဖုန္းျမည္သံကရပ္သြားၿပီ။ အိတ္ထဲကဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံပါတ္မေပၚေသာ ဖုန္းေခၚဆိုမွဳတစ္ခု။
အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ ၁မိနစ္။ ေမေမ့ဆီကလား၊ သူမဖုန္းဆက္ေစခ်င္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကလား။ ဘယ္သူ႕ဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္
လြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ေရခဲမုန္႔ ဝယ္ေကၽြးသြားေသာ မန္ေနဂ်ာကိုပဲ စိတ္တိုရေတာ့မလိုလို။ ႏွစ္သစ္ကို
ဒီလိုမခ်င့္မရဲ စိတ္ရွဳပ္ေထြးမွဳမ်ားစြားနဲ႔ ကူးရေတာ့မွာလား။ မုန္႔ေတြကို မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္
ေဘးမွာခ်လို႔ ဖုန္းေလးကိုသာၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ နာရီ မိနစ္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းေက်ာ္လြန္လာေတာ့
စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ တိုက္ေပၚတက္ရန္ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။
“ ဟက္ပီးနယူးရီးယားပါ
” သူမရဲ႕ ဟယ္လိုဆိုေသာထူးသံ အဆံုးမွာ ၾကားလိုက္ရေသာ
စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာသြားမိသည္။
“ ၁၁ နာရီတုန္းက ေစာင့္ေနတာ။
မဆက္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ေနတာ။ နယူးရီးယားအတြက္ ယူ႔ ဆီကႏွဳတ္ဆက္စကားကို အရင္ဆံုးၾကားခ်င္တာ။
ဝမ္းသာလိုက္တာ ”
“ ဟားဟား ကိုယ္က ဒီက
အခ်ိန္နဲ႔ မဆက္ပဲ အဲဒီ့က အခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ ဆက္လိုက္တာ ”
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့
သူမေျပာခ်င္ေနေသာစကားမ်ားအတြက္ သူက နားေထာင္ေပးသူသာျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူမရဲ႕ အလုပ္အေၾကာင္းညည္းခ်င္းကို
ေမာလိုက္တာကြယ္ က်ားလိုက္ေနၾကသလိုပဲ လို႔ အဆံုးသတ္မိေတာ့
“ ေလဒီရွဴးစီးၿပီး
မီနီစကပ္ ဝတ္ထားတဲ့က်ားလား။ ထြက္ေျပးမလို႔လား။ မေျပးနဲ႔။ ျပန္လွည့္ရင္ဆိုင္လိုက္၊ ျခေသ့ၤမေလးမဟုတ္ဘူးလား။
အင္း …. အနည္းဆံုးေတာ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ”
သူမ ႏွစ္သက္စြာျဖင့္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္မိပါသည္။ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ လွလွပပ စကားေတြ မေျပာတတ္ေသာ သူထံမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာဖြယ္ရာ ဒီလိုအားေပးစကားေတြေတာ့ အၿမဲအဆင္သင့္ရွိေနတတ္သည္။ သူမတို႔ ဖုန္းေျပာၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့
ေရခဲမုန္႔ေတြလည္း အကုန္ေပ်ာ္လို႔ေနၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ေန႔တစ္ေန႔မွ
တစ္ေန႔ကိုကူးျခင္းသည္ ဘာမွအဆန္းတၾကယ္ကိစၥမဟုတ္။ ပညတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္သာ မေန႔ကသည္ မႏွစ္က
ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာရွိသည့္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုျခင္းဆိုတာထက္ သူမခ်စ္သူခင္သူမ်ားထံမွ
သတိတရ ႏွဳတ္ဆက္စကားေလးမ်ားၾကားခ်င္ျခင္းႏွင့္ သူမကိုယ္တိုင္လည္း ဆုေတာင္းေပးခ်င္ျခင္းသာ။
ကိုယ္ျပဳသည့္ကံသည္သာ ကိုယ့္ထံျပန္လာမည္ဆိုတာ ယံုၾကည္ထားေသာ္လည္း ထိုႏွဳတ္ဆက္စကားေလးမ်ား၊
ဆုေတာင္းစကားေလးမ်ားသည္ ေရွ႕ဆက္ျဖတ္သန္းရမည့္ ဘဝရဲ႕ ရက္မ်ားစြာအတြက္ အားျဖစ္ေစတာကေတာ့
အမွန္ပင္။
ထိုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ
ရခဲ့ေသာ လက္ေဆာင္စကားေလးအတိုင္း သူမသည္လည္း ထိုကၽြန္းေလးေပၚက ျခေသ့ၤမေလးျဖစ္လာေအာင္
ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့သည္။ ႏွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္နီးလာတိုင္း တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ထိုညေလးသည္ သူမအတြက္
မေမ့ႏိုင္ေသာ ညေလးတစ္ည ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ။
Truth & Trust ကို လာေရာက္သူအားလံုး မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါရွင္
30.12.2012 ( 12:00 pm )
ညိဳေလးေန
