တစ္ေျမတည္းမွာ ( ၂ )

သူထြက္သြားၿပီး မြန္တို႔ တစ္ေတြ အျမဲတမ္း မဆက္သြယ္ႏိုင္ေပမယ့္ လံုးလံုး အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ခဲ့။ မြန္က အင္တာနက္သံုးလို႔ အဆင္ေျပခ်ိန္မွာ အီးေမးလ္ပို႔တတ္ၿပီး သူကလည္း အခ်ိန္အားရလွ်င္ေတာ့ မြန္တို႔သိေစခ်င္ေသာ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေရးေလ့ရွိသည္။ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုလွ်င္ သူ႔အီးေမးလ္ထဲမွာ တစ္သီတစ္တန္း ပါတတ္သည္။ ဖိုင္ဆိုဒ္ႀကီးေသာ ေမးလ္ေတြဖြင့္မရပါဘူးေျပာမိ၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အပိုင္းပိုင္းခြဲ ပို႔ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ ႔ ထံုးစံအတိုင္း သူအဆင္ေျပျခင္း မေျပျခင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ဟ။ တစ္ခါတစ္ေလ မေနႏိုင္သူက ေမးမိမွ  “ I’m Ok,take care ” လို႕ တိုေတာင္းစြာ စာျပန္တတ္သည္။ သူထိုင္ေစခ်င္ေသာ ေဆးခန္းေလးမွာ ဆက္ထိုင္ျဖစ္ေတာ့ နယ္ကေျပာင္းလာၿပီး မိတ္ရင္းေဆြရင္း မရွိေသာ မမထားႏွင့္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာ မရွိခဲ့ေသာ မြန္တို႔ ညီအစ္မေတြလို တြယ္တာသြားခဲ့သည္။

အခုလည္း မမထားတို႔ နဲ႔ အတူလိုက္လာျဖစ္တာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးက ကေလးေတြကို က်န္းမာေရးဗဟုသုတေတြ ေျပာျပရင္း ေဆးစစ္ေပးဖို႔ အတြက္။

“ မြန္က ဒီမွာ ေရာက္ေနတာကိုး ”

“ ဟုတ္ကဲ့ မမထား။ ေခါင္းနဲနဲ မူးလာလို႔ ”

“ ရွဴေဆးရွဴမလား မမထား မွာပါတယ္ … အဲ … ငါကလည္း ဆရာဝန္ကို ေဆးကုခ်င္ေနျပန္ပါၿပီ ”  မမထားက သူ႔အိတ္ထဲက ရွဴေဆးထုတ္ေပးရင္း ေျပာကာ ရယ္သည္။

“ ဆရာေတာ္က ကေလးေတြကို တစ္တန္းခ်င္း အသင့္ျပင္ခိုင္းထားဖို႔ ဆရာမေလးေတြကို ေျပာလိုက္ၿပီ မြန္ရဲ ႔ ။ မြန္ေနလို႔ သိပ္မေကာင္းရင္ ထမင္းစားလႊတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္မွစဖို႔ ေျပာလိုက္မယ္ေလ ”

“ ေနပါေစ မမထား။ မြန္ အခုလိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ ”

ဒီအခ်ိန္ကို မြန္ကပဲ ေရြးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ကလည္း မြန္တစ္ေယာက္တည္း၊ စာသင္လည္း မပ်က္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးကို စုၿပီးတစ္ခါတည္း မေဟာေျပာေတာ့။ သူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိ ငါးခန္းထဲရွိတာမို႔ တစ္တန္းခ်င္းဝင္ကာ စကားေျပာလိုက္ ေဆးစစ္လိုက္လုပ္မည္။ ေက်ာင္းေလးဆီကိုအလာ အုတ္ေရကန္ေလးနားမွာ တစ္တန္း(ပထမတန္း) သင္တဲ့ ဆရာမေလးက သူ႕တပည့္ေလးေတြကို လက္ေဆးေပးေနတာေတြ႕ရသည္။ ဆရာေတာ္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖစ္မည္။

“ သြားႏွဳတ္မွာလား မသိဘူး ”   

ပလုတ္က်င္းဖို႔လုပ္ေနေသာ ကေလးမေလးကို ေနာက္တစ္ေယာက္က စိုးစိုးရြံ႕ရြံ႕ ေမးလိုက္သံ။

“ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကေျပာတယ္တဲ့ ဆရာမေလး အာပုတ္ေစာ္နံမွာစိုးလို႔ ပါးစပ္ေဆးရမယ္တဲ့ ”

ေရွ႕က ကေလးမေလးရဲ ႔ ျပန္ေျဖသံကိုၾကားေတာ့ မြန္ မၿပံဳးမိဘဲမေနႏိုင္။ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ျခင္းေတြမရွိဘဲ ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာေနတဲ့ ကေလးေလးေတြဘဝက ျဖဴစင္လြန္းလွသည္။ ဆရာမေလးကို အာပုတ္ေစာ္နံမွာစိုးတာထက္ ကေလးတို႔ရဲ ႔သြားေလးေတြက်န္းမာဖို႔ အစာစားၿပီးတိုင္း ပလုတ္က်င္းရန္ ေဟာေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထည့္ေျပာရဦးမည္။

မြန္ တို႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူငယ္တန္းအခန္းက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ လိုက္နာစရာေလးေတြကို ကေလးေတြနားအလည္ႏိုင္ဆံုး စကားလံုးေလးေတြ ေရြးကာေျပာျဖစ္သည္။ အတန္းေရွ ႔က စားပြဲမွာထိုင္ကာ စစ္ေဆးေပးေတာ့ သူငယ္တန္းကေလးေတြြမို႔ ဆရာမေလးကခံုမွာထိုင္ႏွင့္ၿပီး  သူ႕တပည့္ေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းသူ႕ေပါင္ေပၚထိုင္ေစလို႔ စစ္ေဆးခံေစသည္။ အနီးအနားမွာ လိုအပ္တာေတြကူလုပ္ေပးေသာ မမထားက ေဆးစစ္ၿပီးသြားေသာ ကေလးတိုင္းကို မုန္႔တစ္ခုစီေဝသည္။

တစ္တန္းအခန္းမွာ စစ္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြမုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ ခဏနားၾကသည္။ တခ်ဳိ ႔က ရြာထဲျပန္ၿပီး ထမင္းစားၾကသည္။ ဆရာမေလးေတြက ေဆးစစ္မွာကို ကေလးေတြေၾကာက္ၿပီး ျပန္မလာၾကမွာစိုးလို႔ တတြတ္တြတ္မွာၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္း၊ ေလးတန္း အစဥ္အတိုင္း တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ မြန္ႏွင့္ မမထားတို႔ စစ္ေဆးေပးၾကသည္။

“ ေလးတန္းက ေက်ာင္းသား နဲသြားတယ္ေနာ္ ”

“ ခိုင္းလို႔ရတဲ့ အရြယ္ေတြေရာက္ကုန္ၿပီေလ အစ္မႀကီးရယ္ ” 

မမထားရဲ ႔ ေမးခြန္းလိုလို မွတ္ခ်က္လိုလို စကားကို ဆရာမေလးက ခပ္တိုတိုေလး ျပန္ေျဖလိုက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အေျဖေလးရဲ ႔ေနာက္က မၾကားရတဲ့ စကားလံုးေတြအတြက္ အိမ္အျပန္လမ္းအထိ မြန္႔ အေတြးေတြ ရပ္မရခဲ့။ ကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ မြန္တို႔ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္။

* * * * * * * * * * *

ရြာေလးကို ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ ပထမအႀကိမ္ အလွဴအတြက္ ေဆြးေႏြးစဥ္က ေန႔ခ်င္းျပန္ခဲ့ေပမယ့္ အခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ၃ ရက္ခရီး။ အလွဴပြဲမို႔ သားငယ္ ႏွင့္ ျမင့္ေဇာ္လည္း လိုက္လာတာေၾကာင့္ သူ႕ကို သတိရမိျပန္ပါသည္။  အစ္ကိုႏိုင္နဲ႔ မမထားတို႔က ဘိုးဘြားအေမြ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ဇရပ္ကိုျပင္ၿပီး ရြာႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းၾကား ေခ်ာင္းကေလးက ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ဝါးတံတားေလးကို ဖ်က္ကာ လွည္းေမာင္းလို႔ရေလာက္ေအာင္ တံတားအသစ္ေဆာက္ေပးၾကသည္။

ေန႔လည္းခင္းအခ်ိန္ မြန္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ အလွဴအတြက္ ထမင္းေကၽြးမ႑ပ္ထိုးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ အလွဴေရစက္ခ်ၿပီး ရြာလံုးကၽြတ္ထမင္းေကၽြးမွာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အစ္ကိုႏိုင္က ျပန္ေဆာက္ထားေသာ တံတားေလးကို လိုက္ျပသည္။ ေခ်ာင္းကေလးက သိပ္မက်ယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကပင္ ရြာကေလးကို ၿမိဳ႕ႏွင့္အလွမ္းေဝးေစသည္။ တံတားမရွိေတာ့ တစ္ဖက္ရြာအထိ ပတ္ကာသြားေနရေသာေၾကာင့္ပါ။

“ တံတားေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပတူးေနၿပီပဲ ”  ရြံ႕အလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနေသာ တံတားေလးကိုၾကည့္ကာ သားငယ္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

“ မိုးမက်ခင္ကတည္းက အၿပီးေဆာက္ခဲ့တာေလ သားငယ္ရာ။ ခုဘဲ ေတာ္သလင္းလေရာက္ေနၿပီ။ သားႀကီးက ဒီႏွစ္မိုး အမွီျပင္ေပးပါဆိုလို႔။ ဒီစိတ္ကူးကို သူကစခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွာ တံတားေဆာက္ေပးခ်င္တာလို႔ ရြာေရာက္တိုင္းေျပာတယ္။ အခုေတာ့ သူလုပ္ခိုင္းတာ ငါလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ျပခ်င္တယ္ကြာ၊  ဒီေကာင္ ျပန္လာႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာ ”

ေက်နပ္အားရစြာ ေျပာေနတဲ့ အစ္ကိုႏိုင့္စကားေၾကာင့္ သူ႕ကိုပို သတိရမိသြားသည္။ သူ႕စိတ္ကူး၊ သူလုပ္ေစခဲ့တာတဲ့လား။ သူကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပဖို႔ေဝးစြ မြန္ပို႔ေသာ ေမးလ္ေတြမျပန္တာပင္ လႏွင့္ခ်ီခဲ့ၿပီ။

မမထားတို႔အလွဴသည္ သူ႕ကို အလြန္အမင္း သတိရေစမိတာကလြဲလို႔ ရြာဓေလ့၊ ရြာအလွဴကို မ်က္ျမင္မႀကံဳဖူးေသာ မြန္႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အလွဴၿပီးေနာက္ေန႔မွာေတာ့ သားငယ္ရဲ ႔အလုပ္ေၾကာင့္ မထင္မွတ္ဘဲ မနက္အေစာႀကီး ထျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ခရီးမွ ျပန္ေရာက္လာေသာ မြန္႔ကို အိမ္တံခါးမွ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးက ဆီႀကိဳသည္။ ေစာေစာစီးစီး ေမေမ ဘယ္သြားပါလိမ့္။ ေစ်းသြားရေအာင္ကလည္း ၃ ရက္တာ ခရီးမထြက္ခင္က အျပည့္အစံု ဝယ္ထားေပးခဲ့ေသာ ဟင္းခ်က္စရာမ်ား ေမေမတစ္ေယာက္တည္း စား၍ေတာ့ မကုန္ေလာက္ေသးပါ။ တံခါးဖြင့္လို႔ဝင္ၿပီး အထုပ္ေတြမွ အခန္းထဲမပို႔ႏိုင္ေသး ဧည့္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ စာရြက္ပိုင္းေလးရွာမိသည္။ ေမေမနဲ႔ မြန္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့့အိမ္မွာ တစ္ေယာက္အျပင္သြားတိုင္း ဒီလိုပဲ စာေလးေရးၿပီး အသိေပးေနက်။

“ သမီးေမြးေန႔ အတြက္ ေမေမ ဘုရားပန္းသြားဝယ္တယ္ ”

ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မယ္မွန္းမသိတဲ႔ သမီးအတြက္ စာရြက္ေလးေပၚက ေမေမ ေရးထားေလးျမင္မွ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကိုယ္ သတိရမိသည္။ ေဆးရံု၊ စာေမးပြဲ၊ အလွဴ စတာေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနခဲ့တာ ေမြးေန႔ကိုေတာင္ သတိမရမိ။ စာရြက္ေလးကို စားပြဲေပၚျပန္အခ်မွာ ေစာေစာက ေမေမ့စာရြက္ကို ရွာေနရ၍ သတိမထားမိခဲ့ေသာ အရာတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ပန္းအိုးေလးနဲ႔ ဖိထားေသာ စာအိတ္ျဖဴျဖဴေလး။

စာအိတ္ေလးကို ယူအၾကည့္ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးေၾကာင့္ ႏွလံုးေသြးတို႔ ရပ္တန္႔သြားမလား ထင္ရသည္။ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ မျမင္ရသည့္ ရင္းႏွီးေနေသာ ဒီလက္ေရး။ စာေရးေလ့မရွိတဲ့ သူ႕ဆီကစာကို ဖြင့္ေနေသာ မြန္လက္တို႔ တုန္ရီေအးစက္လို႔။

“ မြန္

စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပဲရတယ္။ အလွဴကို ကပ္လြဲသြားေပမယ့္ မြန္႔ေမြးေန႔ဆို ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနေရာေပါ့ ။ ”

ေမြးေန႔ဆုေတာင္းကဒ္ ေလးေပၚက စာေၾကာင္းေလးႏွစ္ေၾကာင္းက မြန္႔ရင္တစ္ခုလံုး တုန္ခါသြားေစသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း မလုပ္ခဲ့သူက မြန္႔ေမြးေန႔ကို အမွတ္ရေနေသးတယ္ေပါ့။ ကဒ္ေပၚကပံုႏွိပ္ထားတဲ့ ဆုေတာင္းစာလံုးလွလွေလးေလးေတြထက္ သူ႕လက္ႏွင့္ေရးထားသည့္

ႏွစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ စာေလးကိုသာ မြန္ထပ္ကာထပ္ကာ ဖတ္ေနမိသည္။

ခဏျပန္လာတာလား၊ အၿပီးျပန္လာတာလား။ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္လို႔ျပန္လာတာလား။ မြန္တို႔ အတူလက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ မွာလား။

မြန္႔ ဆီကိုျပန္လာတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအခု ျမန္မာျပည္မွာေပါ့။

အိုး ……… သူနဲ႔ တစ္ေျမတည္းမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကတင္ မြန္႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေႏြးေထြးလံုျခံဳသြားေစခဲ့ၿပီပဲ။       ။

ညိဳေလးေန

16.09.2012  11:15 pm

တစ္ေျမတည္းမွာ ( ၁ )

ၿမိဳ႕ႏွင့္မနီးလွေသာ ရြာေလးမွာ ဆိုေပမယ့္ မြန္တို႔ ေရာက္ရွိသြားရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းက က်ယ္ဝန္းၿပီး သပ္ရပ္လွပသည္။ ပင္မအုတ္ေက်ာင္းေဘးမွာ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္း၊ ထိုေဘးမွာေတာ့ ဆြမ္းစားေဆာင္ ရွိသည္။ အုတ္ေက်ာင္းႏွင့္ ေရွ႕တည့္တည့္ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေလး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းက ဝင္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ႏွင့္။ စာသင္ေက်ာင္းေလးရွိရာ တံတိုင္းဘက္မွ ဝင္ေပါက္သည္ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ကားလမ္းမႀကီးဆီသို႔ သြားရာ ေျမနီလမ္းသို႔ ဆက္သြားသည္။ ပင္မအုတ္ေက်ာင္းရွိရာ တံတိုင္းဘက္မွ ဝင္ေပါက္ကေတာ့ ရြာထဲမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လာဖို႔။ ထိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဝင္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ တေလွ်ာက္ကို ႏွင္းဆီပင္ေလးမ်ား တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ စီရီထားေသာ လမ္းေလးက ဆက္ေပးထားသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ကိုးနဝင္း ေစတီေလးလည္းရွိသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြႏွင့္ ေစတီကို ထိုလမ္းေလးက ျခားထားသည္။ ေစတီေလး တဝိုက္မွာေတာ့ မန္က်ည္းပင္ေတြ အရြယ္စံု။

ေက်ာင္းေလးေပၚမွ အသာအယာ ေျခေဖာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့သည္။ အစ္ကိုႏိုင္ႏွင့္ မမထားကေတာ့ အလွဴကိစၥအတြက္ ဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္ထား ေဆြးေႏြးေနဆဲ။ ဆက္ၿပီး ထိုင္ေနေပးခ်င္ေပမယ့္ ေဆးရံုကေန အိမ္မျပန္ဘဲ မမထားတို႔နဲ႔ အတူလိုက္ကာ ၆နာရီေလာက္ ကားစီးလာရသည့္ ေခါင္းကမခံႏိုင္ေတာ့။ ေစတီေလးမွာ ရွိခိုးဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး မန္က်ည္းပင္ေတြေအာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဝင္းေျမက ညီညာေနၿပီး ေသခ်ာ လွဲက်င္းထား၍ ေျခဗလာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းလွသည္။ ေစတီေလး၏တဘက္မွာ နဂၤါးရံုဘုရားႏွင့္ ေရကန္ငယ္ တစ္ကန္။ ထိုေရကန္ေလးနားက သစ္ပင္ျမစ္ပ်ဥ္းမွာထိုင္လို႔ ပင္စည္ကိုမွီကာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး နားေနလိုက္သည္။ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး တုိက္ခတ္လာေသာ ေလက ေခါင္းေနာက္ရီေဝေနတာေတြကို အတန္ငယ္ ေလ်ာ့နည္းသြားေစသည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ေဆးေသာက္ရမွာကို အင္မတန္ ဝန္ေလးေတာ့လည္း ေခါင္းေနာက္ ရီေဝတာေလာက္ကို ဒီလိုနည္းမ်ဳိးျဖင့္ ကုစားေနရသည္။

ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။ ဒီလိုေအးခ်မ္းစြာ နားေနရျခင္းမရွိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ခႏၶာကိုယ္က ေအးခ်မ္းစြာ နားေနလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ စိတ္ကလြတ္လပ္စြာျဖင့္ သူနားခိုခ်င္ရာဆီသို႔ လြင့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္ေတာ့ အေတြးအာရံုမွာ ပံုရိပ္တစ္ခုက ထင္ရွားျပတ္သားစြာ ေပၚလာသည္။ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားခ်င္ေတာ့ပါ။ အခုလိုုအခ်ိန္မ်ဴိးေလးမွာ အားငယ္ႏြမ္းလ်ေနသည့္ လူနာမ်ားကို ကုသေပးေနေသာ၊ အမ္အက္စီေျဖရန္ အေျပးအလႊား အခ်ိန္လု စာက်က္ေနေသာ ဆရာဝန္မတစ္ေယာက္၊ ဝင္ေငြကို ထြက္ေငြႏွင့္ မွ်တမွဳရွိေအာင္ စိတ္သန္႔ရွင္းစြာျဖင့္ ရွာေဖြႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားေနေသာ အိမ္၏ဦးစီး သမီးႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ ခ်စ္ရသူကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ တမ္းတမိေသာ မိန္းမေတြထဲက သာမန္မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနခ်င္သည္။ တရားဝင္လြမ္းဆြတ္ခြင့္ဆိုတာ မရွိေသးေပမယ့္၊ ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ သူ႔ကို တိတ္တခိုး တမ္းတခြင့္ေတာ့ ရွိေသးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနဆဲ ……..။

* * * * * * * * * * *

 

အခုလိုသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရေနပါတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားလွ်င္ ဘာေတြ ေျပာၾကမလဲ။ ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္ၾကမလား။ သနားပါတယ္လို႔ ဆိုမလား။ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း အိ ကေတာ့ “ နင္ ဝဋ္လည္တာ ေနမွာေပါ့ ” တဲ့။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္ေလ။

ေက်ာင္းတုန္းက လူစုမိလို႔ မိန္းကေလးတို႔ ထံုးစံ ေရာက္တက္ရာရာေျပာၾကရင္ တကူးတက အလွအပျပင္ရန္ ဝါသနာမပါေသာ၊ ေစ်းဝယ္ထြက္ရန္ ေပါၾကြယ္မေနေသာ မြန္သည္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ စာအုပ္အေၾကာင္းက လြဲလ်င္ အၿမဲတမ္း နားေထာင္သူ သက္သက္။ ပိုဆိုးတာက အတန္းေဖာ္ေတြအေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြအေၾကာင္း။ ကိုယ္ကစိတ္မဝင္စားလွ်င္ ဘာကိုမွေခါင္းထဲမထားတတ္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အနား လာလာထိုင္တတ္သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေမးၾကတုန္းက ကိုယ္ဘာမွမသိေတာ့ “ မြန္ ကလည္းကြာ ….” ဆုိၿပီး အားမလိုအားမရ ေျပာၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာၾကသည္ “ သူ႕ကို သြားမေမးနဲ႔။ သူက ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္မဝင္စားဘူး ” တဲ့။

သူတို႔ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အိမ္ေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းဆက္ထားေပးရေသာ ေမေမ့အတြက္ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ကလြဲလို႔ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားတာ၊ စာအုပ္ေတြဖတ္တာနဲ႔ မိန္းကေလးမပီသစြာ မစပ္စုတတ္တာေတြကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကင္းကြာေစသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူနဲ႔တြဲလို႔ ဘယ္သူေတြကျဖင့္ ျပတ္စဲကုန္ၿပီ ဆိုတာေတြ ဘာမွမသိ။ မြန္႕အနားမွာ ရစ္သီလို႔ ဝဲေနတဲ့သူေတြကိုလည္း အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ကလြဲလို႔ စိတ္မဝင္စားမိ။ သူတို႔အေၾကာင္းသိဖို႔ဆို ေဝးေရာ။ တစ္ခ်ဳိ ႔ကေတာ့ မာနႀကီးတယ္ထင္ၿပီး တစ္ခ်ဳိ ႔ကေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ “ နင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမွ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မဝင္စားဘူးလား ” ဟု ေမးတတ္သည္။ သူတို႔ေမးတိုင္းလည္း စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း “ ငါ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ဘူးဟ။ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ က်န္းမာေရးဗဟုသုတနည္းတဲ့ နယ္ဘက္ေတြက ကေလးေတြကို ငါေဆးကုေပးခ်င္ေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငဲ့ေနရတာနဲ႔ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရမွာစိုးတယ္။ ငါလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖို႔အတြက္လည္း သူတစ္ပါးကို ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး ” လို႔ျပန္ေျပာမိတတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေမးၾကေတာ့။

တကယ္ေတာ့ မြန္က အေတြးလြန္ၿပီး အဆင့္ေတြ ေက်ာ္သြားခဲ့တာပါ။ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို ႀကိဳေတြးမိတဲ့သူက အခ်စ္ ဆိုတဲ့အရာကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားေမ့ထားခဲ့တာကိုး။ အဲဒီ့ ဖန္တီးလို႔မရတဲ့ အရာက ရင္ထဲကို သူ႔အလိုလို ေရာက္လာၿပီး၊ သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဖ်က္ဆီးလို႔လည္းမရေတာ့။ ဖ်က္ဆီးႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

* * * * * * * * * * *

သူ႕ကို တစ္ခန္းတည္းမို႔ သိေနေပမယ့္ ဖာသိဖာသာေနတတ္ေသာ မြန္႕အက်င့္ေၾကာင့္ မရင္းႏွီးခဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ သူ ကူညီတတ္တာ၊ စာေတာ္တာ ေတြၾကားမိေပမယ့္ စာေမးပြဲခဏခဏက်တတ္ေသာေၾကာင့္ ေတာ္တယ္မထင္ခဲ့။ ဖိုင္နယ္ပတ္ဝမ္းေရာက္လို႔ နယ္ေတြကို အတူတူဆင္းရေတာ့ မွသိေတာ့သည္။ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ဦးေဆာင္သြားတာ၊ အားလံုးကို ေမာင္ႏွမ အရင္းေတြလို သေဘာထားကာ အနာခံစရာရွိ သူပဲခံတာေတြ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရမွ သူကူညီတတ္တာကို အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။ ေနာက္ပိုင္းသူနဲ႔ ခင္သြားေတာ့ သူစာေတာ္တာလည္း လက္ခံရေတာ့သည္။ စာေမးပြဲက်တတ္သည္မွာ စာမရလို႔ ညံ့လို႔ေတာ့မဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ေလ့လာက်က္မွတ္ရရင္ တကယ္ကိုနားလည္ရွင္းလင္းမွ စိတ္ေက်နပ္တတ္တာ သူ႔အက်င့္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ “ ေဟ့ေကာင္္ … စာေမးပြဲေအာင္ၿပီးမွ ဆက္ေလ့လာလည္း ရတယ္။ မင္းကို ဘယ္သူမွမတားဘူး။ မင္းေျဖရမွာ ဒီတစ္မ်ိဳးထဲ မဟုတ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ အရင္က်က္ ” ဟု ျမင့္ေဇာ္က ေျပာတတ္သည္။ ျမင့္ေဇာ္ရဲ ႔ ေစတနာစကားကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးေနတတ္ေပမယ့္ နားလည္းမေထာင္ပါ။ စာေမးပြဲေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလည္ရင္း ဆရာဝန္ဘြဲ႕ရခဲ့သည္။ သူ႔ဆီမွာမွ စာေမးခ်င္သည့္ အတန္းငယ္ ညီမေတြကလည္း ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔။

မြန္ သူ႔ကို ရင္းႏွီးခင္မင္သြားတာကေတာ့ သူရဲ ႔နာမည္ႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကေလးေတြကို က်န္းမာေရးအသိပညာ ေပးခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ ႔လို႔ ေျပာတတ္ေသာ မြန္ေရွ ႔မွာ မြန္႔လို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲသူက လက္ေတြ႕ လုပ္သြားတဲ့အခါ၊ အတန္းတူခ်င္း ဆရာလုပ္လို႔သည့္ ပံုမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မြန္သိခ်င္တာေတြကို သင္မွန္းမသိ သင္ေပးသြားတဲ့အခါ၊ တမင္ရင္းႏွီးခ်င္လို႔ စာလာေမးသည့္ မိန္းကေလးေတြကို စာကလြဲလို႔ အပိုမေျပာဘဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ဆက္ဆံတတ္တာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ မြန္သူ ႔ကို မေလးစားပဲ မေနႏိုင္ေတာ့။

ဖိုင္နယ္ေရာက္မွ ခင္ၾကေပမယ့္ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္မွဳက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုခဲ့သည္။ မြန္ကေတာ့ မြန္တို႔ရဲ ႔ စိတ္ကူးေတြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တိုက္ဆိုင္ တူညီမွဳေၾကာင့္ လို႔ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ မြန္႕အေၾကာင္းသိေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာမွေမးၾကသလို၊ သူ႔အေၾကာင္းသိေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မစရဲၾက။

မြန္ဟာ သူ႔ရဲ ႔အခင္ဆံုး မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းပါဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္မေျပာခဲ့သလို မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲလို႔ စေနာက္ခံရမွာမ်ဴိးကိုလည္း သူက သတိထားၿပီး ေရွာင္တတ္ေသးသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္ သူအာဖရိက ကိုသြားခါနီးမွ ကပ္ေျပာလို႔ မြန္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဆိုးမိတာ။

“နင္ဘာလို႔ ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ။ ဒီအလုပ္မ်ဴိးကို ငါရည္ရြယ္တာ သိရဲ ႔သားနဲ႔ ၊ ငါလည္း ေလွ်ာက္ခ်င္တာေပါ့ ”

“ မြန္ ငါသြားမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးဝန္ထမ္းတစ္ဦးအေနနဲ႔ပဲ သြားမွာ။ အဓိကက ျပင္ပကမာၻကို ေလ့လာခ်င္လို႔။ တစ္ေန႔က်ရင္ ငါတို႔တိုင္းျပည္က က်န္းမာေရး အသိပညာနည္းပါးတဲ့ ေဒသေတြအတြက္ ငါေလ့လာခဲ့တာေတြကို ျပန္အသံုးခ်ဖို႔။ ေလာေလာဆယ္က ငါတို႔မွာ ပညာပဲရွိတယ္။ ပညာေတာင္မွ ဘြဲ ႔တစ္ခုစာပဲရွိေသးတာ။ မင္းတို႔သိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ အျပင္ထြက္ဖို႔ ငါတို႔ဆရာဝန္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါသြားမယ္။ ငါ့ ဆမ အသိမ္းခံရရင္ေတာင္ ငါျပန္လာတဲ့တစ္ေန႔ ငါသိခဲ့တာေတြနဲ႔ မင္းတို႔ရဲ ႔ ဆမ နဲ႔ အတူတြဲလို႔ ရေအာင္ေပါ့။ မင္းတို႔နဲ႔ မလုပ္ႏိုင္လည္း ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ေပါ့ကြာ ”

သူ႕ရဲ႕စကားေတြအတြက္ မြန္တို႔ သံုးေယာက္လံုး ျပန္ေျပာစရာ စကားမရွိ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အခုေလာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေနတာကိုက မြန္တို႔ သံုးေယာက္ကို ခင္မင္ယံုၾကည္လြန္းလို႔မွန္း သိသာေနၿပီ။

“ ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာ မိဘေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့ညီ သားငယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတာ အခုသူလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီ သူ႔ကိုယ္သူထိန္းသိမ္းႏိုင္ၿပီလို႔ ငါယံုၾကည္လို႔ ဒီအလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ။ နင္က အေမ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့မလို႔လား မြန္။ ထားခဲ့ရက္လို႔လား။ ” သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္

မြန္ မွင္တက္မိသြားသည္။ မြန္က မစဥ္းစားမိခင္မွာဘဲ သူကမြန္႔ ေမေမအတြက္ပါ စဥ္းစားၿပီးပါပေကာ။

 “ နယ္က ငါ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲလင္မယား ငါ့ညီနဲ႔လာေနေပးလိမ့္မယ္။ ငါ့ ေဆးခန္းကိုေတာ့ မင္းတို႔ကို ဆက္ဖြင့္ေစခ်င္တယ္ကြာ ”

သူက သူ႔အိမ္ေရွ႕ဝင္းေလးထိပ္မွာပဲ ေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့သည္။ ဆရာဝန္ေပါက္စဆိုေပမယ့္ မရွိမရွား အလတ္တန္းစား ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ သူ႔ေစတနာက ေရာင္ျပန္ဟပ္ခဲ့သည္။

“ မင္းကေဆးခန္းကို ငါတို႔ကို ဆက္ဖြင့္ေစခ်င္တယ္သာေျပာတာ၊ ေဆးခန္းထိုင္ခ်ိန္ စကယ္ဂ်ဴးကအစ အားလံုး စီစဥ္ထားၿပီးသြားၿပီပဲ။ ငါ့ တခ်ဳိ ႔ အခ်ိန္ေတြ မိမြန္နဲ႔ လဲမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟဲ့ မယ္အိ နင္လည္းၾကည့္ဦး အခ်ိန္ေတြ အဆင္ေျပမေျပ ”

“ ထားလိုက္ပါဟာ၊ မြန္က ဒီေဆးရံုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာမို႔လဲ၊ ေဆးရံုေျပာင္းရလို႔ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းရင္ နင္နဲ႔ငါ ခ်ယ္လွယ္ၾကတာေပါ့ ”

ျမင့္ေဇာ္ နဲ႔ အိ တို႔က ညစ္က်ယ္က်ယ္ေျပာၾကေတာ့ သူကဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေရေႏြးေသာက္ရင္းၿပံဳးေနခဲ့သည္။ 

ျပင္ဆင္စရာေတြ ရွိေသးသည္ဟုေျပာကာ သူျပန္သြားေတာ့ ျမင့္ေဇာ္က

“အဓိကက နင့္အတြက္ပါ မြန္ရာ၊ နင္ေဆးခန္းထိုင္ဖို႔ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာသိလို႔ သူစီစဥ္ေပးခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ေတြကိုပဲၾကည့္၊ နင္အဆင္ေျပမယ့္ အခ်ိန္ေတြၾကည့္ပဲ၊ အိမ္အျပန္ မိုးခ်ဳပ္မွာလည္း စိုးရိမ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို မေျပာလို႔ ငါတမင္ ကလိလိုက္တာ။ တသက္လံုးလည္း ေျပာမယ့္ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး ”

ျမင့္ေဇာ္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ ရင္ထဲလစ္ဟာသြားျခင္း စတဲ့ခံစားခ်က္မ်ားအားလံုး ဝမ္းနည္းျခင္းသို႔ေျပာင္းကာ မြန္ ငိုခ်င္လာမိသည္။ သူေရာ၊ မြန္ေရာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ငဲ့ေနစရာမလိုေအာင္ ေစာင့္ေနရမယ့္ စကားမ်ဳိး မေျပာခဲ့တာကို မြန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ နားလည္ခဲ့ၾကသည္။ သူမ်ားကို ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးမျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာ မြန္သည္ သူ႕အတြက္ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခဲ့မိေလၿပီ။

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူထြက္သြားမွာလဲ။

သူက မေျပာျပခဲ့သလို မြန္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမးဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ 

 * * * * * * * * * * *

ဆက္ပါဦးမည္

ဘာတမ္ေနာက္ဆက္တြဲ

ဘာတမ္ခရီးစဥ္ကို ဖတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၊ မိ္တ္ေဆြ တခ်ဳိ႕ဆီက ေမးခြန္ေလးေတြေရာက္လာလို႔ အခု ဘာတမ္ေနာက္ဆက္တြဲကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ 

www.deal.com.sg ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ ခြင့္မယူခ်င္ၾကတာ၊ ရက္ညွိမရတာ၊ ဘက္ဂ်က္အေျခအေနၾကည့္ေနရတာေတြေၾကာင့္ စိတ္သာဝင္စားၿပီး မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။ Turi Beach Resort ရဲ ႔ promotion မွာလည္း သြားမယ္ မသြားဘူး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မက်ေသးပါဘူး။ Debit Card နဲ႔ ေပးလို႔ရမရ စမ္းသပ္ၾကရင္းက button မွားႏွိပ္လိုက္တာ ပိုက္ဆံတကယ္ျဖတ္သြားလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်သြားတာပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က promotion က ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ တစ္ေယာက္ကို SGD85.00 က်ပါတယ္။ Riani Deluxe Room ၊ တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ ( 2D1N ) ခရီးစဥ္မို႔ Buffet Dinner နဲ႔ Breakfast ပါ ပါတယ္။ ဖယ္ရီစီစဥ္ေပးၿပီး Nongsapura Ferry Terminal ကို အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္။ အသြားအျပန္ ဖယ္ရီ အခ်ိန္ကို ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္စာရင္းထဲက ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ေရြးလို႔ရပါတယ္။ စလံုးက အသြားမွာ Passenger's departure fee (PDF) SGD6.00 နဲ႔ fuel surcharge SGD14.00 ကို Batam Fast Ferry Operator ကို ေပးရၿပီး အျပန္မွာ Batam terminal fee SGD4.00 ကိုေပးရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စုစုေပါင္း SGD109.00 ျဖစ္သြားပါတယ္။ 

ဘာတမ္မွာ အဓိက ဖယ္ရီတာမီနယ္ ေလးခုရွိပါတယ္။ Batam Centre, Sekupang, Waterfront City နဲ႔ Nongsapura တို႔ပါ။ Nongsapura ကိုသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ Tanah Merah Ferry Terminal က သြားရပါတယ္။ 

ဘာတမ္သြားမယ့္အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပေတာ့ စလံုးေလာက္ႀကီးတဲ့ ကၽြန္းေလးပဲ၊ ေဂါက္ရိုက္တာ နာမည္ႀကီးတယ္ ( ေဂါက္ကြင္းေတြရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ ) လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မသြားခင္ညမွာ Google ကေန ေျမပံုရွာၿပီးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္းေပၚမွာ ေဂါက္ကြင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဖယ္ရီဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း ရံုးပိတ္ရက္မို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ ေဂါက္သြားရိုက္မယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ပါတယ္။ 

စလံုးဘက္ကမ္းကေန ဘာတမ္ဘက္ကမ္းကို ေရာက္ဖို႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ဖယ္ရီစီးရပါတယ္။ Nongasapura ဖယ္ရီဆိပ္က ၿမိဳ ႔ရဲ ႔အစြန္ဘက္မွာဆိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းပါတယ္။ Immigration Counter ကိုေက်ာ္သြားေတာ့ " Turi Beach Turi Beach " လို႔ေအာ္ၿပီး လာႀကိဳေနတာ ၾကားရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာကလည္း ေအာ္ေခၚၿပီး လာႀကိဳတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ဘယ္ကလဲဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေဂါက္အိတ္လြယ္ထားသူ အမ်ားစုက အဲဒီ့ေအာ္သံေနာက္ကို လိုက္သြားတာေတာ့ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ Turi Beach လို႔ ေအာ္ေနတဲ့လူႀကီးဆီကို သြားေတာ့ အျပန္ဖယ္ရီခ်ိန္ကို Batam Fast Counter ခံုေလးမွာ သြားေျပာၿပီး သူ႕ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ 

လာႀကိဳတဲ့ လူႀကီးေနာက္လိုက္သြားေတာ့ Turi ရဲ ႔ ခရီးသည္ႀကိဳကားကို ေတြ႕ပါတယ္။ ပထမဆံုး အေခါက္မို႔ ကိုယ္ေတြအျပင္ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ သံုးတြဲပဲ ပါလာပါတယ္။ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာကို ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးပဲ ရွိပါတယ္။ မနက္အေစာဆံုး အေခါက္မို႔ိလို႔ ဖယ္ရီဆိပ္မွာ လူတအားရွင္းေနတယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္  ေနာက္ေန႔ေန႔လည္  ႏွစ္နာရီ စလံုးျပန္ဖို႔အတြက္ ဖယ္ရီဆိပ္ကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ္နဲ႔အတူျပန္မယ့္ ခရီးသည္ေတြပဲရွိၿပီး ရွင္းလင္းေနပါတယ္။ Taxi တစ္စီးမွ မေတြ ႔မိပါဘူး။ ကားထြက္လာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေဆာက္အဦးေတြ မေတြ႕မိဘဲ သစ္ပင္ သစ္ေတာေတြ အုပ္ဆိုင္းေနပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္းသြားၿပီး Turi ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ Check in က ေန႔လည္တစ္နာရီမွ လုပ္လို႔ရမွာပါ။ အခန္းလြတ္လည္း မရွိေသးပါဘူး။

အစကတည္းက ၿမိဳ႕ထဲကို အရင္သြားလည္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၾကတာမို႔ ၿမိဳ ႔ထဲဘယ္လိုသြားလို႔ရမလဲ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ Turi က ပို႔ေပးတဲ့ bus ကိုစီးခ်င္ရင္ ေန႔လည္တစ္နာရီအထိ ေစာင့္ရမယ္၊ ၿမိဳ ႔ထဲကို ပတ္ပို႔ေပးၿပီး တစ္ေနရာမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ေပးတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ညေနေလးနာရီမွာ ျပန္ေရာက္မွာပါ။ Taxi ေခၚခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ေခၚေပးပါမယ္။ တစ္ခါထြက္ရင္ သံုးနာရီအနည္းဆံုးၾကာၿပီး နာရီနဲ႔ေပးရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အခန္းမရေသးဘဲ ေန႔လည္တစ္နာရီအထိ မေစာင့္ခ်င္တာရယ္၊ သူတို႔ပို႔မယ့္ အထဲမွာ ဘုရားေက်ာင္းပါမပါ မေသခ်ာတာရယ္ေၾကာင့္ Taxi နဲ႔သြားဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ Malacca ခရီးတုန္းကလို ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ မေရာက္ဘဲ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ျပည့္ၿပီး ဘာမွမၾကည့္ရဘဲ ျပန္တက္လာရမွာ စိုးတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။Taxi ခက SGD30 ဝန္းက်င္လို႔ထင္တာပါပဲ။ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ပါလာတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ကို reception မွာအပ္ၿပီး ေခၚေပးတဲ့ Taxi နဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ Resort နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ Taxi မို႔ ကားသမားေလးဟာ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းစြာေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဖယ္ရီဆိပ္ကလာတဲ့ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ နဲနဲသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဖယ္ရီဆိပ္ကေန လာတဲ့လမ္းက Turi သြားခ်င္ရင္ ဘယ္ခ်ဳိး၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားခ်င္ရင္ ညာခ်ဳိး။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေငးရတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးထြက္ရသလိုပါပဲ။ လမ္းမႀကီးေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ေလးေတြ၊ မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြ နဲ႔ တစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္လို အိမ္ယာေတြ ေဆာက္ေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ သတိထားမိတာတစ္ခုက ဘာတမ္ကၽြန္းရဲ႕ေျမသားက ေျမနီျဖစ္ေနတာပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ ေျမရွင္းထားတဲ့ ေနရာေတြက ေျမနီကြင္းႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။  တခ်ဳိ႕ေနရာေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကားသမားေလးက ကားေမာင္းတာျမန္လြန္းလို႔ ရိုက္လို႔မရပါဘူး။ လမ္းဆံုေတြေရာက္လို႔ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြျမင္လိုက္ ေရာက္ေတာ့မယ္ထင္လိုက္နဲ႔ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မို႔ ကားေတြလူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘုရားေက်ာင္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တာ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာပါတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းၿပီးေတာ့ Mega Mall ကိုသြားပါတယ္။ ေန႔လည္စာ ဘယ္မွာစားရမွန္းမသိတာ ကားသမားေလးက အဲဒီ့မွာစားလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ပတ္ေရြးေနတာ၊ စားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ ၿမိဳ ႔ကိုသာႏွံ႔ေအာင္သြားမယ္ဆိုရင္ သံုးနာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္က သိပ္ကိုနဲပါတယ္။ Turi နဲ႔ အသြားတစ္နာရီ အျပန္တစ္နာရီၾကာေတာ့ ၿမိဳ ႔ထဲပတ္ခ်ိန္ တစ္နာရီပဲရပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေလာက္ပါဘူး။ မမခင္ဦးေမ သြားသလို Taxi တစ္ေနကုန္ငွားမွ ႏွံ႔မွာပါ။ မမေတြ႕ခဲ့တဲ့ တံတားေတြလည္း တစ္စင္းမွ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ ကားခကို နာရီနဲ႔တြက္တာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံပိုေပးၿပီး ဆက္သြားလို႔ရေပမယ့္ Resort မွာ အခန္းမရေသးတာရယ္၊ တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ေခါင္းမၾကည္ၾကတာရယ္ေၾကာင့္ ပထမေျပာထားတဲ့ သံုးနာရီအတိုင္း Turi ကိုျပန္ဖို႔ပဲေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။

Turi Beach Resort က ပင္လယ္ကမ္းေျခေဘး ေတာင္ကုန္းႀကီးေပၚမွာ ေဆာက္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို က်ယ္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းမို႔လို႔ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲၿပီး ေဆာက္ထားတာေၾကာင့္ အဆင့္တိုင္း၊ အခန္းတိုင္းဟာ seaview ျဖစ္ေနပါတယ္။ promotion အတြက္စီစဥ္ထားတာ ပင္မအေဆာက္အဦးဘက္က အခန္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ လူမ်ားၿပီး အခန္းမက်န္ေတာ့တာမို႔ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ဘန္ဂလိုေလးမွာ ရပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္းတစ္တြဲ ဘန္ဂလိုေလးေတြပါ။ Turi ရဲ ႔ေဘးကပ္ရပ္က Nongas Point Marina & Resort ပါ။ အေပ်ာ္စီးေမာ္ေတာ္ေတြပါ ငွားလို႔ရၿပီး အေဆာက္အဦးအျပင္အဆင္ေတြ ပိုခမ္းနားေပမယ့္ ပင္လယ္ျပင္ကို ျမင္ေနရတာကလြဲလို႔ သဘာဝအလွ လံုးဝမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ Turi မွာက ေပေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ သဲေသာင္ကမ္းေျခေလး က်န္ေနလို႔ ေရကူးခ်င္၊ သဲျပင္ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ ရပါေသးတယ္။

ေရးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ Turi ကို ေၾကာ္ျငာေနရသလိုပဲလို႔ ထင္လာပါၿပီ။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ပိုင္တာကို ေၾကာ္ျငာေပးရတာ စိတ္ထဲမွာခိုးလုိးခုလု။ {{ အဲဒီလိုလည္း မနာလိုျဖစ္တတ္ပါတယ္ :) }}

ဘာတမ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေျပာျပခ်င္တာေလးတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။

 ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္က ဘာတမ္မွာ ဖားေအာက္ေတာရ ဝိပႆနာ ဒူရ ရိပ္သာ Pa-Auk Tawya Vipassanā Dhura Hermitage (“PATVDH”)  ရဲ႕ သိမ္ဖြင့္ပြဲကို ဖားေအာက္ေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႀကီးမွဴးၿပီး က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

ရိပ္သာေနရာက အင္မတန္မွ က်ယ္ဝန္းၿပီး စိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ေယာဂီမ်ား ေနထိုင္ရန္ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ဆဲမို႔ အခ်ိန္မေရြးေတာ့ တရားစခန္းဝင္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ လူဦးေရ အကန္႔အသတ္နဲ႔ တရားစခန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ဦးမွာပါ။ အေဆာက္အဦးမ်ား အားလံုး ၿပီးသြားရင္ေတာ့ တရားအားထုတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားပါမယ္။ ေျမေနရာနည္းပါးၿပီး က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ စကၤာပူမွာ ေနထိုင္သူေတြအတြက္ ဘာတမ္မွာ တရားစခန္း ေပၚေပါက္လာျခင္းဟာ မဂၤလာသတင္းပါ။ အရင္ကလို ဗီဇာ မလိုေတာ့တာေၾကာင့္ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအားလံုးအတြက္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘဝရွင္သန္ရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကရင္းက အခ်ိန္ရွိခိုက္ တရားဘက္လိုက္ကာ အားထုတ္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ Eunos က ဖားေအာက္ေက်ာင္းမွာ စံုစမ္းႏိုင္ပါေၾကာင္း နိဗၺာန္အက်ဳိးေမွ်ာ္ ႏွဳိးေဆာ္ရင္း ဘာတမ္ေနာက္ဆက္တြဲကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။      ။


ညိဳေလးေန
10.09.2012

ေမ့ပင္ပ်ဳိ

ေဝးတေျမ
အလြမ္းေျပ တစ္ခါလွမ္းေပမယ့္
မေတြ႕သာ ဟန္ေရွာင္ပုန္းေလေတာ့
စိတ္တြင္ညိဳ သခင္စိုးပိုင္လို႔
စိမ္းရက္ေလလြန္း။

ေတြးမေျဖ
မာနေဝ သီကာလႊမ္းေလလည္း
ျပစ္မျမင္ပါ ရန္ေဆာင္မမုန္းခ်င္ေတာ့
ေမ့ပင္ကို တမင္ပ်ဳိးႏိူင္ဖို႔
ေမတၱာေရသြန္း။

မယ္ညိဳ
04.09.2012  ( 1:50 pm )

စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ဘာတမ္ကမ္းေျခ ( ၃ )

မေန႔ညက မိုးႀကိဳးပစ္ခံရျခင္း ... မဟုတ္ေသးပါဘူး ... မိုးခ်ဳန္းသံေၾကာင့္ အိပ္ပ်က္ရျခင္းသည္ ပင္လယ္လွဳိင္းတို႔၏ အခြင့္အေရးကို ထိပါးေလသည္။ ေခါင္းဦးႏွင့္ေခါင္းထိေသာ တခဏမွာ လွဳိင္းပုတ္သံသည္ပင္ ေခ်ာ့သိပ္ခြင့္ မရလိုက္ရွာပါ။ တစ္ေရးႏိုးေသာ္ မိုးလင္းေနၿပီ။ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္လို႔ ကမ္းစပ္ဆီသို႔ သြားၾကမည္။

ဤလမ္းေလးသည္္ နံနက္ခင္းမလင္းတလင္းတြင္လည္း လွလို႔ေန၏

ဘာမွန္းေတာ့မသိ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနသလိုလို ။ ကမ္းစပ္ကိုေရာက္ၿပီ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လြဲေနျခင္းကို ရွာေဖြေတြ ႔ရွိသြားသည္။
 

 စိတ္ကူးထဲမွ နံနက္ခင္းေနမင္းသည္ မိုးတိမ္တို႔ေနာက္မွာ ပုန္းကြယ္ေနေလ၏။ မထြက္ခ်င္ထြက္ခ်င္နဲ႔ ထြက္လာရရွာသည္။ ကိုယ္ေတြကရံုးပိတ္ရက္မွာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္အတူသူ႔ကို ရွဳစားရန္လာပါသည္ ဆိုမွ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သေဘာထားႀကီးစြာ ေျဖေတြး ေတြးေပးလိုက္ပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ ရံုးပိတ္ရက္မွမရွိတာ။ သူလည္း နားခ်င္ရွာမွာေပါ့။

တံတားေပၚေလွ်ာက္အၾကည့္မွာေတာ့ လြဲေနျခင္းကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သြားမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ ၾကည္လင္ေအးျမျခင္းကို တြဲလ်က္ ပထမဆံုး ခံစားဖူးျခင္းပင္။ ေနေရာင္ဆိုလွ်င္ အနီေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ ေတြသန္းလို႔ ပူေႏြးေနတတ္သည္ဟုသာ စိတ္စြဲေနမိသူကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက အစြဲေပ်ာက္ေစခဲ့ၿပီ။ သေဘာထားႀကီးရက်ဳိးနပ္ပါသည္  :)

ေအးခ်မ္းလွတဲ့ နံနက္ခင္းအလွကို ထမင္းေမ့ဟင့္ေမ့ ခံစားခ်င္ေသာ္လည္း ဗိုက္ကအေမ့မခံပါ။ တဂြီဂြီျဖင့္ အခ်က္ျပလာေသာေၾကာင့္ အေဆာက္အဦးဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ရသည္။ နံနက္စာေလးေတာ့ စားထားဦးမွျဖစ္မည္။ ၿပီးရင္ေမႊရ၊ ေႏွာက္ရ၊ ေလွ်ာက္ရဦးမွာကိုး။

နံနက္စာစားဖို႔ အသြားတြင္ ပုသိမ္ထီးလိုထီးမ်ဳိး ၂ ဆင့္ ေဆာင္းကာ ပုဆိုးအနက္ကြက္ပတ္ထားသူတို႔ႏွင့္ ဆံု၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။

ဗိုက္ျပည့္သြားေသာအခါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမႊေႏွာက္ႏိုင္ရန္ အသြားသင့္ဆံုးေနရာသို႔ အရင္သြားရသည္။ ထိုေနရာက ႀကိဳဆိုေရးဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြျမင္ေသာအခါ မဆီမဆိုင္ Mr.Bean ကို သြားသတိရမိသည္။ သူလိုလူမ်ဳိးကသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြကို အထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွည့္လိုက္လွ်င္ ..... ။

ထိုသို႔ ေပါက္ကရေတြးကာ ေပါက္ကရမလုပ္ရဲရန္ ထိုေနရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ သူ႔အား ေစာင့္ခိုင္းထားပံုရသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အေဆာက္အဦးေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ျမန္မာဆန္ေသာ လံုမပ်ဳိတစ္ဦးကို သြားေတြ ႔သည္။ ျမန္မာမ စစ္စစ္ေလး အနားကပ္လိုက္လွ်င္ သူမ၏အလွ ေမွးမွိန္သြားမွာအားနာ၍ ဓါတ္ပံုေတာ့ တြဲမရုိက္ခဲ့ပါ  :)

အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာရန္ စိတ္တူကိုယ္တူ သေဘာတူထားသူ ႏွစ္ေယာက္သည္ Turi ၏ပိုင္နက္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ကို Resort မ်ားက အပိုင္းလိုက္ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကေပမယ့္ အၿပီးအပိုင္ စည္းခတ္ပိတ္ဆို႔မထား၍ ေတာ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကမ္းေျခႏွင့္သူ ျပင္ဆင္ထားပံုျခင္းေတာ့ မတူ။

ပင္လယ္ကမ္းေျခေလာ ပင္လယ္ကန္ေဘာင္ေလာ

ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားျမင္ေသာအခါ Tourist ဇာတ္ကားႏွင့္ Johnny Depp ကို သတိရမိျပန္သည္။ သူမွမဟုတ္ပါဘူး ငါလည္း Tourist ပါပဲဟုေတြးကာ ေက်နပ္ပစ္လိုက္သည္။

 ငါဟာရြက္လြင့္ မဟုတ္ သူတို႔ဟာရြက္လြင့္ ပါ 

Turi ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေရကူးသူ၊ လွဳိင္းစီးသူ၊ ေလွစီးသူတို႔ျဖင့္ စည္ကားေနၿပီ။ စိတ္ကူးထဲကလို မ်က္စိတစ္ဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ သဲေသာင္ကမ္းစပ္ေလး ခ်န္ထားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ Turi မွာက သဘာဝအလွေလး နည္းနည္းက်န္ေသးသည္။

ကတြတ္ပင္ထိပ္ဖ်ားလည္း ေရာက္ခဲ့သည္

အုန္းသီးတစ္လံုးလံုး လက္ဖဝါးေပၚ တင္ကာ အိုက္တင္ေပး ဓါတ္ပံုရိုက္ရ၍ အားကုန္ၿပီးပင္ပန္းသြားသည္။
အခန္းျပန္ကာနားရမည္။
 

မၾကာမီ ျပန္ရေတာ့မည္။

 ဆင္စီးကာ ျပန္ၾကလွ်င္ေကာင္းမည္ေလာ။ အလို ... မျဖစ္ ..... ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ေခ်။ 

ႏွဳတ္ဆက္ပါသည္ Beach Turi

ဘာတမ္္မိုးကလည္း ႏွဳတ္ဆက္သည္

သို႔ေသာ္ .....

 
အေဆာက္အဦး လိေမၼာ္ေရာင္ေလးကေတာ့ ႀကိဳလင့္ေနေလသည္။     ။

ညိဳေလးေန
02.09.12 ( 11:56 pm )