ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၅ )

၅ ရက္ေျမာက္ေန႕တြင္ေတာ့ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ မနက္အေစာႀကီးမထၾကဘဲ ရာသီဥတုေအးေအးမွာ ေစာင္ပံုထဲတြင္ တစ္နာရီခန္႔ ပိုေကြးၾကသည္။ အရင္ေန႔ေတြကလို တိုက်ဳိၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ခရီးစဥ္မ်ား စီစဥ္ထားျခင္းမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုသူငယ္ခ်င္းအားေမးျမန္းကာ ျပတိုက္သြားမည္။ ခရီးသြားတစ္ဦး မျဖစ္မေနသြားရမည့္ အရပ္ကိုသြားမည္။

ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ဘူတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကဆီးႀကိဳသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမေတြ႕ရေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ပိုမိုရင့္က်က္လာသည္မွလြဲ၍ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြား။ ငယ္စဥ္က အတန္းေခါင္းေဆာင္၊ အသင္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့သူပီပီ သြက္လက္ဆဲ၊ တက္ၾကြဆဲ၊ ကူညီဦးေဆာင္ခ်င္စိတ္ရွိဆဲ။ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ေက်ာင္းသူေတြလိုလို ဘာလိုလိုျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတက္ေရာက္ သင္ၾကားေနရာ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္ႀကီးသို႔ ေလ့လာေရးခရီးအျဖစ္ ပါသြားၾကေလသည္။

ေက်ာင္းအဝင္ဝ မုခ္ဦး

 ေတာ္ေသးတယ္ ဟိုးေအာက္ဆံုးက စာတစ္ေၾကာင္းကို နားလည္လို႔

ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းတြင္ ညိဳရင့္ရင့္ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္သည္ အိေျႏၵေမတၱာႀကီးမားေသာ မိခင္တစ္ဦးလို ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ ခန္႔ညားလွေပသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ျမင္ကြင္းကိုသြားေတြ႕သည္။

တက္ကတို ရွဳိဒါ နာတို႔ ကဂ်ားကြင္းပါကြာ

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းႀကီး၏ ျမက္ခင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ကေလးေလးမ်ား။ ဦးထုပ္အျပာေလးေတြ ဆင္တူေဆာင္းထားကာ  ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုး ေျပးလႊားေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ကေလးေလးမ်ားမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွ၍ ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္မိေတာ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္က မရိုက္ပါရန္ ယဥ္ေက်းစြာတားျမစ္သည္။ ခရီးသြားတို႔ သေဘာတက်က်ျဖင့္ ေငးေမာေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ၏ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားလည္း မၾကာခဏ ေလ့လာေရး လာေရာက္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေက်ာင္းသားသူငယ္တို႔ အတုယူအားက်ေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေကာင္းေလစြဟု သံုးေယာက္သားေျပာကာ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေမွ်ာ္မိၾကေလ၏။

သစ္ရြက္ေလးေတြ အဝါေရာင္ေျပာင္းသြားခ်ိန္ဆို ဒီလမ္းေလးမွာ ပန္းခ်ီဆြဲသူ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္သူေတြ အျပည့္ဆိုပဲ

အေရာင္ေျပာင္းလုဆဲဆဲသစ္ပင္ ႏွင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္

ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက သူ၏ေက်ာင္းေဆာင္ထဲသို႔ေခၚသြားကာ တစ္ခန္းခ်င္းလိုက္ျပသည္။

ပီအိတ္ခ်္ဒီအင္ဂ်င္နီယာမ်ား၏ လက္ေတြ႕ခန္းကိုလည္း ဤသို႔သြားေခ်ာင္းခဲ့ပါသည္

သူ၏အခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ခရီးသြားတို႔၏ တစ္ေန႔တာ အစီအစဥ္ကိုေမးသည္။ ခရီးသြားႏွစ္ဦးက ဟိုသြားမည္၊ ဒီသြားမည္၊ ဟိုဟာဝယ္ခ်င္သည္၊ ဒီဟာလိုခ်င္သည္ လုပ္ေတာ့ သူ႕ချမာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့သည္။ ခရီးသြားတို႔ သြားခ်င္၊ လုပ္ခ်င္ေနတာေတြက ေတာင္တစ္ေနရာ၊ ေျမာက္တစ္ေနရာမို႔ သူ႕မွာေခါင္းကုတ္ရျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ေျမပံုေတြ၊ ရထားလမ္းေၾကာင္းေတြ ပရင့္ထုတ္ေပးကာ ထမင္းစားသြားၾကဟုဆိုကာ လိုက္ေကၽြးေတာ့သည္။

ထံုးစံအတိုင္း သံုးေယာက္ သံုးမ်ဳိးမွာကာ လွည့္ပတ္စားရတာ ေပ်ာ္စရာ

စားရင္းေသာက္ရင္းျဖင့္ သူက နင္တို႔ အိုဒိုင္းဘား ေရာက္ၿပီးၿပီလားဟု ေမးလာသည္။ သက္တံ့တံတားႀကီးကို ျဖတ္သြားရတာေလဟု ဆိုေသာအခါ ထိုတံတားႀကီးသို႔ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ထားေသာ ခရီးသြားသည္ အလြန္ဝမ္းသာသြားကာ လမ္းညႊန္ေပးပါရန္ အဆိုတင္သြင္း၏။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး၍ အိတ္ကိုလြယ္ကာ သူပါလိုက္ခဲ့ေတာ့မည္ဟု ဆိုသည့္အခါမွာကား အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ကုကၠားျဖစ္ကာ ဤယေန႔အဖို႔ မလြဲႏိုင္ေသာခရီးကို ဆက္ၾကေတာ့သည္။  

သြားခ်င္ေသာေနရာေတြကို ဦးစားေပးကာ စီလိုက္ေသာအခါ မူလအစီအစဥ္အရ သြားရန္စီစဥ္ထားသည့္အထဲမွ ျပတိုက္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ရသည္။ အေမႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကီမိုႏိုလံုခ်ည္ဝယ္ခ်င္လွပါ၏ဟု တတြတ္တြတ္ပူဆာေနေသာ ႏွစ္ေယာက္ကို ကီမိုႏိုဆိုင္မ်ားရွိရာ နိပိုးရီ သို႔ အရင္ဆံုးလိုက္ပို႔သည္။ အေမႏွစ္ေယာက္အတြက္ဟု တြင္တြင္ဆိုေနေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္သည္ လွတပတ ကီမိုႏိုစေလးမ်ားျမင္ေသာအခါ အေမတစ္စ သမီးတစ္စ ဟု အဆိုေျပာင္းသြားၾကေလသည္။

ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္အဝယ္မ်ားသလဲဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္မွာရွာ

သြားခ်င္ေသာေနရာေတြသို႔ပို႔ရံုျဖင့္ အားမရေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ နင္တို႔ကို ရွိဘူရေခြး ျပရဦးမယ္ ဆိုကာ သူျပခ်င္တာကိုလည္း ရေအာင္လိုက္ျပေသးသည္။

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ေသာ သခင္ကို ၉ ႏွစ္တိုင္တိုင္ သူေသသည္အထိ ညေနတိုင္း ဘူတာမွာ လာေစာင့္သည့္ သစၥာရွိေခြးေလး ဟရွိကို

ဟရွိကိုရဲ႕သခင္ မပါလာေတာ့တဲ့ ရထားအို

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ခရီးသြားတစ္ဦး၏ မျဖစ္မေနသြားရမည့္ ေနရာသို႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က သြားခ်င္လွသည့္ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္မ်ား ဆြဲေဆာင္ရာမဟုတ္ေသာ ေနရာကို ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အလိုတူအလိုပါ သြားမည္ဆိုေသာအခါ ပေဟဠိျဖစ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ မေမးမျမန္း မညည္းမညဴ လိုက္ပို႔ရွာသည္။

ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေလးေတြနဲ႔ သန္႔ရွင္းေသာလမ္းေလး

ယူရီကမိုမီ ရထားလိုင္းသို႔ အသြား

ၾကည့္ခ်င္ရာကို ၾကည့္ၿပီးသြား၍ ေက်နပ္ေနၾကေသာခရီးသြားတို႔သည္ ထိုေနရာမွ ျပန္လွည့္လာကာ သူငယ္ခ်င္းဦးေဆာင္ရာေနာက္ တိုက်ဳိရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆံုး ရထားလမ္းေၾကာင္းကိုစီးရန္ လိုက္သြားၾကေလသည္။ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ၾကေသာအခါ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္လုပ္လို႔ ခဏခဏဝယ္ရၿပီး ပိုကုန္မွာေၾကာက္ေသာ သံုးေယာက္သည္ တစ္ေန႔စာလက္မွတ္ကိုသာ ယန္း၈၀၀ ေပးကာဝယ္လိုက္ၾကသည္။ ရထားလာေသာအခါ ထိုသံုးေယာက္သည္ ေမာင္းသူမပါေသာ ေရွ႕ဆံုးတြဲ၏ ေရွ႕ဆံုးခံုကို ေျပးဦးၾကေလသည္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕လယ္ႏွင့္ အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းကို ဆက္သြယ္ထားသည့္ ယူရီကမိုမီ (Yurikamome) ဆိုေသာ ထိုရထားကို စီးရေသာအခါ ရထားမ်ားကို အလြန္စိတ္ဝင္စားေသာ ခရီးသြားတစ္ဦးသည္ ပိုက္ဆံကုန္တာ ေစ်းႀကီးတာကို ေမ့ကာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေလေတာ့သည္။

အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းကို ျမင္ေနရၿပီ

၁၈၅၀ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားက စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းေလးသည္ ၂၀ရာစုမွာေတာ့ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္ေလး ၿဖစ္လာၿပီး ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္းမွာ Tokyo Teleport Town  အျဖစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ လာခဲ့သည္။

ဖူဂ်ီ ရုပ္ျမင္သံၾကား အေဆာက္အဦး

ယူရီကမိုမီရထားတြဲ၏ ေရွ႕ဆံုး သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆံုးခံုသည္ ဆန္းသစ္တဲ့လွပ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ရံုးအေဆာက္အဦးေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ၊ အပန္းေျဖနားေနရာေတြကို ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပလွသည္။

သက္တံ့တံတားတဲ့လားကြယ္

သက္တံ့တံတားႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္းၾကမည္ဟုဆိုေသာအခါ တံတားျဖတ္ၿပီး ၂ ဘူတာေျမာက္လား၊ ၃ဘူတာလား မမွတ္မိေတာ့။ ခ်ာလပတ္လည္ေအာင္ လိုက္ေငးေနရ၍ ဘယ္ႏွဘူတာ ျဖတ္သြားမွန္း မမွတ္မိလိုက္ၾက။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး ဟိုတယ္နိကိုး ေရွ႕က ရင္ျပင္က်ယ္ကို ေရာက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လိုက္ပို႔ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အလြန္တရာေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဓါတ္ပံုထဲတြင္ ခဏခဏေတြ႕ဖူးေသာ၊ စိတ္ကူးထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေယာင္ဖူးေသာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု သံေယာဇဥ္ျဖတ္ထားေသာ သက္တံ့တံတားႀကီးႏွင့္ တိုက်ဳိတာဝါကို ညေနခင္းအလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ ၾကည့္မဝေတာ့။ တေငးတေမာၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးမိပါသည္။

အႏွစ္သက္ဆံုးညေန

သစ္လြင္ပ်ဳိျမစ္ေသာ ၆၃၄ မီတာ အျမင့္ရွိသည့္ ေကာင္းကင္ထက္ကသစ္ပင္ဆိုသည့္ skytree သည္လည္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ တည္ၿငိမ္ေသာအလွတရားကို ပို၍ႏွစ္သက္တက္ေသာ ခရီးသြား၏စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၃၃၃မီတာ အျမင့္သာရွိ၍ တိုးပြါးလာေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားၾကားက ရုပ္သံလႊင့္ရန္ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ေသာ ေရႊအိုေရာင္တာဝါသည္ တိုက်ဳိ၏ က်က္သေရတစ္ပါးျဖစ္သည္ဟု ထင္မိသည္။

မီးထြန္းခ်ိန္ ညေနရင္ျပင္

ေတြးကာေငးကာ ထိုင္ေနခ်င္ပါေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္ဆိုေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေအာက္မွ ခရီးသြားတို႔သည္ ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ ေရြ႕ၾကရသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္းတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာ ရွင္သန္တက္ၾကြ ေတာက္ပျခင္းဆီသို႔။

အေမာင္စက္ရုပ္ ဘာေတြလုပ္

ပါေဖာမင့္ ရွိတယ္ေဟ့ လို႔ဆိုလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဝမ္းသာအားရေအာ္သံေအာက္မွာ ခရီးသြားတို႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထရန္စေဖာ္မာဇာတ္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္မ်ားဟု ထင္မွတ္သြားၾကေတာ့သည္။ စူးရွေသာဂီတသံေအာက္တြင္ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနေသာ၊ အေငြ႕ေတြထြက္ေနေသာ စက္ရုပ္ႀကီး၏ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္ပါသရုပ္ေဆာင္ေနသူတို႔သည္ ဂီတသံေတြရပ္သြားမွ ဇာတ္ေညာင္းရေကာင္းမွန္း သတိရၾကသည္။ ဗိုက္ဆာရေကာင္းမွန္းလည္း သိလာၾကၿပီ။

ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါၿပီ

ဂ်ပန္အရသာ အစပ္အဟပ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ပီဇာစားခ်င္သည္ဟု ခရီးသြားတစ္ေယာက္က အဆိုတင္းသြင္းရာ ျငင္းသူမရွိေထာက္ခံၾက၍ ပီဇာအရွာထြက္ၾက၏။ ေရွာ့ပင္းေမာထဲဝင္ၾကသည္။ ေမာရွိလွ်င္စားစရာဆိုင္ေတြရွိမည္။ စားစရာဆိုင္ရွိလွ်င္ ပီဇာဆိုင္ရွိေလာက္သည္။ တက္ၾကသည္၊ ဆင္းၾကသည္၊ ရွာၾကသည္၊ ေမာထဲတြင္ေမာလာမွ တစ္ဆိုင္သြားေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ခံပီဇာက အကၽြတ္အမာျဖစ္ေနသည္။ မစားခ်င္ၾက၊ ဂ်ီးထူၾကသည္၊ ထပ္ေလွ်ာက္ၾကသည္၊ ေညာင္းၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စားခ်င္စဖြယ္ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ လိုက္နာစရာေကာင္းေသာ အေလ့အထမွာ အမွဳိက္ကို စနစ္တက် ေသခ်ာခြဲ၍ပစ္ျခင္းပင္။ အမွဳိက္ပံုးထားေသာ ေနရာတိုင္းတြင္ အမ်ဳိးအစားသံုးမ်ဳိးခြဲကာ သံုးပံုးရွိသည္။ ပစ္သည့္သူေတြကလည္း ဒါကစကၠဴ၊ ဒါကသံဘူး ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ပစ္ၾကသည္။ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲမွာပင္ စားၿပီးပန္းကန္မ်ား၊ ခြက္မ်ား းျပန္သိမ္းေပးခဲ့ကာ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ေရခဲကအစ ခြဲခြဲျခားျခား စြန္႔ပစ္ေပးသြားၾကသည္။ ခရီးသြားတို႔သည္လည္း သေဘာတက်က်ျဖင့္ လိုက္လုပ္ၾကသည္။

ေဘးကတက္တဲ့ ေလွကားေတြကို ပိတ္လိုက္ၿပီ

ေမာထဲကျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဖူဂ်ီရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနကို သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ေနာက္က်သြား၍ ၂၅ ထပ္အျမင့္ကို တက္ၾကည့္လို႔မရေတာ့။ အေပၚတက္ခြင့္မရလို႔ အားမငယ္ပါ။ မတက္ရေတာ့လည္း ျပန္ဆင္းတာေပါ့။ ရထားတစ္ဘူတာျပန္စီး၍ ကမ္းေျခအထိေရာက္ေအာင္ပင္ ျပန္ဆင္းပစ္လိုက္ၾကသည္။

ေဆာင္းဦးညခ်မ္း ပင္လယ္ကမ္း မိုးဖြဲေလခ လြမ္းဖြယ့္ည

မိုးဖြဲဖြဲေလးက်လာသည္။ လူမိုးစိုမွာကို မစိုးရိမ္ၾကေပမယ့္ ကင္မရာေလးေတြစိုကုန္မွာေတာ့ စိုးၾကသည္။ သက္တံ့တံတားႀကီးႏွင့္ ယကတဘူနီ ဆိုေသာ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာေလးေတြရဲ႕ ညအလွကို ဓါတ္ပံုျဖင့္မွတ္တမ္းတင္၍မရေသာအခါ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုးသားကသာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

တစ္ေယာက္ထံတြင္ ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္။

ညိဳေလးေန

ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၄ )

ယြန္းခဲ့တဲ့ ေလးရက္ေျမာက္ ခရီးစဥ္ ကို ဇြန္မိုးစက္ က ဆက္လြဲ ... အဲ .. ဆက္ေရး ထားပါတယ္ရွင္  :)


ညိဳေလးေန

ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၃ )

ပထမရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ေမပလ္ရြက္ အရွင္လတ္လတ္ျမင္ခ်င္မွဳ ေအာင္ျမင္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔ကား ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ဖူဂ်ီယာမကို သြားတက္ရန္ေန႔ျဖစ္၏။ အေအးေၾကာက္ေသာ ခရီးသြားတစ္ဦးသည္ တစ္ကိုယ္လံုး လံုလံုထုပ္ရန္ ၾကံစည္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေခၽြတာေရးမနက္စာစားၿပီး မနက္ ၈ နာရီတြင္ လာႀကိဳသည့္ကားျဖင့္ လိုက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဒီေန႔လာႀကိဳေသာ တိုးဂိုက္မွာ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္သည္။ ပထမေန႔က လာႀကိဳသူမွာ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ မ်က္ႏွာအလြန္ခ်ဳိကာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၏။ သို႔ေသာ္သူတို႔၏တာဝန္မွာ အေဝးေျပးဂိတ္ကဲ့သို႔ေသာ စုရပ္အထိသာျဖစ္သည္။ အလုပ္သင္ဂိုက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကဟန္တူသည္။ တကယ္သြားရမည့္ ခရီးစဥ္သို႔ ကားေျပာင္းခ်ိန္တြင္ တာဝန္က်သည့္ တိုးဂိုက္မ်ားမွာ အသက္ပိုႀကီးၿပီး အေတြ႕အၾကံဳရင့္ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ကားေပၚတြင္ေစာင့္ရင္း ေရွ႕ခံု၊ေနာက္ခံုကို စပ္စုၾက၏။ ယေန႔ကားေပၚတြင္ေတာ့ ေျပးၾကည့္စရာ အေရွ႕တိုင္းသားပါလာၿပီ။ ေရွ႕ဆံုးခံုမွာ တရုတ္ျပည္မႀကီးမွ ကေလးပိစိေလးပါေသာ မိသားစုသံုးေယာက္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ပါလာေသာ ကေလးပိစိေလးထံမွ ခရီးဆံုးသည္အထိ “အဲ့” ဆိုေသာအသံတစ္ခ်က္ပင္ မၾကားရျခင္းပင္။ သူတို႔ေနာက္မွာ အေမရိကန္ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ အန္တီႀကီး။ သူတို႔ေနာက္မွာ ျမန္မာျပည္မွ အထင္ကရ နာမည္မေက်ာ္ခရီးသြားႏွစ္ဦး။ ေနာက္ဘက္ခံုမွာေတာ့ အေမရိက၊ အဂၤလန္ ႏွင့္ ဆြီဒင္မွ တစ္ဦးခ်င္း ခရီးသြားမ်ား။ စပ္စုၿပီးေသာအခါ ခရီးစဥ္ကို ျပန္ဖတ္ရင္း ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ၾကသည္။ ဖူဂ်ီေတာင္တက္မည္။ ဟခုန္းနဲမွ ေရကန္ႀကီးတြင္ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္စီးမည္။ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားစီးမည္။ က်ည္ဆံရထားစီးမည္။

၉နာရီထိုးၿပီ။ ကားမထြက္ႏိုင္ေသး။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲၿပီ။ ခဏေနေေတာ့ တိုးဂိုက္ႀကီးက လာေျပာသည္။ ခရီးသည္ ၁၂ ေယာက္က်န္ေနေသးသည္တဲ့။ ေနာက္ထပ္ေလးေယာက္ တက္လာသည္။ ဂိုက္ႀကီးက လာေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ၈ ေယာက္က်န္ေသးလို႔ သည္းခံေပးပါရန္။ ၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ တဖုန္းဖုန္းေျပးလာသံေတြၾကားၿပီး ကားေပၚသို႔ လူ ၈ ေယာက္ တဝုန္းဝုန္း ေျပးတက္လာၾကသည္။ ေနာက္က်ျခင္းကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေတာင္းပန္သြားေသာ လူမ်ဳိးစံု တပ္ေပါင္းစုႀကီးျဖစ္၏။ ဒီလိုျဖင့္ ၉ နာရီထြက္ရမည့္ကားသည္ ၉ နာရီ ၂၀ မွ စတင္ထြက္ခြာကာ တစ္ေန႔တာ၏ အလြဲခရီးကို စေလ၏။

ကားထြက္ေတာ့ တိုးဂိုက္ႀကီးက သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္သည္။ ထူးျခားတိုက္ဆိုင္စြာ သူ႕အမည္မွာလည္း မေန႔က ဂိုက္မမလွလွေလးလို “ ဟိရို ” ပင္ျဖစ္ေနသည္။ ေခၚရလြယ္ရန္သူ၏နာမည္ေျပာင္မွာ “Fish”  ဟုေျပာကာ ထိုအမည္ကိုေခၚခိုင္းသည္။ ျမန္မာမွဳျပဳကာ ကိုႀကီးငါး ဟုေခၚလိုက္ၾကသည္။

ဖူဂ်ီသည္ တိုက်ဴိၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေတာင္အရပ္တြင္ရွိၿပီး တစ္နာရီခြဲခန္႔ေမာင္းရသည္ဆို၏။ ကားထြက္တာ ၉ နာရီခြဲပဲထား၊ ၁၁ ဆိုရင္ ေရာက္မွာေပါ့။ ယေန႔ခရီးသည္ တိုက်ဳိတစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ျဖတ္ေမာင္းရသလိုျဖစ္၏။ ကိုႀကီးငါး က အေဆာက္အဦးတစ္ခုေတြ႕တိုင္း ဘာအေဆာက္အဦးျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွေသာ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ေရွ႕ေျပာေနာက္ေမ့ျဖစ္၏။ ဇတ္လည္ေအာင္လိုက္ၾကည့္ရင္း အကုန္ေရာကုန္ေလေတာ့သည္။ တစ္ခုႏွစ္ခုမွ မဟုတ္တာ ေရာမွာေပါ့ေနာ။

ဘာအေဆာက္အဦးလဲဆိုက မသိေတာ့ပါ  :)

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကိုႀကီးငါး ေျပာျပရသည့္ အေဆာက္အဦးေတြက မ်ားလာသည္။ တိုက်ဳိက အေဆာက္အဦးေတြ မ်ားျပားလြန္း၍ေတာ့ မဟုတ္။ ကားက မေရြ႕ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲမွာပင္ၾကာေနေသာေၾကာင့္တည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ထိုေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္သည့္အျပင္ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္ Culture day ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ Culture Day သည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၏ အေရးပါဆံုး မီဂ်ီဘုရင္၏ ေမြးေန႔မွတဆင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ေျပာင္းလဲကာ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မို႔ သူတို႔သည္လည္း ဖူဂ်ီႏွင့္ ဟခုန္းနဲ သို႔သြားၾကသည္။ ကိုႀကီးငါး က ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။

တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕လာၾကရင္း တိုးလ္ဂိတ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာၾကသည္

ထိုေနရာတြင္ ကားခဏရပ္ေပးသည္။ အေဆာက္အဦးေလးထဲမွ အိမ္သာမွာတစ္လံုးတည္းရွိၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ယာယီအိမ္သာမ်ားရွိ၏။ ကားေပၚပါလာေသာ အမ်ဳိးသမီးအားလံုးတို႔သည္ ညီညြတ္စြာျဖင့္ တစ္လံုးတည္းေသာ အိမ္သာသို႔သာသြားၾကေသာအခါ အၾကာႀကီးေစာင့္ၾကရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားထြက္ခ်ိန္သည္ ထပ္ေနာက္က်ျပန္၏။ ဖူဂ်ီသို႔ သြားေသာလမ္းသည္ ႏွစ္လမ္းေမာင္းျဖစ္သြားလိုက္ သံုးလမ္းေမာင္းျဖစ္သြားလိုက္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ လမ္း၏တစ္ဘက္က ေတာင္နံရံ တစ္ဘက္က ကမ္ပါးယံ။ နိကို ကအျပန္လို အတြင္းလမ္းက ဆင္းေမာင္းစရာ လမ္းလည္းမရွိ။ ဒီလိုျဖင့္ တအိအိနဲ႔သာ သြားေနၾကရသည္။ နာဂိုရာ သို႕  ဟု လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ျမင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာလႊဲကာ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾက၏။ သြားမွမသြားႏိုင္ေတာ့တာကိုး။

ကားတန္းႀကီးက လွဳပ္လွီလွဳပ္လဲ့ သြားေနခ်ိန္တြင္ အစီအစဥ္ေျပာင္းကာ ဖူဂ်ီကို အရင္မတက္ဘဲ ဟိုတယ္တြင္ ထမင္းအရင္စားၾကမည္ဟုသိရေသာ အခါ ဆာစျပဳေနသူႏွစ္ေယာက္သည္ ဝမ္းသာသြား၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ ဝမ္းသာသမွ်ေတြသည္ လည္ပင္းမွာတစ္ဆို႔သြား၏။ ဟခုန္းနဲမွ ေရကန္ႀကီးသို႔ မသြားႏိုင္ေတာ့။ အခ်ိန္လင့္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိုႀကီးငါးက သူအစြမ္းကုန္ အၾကံထုတ္ကာ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထား စီးၾကရေအာင္ စီစဥ္မည္ဟုဆိုသည္။ ခရီးသြားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔ မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးကာ အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ထမင္းစားမည့္ Fuji Highland Resort Hotel သို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ထမင္းစားပြဲက အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ၁ နာရီေပးေသာ္လည္း အခ်ိန္လင့္ေနေသာ ခရီးစဥ္ေၾကာင့္ ၄၅ မိနစ္သာ ထမင္းစားခ်ိန္ ေပးသည္။

လွကား လွ၏ မဝ

ပန္းကန္ထဲမွ လွလွပပ ေသးေသးေကြးေကြးေလးမ်ားသည္ ဆာေနသူတို႔၏ဗိုက္တြင္္ ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္သြားမွန္းမသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးပိုပါသည္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္လံု႔လစိုက္ကာ ဝန္းက်င္တခြင္ေလ့လာရန္အျပင္ထြက္ၾကသည္။

အဝမွာ အလွျပထားတယ္ အလဟသ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ

Resort Hotel ေဘးကပ္ရပ္က Fujikyu Highland Amusement Park

တဘက္ကစားကြင္းမွ ရိုလာကိုစတာ စီးသံသည္ ဒီဘက္ဝင္းထဲမွ  ဓါတ္ပံုရိုက္ေနသူႏွစ္ဦးကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပတိုက္ဆိုင္းဘုတ္ကေတာ့ လာပါဟုေခၚေနသလို။ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေခါင္းခါျပခဲ့သည္။

ကာဝါဂူခ်ီႏွင့္ သူ၏ဘဲေလးမ်ား

Resort Hotel မွျပန္ထြက္ေတာ့ ကာဝါဂူခ်ီ ေရကန္ႀကီးသို႔သြားသည္။ ဟခုန္းနဲက အ့ရွိ ေရကန္မွာ စီးခြင့္မသာေတာ့ေသာ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္အစား ဤကန္ထဲတြင္စီးႏိုင္ရန္ ကိုႀကီးငါးက ေျပာင္းလဲစီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဟခုန္းနဲကို မသြားရေတာ့လို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ခဲ့သူႏွစ္ေယာက္သည္ ေရကန္ႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီ။ ကာဝါဂူခ်ီကန္ႀကီးက ဖူဂ်ီေရကန္ငါးကန္ဧရိယာ ထဲမွ ဒုတိယအႀကီးဆံုးႏွင့္ ခရီးသြားမ်ား အလာဆံုး ကန္ႀကီး။

ကန္ေရကို ျဖတ္တိုက္လာေသာေလသည္ ေအးေလစြ

ေလကေအးေသာ္လည္း ေရယာဥ္၏ အေပၚထပ္ကိုသာ တက္ခဲ့ၾကသည္။ ကမ္းမွ စထြက္သည္ႏွင့္ ကင္မရာေလးေတြ အလုပ္မ်ားေတာ့သည္။ ကန္ကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ျပန္လွည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကိုအနားေပးလိုက္သည္။ သဘာဝအလွတရားကို ပကတိမ်က္စိျဖင့္သာ ခံစားလိုေတာ့သည္။

ေရကန္ထဲမွ ျမင္ရေသာ ဖူဂ်ီ၏ အလွ

စီးခြင့္ ရႏိုင္ မရႏိုင္ မေသခ်ာေသးေသာ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထား

ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားကို ဖူဂ်ီေတာင္မွ အျပန္မေမွာင္ေသးလွ်င္ေတာ့ စီးခြင့္ရမည္။ ဒီလိုျဖင့္ ဂိုတမ္ဘၿမိဳ႕ကေလးကိုပတ္ကာ ေတာင္တက္ခရီးစခဲ့သည္။

ဂိုတမ္ဘမွာလည္း သစ္ရြက္ေလးေတြ ဝါၿပီ

ဖူဂ်ီေတာင္သို႔တက္ရန္ လမ္းငါးသြယ္ရွိၿပီး ယခုသြားေနေသာလမ္းကေတာ့ ဧည့္သည္ခရီးသြားမ်ားအတြက္ ဦးစားေပးလမ္း။ အိမ္ရွင္ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ားကေတာ့ တျခားလမ္းမ်ားက သြားတတ္သည္ဆို၏။ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ မနက္က တစ္လမ္းလံုး ပိတ္ေနေသာ ကားေလးမ်ားကို လံုးဝမေတြ႕ေတာ့။ တိုက်ဳိအထြက္ကတည္းက ဧည့္သည္ခရီးသြားေတြကို ဦးစားေပးခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟုေတြးမိသည္။ အႏွီခရီးသြားသည္ ဤသို႔လည္း ေလာဘႀကီးတတ္၏။ ထင္းရွဴးပင္ေတြ၊ အေရာင္ေျပာင္းစ ေမပလ္ပင္ေတြႏွင့္ ေတာင္တက္လမ္းသည္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေတာ့သည္။ ဖူဂ်ီေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ရန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စခန္း ၁၀ ခုရွိသည္။ ကားမ်ားက အမွတ္ ၅ စခန္းသာ အထိသာ တက္လို႔ရသည္။ လမ္းငါးသြယ္ အတြက္ အမွတ္ ၅ စခန္းသာမ်ားကလည္း မတူ။ တစ္ခုစီျဖစ္၏။

စခန္းသာမွ ဆိုင္ခန္းမ်ား

ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အမွတ္ ၅ စခန္းသာသို႕ေရာက္သည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ႏွင့္ တြဲထားေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားျမင္ေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးမွ တည္းခိုဆိုင္တန္းမ်ားကို သတိရမိသည္။ ကားေပၚမွဆင္းဆင္းခ်င္းမွာ ေတာင္ေအာက္ဘက္မွ တေရြ႕ေရြ႕လိမ့္တက္လာေနေသာ ျမဴႏွင္းထုႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ခန္းတစ္ခု၏ လသာေဆာင္ကို အေျပးအလႊားတက္ၾကေသာ္လည္း ျမဴႏွင္းထုႀကီးႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ေသာပြဲမွာ ရွံဳးေလ၏။ အေပၚေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးကို မျမင္ရေတာ့။ ျမဴႏွင္းတို႔ျဖင့္ ကြယ္သြားၿပီ။ အင္းေလ သူကပိုျမန္မွာေပါ့။ ေလွကားမွ မတက္ရတာ။

ဘုရားစူး အဲ့ဒီ့အေနာက္မွာ ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးရွိတယ္ တကယ္

အေျပးအလႊားတက္သြားသူႏွစ္ေယာက္သည္ အခုမွ ေမာရေကာင္းမွန္းသိကာ အိပဲ့အိပဲ့ ျပန္ဆင္းၾက၏။ အတက္တုန္းက မျမင္လိုက္ေသာအရာမ်ား၊ မဖတ္လိုက္ေသာစာမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ထဲ ဝင္ေမႊၾကသည္။ သန္႔စင္ခန္းဝင္ေသာ္ ေတာင္ေပၚတြင္ေရရွားေသာေၾကာင့္ အလကားမဝင္ရ။ ယန္း ၁၀၀ ေပးရ၏။

ဘယ္သူ႔ေျခေထာက္ အဲေလာက္ႀကီးသလဲ

ဆိုင္တန္းမ်ား၏ေနာက္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းလည္းရွိေသးသည္။ ျမဴႏွင္းတို႔က ေဝေနတုန္း ၁၅ ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ ခရီးသြားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘာမွ မျမင္ရလည္းေပ်ာ္သည္။ စကားေျပာလိုက္တိုင္း ပါးစပ္က အေငြ႕ေလးေတြ ထြက္လာတာကိုလည္းေပ်ာ္သည္။ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရတာေတြကို ဓါတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ၾကသည္။

ဒီမွာလဲ ေနာက္တရံ၊ ဘယ္ဟာ စီးမလဲ

ဘုရားေက်ာင္းက ျပန္ထြက္လာၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ျမင္းေစာင္းတစ္ခုသြားေတြ႕သည္။ ေရွ႕ခရီးကို ဤျမင္းေတြႏွင့္ ဆက္လို႔ရသည္ဆို၏။ ဤေနရာတြင္ပင္ ခ်မ္းတုန္ေနသူသည္ ႏွင္းဖံုးေနေသာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ရန္ စိတ္ကူးႏွင့္ပင္ မသြားေတာ့။

သူတို႔မွာေတာ့ အေႏြးထည္မပါပါလား

စုရပ္ကို ျပန္လာေတာ့ ျမဴႏွင္းတို႔ ျပယ္စျပဳၿပီ။ ကားသည္ ထံုးစံအတိုင္း ၈ ေယာက္အုပ္စုကို ေစာင့္ရျပန္၏။ ေစာင့္ေနၾကတုန္းမွာ ခရီးေဖာ္ ဆြီဒင္အမ်ဳိးသားႀကီးမွ စကားစျမည္လာေျပာရာ ျမန္မာျပည္က ခရီးသြားမ်ားဆိုေတာ့ အံ့ၾသေနေလေတာ့သည္။

ဒီေန႔ေတာ့ 4D နံပါတ္ေပးၿပီ

ကားျပန္ထြက္လာၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုႀကီးငါးက ကားကို ငါးမိနစ္ရပ္ေပးသည္။ သူ၏ခရီးသြားမ်ား ေစာေစာက ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးကို မျမင္လိုက္ရမွန္းသိလို႔ ျမဴအျပယ္ ရွဳခင္းသာရာမွာ ခဏရပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တကားလံုး တဝုန္းဝုန္း ေျပးဆင္းၾကျပန္သည္။ ကင္မရာေတြတစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး သူ႕လက္ထဲေရာက္လာရာ တိုးဂိုက္ကိုႀကီးငါးမွာ သူ႕စကားႏွင့္သူ ငါးမိနစ္အတြင္း လက္မလည္ေအာင္ ရိုက္ေပးရေလေတာ့သည္။

သင့္အားျမင္ရေလၿပီ ေမာင့္ဖူဂ်ီ

ထိုေနရာမွ ထြက္လာေတာ့ ၄ နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ ေနဝင္တာျမန္လွ၏။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ ေတာင္ေျခေရာက္လို႕ ၅ နာရီေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားစီးရန္ အလင္းေရာင္္မရွိေတာ့။ လြဲရျပန္ပါၿပီ။

သံုးမည္ရ ေမာင့္ဖူဂ်ီ

သေဘာေကာင္းလြန္းေသာ တိုးဂိုက္ႀကီးမွာ ခရီးသြားမ်ား စိတ္မပ်က္ရေလေအာင္ ဖူဂ်ီကိုေရးဖြဲ႕ထားေသာ ဂ်ပန္သီခ်င္း ဆိုျပသည္။ ဘာေတြမွန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္ေပမယ့္ နားေထာင္၍ေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ ဖူဂ်ီေတာင္ အေၾကာင္းရွင္းျပသည္။ ဖူဂ်ီဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုမ်ဳိးဖြင့္ဆိုၾကသတဲ့။ စစ္သည္ေတာ္၊ ထပ္တူမရွိ၊ အဆံုးမရွိ ဟု ဆိုၾက၏။ တိမ္ေတြႏွင့္ ပံုးကာ၊ကြယ္ကာ ရွက္တတ္ေသာ မိခင္ေတာင္ႀကီးဆိုသည့္ အတြက္ စစ္သည္ေတာ္ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္က မလိုက္ဖက္လွ။ ထပ္တူမရွိေသာ အလွတရားပိုင္ဆိုင္ရာသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ခရီးဆက္ၾကရင္း ဟခုန္းနဲ ကို ေရာက္လာသည္။ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ပက္သက္လွ်င္ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ နယ္ၿမိဳ႕ေလးသည္ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ကားကဟိုင္းေဝးလမ္းက သြား၍ပဲလားမသိ ၾကည့္ေလရာရာ မဲမဲသာျမင္ရ၏။

ရွင္းကန္းဆန္လက္မွတ္

ဘူတာႏွင့္နီးလာေတာ့ ကိုႀကီးငါး က ရထားလက္မွတ္ေလးေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း လက္ထဲအေရာက္ေသခ်ာလိုက္ေဝသည္။ က်ဥ္ဆံရထား လက္မွတ္ျဖစ္သည္။ ေစ်းႀကီးလွေၾကာင္းေျပာ၍ မေပ်ာက္ေစရန္ တဖြဖြမွာသည္။

ရင္နာရမွာစိုး၍ နံပါတ္ ၁၃ ဘက္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့

အိုဒါဝရ ဘူတာ၏ တိုက်ဳိသြားမည့္ဘက္မွာ ေစာင့္ရင္း အႏွီရွင္းကန္းဆန္ဆိုေသာ က်ဥ္ဆံရထားသည္ မည္မွ်ျမန္ေၾကာင္း သိခ်င္ေနၾကသည္။

တျခားဘက္မွ အတမိ သို႔သြားမည့္ ရွင္းကန္းဆန္

အလယ္တြင္ ရထားလမ္း တစ္လမ္းရွိေသးသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဝါကနဲ အသံႏွင့္အတူ အလယ္လမ္းမွ ရွင္းကန္းဆန္တစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားေတာ့သည္။ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေသာ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚမွႏွစ္ဦးသည္ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ၾကေလ၏။ တိုက်ဳိသြားမည့္ ရွင္းကန္းဆန္လာေသာအခါ မနက္က ၃ နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကားစီးခဲ့ရေသာ ခရီးကို ၄၅ မိနစ္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ အခ်ိန္ကို ေငြေပး၍ဝယ္မရဆိုေသာစကားကို နည္းနည္းေတာ့ ဆင္ေျခတက္ခ်င္လာမိသည္။ တိုက်ဳိျပန္ေရာက္ေသာအခါ တာဝန္ေက်ေသာ ကိုႀကီးငါးသည္ ဆုကိဂ်ိဘူတာေလးသို႔ သြားမည့္ ဘူတာေပါက္ဝအထိ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္။

ဆုကိဂ်ိသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ

တစ္ေန႔တာ လြဲခဲ့သမွ် ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဆင္ေျပကာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆက္ပါဦးမည္။

ညိဳေလးေန

ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကြၽန္းေျမဆီ ( ၂ )

( ၂ ) ဆိုၿပီး ဘာမွ မေတြ႕ပါလားးးး
ေရးသူက လြဲတတ္၍ စာဖတ္သူေတြပါ လြဲကုန္တာလားးးးး

မဟုတ္ပါ

အပိုင္း ( ၂ ) က ဒီမွာပါရွင္  :)


ညိဳေလးေန

ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၁ )

စေန၊တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္သည္ သတင္းစာပံုႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ ႔တြင္ မည္သို႔ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္။ ထမင္းစားခ်ိန္ကလြဲ၍ တစ္ေနကုန္။ သတင္းစာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအျပင္ တခါတရံတြင္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္မ်ဳိး ပါလိုက္ေသးသည္။ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ႏွင့္ တယ္လီဖုန္း။

ထားခဲ့ၾကဖူးေသာ ကတိအတိုင္း အေနာက္ကို သြားခ်င္ေသာသူအား ဂဏန္းေပါင္းစက္ တျပျပျဖင့္ အေရွ႕သို႔ ပါလာေအာင္ဆြယ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စာရင္းကိုင္ပီပီ ဂဏန္းေပါင္းစက္ အကူအညီျဖင့္ အေရွ႕ဆီမွ ေနျခည္ဆမ္းရာ ႏိုင္ငံေလးဆီသို႔ လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ခရီးစဥ္စၿပီ။

ခ်န္ဂီေလဆိပ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ခမ္နားလွပေနသည္။ မခမ္းနားႏိုင္တာက ကိုယ္ေတြပဲျဖစ္သည္။ ရံုးအဆင္းမွာ ကမန္းကတမ္း ထမင္းစားၿပီး အထုပ္ဆြဲထြက္ခဲ့သူတို႔သည္ လက္မွတ္ထဲက အတိုင္း  ၁.၁၁.၁၂ ရဲ႕ မနက္ ၀.၅၅ နာရီမွာ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ရေသးတာေၾကာင့္ ဆာေလာင္ငိုက္ျမည္းကာ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ သည္းခံထားပါသည္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွ အဝတီးမည္။

သို႕ေသာ္ …. လြဲပါသည္။

ေလယာဥ္မယ္ေလးက ေရတစ္ဗူး၊ ေခ်ာကလက္ပိစိေလး ႏွင့္ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္သာ လာေပးသည္။ ညလယ္စာ မေကၽြး။ ဆာဆာႏွင့္စားလိုက္ေသာ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္ ကုန္သြားခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္အလြဲတစ္ခုကို သြားေတြ႕မိသည္။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ေယာက္ခံုႏွစ္တန္းႏွင့္ အလယ္တြင္ေလးေယာက္တြဲခံုတန္းပါေသာ ေလယာဥ္မွာ သီးျခားထိုင္ခ်င္ၾက၍ ႏွစ္ေယာက္ခံုကို ရေအာင္ေတာင္းခဲ့ၾကသည္။ လူမျပည့္ေသာ ေလယာဥ္ေပၚက ေလးေယာက္တြဲခံုတို႔တြင္ မမလွလွတို႔သည္ တစ္ေယာက္စီသာရွိ၍ လက္တန္းမ်ားကိုေခါက္ကာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္ဖို႔ျပင္ေနၾကသည္။ မနာလိုစြာျဖင့္ လြတ္ေနေသာ ေနာက္က ႏွစ္ေယာက္ခံုသို႔ေျပာင္းကာ ေကြးအိပ္ပစ္လိုက္သည္။

ဆာေနတုန္းက မေကၽြးေသာ ေလယာဥ္မယ္ေလးတို႔သည္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မွ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ဖြင့္လို႔ ႏွဳိးကာ မနက္စာေကၽြးေတာ့သည္။ မစားမျဖစ္ စားရေခ်ဦးေတာ့မည္။

မွဳန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ထလာသူကို ေနမင္းက ႏွဳတ္ဆက္သည္

Narita ….

ေလဆိပ္ထဲက အထြက္မွာေတာ့ ေဆာင္းဦးေလေငြ႕ေငြ႕က ဆီးႀကိဳသည္။ ေလဆိပ္မွ Airport Limousine စီးကာ Tokyo-City Air terminal သို႔သြားရမည္။ ထိုမွတဆင့္ တည္းခိုရာ Ginza ရပ္ကြက္သို႔။ Limousine ဂိတ္မွ ဝန္ထမ္းတို႔သည္ သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္ တတြတ္တြတ္ မရပ္တမ္းေျပာေနၾကသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ International Language ကိုသံုးကာကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ နားလည္လိုက္သည္။ လက္ဖဝါးျပတာ ေစာင့္ေနဦးလို႔ ေျပာတာပဲေပါ့ ေနာ ။

Narita မွ Tokyo City Airport Terminal သို႔ တစ္နာရီခန္႔စီးရသည္။

 ထိုမွ ဟိုတယ္သို႔ Taxi ျဖင့္

ဟိုတယ္မွာ အထုပ္ေတြအပ္ကာ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို လမ္းညႊန္ဖို႔ ဟိုတယ္ဝန္းထမ္းကို ေျပာေတာ့ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ထုတ္ေပးသည္။ ရထားစီးကာ သြားပစ္လိုက္မည္ဟု အားခဲထားသူႏွစ္ေယာက္သည္ စာရြက္ေလးကိုၾကည့္ကာ နဲနဲေတာ့ၿဖံဳသြားသည္။

ေနာက္ထပ္ဘာအေရာင္နဲ႔ ဘာလိုင္းထပ္ဆြဲရင္ ေကာင္းမလဲ

ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ သြားလိုေသာေနရာ၏ သူတို႔ဘာသာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္လိုပင္ ေရးေပးလိုက္ေသးသည္။ ဟိုတယ္ႏွင့္ဘူတာက နီးနီးေလးမို႔ မရွာရ။ သို႔ေသာ္ လက္မွတ္ဝယ္ရတာေတာ့ နဲနဲဦးေႏွာက္စားသည္။ ဂ်ပန္လိုေတြသာေရးထားေသာ screen ေပၚမွာ English ဆိုေသာ ေထာင့္ကပ္ေနသည့္ စာလံုးေလးကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျမင္မိ။ လက္မွတ္အမ်ဳိးအစားကလည္း တစ္မ်ဳိးတည္းမဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေနကုန္ ရထားကလြဲ၍ ဘာမွမစီးမွာေသခ်ာေသာ သူႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေနကုန္စီးလို႔ရေသာ တစ္ေန႔စာလက္မွတ္ကိုသာ ယူလိုက္ၾကသည္။ Imperial Palace ကိုသြားၾကမည္။

ဘူတာထဲေရာက္ေတာ့ ျမန္မာကိုရင္ေလးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္

အျပင္မွာမဟုတ္ ဓါတ္ပံုထဲမွာေပမယ့္ ဝမ္းသာမိသည္။ ANA ေလေၾကာင္းလိုင္း ျမန္မာျပည္ကို ပ်ံသန္းေနၿပီ။ ေနာက္မွ သိရသည္က ထိုေလေၾကာင္းလိုင္းက ခရီးသည္တင္ အႀကီးစားေလယာဥ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ Business Class ခံု ၃၀ သာပါေသာ ေလယာဥ္ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

သြားလိုရာဘူတာေရာက္ေတာ့ ဘယ္အေပါက္ကထြက္ရမွန္းမသိ။ မီးရထားဝန္ထမ္းကို အဂၤလိပ္ လိုသြားေမးၾကသည္ သူကဂ်ပန္လို ျပန္ေျဖသည္။ ကိုယ္ေျပာတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ထိုးျပေသာ ေျမပံုစာရြက္ၾကည့္လို႔ သူကလက္ညွဳိးညႊန္သည္။ သူေျပာတာနားမလည္ေပမယ့္ လက္ညွဳိးညႊန္ရာအတိုင္းလိုက္ေတာ့ လိုရာအေပါက္ေရာက္သည္။ အဆင္ေတာ့ေျပသား။

ဘူတာကအထြက္ လွမ္းျမင္ရေသာ နန္းေတာ္

ထိုေနရာကို ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေရွ႕နားကပန္းျခံထဲတြင္ ဗုိက္ျဖည့္ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႔ကိုသြားေတြ႔မိသည္။ သူက ခန္႔ညားထည္ဝါလွေပမယ့္ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ မေခၚတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဦးထုပ္ေဆာင္းထားပံု၊ ဓါးကိုင္ပံု ႏွင့္ ျမင္းစီးပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္ကပဲ နာမည္ေပးခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ ဗႏၶဳလ

နန္းေတာ္ဝန္းက်င္သည္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး အသက္ရွဳလို႔ေကာင္းလွသည္

နန္းေတာ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ

ဝင္လို႔လည္းမရပါလား။ ရွင္းျပမည့္ဂိုက္လည္းမပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ရွင္းျပခဲ့သည္။ ဟိုနားတြင္ ဟိုလူတို႔ေန၍ ထိုနားတြင္ ထိုသူတို႔ေနလိမ့္မည္။ အေဝးကေခ်ာင္းေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕သည္။ အခုေခတ္အေခၚ လံုၿခံဳေရးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ကိုယ္ကေတာ့ နန္းေတာ္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ တခါးမွဴးဟုသာ ေခၚခ်င္သည္

နန္းေတာ္ေရွ႕က ထြက္ခြါေတာ္မူလာၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ သြားေတာ္မူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လြဲေတာ္မူၾကျပန္ပါသည္။ ညႊန္သည့္ ညီမေလးက ေသခ်ာညႊန္ေပမယ့္ လြဲသည့္ ႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြဘယ္လိုလြဲသည္မသိ Koishikawa Korakuen  ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားသူႏွစ္ေယာက္သည္ သစ္ပင္မျမင္ရေသာ တိုက္မ်ားၾကားသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ဘဏ္မ်ား၊ မိန္းကေလးသီးသန္႔ကလပ္မ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္စည္ကားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွသိရသည္မွာ Ikebukuro ဆိုေသာထိုေနရာသည္ တိုက်ဳိ၏အထင္ကရၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္ဆို၏။

တိုက္မ်ားၾကားမွာ ပန္းၿခံရွာ

ဒီနားေတာ့ ဒီနားပဲ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နားလဲ မသိဘူး

စိတ္ရွိလက္ရွိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ check in လုပ္ရဦးမည္။ ဟိုတယ္မွျပန္ထြက္ေတာ့ ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ Asakusa သြားၾကမည္။ ဗုဒၶဘုရားေက်ာင္း ရွိသည္ဆို၏။ ဘူတာေရာက္၍ဘုရားေက်ာင္းရွိရာ ထြက္ေပါက္မွထြက္ၿပီး အျပင္အေရာက္ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုၾကည့္အံ့ၾသမိသည္။ နာရီကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ “ စကၤာပူမွာဘယ္အခ်ိန္ေနဝင္သလဲ ” ဟု ေရျခားေျမျခားက လွမ္းေမးဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းအသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း စူးစမ္းေလ့လာမွဳ အားနည္းေနေသးေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္မိသည္။

အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထားေၾကာင္း ေဒါင့္ျဖတ္မ်ဥ္းၾကားက သက္ေသျပသည္

မီးထြန္းထားေသာေစ်းဆိုင္တန္းေလးသည္ သန္႔ရွင္းလွပ၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

သို႔ေသာ္ၾကာၾကာခ်စ္ခ်ိန္မရလိုက္ ေမွာင္လာတာႏွင့္အမွ် ညေန၅နာရီမွာပင္ ဆိုင္ခန္းမ်ားကို သိမ္းေနၾကၿပီ။

Asakusa Kannon Temple 

 ဘုရားေက်ာင္းမွ ျပန္လွည့္လာေတာ့ ညအေမွာင္မွာ မိုးတိုးမတ္တပ္ရပ္ေနေသာ Skytree ကိုေတြ႕ရသည္။

သူ႕ဆီသြားရဦးမည္။ ဘူတာကို ျပန္အသြားမွာ ရြာပတ္သည့္ဇာတ္လမ္းစေတာ့သည္။ ေစာေစာက Asakusa ဘူတာက အထြက္မွာ To Tokyo Skytree Line ဆိုေသာ စာတမ္းေလးကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ထိုစာတမ္းေလးကို ျပန္ရွာရန္ ေအာက္သို႔ဆင္းသည္။  မွ်ားအတိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေပါက္မွ ေျမေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆင္းသည္။ မီးရထားဝန္ထမ္းကိုေမးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္းေျပာ၍ ျပန္တက္သည္။ မွ်ားအတိုင္းလိုက္ၾကျပန္သည္။ ဘူတာၾကီးတစ္ခုကိုေရာက္သည္။ ေလွကားတက္သည္။ ရထားေတြေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ေစာေစာက ဘူတာပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္သလို ရထားပံုစံေတြကလည္း မတူ။ မသကၤာျဖစ္သည္။ မစီးဘဲျပန္ဆင္းၾကသည္။ လာလမ္းအတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္သည္။ ေလွ်ာက္ရင္းမွ Tokyo Subway Route Map ကို ျပန္ၾကည့္ကာ ရယ္မိေတာ့သည္။ Skytree Line က Skytree ဆီကိုသြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ နာမည္ေပးထားျခင္းသာ။ အမွန္ေတာ့ အလာတုန္းက ရထားလိုင္းကို Asakusa ဘူတာမွ ေနာက္ထပ္တစ္ဘူတာ Oshiage သို႔ ဆက္စီးသြားရံုသာ။ ဒီလိုႏွင့္ Skytree ၏ ေအာက္ေျခသို႔ ေျခေညာင္းလွ်ာထြက္ကာ ေရာက္သြားၾကေလသည္။

Skytree ကို လာၾကသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြထက္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြက ပိုမ်ားသည္။ ဖြင့္တာမၾကာေသး၍ သူတို႔လည္း မတက္ဖူးၾကေသးဘူးထင္သည္။ ေနာက္ထပ္ထူးျခားသည္က တန္းစီေနၾကသူမ်ားမွ ၁၀ ေယာက္မွာ ၈ေယာက္ေလာက္က စံုတြဲေတြျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္။ ဂ်ပန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳႏွဳန္း က်ဆင္းေနသည္ဆိုသည္မွာ ဤတန္းစီေနေသာလူအုပ္ကိုၾကည့္က ယံုခ်င္စရာမရွိ။ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာမွာ နာရီဝက္ခန္႔ တန္းစီၿပီးေနာက္ ၃၅၀ မီတာအျမင့္အထိ တက္ခြင့္ရသည္။

၄၅၀ မီတာအထိဆက္တက္ခ်င္လွ်င္ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမည္

ေနပါေစေတာ့။ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ေအာက္ကတိုက်ဳိၿမိဳ႕ႀကီးက ေျပာင္းသြားမွာမွမဟုတ္တာ။ ၃၅၀ မီတာမွ တစ္ဆင့္ခ်င္းျပန္ဆင္းေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေလးေတြက ဝယ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္သည္။ ၾကည့္သည္။ ျပန္ထြက္သည္။ ကိုယ္က ဤေနရာမ်ဳိးတြင္ အစ္မေတြ အျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ခိုင္သည္။ ဘယ္သြားသြား ဘာမွဝယ္မလာတတ္၍ျဖစ္သည္။

 ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ရေသာ ျပတင္းေပါက္မွာ

တည္းခိုရာကို ျပန္လာေတာ့ တစ္ေန႔တာ၏ ေနာက္ဆံုးအလြဲကို ႀကံဳရသည္။ ေျမေအာက္ထဲက ရထားေပၚမွာ ေႏြးေနသူကို ဘူတာအထြက္မွာ ေလစိမ္းက စီးႀကိဳသည္။ တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားလွဳပ္ရွားေန၍ သိပ္မခ်မ္းဘူး ထင္ရေပမယ့္ ေဆာင္းဦးညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးပါသည္။ ေလွကားေပၚမွ ဘူတာထဲသို႔ ျပန္ဆင္းေျပးကာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဦးထုပ္၊ လက္အိပ္ ႏွင့္ မာဖလာပတ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး အဝတ္လံုးျဖစ္သြားမွ အျပင္ထြက္လို႔ရေတာ့သည္။ ထိုပံုစံျဖင့္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္သြားေတာ့ ေဘးစားပြဲမွလူႀကီးက အထူးအဆန္း ျဖစ္ကာၾကည့္ေနေတာ့သည္။ သူကေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီေလးျဖင့္သာ။

ခဏေနေတာ့ စားပြဲထိုးေလးက ေရဖန္ခြက္ကေလးလာခ်သည္။ ဖန္ခြက္မွာ ေရသီးမေန။ ေရခဲတုံးလည္းမျမင္ရ၍ ရိုးရိုးေရပဲ ျဖစ္မည္ထင္ကာ လက္အိပ္ခၽြတ္လို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။

လြဲ  ျပန္  ၿပီ ။

အခုတေလာ အလြဲမ်ားႏွင့္သာ ဆံုဆည္းေနရသည္။ အလြဲမ်ားႏွင့္ လြဲပါေစဟု ဆုေတာင္းရဦးမည္။ 

တနည္းတဖံုျဖင့္ ဆက္ပါဦးမည္ ။

ညိဳေလးေန