နံနက္ခင္း ဘုရားဝတ္ျပဳခ်ိန္မွာ လုပ္ၿမဲအတိုင္း ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီး ကပ္လွဴေပးမယ္၊ ဆုေတြတသီႀကီး ေတာင္းေပးေနမယ္ဆိုတာ အနားမွာ ရွိမေနေပမယ့္ ေမာင္သိေနမွာပါ။ ေမတၱာပို႔ျခင္း ဆိုတာကေတာ့ တစ္ေန႔မျပတ္ျပဳေနၾကမို႔ ေမာင့္ ႏွလံုးသားက ေမတၱာတရားေတြနဲ႔အတူ ေအးခ်မ္းေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ထားတယ္ေလ။
ေမတၱာ ......
တကယ္ပါ .....
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဝးကြာသြားရျခင္းမွာ အမုန္းေတြမပါ၊ အာဃာတ ေတြမပါခဲ့ဘူးေနာ္။ ေမာင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေမတၱာမပ်က္ခဲ့သလို ေမာင့္ရဲ႕ေမတၱာေတြလည္း ကၽြန္မရရွိခဲ့၊ ရရွိေနၿမဲလို႔ ခံစားေနရဆဲပါပဲ။
ေစာေစာႏိုးတဲ့အက်ဳိးနဲ႔ ရံုးမသြားခင္အခ်ိန္ေလးမွာ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္က စံပါယ္ပင္ေလးနား ေနခြင့္လည္း ပိုရခဲ့တယ္။ ဂႏၶမာခင္းႀကီး စိုက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မကို အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အခြင့္မသာခ်ိန္မွာ စံပါယ္ပင္ေလးတစ္ပင္နဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့တာလည္း ေမာင္ပါပဲ။
ေအးခ်မ္းေနတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စေနေန႔ေပမယ့္ ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ၾကည္လင္တက္ၾကြလို႔။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ လမင္းက ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ညေနေစာင္းကတည္းက လ ကိုျမင္ေနရေပမယ့္ ညခုႏွစ္နာရီေလာက္အထိ မေမွာင္တတ္တဲ့ ကၽြန္မေနတဲ့ ကၽြန္းေလးဆီကို ေနအေစာႀကီးဝင္တတ္ရာ ေမာင္ေနထိုင္ရာဆီက ဖုန္းလွမ္းဆက္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရမိေနတတ္ေသးတာေတာ့ ကၽြန္မဇြတ္မျငင္းခ်င္ပါဘူးေမာင္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖြင့္မိသြားေသးတယ္။ ေလးျဖဴရဲ႕ " ငါ့ရဲ႕လမင္း " ။ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီ့သီခ်င္းေခြထြက္ခါစက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေဝးမွာေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္ အေဝးတစ္ေနရာကေန ဒီသီခ်င္းေလး ေမာင္ပို႔ေပးခဲ့တာ။ သီခ်င္းေလးကို ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တယ္။ နားေထာင္မိတိုင္းလည္း ၿပံဳးမိတယ္။ " နင္ဟာလမ္းျပၾကယ္၊ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္သမီး " တဲ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေမာင္က စိတ္ဓါတ္အလြန္ခိုင္မာတဲ့သူ။ ဘဝကို အရွံဳးေပးဖို႔ ေနေနသာသာ ဘယ္ေလာက္ အခက္အခဲေတြ ေတြ႔ေတြ႕ ညည္းညဴတဲ့ စကားတစ္ခြန္း မေျပာတတ္တဲ့သူ။ မိန္းကေလးပီပီ ေပ်ာ့ႏြဲခ်င္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကိုသာ အၿမဲတမ္း အားေပးခဲ့တဲ့သူ။ ကၽြန္မရဲ ႔စိတ္ပ်က္အားငယ္ တတ္တဲ့အက်င့္ကို အၿပီးတိုင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးခဲ့သူ။ ေမာင္က ကၽြန္မ ဆိုညည္းဖို႔ အတြက္မ်ား ပို႔လိုက္ေလသလားလို႔ ေတြးၿပီး အၿမဲၿပံဳးမိတာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မက လ တစ္စင္းလို႔ေတာ့ မဆိုညႊန္းလိုဘူး။ ေမာင့္ရဲ႕ ေမတၱာတရားက လေရာင္လို ေအးခ်မ္းေပမယ့္ ေမာင္က ကိုယ္ပိုင္အလင္းမရွိသူမွ မဟုတ္တာေနာ္။
အိုးးး ..... " ေနာ္ "
ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ကၽြန္မ သံုးလိုက္မိတာပဲ။ စကားေျပာရင္ " ေနာ္ "
ဆိုၿပီးထည့္ေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္မက " naw is only for me naw " လို႔
ေျပာခဲ့တဲ့ေမာင္နဲ႔ မဆံုျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဒီစကားလံုးေလးကို
စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့တာၾကာၿပီေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ ဒီစကားလံုးေလးအတြက္ ေမာင္
ကန္႔သတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အသံုးမျပဳေတာ့တာကို ေမာင္
သိမယ္မထင္ပါဘူး။
ညဘက္ ဆီမီးပူေဇာ္ အၿပီး တိုက္ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့မိတယ္။ ပု႑ရိတ္ပင္တန္းေတြၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ လမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ဒီေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ ေမာင့္ကိုသတိရမိျခင္းေတြကို ဟန္ေဆာင္ တားဆီး မထားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ကေရာ ... ။ ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း၊ ႏွစ္သစ္ကူးညေတြ ေရာက္တိုင္း အခ်ိန္ျပည့္မဟုတ္ေတာင္ ခဏေလးေတာ့ ကၽြန္မကို သတိရမိမွာ မဟုတ္လားလို႔ ေမးရင္ ဝန္မခံခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳးေနဦးမွာ မဟုတ္လား။
ဒီတစ္ေန႔တာ အတြက္ မအိပ္စက္ခင္ေလးမွာ လမင္းႀကီးကတဆင့္ ကၽြန္မ စကားတစ္ခ်ဳ ိ႔ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေမာင္၊ ပူေလာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို လြန္ေျမာက္လို႔ ေအးျမတဲ့ေမတၱာ ဆိုတာကို ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေရာ၊ ထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ပါ ... ။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေမြးေန႔ရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါေစ "
ၾကားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစေပါ့။
ေမာင့္ဆီက တုံ႔ျပန္မွဳေတြကို မေမွ်ာ္လင့္တတ္ေတာ့ေအာင္ ဥေပကၡာစိတ္နဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ေနတတ္ခဲ့ၿပီပဲ။ ။
ညိဳေလးေန
26.07.2015 ( 10:58 PM )
