" ငါ့ " ကို ငါ ျမင္ျခင္း

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဖိလစ္ပိုင္မွာ အင္မတန္မွ ျပင္းထန္တဲ့ တိုင္ဖုန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။ ရံုးကဖိလစ္ပင္းမေလးကို မုန္တိုင္းသတင္းေမးေတာ့ “ လူေတြအမ်ားႀကီးေသတယ္၊ ညတိုင္း တီဗြီသတင္းၾကည့္ၿပီး ငိုေနရတယ္ ” တဲ့။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေက်ာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ ရသလိုပဲ။

ေနာက္ေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ ရံုးခ်ိန္ေန႔လည္ဘက္မွာ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ တစ္ခုဝင္လာတယ္။ မုန္တိုင္းဟိုင္ရန္ဒဏ္ခံရတဲ့ ဖိလစ္ပင္းဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အဝတ္အထည္၊ ေစာင္ နဲ႔ ဖိနပ္မ်ား ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၁၆ ရက္ေန႔ စေနေန႔ ညေန ၅နာရီ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ပို႔ေပးဖို႔ပါ။ အျမန္ဆံုးပို႔ခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းပဲေပးထားတာကိုလည္း မက္ေဆ့ခ်္ထဲမွာ တစ္ခါတည္းေတာင္းပန္ထားတယ္။ သယ္ရပို႔ရ လြယ္ကူဖို႔အတြက္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သံုးမ်ဳိးကလြဲလို႔ တျခားပစၥည္းမ်ား ယူမလာပါနဲ႔လို႔လည္း အသိေပးထားပါတယ္။

မက္ေဆ့ခ်္ ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္လိုစုရမလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိတယ္။ သတင္းထပ္ျဖန္႔ေပးရံုနဲ႔ၿပီးေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မသြားႏိုင္ၾကမွာစိုးလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၂ ရက္ခြဲေလာက္ပဲ ရတဲ့အျပင္ ညတိုင္းရံုးမွာ ၈ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္မို႔ ကိုယ္တိုင္ဘယ္လိုမွ လိုက္ မစုေဆာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္မေနလွဴခ်င္ေနတာမို႔ အိမ္မွာအတူေနေနတဲ့ ညီမေတြကိုပဲ မဝတ္ေတာ့တဲ့ အဝတ္အစားေတြ စေနေန႔ မနက္ပိုင္းေနာက္ဆံုးထားၿပီးစုေပးပါ၊ ညေနပိုင္းမွာ သြားပို႔မွာလို႔ ဆိုၿပီး အလွဴခံျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း လာပို႔ႏိုင္ရင္ အိမ္ကိုလာပို႔ေပးဖို႔ လွမ္းၿပီး အလွဴခံလိုက္ပါေသးတယ္။

 

ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ Aljunied က Gaden  Shartse Dro-Phen ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိူယ္ေတြလိုပဲ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ဆြဲၿပီး ေျခလ်င္လာတဲ့သူေတြေရာ၊ ကားနဲ႔လာပို႔တဲ့သူေတြေရာ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရလို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာရပါတယ္။ အလွဴပစၥည္းစုေဆာင္းတဲ့ေနရာက ဗုဒၶဘာသာဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္လည္း ပိုၿပီးၾကည္ႏူးရပါတယ္။

အဲလိုၾကည္ႏူးဝမ္းသာၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတုန္း ကင္မရာထဲမွာေပၚလာတဲ့ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခုေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။

“ နာဂစ္တုန္းကေရာ စလံုးမွာ လူမ်ဳိးျခားေတြက အဲလိုမွ လွဴၾကရဲ႕လား ”

မေတြးအပ္တဲ့ အေတြးမွန္းသိေပမယ့္ နာဂစ္က ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခု လိုျဖစ္ေနေတာ့ ေတြးမိသြားတယ္။ နာဂစ္တုန္းက စလံုးေရာက္စ အလုပ္မရေသးခ်ိန္မို႔ ေငြလည္းမလွဴႏိုင္၊ ေပးစရာအဝတ္လည္းမပို၊ ေပးခ်င္ရင္ေတာင္ မသြားတတ္ေတာ့ ဘယ္သြားေပးရမွန္းမသိ ဆိုေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ မ်က္ရည္က်ေနခဲ့ရတာ။ ကိုယ့္ျမန္မာေတြ လွဴၾကတယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္၊ လူမ်ဳိးျခားေတြ အခုလိုပဲ လွဴမလွဴဆိုတာေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ မမွတ္မိေတာ့လို႔ ေတြးမိတာ။  အဲဒီ့ အေတြးေတြက အိမ္ျပန္တဲ့အထိ စီတန္းသြားလိုက္တာ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကားရပ္တံ့သြားပါေရာ။

ငါ ေတာ္ေတာ္အတၱမ်ားေနပါလားဆိုၿပီး “ ငါ့ ” ကို ေတြ႕လိုက္မိလို႔ပါ။

နာဂစ္တုန္းက ငါ့ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ေနၾကၿပီ၊ ငါ့လူမ်ဳိးေတြေသကုန္ၿပီ၊ ငါတို႔စပါးခင္းေတြ၊ ငါတို႔ဆားကြင္းေတြ၊ ငါတို႔ကေလးေတြ၊ ငါတို႔ အျပည့္အဝလည္း ကူလို႔မရဘူး၊ ေငြေလးနည္းနည္းအျပင္ ငါလည္းဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး ငါ … ငါ … ငါ … နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆတ္ဆတ္ခါ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ဒါက ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ “ ငါ့တိုင္းျပည္ ” ဆိုတဲ့ “ ငါ ” ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေရျခားေျမျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ။ ဒီလိုပဲ သဘာဝေဘးအႏာၱရာယ္တစ္ခုႀကံဳခ်ိန္မွာ အင္မတန္ခင္တြယ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီ့မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္းမွာ ဟိုကေန ဖုန္းနဲ႔အေၾကာင္းၾကားေပမယ့္ ေနာက္ရက္မွာ ကိုယ္က ဘယ္လိုမွ ဖ်က္ပစ္လို႔မရတဲ့ ခရီးသြားရေတာ့မယ္။ သြားရမယ့္ခရီးကလည္း ဆက္သြယ္လို႔မလြယ္တဲ့ေနရာမို႔ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြမ်ားေနလိုက္တာ ရံုးမွာမ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ စာရင္းေတြမွားလို႔ မန္ေနဂ်ာ ေမးယူရတဲ့အထိပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အဲဒီ့အခ်ိန္က အဲဒီ့ေနရာမွာ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းသာ မရွိခဲ့ရင္ အဲလိုျဖစ္ေနဦးမွာလားဆိုေတာ့ “ ဟင့္အင္း ” တဲ့။ အဲဒီ့ေဒသလူေတြအတြက္ ပူပန္တယ္ဆိုတာထက္ “ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ” ဆိုတဲ့ ငါ ႀကီးက ႀကီးစိုးေနလို႔သာ အဲေလာက္ပူပန္ေနမိတာ။

အခု ဖိလစ္ပိုင္မွာ ျဖစ္ေတာ့ သနားေတာ့သနားတယ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး လုပ္ေပးခ်င္စိတ္လည္း ရွိတယ္၊ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ရေအာင္လုပ္ၿပီး အဝတ္ေတြစုခဲ့တယ္၊ ေလးေလးပင္ပင္ သယ္ၿပီးေတာ့လည္း ပို႔မိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ ပူပင္ေသာကဆိုလို႔ တစ္စိုးတစ္စိမွ ရွိမေနဘူး။ အရင္ကလည္း သကၠာယဒိ႒ိ ဆိုတဲ့ ငါစြဲ အေၾကာင္းကို ေတြးမိတတ္ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ လက္ေတြ႕မဆန္ခဲ့ဘူး။ ငါ မပါျခင္းရဲ႕ ပူပင္ေသာက ကင္းပံုကို လက္ေတြ႕သင္ယူလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဒါေတာင္မွ ေမတၱာတရား၊  ဥေပကၡာတရားေတြနဲ႔ ျပည့္ဝေနၿပီး ဘုရားေဟာတဲ့ ငါစြဲ ျပဳတ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့တိုင္းျပည္မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္သာ နာက်င္ေလာက္တဲ့အထိ မျဖစ္ဘဲ အတၱတစ္စံုနဲ႔ လစ္လ်ဴရွဳေနႏိုင္တာပါ။

ကၽြန္မရဲ႕ ငါက ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနသလဲဆိုရင္ အက်ဳိးရလိုစိတ္နဲ႔လွဴတာ မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔လွဴတာဆိုေပမယ့္ ဆုေတာင္းခြင့္ရရင္ ေတာင္းခ်င္ေသးတာ။ ျမန္မာျပည္မွာ သဘာဝေဘးေတြမို႔ မလႊဲသာ မေရွာင္သာႀကံဳရရင္ေတာင္ နာဂစ္လို ရက္ရက္စက္စက္၊ ပစ္စလက္ခတ္၊ မစာမနာ၊ လစ္လ်ဳဴရွဳထားျခင္း မခံရပါေစနဲ႔၊ ကူညီခ်င္တဲ့သူေတြလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ကူညီႏိုင္ပါေစလို႔။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေတြးေတြြရပ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးမိတယ္။ ဒီလိုေတြး ဒီလိုျမင္ၿပီးမွေတာ့ ထပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ႀကံဳဆံုရရင္ နာက်င္ပူေလာင္ ဦးမွာလားလို႔။ အသိအဆင့္ပဲရွိၿပီး အက်င့္အဆင့္ မေရာက္ႏိုင္ေသးေတာ့ ဒီတစ္ခါလည္း အေျဖက “ အင္း ” ဆိုၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္လာတယ္။ တိုင္းျပည္အစြဲႀကီးလြန္းတဲ့၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္လြန္းတဲ့သူမို႔ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရား နဲ႔ ဥေပကၡာတရားထားႏိုင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမယ္။           ။ 

ညိဳေလးေန

20.11.2013  11:39 pm