Monday, August 17, 2015

ေရထဲက ၾကယ္တစ္စင္းသို႔

ရံုးသြားေနၾကတယ္
မို႔ အစ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔

အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္
ဆို႔နစ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္တယ္
စကားလံုးေတြကင္းမဲ့

အသက္က ခပ္ငယ္ငယ္
စိတ္က ႀကီးျမတ္သတဲ့

ဆံုးရွံဳ းမွဳအားႀကီးတယ္
တိုင္းျပည္အတြက္ေရာကြဲ႕

ေပးဆပ္ႏိုင္လြန္းတယ္
ေမတၱာေတြအျပည့္နဲ႔

တရားမရွိေသးဘူးကြယ္
16.08.2015 ညေနခင္းကို မုန္းခဲ့

မယ္ညိဳ
17.08.2015 ( 7:25 am )


တစ္ခါမွ စကားမေျပာခဲ့၊မရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူအတြက္ တစ္ခါမွမက်ဖူးတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေရးမိပါတယ္။ 
ဘဝဆက္တိုင္း ဒီအျဖစ္မ်ဳ ိးနဲ႔ ေဝးပါေစ
ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ဘဝမွာ နားခိုႏိုင္ပါေစ 

Sunday, July 26, 2015

ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ...

ဒီမနက္ ..... အျပင္မွာေမွာင္ေနေသးေပမယ့္ ကၽြန္မအေစာႀကီးႏိုးေနခဲ့တယ္။ ႏွဳိးစက္နာရီ သံုးေလ့မရွိေလာက္ေအာင္ကို ေစာေစာႏိုးတတ္တဲ့သူက ဒီေန႔မွာေတာ့ ပိုလို႔ကိုေစာကာ ႏိုးေနတာ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ မသိစိတ္ရဲ႕ ဆန္းၾကယ္တဲ့ တြန္းအားတစ္ခုေၾကာင့္ေပါ့။

နံနက္ခင္း ဘုရားဝတ္ျပဳခ်ိန္မွာ လုပ္ၿမဲအတိုင္း ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီး ကပ္လွဴေပးမယ္၊ ဆုေတြတသီႀကီး ေတာင္းေပးေနမယ္ဆိုတာ အနားမွာ ရွိမေနေပမယ့္ ေမာင္သိေနမွာပါ။ ေမတၱာပို႔ျခင္း ဆိုတာကေတာ့ တစ္ေန႔မျပတ္ျပဳေနၾကမို႔ ေမာင့္ ႏွလံုးသားက ေမတၱာတရားေတြနဲ႔အတူ ေအးခ်မ္းေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ထားတယ္ေလ။

ေမတၱာ ......
တကယ္ပါ .....
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဝးကြာသြားရျခင္းမွာ အမုန္းေတြမပါ၊ အာဃာတ ေတြမပါခဲ့ဘူးေနာ္။ ေမာင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေမတၱာမပ်က္ခဲ့သလို ေမာင့္ရဲ႕ေမတၱာေတြလည္း ကၽြန္မရရွိခဲ့၊ ရရွိေနၿမဲလို႔ ခံစားေနရဆဲပါပဲ။



ေစာေစာႏိုးတဲ့အက်ဳိးနဲ႔ ရံုးမသြားခင္အခ်ိန္ေလးမွာ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္က စံပါယ္ပင္ေလးနား ေနခြင့္လည္း ပိုရခဲ့တယ္။ ဂႏၶမာခင္းႀကီး စိုက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မကို အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အခြင့္မသာခ်ိန္မွာ စံပါယ္ပင္ေလးတစ္ပင္နဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့တာလည္း ေမာင္ပါပဲ။

ေအးခ်မ္းေနတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စေနေန႔ေပမယ့္ ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ၾကည္လင္တက္ၾကြလို႔။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ လမင္းက ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ညေနေစာင္းကတည္းက လ ကိုျမင္ေနရေပမယ့္ ညခုႏွစ္နာရီေလာက္အထိ မေမွာင္တတ္တဲ့ ကၽြန္မေနတဲ့ ကၽြန္းေလးဆီကို ေနအေစာႀကီးဝင္တတ္ရာ ေမာင္ေနထိုင္ရာဆီက ဖုန္းလွမ္းဆက္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရမိေနတတ္ေသးတာေတာ့ ကၽြန္မဇြတ္မျငင္းခ်င္ပါဘူးေမာင္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖြင့္မိသြားေသးတယ္။ ေလးျဖဴရဲ႕ " ငါ့ရဲ႕လမင္း " ။ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီ့သီခ်င္းေခြထြက္ခါစက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေဝးမွာေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္ အေဝးတစ္ေနရာကေန ဒီသီခ်င္းေလး ေမာင္ပို႔ေပးခဲ့တာ။ သီခ်င္းေလးကို ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တယ္။ နားေထာင္မိတိုင္းလည္း ၿပံဳးမိတယ္။ " နင္ဟာလမ္းျပၾကယ္၊ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္သမီး " တဲ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေမာင္က စိတ္ဓါတ္အလြန္ခိုင္မာတဲ့သူ။ ဘဝကို အရွံဳးေပးဖို႔ ေနေနသာသာ ဘယ္ေလာက္ အခက္အခဲေတြ ေတြ႔ေတြ႕ ညည္းညဴတဲ့ စကားတစ္ခြန္း မေျပာတတ္တဲ့သူ။ မိန္းကေလးပီပီ ေပ်ာ့ႏြဲခ်င္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကိုသာ အၿမဲတမ္း အားေပးခဲ့တဲ့သူ။ ကၽြန္မရဲ ႔စိတ္ပ်က္အားငယ္ တတ္တဲ့အက်င့္ကို အၿပီးတိုင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးခဲ့သူ။ ေမာင္က ကၽြန္မ ဆိုညည္းဖို႔ အတြက္မ်ား ပို႔လိုက္ေလသလားလို႔ ေတြးၿပီး အၿမဲၿပံဳးမိတာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မက လ တစ္စင္းလို႔ေတာ့ မဆိုညႊန္းလိုဘူး။ ေမာင့္ရဲ႕ ေမတၱာတရားက လေရာင္လို ေအးခ်မ္းေပမယ့္ ေမာင္က ကိုယ္ပိုင္အလင္းမရွိသူမွ မဟုတ္တာေနာ္။

အိုးးး ..... " ေနာ္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ကၽြန္မ သံုးလိုက္မိတာပဲ။ စကားေျပာရင္ " ေနာ္ " ဆိုၿပီးထည့္ေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္မက " naw is only for me naw " လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ေမာင္နဲ႔ မဆံုျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဒီစကားလံုးေလးကို စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့တာၾကာၿပီေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ ဒီစကားလံုးေလးအတြက္ ေမာင္ ကန္႔သတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အသံုးမျပဳေတာ့တာကို ေမာင္ သိမယ္မထင္ပါဘူး။ 

ညဘက္ ဆီမီးပူေဇာ္ အၿပီး တိုက္ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့မိတယ္။ ပုရိတ္ပင္တန္းေတြၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ လမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ဒီေန႔တစ္ေန႔ေတာ့ ေမာင့္ကိုသတိရမိျခင္းေတြကို ဟန္ေဆာင္ တားဆီး မထားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ကေရာ ... ။ ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း၊ ႏွစ္သစ္ကူးညေတြ ေရာက္တိုင္း အခ်ိန္ျပည့္မဟုတ္ေတာင္ ခဏေလးေတာ့ ကၽြန္မကို သတိရမိမွာ မဟုတ္လားလို႔ ေမးရင္ ဝန္မခံခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳးေနဦးမွာ မဟုတ္လား။

ဒီတစ္ေန႔တာ အတြက္ မအိပ္စက္ခင္ေလးမွာ လမင္းႀကီးကတဆင့္ ကၽြန္မ စကားတစ္ခ်ဳ ိ႔ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေမာင္၊ ပူေလာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို လြန္ေျမာက္လို႔ ေအးျမတဲ့ေမတၱာ ဆိုတာကို ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေရာ၊ ထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ပါ ... ။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေမြးေန႔ရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါေစ "

ၾကားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကားႏိုင္သည္ျဖစ္ေစေပါ့။
ေမာင့္ဆီက တုံ႔ျပန္မွဳေတြကို မေမွ်ာ္လင့္တတ္ေတာ့ေအာင္ ဥေပကၡာစိတ္နဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ေနတတ္ခဲ့ၿပီပဲ။       ။


ညိဳေလးေန
26.07.2015 ( 10:58 PM )

Saturday, June 27, 2015

U 23 ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္

စလံုးမွာ မယ္ညိဳ က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူေနေပမယ့္ အစ္ကိုကေတာ့ သူ႔မိသားစုေလးနဲ႔ေနပါတယ္။ အစ္ကို႔မွာ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အခုဆိုရင္ မူႀကိဳတက္ေနၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္း၊ ဘူးသီးခ်ဥ္ရည္ နဲ႔ ျမန္မာထမင္းဟင္းကို အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့သားကို ျမန္မာစကားသာေျပာေနတဲ့ မိသားစုထဲကေန ေက်ာင္းစထားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာစကားအခက္အခဲျဖစ္မွာစိုးလို႔ စိတ္ပူခဲ့ရေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကို အိမ္မွာမိသားစုက လိုက္ေျပာေပးလို႔ အစဥ္ေျပသြားေပမယ့္၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆရာမေတြၾကားမွာ တရုတ္လို ဝင္ေျပာလို႔မရတဲ့၊ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ တရုတ္လိုမတတ္မွန္းသိတဲ့သားက တရုတ္စကားေျပာသင္ေပးဖို႔ ကိုယ္တိုင္ပူဆာလို႔ သင္ေပးေနရတယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္မွ ေက်ာင္းက အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ သူဟာ စလံုးကေလးေတြနဲ႔မတူမွန္း၊ မေလးရွားေလးမဟုတ္မွန္း၊ တရုတ္ေလးလို မေျပာတတ္မွန္း သိေနတယ္။ ေရသိပ္ႀကိဳက္တဲ့သားက " ဂ်ပန္က်ရင္ သားသား ဂ်မာျပည္ လာမွာေနာ္ " လို႔ သူ႔အဘြားကို သႀကၤန္ျပန္လာမယ့္ အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာတတ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုသူ သူဟာ ဂ်မာေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိခဲ့ဘူး။



မႏွစ္က National Day နီးလာတဲ့တစ္ေန႔ သားဆီကိုသြားေတာ့ သားက " ညိဳ ေရ ဒီမွာၾကည့္ " ဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးယူလာျပတယ္။ ပံုဆြဲဝါသနာပါတဲ့သားက မူႀကိဳ ေက်ာင္းမွာသင္ေပးတာေၾကာင့္ စကၤာပူအလံေလးကို သူကိုယ္တိုင္ဆြဲတတ္ေနၿပီး အေအးေသာက္တဲ့ပိုက္မွာ တိပ္နဲ႔ကပ္လို႔ အလံတိုင္ေလးလုပ္ထားတယ္။ ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔ ဒါမ်ဳ ိးေတြလုပ္တတ္ေနတာကို ဝမ္းသာေပမယ့္ သားဆြဲတဲ့အလံက စကၤာပူအလံျဖစ္ေနတာေတာ့ ရင္ထဲမွာတမ်ဳိးျဖစ္ရတယ္။ ျမန္မာအလံေလးဆြဲပါလားလို႔လည္း သားကို အတင္းမတိုက္တြန္း၊ မသင္ေပးရဲခဲ့ဘူး။ ဇြတ္ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ မခ်စ္ဘဲ မုန္းသြားမွာကို မလိုလားလို႔ သားနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ အရာေတြကို မယ္ညိဳတို႔ေမာင္ႏွမ ဇြတ္လုပ္ခိုင္းေလ့မရွိဘဲ ေရွာင္ၾကတယ္။ တျခားနည္းလမ္းကိုပဲ စဥ္းစားၾကတယ္။

National Day ပိတ္ရက္မွာလည္း ဟိုနားဒီနားသြားရင္းနဲ႔ သား ကို အဲဒီ့ေန႔ အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာေတြ လိုက္ျပျဖစ္ၾကတယ္။ အဲလို ေလွ်ာက္သြားၾကရင္းနဲ႔ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ အလံကို သယ္လာတာလည္း ျမင္ေရာ သားက Singapore Flag , Singapore Flag ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ထေအာ္ပါေလေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ကား သြားရာဘက္နဲ႔ ရဟတ္ယာဥ္လားရာဘက္က တူေနၿပီး သားက တစ္လမ္းလံုး မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘဲ ေပ်ာ္ျမဴ းၿပီးေအာ္ေနေတာ့တာ။ မယ္ညိဳတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာ ကေလးရဲ႕သဘာဝ ဆိုတာသိေနလို႔ မတားသာ၊ မေျပာရက္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမသက္မသာျဖစ္ခဲ့ၾကရျပန္တယ္။

အဲဒီလို ရင္ထဲမွာေအာင္းထားရတဲ့ အရာေတြ ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ မႏွစ္က ႏိုဝင္ဘာ၊  ျမန္မာအသင္း Suzuki Cup လာကန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစပ်ဳ ိးခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးရတဲ့ အခြင့္အေရးမို႔ေရာ၊ အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ေဘာလံုးအားကစားျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ မေကာင္းတဲ့အသင္းမွန္းသိေပမယ့္ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုတည္းနဲ႔ မယ္ညိဳ ပြဲတိုင္းၾကည့့္ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေဘာလံုးပြဲမွာေဝတဲ့ အလံေလးေတြကို သား အတြက္ ပိုေတာင္းထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သားက ေဘာလံုးပြဲမၾကည့္တတ္ေသးသလို၊ ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္လည္း အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ခဲ့ဘူး။ ရွားရွားပါးပါးရထားတဲ့ စကၠဴအလံေလးေတြ ကစားစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ သားကို မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ 

ဒီႏွစ္ Sea Games အခ်ိန္မွာေတာ့ မယ္ညိဳ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစ္ကိုက သားကို ငဲ့လို႔ အုပ္စုပြဲေတြကို ကြင္းမွာမၾကည့္ဘဲ အိမ္မွာပဲၾကည့္ခဲ့တယ္။ စကၤာပူနဲ႔ ကန္တဲ့ပြဲကို အိမ္မွာပဲ သားနဲ႔အတူၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္က သားဟာ ျမန္မာကို သိလာတာပါ။ ဖိလစ္ပင္း နဲ႔ ကန္မယ့္ေန႔မွာ အစ္ကိုက ဖုန္းဆက္ၿပီး " နင္ ပြဲတိုင္း သြားၾကည့္ေနတာ ျမန္မာအလံေလးမ်ား မရွိဘူးလား " လို႔ေမးလာေတာ့ မယ္ညိဳ ဝမ္းသာမိတာ ေျပာဖြယ္ရာမရွိေလာက္ေအာင္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ Jalan Besar ကြင္းနားအထိ ျမန္မာပရိသတ္ေတြ၊ ပြဲလာၾကည့္သူေတြကို သား ကို လိုက္ျပရင္း မယ္ညိဳ ႔ဆီက အလံလာယူၾကတယ္။ မယ္ညိဳ နဲ႔အတူကြင္းထဲ မလိုက္ရလို႔ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ၿပီးျပန္သြားတဲ့ သားက ဖိလစ္ပင္းက တစ္ဂိုးသြင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ " ဒယ္ဒယ္ လာ ဒီေကာင္ေတြကို သြားခ်မယ္ " ဆိုၿပီး လုပ္ေနလို႔ အစ္ကိုက မနည္းေခ်ာ့လိုက္ရပါေသးတယ္တဲ့  :)

ဆီမီးဖိုင္နယ္ပြဲေန႔ကေတာ့ အရာရာအတြက္ ရင္ခုန္စရာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတဲ့အသံေတြနဲ႔ ကေလးလန္႔မွာစိုးတာက တစ္ပိုင္း၊ ၾကည့္ေစ၊ သိေစခ်င္ၾကတာ တစ္ပိုင္းမို႔ ဘင္သံေတြနဲ႔ေဝးရာ၊ လူၾကဲတဲ့ေနရာ ကိုေရြးလို႔ မယ္ညိဳ တို႔ သားေလးကို ကြင္းထဲအေရာက္ ေခၚႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္ႀကိဳးစားၾကတဲ့ U 23 အသင္းက ကေလးေတြကို ေရႊရတာ၊မရတာထက္ ဖိုင္နယ္တက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တာအျပင္ သားရဲ႕ ပထမဆံုး ကိုယ္တိုင္လာၾကည့္တဲ့ပြဲမွာ အရွံဳ းနဲ႔ မတိုးေစခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ အဲဒီ့ေန႔က အားေပးေနတဲ့လက္ေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့ရတယ္။


U 23 ကေလးေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားေပးခဲ့မွဳ ကိုသိပ္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ျမန္မာအသင္းလည္း ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သားက လည္း ရန္ကုန္က သူ႔အဘြားကို ဖုန္းဆက္ ...
" ဘြားဘြားေရ သားသားကို တီဗြီထဲမွာေတြ႕လား "
" သားသားတို႔  ျမန္မာေဟ့ ... ျမန္မာေဟ့ လို႔ေအာ္ခဲ့တယ္၊ ဘြားဘြားၾကားလား " ဆိုၿပီး ေမးတယ္။
" ငါ့ေျမးကို အကၤ် ီအနီေလးနဲ႔ ေတြ႔လိုက္တာေပါ့၊ သား ေအာ္တာလည္းၾကားတယ္ "
အေမကလည္း မုသားေတြနဲ႔ ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာေလးမွန္း ေသခ်ာမသိေသးခ်ိန္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သတ္တာေတြဟာ သူ႔အဘြားဆီက လာမွန္းသိေနေတာ့
" သားသားကို ျမန္မာေဘာလံုးအကၤ်ီ ပို႔လိုက္ေနာ္ " ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရဘဲ ပူဆာပါေတာ့တယ္။ 

ေနာက္ဆံုးေန႔မွာလည္း ရွံဳ းႏိုင္မယ္မွန္းသိေပမယ့္၊ သားရဲ႕ အေျခအေနကို ႀကိဳမမွန္းႏိုင္ေပမယ့္ မယ္ညိဳ တို႔ ကြင္းထဲကို ထပ္ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တစ္ေနရာစီ ျဖစ္ေနၾကတာမို႔ ပြဲသိမ္းဝီစီမွဳတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္းဆံုးလုပ္မိတာက အစ္ကို႔ကို သားအေျခအေနေမးရတာပါပဲ။
" ျပႆ     နာေတာ့ မရွာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္က်သြားတယ္၊ ငိုလည္း မငိုဘူး " တဲ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အေကာင္းဘက္ကလွည့္ေတြး၊ " ဒါမွ ျမန္မာပီသမွာလို႔ "  အခ်င္းခ်င္းေျပာၿပီး ရယ္ေမာပစ္လိုက္ၾကရတယ္။ အရွိတရားကို လက္ခံႏိုင္တာ၊ အရွံဳးေတြထဲမွာ ရုန္းကန္ဆန္တက္ေနရတာ ျမန္မာေတြရဲ႕လကၡဏာတစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္လား။ 


U 23 က ရွိသမွ်အစြမ္းေတြ အကုန္ညွစ္ထုတ္လို႔ ျမန္မာမွန္သမွ်ကို ေငြ တံဆိပ္ ေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမအတြက္ေတာ့ ေငြ တံဆိပ္ထက္ပိုတဲ့ အဖိုးတန္လက္ေဆာင္တစ္ခု ထက္ၿပီးရခဲ့တယ္။ အခု သားက သူဟာ " ျမန္မာ " ဆိုတာ အတင္းအၾကပ္ေျပာျပစရာမလိုဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားၿပီ။ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ စာတန္းပါတဲ့ အကၤ ်ီေလးဟာ သူ႔အတြက္အေရးႀကီးမွန္း သိသြားၿပီ။ ျမန္မာအလံေလးကို ပါးမွာျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ကပ္တတ္ၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္နဲ႔ သံုးေရာင္ျခယ္အလံပံုကို ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းစရာမလိုဘဲ သူ႔ဟာသူ ဆြဲေနၿပီ။ ဂ်မာျပည္လို႔ ေခၚေနရာကေန ျမန္မာ လို႔လည္း ပီပီသသ ေျပာတတ္လာၿပီ။ ေနာက္ဆံုး သူမရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုလည္း ဝါးခ်ၿပီး လိုက္ညည္းေနတတ္ၿပီ။ 

မယ္ညိဳ ႔အတြက္ေတာ့ အားကစားပြဲတိုင္းဟာ အႏိုင္ရဖို႔ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ကစားနည္းတစ္ခု ဆိုတာထက္ပိုပါတယ္။ အေျခအေနေၾကာင့္ တျခားအားကစားေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လိုက္အားမေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ေဘာလံုးအားကစားနည္းက ကေလးေတြကေတာ့ ထိပ္ေပါက္၊ ေျခေထာက္က်ဳ ိး၊ ပခံုးရိုးထိေနတဲ့ၾကားက ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို မ်က္ရည္တဝဲဝဲနဲ႔ အသံကုန္ဟစ္ဆိုၿပီး အားကုန္ညစ္ကစားျပလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဒီလိုနည္းနဲ႔လည္း ခ်စ္လို႔ရေၾကာင္း သက္ေသျပသြားတာကို မ်က္ျမင္ေတြခဲ့ရတယ္။ 



ဘာသာကြဲျပားျခင္း၊ လူမ်ဳ ိးခြဲျခားျခင္း၊ ပါတီမတူျခင္း ဆိုတာေတြ မရွိဘဲ စည္းလံုးျခင္းေတြနဲ႔ " ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ " ဆိုတာေလးကို သားအတြက္ေရာ ကိုယ္ေတြအတြက္ပါ လက္ေဆာင္ရခဲ့တယ္။ သားရခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေလး သားဆီမွာ အရွည္သျဖင့္ တည္တံ့ေနဖို႔ မယ္ညိဳ တို႔ ႀကံစည္ႀကိဳးပမ္းရဦးမယ္လို႔ နားလည္ထားရင္း ...... ။       ။


မယ္ညိဳ 
( ၂၇.၆.၂၀၁၅ ) မနက္ ၁၀း၀၇ 




Friday, April 17, 2015

ရူးသြပ္ဖူးသလား ေမးခ်င္သည္

စိတ္ကူးဆႏၵနဲ႔ ရူးသြပ္စြာစြဲလမ္းျခင္း ။

လူတစ္ဦးစီရဲ ႔ စိတ္ကူးထဲက ဆႏၵ တစ္ခုစီဟာ ဘာေတြမ် ားျဖစ္ေနမလဲ။
လူအမ် ဳ ိးမ် ဳ ိး စိတ္အေထြေထြမို႔ တစ္ေယာက္စီကိုသာ စမ္းစစ္ၾကည့္ရလွ်င္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းမည္ထင္သည္။

စိတ္ကူးဆႏၵဆိုလို႔ ေရာေထြးသြားမွာေတာ့ စိုးရသည္။ သူေျပာခ် င္သည့္ စိတ္ကူးဆႏၵ ဆိုတာက "  ဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုး ၀ယ္ခ်င္တယ္၊ ကုမၸဏီႀကီးေထာင္လိုက္မယ္ " ဆိုတာေတြလို ဘ၀ရည္မွန္းခ် က္ စိတ္ကူးပန္းတိုင္ေတြ မဟုတ္။ ဒီလို ဘ၀ပန္းတိုင္ဆိုတာေတြက အမ် ားစုအတြက္ တကယ္လည္း လုပ္ျဖစ္ၾကၿပီး လုပ္ကို လုပ္ရမယ္လို႔လည္း ရည္မွန္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ။ သူဆိုလိုတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္က ဘ၀အတြက္ဆိုတာထက္ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္စာ ရူးသြပ္စြာစြဲလမ္းျခင္း  အတြက္သာ။ 

ထိုစိတ္ကူးနဲ႔ရူးသြပ္ျခင္းဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အမ် ားစုမွာေတာ့ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ တခ် ဳ ိ႕တခ် ဳ ိ႕ရဲ႕ ရူးသြပ္ျခင္းေတြက အသက္အရြယ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သလို၊ တခ် ဳ ိ႕ကလည္း ကေလးဘ၀ ကတည္းက တစြဲတလမ္း ရွိခဲ့ၾကလိမ့္မည္။  " တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ် ိန္ခ် ိန္ " ဆိုၿပီး ရင္ထဲမွာရွိေနတတ္ေပမယ့္ မျဖစ္မေန လုပ္ရမယ္လို႔လည္း မဆိုသလို အဲဒီ့အတြက္ စိတ္ပင္ပန္းေနစရာလည္းမလို။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြဲလမ္းေနတဲ့ဆႏၵဟာ တစ္ေန႔မွာ သူအၿမဲ ေမွ် ာ္ေမာ့ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ သရက္ပင္ခြၾကားမွာ တက္ထိုင္ႏိုင္ေရးလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ပဲ။

ရူးသြပ္စြဲလမ္းျခင္းေတြက ဥစၥာ၊ ပညာ ရရာရေၾကာင္းႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ခ်င္မွ ဆက္စပ္လိမ့္မည္။ ေငြကုန္ဖို႔ပင္ ပို၍ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ ဘ၀အတြက္ အေရးမႀကီးဘူး ဆိုသည့္တိုင္ ကိုယ္ရူးသြပ္ခဲ့တာေလးေတြ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ .... ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ ႀကီးက် ယ္ခမ္းနားျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္ေပးလာႏိုင္သည္၊ တစိမ့္စိမ့္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရမယ့္ အရာေတြလည္း ယူလာေပးႏိုင္သည္၊ ေက် နပ္ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြ၊ အမွတ္တရေတြ ... ။

ခရစ္ႏွစ္သစ္ကူးရဲ႕ ညစာစားပြဲတစ္ခုမွာ ႏွစ္သစ္အတြက္ ရည္မွန္းခ် က္ေတြ အျပန္အလွန္ ဖလွယ္ၾကရင္း လူငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ငယ္စဥ္ကတည္းက မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကို မေမွ် ာ္လင့္ဘဲ သူၾကားခဲ့ရဖူးသည္။

" ေဟာလိ၀ုဒ္က ဇာတ္အိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူေတြ စိတ္၀င္စားေလာက္မယ့္ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားမွာ ဘယ္ေနရာေလးကပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါလိုက္ခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ ေက် နပ္တယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ဆႏၵပဲ "

ထိုဆႏၵက တခ် ဳ ိ႕အတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ေပမယ့္ Software Developer ဆိုေသာ ထိုလူငယ္ေလး အတြက္ေတာ့ ခမ္းနားလြန္းလွမည္ထင္သည္။ ထိုအေတြးမ် ဳ ိး သူလည္းတစ္ခါမွ မေတြးဖူးခဲ့။ Titanic လို ဇာတ္ကားမ် ဳ ိးရဲ႕သေဘၤာစီး ခရီးသည္တစ္ဦးအျဖစ္၊ Night of the Museum ထဲက ရုပ္တုေလးတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ျပတိုက္လာၾကည့္သူတစ္ဦး၊ ေနာက္ဆံုး Spartacus လို Gladiator လို ဇာတ္ကားထဲက ကၽြန္တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ေနပါေစဦးေတာ့ စိတ္ကူးထဲကအတိုင္း ပါ၀င္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ေက် နပ္စရာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုဇာတ္ကားႀကီးေတြက ဒီလိုလူေတြရဲ႕ အင္အားေတြနဲ႔ ခမ္းနားခဲ့တာပဲ။ 

သူေလးတန္းအရြယ္က အိမ္နီးနားခ်င္း ရွစ္တန္းအရြယ္ အစ္မ တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတာေလး မွတ္မိေနေသးသည္။ ေရကူးကၽြမ္းက်င္ေသာ သူမက ေရကူးခြင့္သာရမည္ဆိုလွ်င္ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ကရဝိတ္ငွက္ရဲ႕ ေတာင္ပံေတြဆီကူးသြားၿပီး ဟိုတယ္ေပၚေရာက္ေအာင္ တြယ္တက္ခ်င္ပါသတဲ့။ အေပၚကေန ေအးေအးေဆးေဆး သြားလို႔ရေသာေနရာကို ေတာင္ပံကေန တြယ္ကပ္တက္ခ်င္သည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထူးဆန္းေသာ စိတ္ကူးကို တအံ့တၾသ နားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ 

သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ် ပန္ျပည္ေရာက္ခဲ့စဥ္က တိုက် ဳ ိၿမိဳ ႕ရဲ႕ ကားရပ္နားရာ ေနရာေလးတစ္ခုကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ လူေတြနားမလည္ႏိုင္စရာ ကိစၥတစ္ခုေပမယ့္ သူငယ္ခ် င္းအတြက္က ဒါဟာ တစ္ေန႔ဂ် ပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ ဆိုၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ် ားစြာမက္ထားတဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀လွေသာ အိမ္မက္တစ္ခု။

ဧဝရတ္ေတာင္တက္ၾကသူေတြကို သူ နားမလည္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒါသည္လည္း သူတို႔ရဲ႕ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္ဟု သူလက္ခံသည္။

ေနာက္ထပ္ ...  ကေနဒါရဲ႕ ေမပယ္ရြက္ေၾကြလမ္းမွာ ေလွ် ာက္ခ် င္သူတစ္ဦးကိုလည္း သူဆံုခဲ့ဖူးသည္။

Post IT ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေမပယ္ရြက္ေၾကြေတာကို အင္တာနက္ကေနေရာ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလား။ youtube ကေနေရာ မၾကည့္ႏိုင္ဘူးလား။ အပင္ေတြေအာက္ ကိုယ္တိုင္ေလွ် ာက္မွတဲ့လား။ ကိုယ္ေနထိုင္ရာမွာရွိတဲ့ အထင္ကရ သစ္ပင္ေတြကေရာ စိတ္ေက် နပ္မွဳ အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ဘူးလား။

သူ ႔ကိုသာ ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ေမးခြန္းေလးခုလံုးအတြက္ တြင္တြင္သာ ေခါင္းညိမ့္မိလိမ့္မည္။ အင္တာနက္ကေနလည္း ပံုေတြေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ youtube ကေနလည္း လွဳ ပ္လွဳ ပ္ရွားရွား ရုပ္ပံုမ် ားကို  ၾကည့္လို႔ရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေမပယ္ပင္ေတြေအာက္ ကိုယ္တိုင္ေလွ် ာက္ရသလို စစ္မွန္တဲ့ ၾကည္ႏူးေက် နပ္ျခင္းေတြကို ပံုရိပ္ေယာင္ေတြက ေပးႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေတြကိုယ္တိုင္က ထိုျမင္ကြင္းအစစ္ေတြကို လာၾကည့္ေစဖို႔၊ ၾကည္ႏူးခံစားေစဖို႔ ဖိတ္ေခၚေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ ရင္ထဲမွာ အစစ္အစစ္ေသာ လွပျခင္း၊ သာယာျခင္းေတြကို ခံစားႏိုင္ဖို႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုက ရွိေနေသးသည္ေကာ။

ၾသစေၾတးလ် ရဲ႕ စိန္ပန္းျပာေတြက ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ရနံ႔ကို ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပိေတာက္ရနံ႔ကလည္း ျပင္သစ္ျပည္က လာဗန္းဒါးနဲ႔ ရနံ႔ခ် င္း မတူ။ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ကမာၻသူ၊ ကမာၻသားေတြက ကမာၻေျမကို လွည့္ပတ္သြားေနၾကတာ မဟုတ္လား။
 
ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပုထုဇေနာ ဥမၼတေကာ လို႔ ေဟာၾကားထားေသာ လူသားေတြရဲ႕ သႏာၱန္မွာ ရူးသြပ္ျခင္း စိတ္ကူးေလးေတြ ရွိေနတာကို သူကေတာ့ ရယ္စရာ၊ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္စရာလို႔  မျမင္မိ။ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုုးသားရွိကာ လူသားပီသေနျခင္းကိုကပင္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေက် နပ္စရာ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ် ား သူ႕ကိုရူးသြပ္ဖူးသလားဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ေရာ။  

သူ႕မွာ ေျဖစရာ အဆင္သင့္ရွိပါသည္။


                                                 

တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ် ိန္ခ် ိန္ မီလန္ၿမဳိဳ ႕က ဆန္စီရိုကြင္းရဲ႕ ျမက္ခင္းအလယ္မွာ ထိုင္ခြင့္ရေရးသည္ သူ၏ အိပ္မက္ျဖစ္သည္။

ဟုတ္သည္။

သူသည္ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုးသားရွိကာ လူသားပီသစြာ ရူးသြပ္ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။        ။


ညိဳေလးေန  
( 17.04.15 )  0:26 am


17.04.2015 မွာက်ေရာက္တဲ့ Blog ရဲ႕ ေလးႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ စာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးထြက္လာေစဖို႔ အစပ် ဳ ိးေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းအား ေက် းဇူး စကား ဆိုပါသည္။

       

         " အားလံုးအတြက္ မဂၤလာရွိၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ "



Tuesday, March 31, 2015

ဂ်ာ ခြန္ ရွင္းတမ္း


ဂ်ာ ခြန္ ရွင္းတမ္း

သူမ မန္ေနဂ်ာ
ေဘးနားကိုလာ
ခံုအသာ ဆြဲထိုင္
ဖိုင္အထူကိုဖြင့္
လက္ကေလးႏွင့္ညႊန္
စက္ကေလးကိုေခါက္
ေပါင္းႏုတ္ေျမွာက္စား
ပါးစပ္ကလည္းပြါး
နားလည္သလားတဲ့

အားေတာ့နာစရာ
လည္တာမ်က္စိ
တစ္လံုးမွ မသိ
အဟိ ဆိုတုန္း
မခ်ိ ၿပံဳးရွာ
ျပန္သာသြားေရာ
ဂ်ာေမာ ကိုယ္မရွင္း
အခြန္ ဆိုလား ဒီစာရင္း 


x x x x x 


YA2014 ECI & Deferred Tax Calculation ၿပီးဆံုးျခင္း အမွတ္တရ

မယ္ညိဳ 
၂၇.ဝ၃.၂ဝ၁၄   ညေန ၃း၂ဝ

Friday, February 13, 2015

ႏွစ္ ၁၀၀ ဆိုေသာ္ျငား


 ႏွစ္ ၁၀၀ ဆိုေသာ္ျငား
*************
 
ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခ်င္ေပမယ့္
မေအးႏိုင္ေသးဘူး ခဏ

စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခ်င္ေပမယ့္
မေတြးႏိုင္ေသးဘူး အစ

အဘ အဘ
မွ် မွ် ၿပီး မေဝႏိုင္လို႔
အဖ အဖ
တ တ ၿပီး ေနမယ့္အစား
အဖ စကား လိုက္နာလို႔
အဖ ေျခရာ
ေျမတစ္မွဳန္ စာမွ်
မွီလို မွီျငား
ႀကိဳးစား ေနဆဲ ဘဝ

၃၆ ႏွစ္သမီး က်မ
ႏွစ္ ၁၀၀ ဆိုေသာ္ျငား
၃၂ ႏွစ္သား အဖ ကို
ေလးစား လို႔ မဝ 

x x x x x 



Google မွာရွာ၍ မီးပံုးေပၚမွာ ကူးဆြဲမိေသာ ပံုအတြက္
မူရင္ေရးဆြဲသူအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။  

မယ္ညိဳ 
၁၃.၀၂.၂၀၁၅ ( ၁၀း၁၆ နာရီ )


Sunday, January 18, 2015

ဤသို႔ သင္ခဲ့ရ၍သာ .....

လသာ(၂)ေက်ာင္းေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလး တခုခုေရးေပးပါလို႔ ဇြန္ကတဂ္လိုက္တာဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေရးဖို႔ႀကိဳးစားၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ေရာက္လာေစတာပါပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ မ်ားစြာရွိေပမယ့္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ ကိုယ့္ကို ျမန္မာစာကို ပိုၿပီးခ်စ္တတ္လာေအာင္၊ စာေရးတတ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးႀကီးမားလွတဲ့ ျမန္မာစာဆရာမေတြရဲ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့ပံုေလးေတြကိုပဲ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအမွတ္တရအတြက္ ပိုၿပီးေရးခ်င္ပါတယ္။


မယ္ညိဳဟာ လသာ(၂)ရဲ႕ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့ရၿပီး ငါးတန္းေရာက္မွ လသာ(၁)က တဆင့္ လသာ(၂)ကို လႊဲေပးလို႔ ေရာက္လာရတဲ့ေက်ာင္းသူပါ။ ေက်ာင္းကိုစေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚတင္တင္အုန္း အတန္းပိုင္ျဖစ္တဲ့ ပဥၥမတန္း(ဆ) ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ငါးတန္းမွာ တီခ်ယ္ေဒၚတင္တင္အုန္းက နာမည္ႀကီးပါပဲ။ စည္းကမ္းႀကီးလြန္းလို႔ပါ။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ တဒံုးဒံုး တဒိုင္ဒိုင္း ေျပးလို႔ကေတာ့ ရံုးခန္းသြား ဒူးေထာက္ရၿပီသာမွတ္။ တီခ်ယ္ႀကီးက စည္းကမ္းႀကီးလို႔ ေၾကာက္ၾကေပမယ့္ တီခ်ယ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ေက်ာင္းမွာမနက္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ထိုင္ရတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ေလးေတြတင္လို႔ မိန္းမထိုင္ေလးေတြ ထိုင္ၿပီးရွိခိုးၾကတဲ့အခါ တီခ်ယ္ႀကီးက တစ္တန္းလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သမီးေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လသာ(၂) အလယ္တန္းဝတ္စံု ေက်ာင္းစိမ္း ထီးစကပ္ေလးေတြကို ေျခဖ်ားေလးေတြဖံုးေအာင္ လိုက္ၿပီးျဖန္႔ဖံုးအုပ္ေပးတတ္တာပဲ။ ငါးတန္းမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထူးထူးျခားျခား မရွိခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာမွဳ၊ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ အေနအထိုင္ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ရတယ္။

မယ္ညိဳရဲ႕ျမန္မာစာအေပၚေလးနက္မွဳက ေျခာက္တန္းကစခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ တသက္တာလံုး အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ျပန္သံုးရတဲ့ အခုထိလည္း ရြတ္ေနရတဲ့ " ထိပ္ဆံုးသို႔ " ကဗ်ာေလးကို ေျခာက္တန္းမွာ သင္ခဲ့ရတယ္။ ကဗ်ာကို ဘယ္လိုစကားေျပျပန္ဆို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရတယ္ဆိုတာ ဆရာမေဒၚစမ္းျမင့္က (ကိုယ့္အတြက္) အလြယ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ မယ္ညိဳ က ၏၊ သည္၊ ၍ မလြဲ စာက်က္ရတာကို အင္မတန္မုန္းတဲ့သူ။ အလြတ္က်က္ၿပီး ေခါင္းထဲကို ျပြတ္သိပ္ေနေအာင္ထည့္ရတာထက္ သခၤ်ာလို၊ ( Programming ) ပရိုဂရမ္းမင္းလို ဆံပင္ျဖဴ ေအာင္ စဥ္းစား၊ တြက္ခ်က္ အေျဖထုတ္ရတာမ်ဳ ိးကိုပဲ ႀကိုက္တဲ့သူ။ ငါးတန္းအထိ ျမန္မာစာကိုလည္း က်က္စာထဲမွာ ထည့္ၿပီးက်က္ခဲ့ေပမယ့္ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္နဲ႔ သင္ခဲ့ရခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာစာက်က္ရတာဟာ တဝက္မက သက္သာသြားခဲ့တယ္။ ေျခာက္တန္းမွာ ခက္ဆစ္ဆိုတာ မရွိေသး၊ မက်က္ရေသးေပမယ့္ တီခ်ယ္က ကဗ်ာသင္တဲ့အခါ ကဗ်ာထဲက စကားလံုးအဓိပၸါယ္ေတြကို အရင္ေျပာျပၿပီး လိုက္မွတ္ခိုင္းတယ္။ ဥပမာ ထိပ္ဆံုးသို႔ ကဗ်ာေလးထဲက        " ခါတေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္ "  ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးမွာ ခါတေလ ဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုေျပာတာ၊ ပန္း ဆိုတာ ပင္ပန္းတာကိုေျပာတာ ဆိုၿပီး အရင္မွတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကဗ်ာေလးတစ္ေၾကာင္းကို ရြတ္ခိုင္းလိုက္၊ အလကၤာေတြ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ေနရာမွာ ေစာေစာက အဓိပၸါယ္ေလးေတြ အစားထိုးၿပီးရြတ္ခိုင္းလိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ရြတ္ခိုင္းၿပီး သင္တယ္။ တစ္ပိုဒ္ၿပီးရင္ တစ္ပိုဒ္စာ အစအဆံုး ျပန္ရြတ္ရတယ္။ ဝါစိမ္းနီျပာ အသင္းလိုက္ တလွည့္စီလည္း ရြတ္ရတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုး သင္လို႔ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာလည္းအလြတ္ရ၊ စကားေျပအဓိပၸါယ္လည္း လံုးဝ နားလည္မွတ္မိသြားေရာ။ အဲဒီေတာ့ မယ္ညိဳက နည္းနည္းခက္တဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ မွတ္မိေအာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ စာေမးပြဲမွာ ကဗ်ာစကားေျပ ေျဖရတဲ့အခါ ကဗ်ာကို အရင္ဆံုးခ်ေရးလိုက္ၿပီး တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တစ္ေၾကာင္းခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ကဗ်ာကိုၾကည့္ကာ မွတ္မိတဲ့အတိုင္း ျဖန္႔ေရးသြားလိုက္တာ စာက်က္စရာကို မလိုေတာ့ပါဘူး။ စာက်က္ရတာ မႀကိုက္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကဗ်ာကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ မယ္ညိဳကို ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ပိုလို႔ ခ်စ္တတ္သြားေအာင္ တီခ်ယ္က သင္ေပးခဲ့တာပါ။

ေျခာက္တန္းက စ လို႔ ကဗ်ာအတြက္ စိတ္ေအးခဲ့ရေပမယ့္ စာစီစာကံုးကိုေတာ့ သိပ္မေရးတတ္ေသးပါဘူး။ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာေတာ့ ျမန္မာစာအတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့အေျခခံကို ရခဲ့တယ္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္က ပထမဆံုး ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တစ္တန္းလံုးကို " က " ကေန " အ " အထိ ေရးခိုင္းပါတယ္။ ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ  မွာ သမီးေက်ာင္းသူေတြ ခ်ာလပတ္လည္ၾကပါေတာ့တယ္။ အတန္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ တီခ်ယ္က အဲလိုျဖစ္ၾကမယ္မွန္းသိလို႔ ေရးခိုင္းတာဆိုၿပီး " င ႏွစ္လံုး တစ္ အလယ္ ႏွစ္ ေဘးက ေလွခါးထစ္ " ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးလးကို သင္ေပးပါတယ္။ င ႏွစ္လံုး တစ္ ( င င ၁ ) ဆိုတာ  ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ  တို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းလွည့္ရာ ဘက္ပါ။ အလယ္ ၂ ေဘးက ေလွခါးထစ္ ဆိုတာ  ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ တို႔ရဲ႕ ေအာက္က ေျခေထာက္ေလးေတြကို ေျပာတာပါ။ တီခ်ယ့္ေက်းဇူးနဲ႔ တသက္လံုး မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ တီခ်ယ္ရဲ႕ေနာက္ထပ္ထူးျခားတဲ့ သင္ၾကားမွဳက စာစီစာကံုး။ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေပးလိုက္ၿပီး တနလၤာေန႔မွာ စာအုပ္ထပ္ရပါတယ္။ အေရးအသား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း စာအုပ္မွာ ေဘးမ်ဥ္းကို ေပတံတစ္ျပားစာ အျပည့္သားမွ၊ စာပိုဒ္အစကို တစ္လက္မခြဲ ႏွစ္လက္မေလာက္ခြါေရးမွ၊ ျခစ္ရာဖ်က္ရာမပါမွ၊ စာလံုးေပါင္းမွန္မွ အမွတ္မ်ားမ်ားရပါတယ္။ ေက်ာင္းသူငါးဆယ္ေလာက္ေရးတဲ့ စာစီစာကံုးေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း၊ တစ္ပုဒ္ခ်င္း အပုဒ္တိုင္းကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး အပင္ပန္းခံ အမွတ္ျခစ္ေပးခဲ့လို႔ မယ္ညိဳ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာစီစာကံုးေရးတတ္ဖို႔ ပူစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ တီခ်ယ္ ေသခ်ာဖတ္တယ္ဆိုတာလည္း အမွတ္နည္းသြားတာနဲ႔ " တီခ်ယ္ သမီးဘာလို႔ အမွတ္နည္းသြားတာလဲ " ဆိုၿပီး ကြန္ပလိမ္းသြားတက္တတ္တဲ့ မယ္ညိဳ ႔ကို ဘာ့ေၾကာင့္ အမွတ္ေလွ်ာ့ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းျပလို႔ သိခဲ့ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဖက္နဲ႔ဘက္ ၊ ပဲနဲ႔ဘဲ စတာေတြကိုသင္ေတာ့လည္း " မ ေနာက္က ဘဲ လိုက္တယ္  " ဆိုၿပီး မ ပါတဲ့ အျငင္းစကားဆိုရင္ ဘကုန္း သံုးရေၾကာင္းကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ တစ္ခါတည္း မွတ္မိေစေတာ့တာပါပဲ။ 

မယ္ညိဳတို႔ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝိုင္းက်ဴ ရွင္ေတြက သိပ္ကိုေခတ္စားေနပါၿပီ။ ဘာသာစံုဝိုင္းေတြ တက္ၾကလို႔ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းတက္တဲ့သူ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ တျခားဘာသာေတြကို ဘယ္လိုမွ မေနေပမယ့္ ျမန္မာစာကို က်ဴ ရွင္တက္မွ ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ဆိုတာကို မလိုခ်င္တဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ေရာ၊ ေက်ာင္းက ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ညြန္႔ ရဲ႕ မွတ္စုေတြကို ပိုၿပီး ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ေရာ ေက်ာင္းပဲသြားတက္ၿပီး တီခ်ယ္သင္တာေတြနဲ႔ပဲ ဆယ္တန္းေျဖခဲ့ပါတယ္။ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္ သင္ၾကားခဲ့တဲ့ စနစ္နဲ႔ တသားတည္းက်ခဲ့တဲ့ မယ္ညိဳဟာ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့လည္း ခက္ဆစ္ကို က်က္ေပမယ့္ စကားေျပျပန္ၿပီးသားစာေတြကို မက်က္ခဲ့ဘူး။ " ဆံထံုးေတာ္ႀကီး၊တမာသီးႏွင့္၊ခါးစည္းဝတ္လဲ၊ ခ်ဳပ္စၿပဲကို၊ တဲအပ္ႏွင့္တြယ္၊ လူျမင္သမွ်၊ စိတ္ပ်က္ေအာင္လွပါတဲ့၊ မေရသယ္ " ဆိုတဲ့ ဦးပုညရဲ႕ေရသည္ျပဇာတ္အေရးအဖြဲ႔ေတြကို တီဗြီမွာျပသြားတဲ့ ေရႊမန္းသဘင္ရဲ႕ မင္းသားခ်မ္းသာ ရြတ္သလို ျမင္ေယာင္ၿပီးရြတ္တယ္။ " စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး၊ ရိပ္ႀကီးေတာေတာင္၊ ေနေရာင္မခံ၊ ပန္းပ်ံပင္ဆင့္၊ေျမႏွင့္ရန္ဖက္၊ ခက္လက္စိမ္းျမ၊မိုးမခဘူး "  ဆိုတဲ့ ဘုန္းႏွင့္ကံႏွင့္ေရႊသဇင္ ကဗ်ာကို ေတာၿမိဳင္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနသလိုခံစား ၊ " ဟင္းအိုးဆူလွ်င္ အကင္ခပ္ၿပီး၊ အိုးကင္းႏွင့္ေလွာ္ ေရႏွင့္ေၾကာ္၊ မိုးေမွ်ာ္ငရုတ္သီးငယ္ႏွင့္ေလး " ဆိုတဲ့ ေႏြဦးကာလျမဴ ထေသာအခါ ကဗ်ာထဲက ထန္းသမားမိသားစုရဲ႕ ခ်က္ပံုျပဳတ္ပံုကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၿပီး သေဘာတက်က်နဲ႔ ရြတ္။ ျမန္မာစာဆိုတာ စာေမးပြဲစစ္မွာမို႔ က်က္ရမယ့္စာ ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲကကို ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္စာ ဆိုၿပီး တျမတ္တႏိုးနဲ႔ကို ရြတ္ဖတ္ခ်င္ေနေတာ့တာ။ " မိခင္ေသာက " လိုမ်ဳ ိး စကားေျပေတြကိုလည္း ဝတၳဳဖတ္သလိုဖတ္တယ္။ တီခ်ယ္ေဒၚခင္ညြန္႔က ဘယ္လိုေတြေမးတတ္တယ္ဆိုျပီး အေမးအေျဖေတြကိုပါ မွတ္စုထုတ္ေပးထားတာမို႔ ကိုယ္ဖတ္ၿပီး နားလည္ထားတာေတြနဲ႔ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေျဖျပထားတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရံုပါပဲ။ 

ျမန္မာစာသင္ရတာႀကိဳက္ၿပီး ျမန္မာစာကိုခ်စ္ေပမယ့္ လက္ေရးကေတာ့ လွလိုက္တာ ဆိုတဲ့အထဲမွာ မပါတဲ့သူကို စနစ္တက်၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ စာလံုးေပါင္းမွန္မွန္နဲ႔ စာေရးတတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္၊ က်က္စာေတြအလြတ္က်က္ရမွာ ပ်င္းတဲ့သူကို ျမန္မာစာဟာ ကိုယ့္ဘာသာစကားမို႔ က်စ္လစ္တဲ့စကားလံုးေတြ၊ အလကၤာအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ရံုနဲ႔ စာက်က္စရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အေရးအသားနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ေရးလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိဝင္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္၊ ဆယ္တန္းႏွစ္ဟာ ဘဝအတြက္အေရးပါတဲ့ႏွစ္မို႔ လွည့္ပတ္ေမးသမွ် ေျဖတတ္ေအာင္ မွတ္စုေတြ၊ အေမးအေျဖေတြကို ေရးေနကူးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ စုၿပီးထုတ္ေပး၊ သင္ေပးတဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚခင္ညြန္႔ နဲ႔ မူလတန္းကအထက္တန္းအထိ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာ ဆရာမေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ မယ္ညိဳဟာ ဆယ္တန္းမွာ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးအျပင္ အမွတ္အမ်ားဆံုး ဆိုတဲ့အထဲဝင္ၿပီး ေအာင္ခဲ့ရပါတယ္။ 

လက္ဦးဆရာမေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဗညားႏြဲ႔ နဲ႔ ဗ်ည္းႏြဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတာဟာ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ အသြားလည္းဖတ္၊ အျပန္လည္းဖတ္နဲ႔ အင္မတန္ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့စာျဖစ္ေနၿပီး အဲဒီ့ကေန ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုၾကမ္းကို ဖတ္ခ်င္လာခဲ့တယ္၊ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ကို သိခ်င္လာခဲ့တယ္။ သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ထိပ္ဆံုးသို႔ ကဗ်ာေရးသူ ေငြတာရီရဲ႕ " သာသည့္ေျမသို႔ " ကဗ်ာကို ထပ္သင္ရခ်ိန္မွာ ကဗ်ာမ်ဳိးေစ့ခ်ေပးတဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္ကို သတိရသလို၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ဘယ္အတိုင္းအတာ ထိေရာက္ႏိုင္လဲ ဆိုတာ ပိုသိလာၿပီး ေရးတတ္ခ်င္လာခဲ့တယ္။

ဆက္ၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ နက္နက္နဲနဲ မေလ့လာျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ျမန္မာစာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စာေတြဆက္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္ရာကေန ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔ ဒီဘေလာဂ့္ေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဖတ္မိသူေတြက စာေရးေကာင္းတယ္ လို႔ေျပာလာတဲ့အခါ၊ ဖတ္သူတစ္ဦးက စာလံုးေပါင္း အမွားနည္းတယ္ေနာ္ လို႔မွတ္မွတ္ရရ ေျပာလာတဲ့အခါ တီခ်ယ္တို႔ကို သတိရမိတတ္တယ္။ ျမန္မာမွဳ၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာကဗ်ာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြနဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးေရးျဖစ္ေနတာမို႔ ျမန္မာျပည္ မျပန္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခိုက္မွာ   ဒီစာေလးကိုေရးကာ အေဝးကေနပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ။         ။ 


**ေက်ာင္းဓါတ္ပံုက ဇြန္႔ ဆီက ယူတာပါ  :)


မယ္ညိဳ 
၁၈.၀၁.၂၀၁၅ ( ၁း၄၂ နာရီ )


Friday, January 2, 2015

ေမွ်ာ္လင့္မိေသာ ၂ဝ၁၅



၂ဝ၁၅
    ေလာဘမ်ားထားခဲ့
         သတၱဝါအားလံုးအတြက္
               ေပးဆပ္ျခင္းေတြေဆာင္
                     ေစတနာ ဆက္ေအာင္ေပါ့
၂ဝ၁၅
    ေဒါသမ်ားထားခဲ့
         သတၱဝါအားလံုးအတြက္
               ခြင့္လႊတ္တတ္ျခင္းေတြေဆာင္
                     ေမတၱာ စြက္ေအာင္ေပါ့
၂ဝ၁၅
    ေမာဟမ်ားထားခဲ့
         လူသားအားလံုးအတြက္
              ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြေဆာင္
                   သံသရာ ျပတ္ေအာင္ေပါ့


ညိဳ ေလးေန  
01.01.2015  ( 6:00 pm ) 


                    
Truth & Trust ကို လာလည္သူအားလံုးအတြက္  ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္ပါ။ 
အားလံုးအတြက္ မဂၤလာရွိေသာ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ။