လသာ(၂)ေက်ာင္းေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလး တခုခုေရးေပးပါလို႔ ဇြန္ကတဂ္လိုက္တာဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေရးဖို႔ႀကိဳးစားၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ေရာက္လာေစတာပါပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ မ်ားစြာရွိေပမယ့္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ ကိုယ့္ကို ျမန္မာစာကို ပိုၿပီးခ်စ္တတ္လာေအာင္၊ စာေရးတတ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးႀကီးမားလွတဲ့ ျမန္မာစာဆရာမေတြရဲ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့ပံုေလးေတြကိုပဲ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအမွတ္တရအတြက္ ပိုၿပီးေရးခ်င္ပါတယ္။
မယ္ညိဳဟာ လသာ(၂)ရဲ႕ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့ရၿပီး ငါးတန္းေရာက္မွ လသာ(၁)က တဆင့္ လသာ(၂)ကို လႊဲေပးလို႔ ေရာက္လာရတဲ့ေက်ာင္းသူပါ။ ေက်ာင္းကိုစေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚတင္တင္အုန္း အတန္းပိုင္ျဖစ္တဲ့ ပဥၥမတန္း(ဆ) ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ငါးတန္းမွာ တီခ်ယ္ေဒၚတင္တင္အုန္းက နာမည္ႀကီးပါပဲ။ စည္းကမ္းႀကီးလြန္းလို႔ပါ။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ တဒံုးဒံုး တဒိုင္ဒိုင္း ေျပးလို႔ကေတာ့ ရံုးခန္းသြား ဒူးေထာက္ရၿပီသာမွတ္။ တီခ်ယ္ႀကီးက စည္းကမ္းႀကီးလို႔ ေၾကာက္ၾကေပမယ့္ တီခ်ယ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ေက်ာင္းမွာမနက္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ထိုင္ရတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ေလးေတြတင္လို႔ မိန္းမထိုင္ေလးေတြ ထိုင္ၿပီးရွိခိုးၾကတဲ့အခါ တီခ်ယ္ႀကီးက တစ္တန္းလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သမီးေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လသာ(၂) အလယ္တန္းဝတ္စံု ေက်ာင္းစိမ္း ထီးစကပ္ေလးေတြကို ေျခဖ်ားေလးေတြဖံုးေအာင္ လိုက္ၿပီးျဖန္႔ဖံုးအုပ္ေပးတတ္တာပဲ။ ငါးတန္းမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထူးထူးျခားျခား မရွိခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာမွဳ၊ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ အေနအထိုင္ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ရတယ္။
မယ္ညိဳရဲ႕ျမန္မာစာအေပၚေလးနက္မွဳက ေျခာက္တန္းကစခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ တသက္တာလံုး အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ျပန္သံုးရတဲ့ အခုထိလည္း ရြတ္ေနရတဲ့ " ထိပ္ဆံုးသို႔ " ကဗ်ာေလးကို ေျခာက္တန္းမွာ သင္ခဲ့ရတယ္။ ကဗ်ာကို ဘယ္လိုစကားေျပျပန္ဆို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရတယ္ဆိုတာ ဆရာမေဒၚစမ္းျမင့္က (ကိုယ့္အတြက္) အလြယ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ မယ္ညိဳ က ၏၊ သည္၊ ၍ မလြဲ စာက်က္ရတာကို အင္မတန္မုန္းတဲ့သူ။ အလြတ္က်က္ၿပီး ေခါင္းထဲကို ျပြတ္သိပ္ေနေအာင္ထည့္ရတာထက္ သခၤ်ာလို၊ ( Programming ) ပရိုဂရမ္းမင္းလို ဆံပင္ျဖဴ ေအာင္ စဥ္းစား၊ တြက္ခ်က္ အေျဖထုတ္ရတာမ်ဳ ိးကိုပဲ ႀကိုက္တဲ့သူ။ ငါးတန္းအထိ ျမန္မာစာကိုလည္း က်က္စာထဲမွာ ထည့္ၿပီးက်က္ခဲ့ေပမယ့္ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္နဲ႔ သင္ခဲ့ရခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာစာက်က္ရတာဟာ တဝက္မက သက္သာသြားခဲ့တယ္။ ေျခာက္တန္းမွာ ခက္ဆစ္ဆိုတာ မရွိေသး၊ မက်က္ရေသးေပမယ့္ တီခ်ယ္က ကဗ်ာသင္တဲ့အခါ ကဗ်ာထဲက စကားလံုးအဓိပၸါယ္ေတြကို အရင္ေျပာျပၿပီး လိုက္မွတ္ခိုင္းတယ္။ ဥပမာ ထိပ္ဆံုးသို႔ ကဗ်ာေလးထဲက " ခါတေလတကယ္ပန္းတာေၾကာင့္ " ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးမွာ ခါတေလ ဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုေျပာတာ၊ ပန္း ဆိုတာ ပင္ပန္းတာကိုေျပာတာ ဆိုၿပီး အရင္မွတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကဗ်ာေလးတစ္ေၾကာင္းကို ရြတ္ခိုင္းလိုက္၊ အလကၤာေတြ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ေနရာမွာ ေစာေစာက အဓိပၸါယ္ေလးေတြ အစားထိုးၿပီးရြတ္ခိုင္းလိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ရြတ္ခိုင္းၿပီး သင္တယ္။ တစ္ပိုဒ္ၿပီးရင္ တစ္ပိုဒ္စာ အစအဆံုး ျပန္ရြတ္ရတယ္။ ဝါစိမ္းနီျပာ အသင္းလိုက္ တလွည့္စီလည္း ရြတ္ရတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုး သင္လို႔ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာလည္းအလြတ္ရ၊ စကားေျပအဓိပၸါယ္လည္း လံုးဝ နားလည္မွတ္မိသြားေရာ။ အဲဒီေတာ့ မယ္ညိဳက နည္းနည္းခက္တဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ မွတ္မိေအာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ စာေမးပြဲမွာ ကဗ်ာစကားေျပ ေျဖရတဲ့အခါ ကဗ်ာကို အရင္ဆံုးခ်ေရးလိုက္ၿပီး တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တစ္ေၾကာင္းခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ကဗ်ာကိုၾကည့္ကာ မွတ္မိတဲ့အတိုင္း ျဖန္႔ေရးသြားလိုက္တာ စာက်က္စရာကို မလိုေတာ့ပါဘူး။ စာက်က္ရတာ မႀကိုက္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကဗ်ာကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ မယ္ညိဳကို ျမန္မာကဗ်ာေတြကို ပိုလို႔ ခ်စ္တတ္သြားေအာင္ တီခ်ယ္က သင္ေပးခဲ့တာပါ။
ေျခာက္တန္းက စ လို႔ ကဗ်ာအတြက္ စိတ္ေအးခဲ့ရေပမယ့္ စာစီစာကံုးကိုေတာ့ သိပ္မေရးတတ္ေသးပါဘူး။ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာေတာ့ ျမန္မာစာအတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့အေျခခံကို ရခဲ့တယ္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္က ပထမဆံုး ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တစ္တန္းလံုးကို " က " ကေန " အ " အထိ ေရးခိုင္းပါတယ္။ ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ မွာ သမီးေက်ာင္းသူေတြ ခ်ာလပတ္လည္ၾကပါေတာ့တယ္။ အတန္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ တီခ်ယ္က အဲလိုျဖစ္ၾကမယ္မွန္းသိလို႔ ေရးခိုင္းတာဆိုၿပီး " င ႏွစ္လံုး တစ္ အလယ္ ႏွစ္ ေဘးက ေလွခါးထစ္ " ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးလးကို သင္ေပးပါတယ္။ င ႏွစ္လံုး တစ္ ( င င ၁ ) ဆိုတာ ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ တို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းလွည့္ရာ ဘက္ပါ။ အလယ္ ၂ ေဘးက ေလွခါးထစ္ ဆိုတာ ဋ ၊ ဌ ၊ ဍ တို႔ရဲ႕ ေအာက္က ေျခေထာက္ေလးေတြကို ေျပာတာပါ။ တီခ်ယ့္ေက်းဇူးနဲ႔ တသက္လံုး မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ တီခ်ယ္ရဲ႕ေနာက္ထပ္ထူးျခားတဲ့ သင္ၾကားမွဳက စာစီစာကံုး။ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေပးလိုက္ၿပီး တနလၤာေန႔မွာ စာအုပ္ထပ္ရပါတယ္။ အေရးအသား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း စာအုပ္မွာ ေဘးမ်ဥ္းကို ေပတံတစ္ျပားစာ အျပည့္သားမွ၊ စာပိုဒ္အစကို တစ္လက္မခြဲ ႏွစ္လက္မေလာက္ခြါေရးမွ၊ ျခစ္ရာဖ်က္ရာမပါမွ၊ စာလံုးေပါင္းမွန္မွ အမွတ္မ်ားမ်ားရပါတယ္။ ေက်ာင္းသူငါးဆယ္ေလာက္ေရးတဲ့ စာစီစာကံုးေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း၊ တစ္ပုဒ္ခ်င္း အပုဒ္တိုင္းကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး အပင္ပန္းခံ အမွတ္ျခစ္ေပးခဲ့လို႔ မယ္ညိဳ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာစီစာကံုးေရးတတ္ဖို႔ ပူစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ တီခ်ယ္ ေသခ်ာဖတ္တယ္ဆိုတာလည္း အမွတ္နည္းသြားတာနဲ႔ " တီခ်ယ္ သမီးဘာလို႔ အမွတ္နည္းသြားတာလဲ " ဆိုၿပီး ကြန္ပလိမ္းသြားတက္တတ္တဲ့ မယ္ညိဳ ႔ကို ဘာ့ေၾကာင့္ အမွတ္ေလွ်ာ့ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းျပလို႔ သိခဲ့ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဖက္နဲ႔ဘက္ ၊ ပဲနဲ႔ဘဲ စတာေတြကိုသင္ေတာ့လည္း " မ ေနာက္က ဘဲ လိုက္တယ္ " ဆိုၿပီး မ ပါတဲ့ အျငင္းစကားဆိုရင္ ဘကုန္း သံုးရေၾကာင္းကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ တစ္ခါတည္း မွတ္မိေစေတာ့တာပါပဲ။
မယ္ညိဳတို႔ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝိုင္းက်ဴ ရွင္ေတြက သိပ္ကိုေခတ္စားေနပါၿပီ။ ဘာသာစံုဝိုင္းေတြ တက္ၾကလို႔ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းတက္တဲ့သူ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ တျခားဘာသာေတြကို ဘယ္လိုမွ မေနေပမယ့္ ျမန္မာစာကို က်ဴ ရွင္တက္မွ ဂုဏ္ထူးထြက္တယ္ဆိုတာကို မလိုခ်င္တဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ေရာ၊ ေက်ာင္းက ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ညြန္႔ ရဲ႕ မွတ္စုေတြကို ပိုၿပီး ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ေရာ ေက်ာင္းပဲသြားတက္ၿပီး တီခ်ယ္သင္တာေတြနဲ႔ပဲ ဆယ္တန္းေျဖခဲ့ပါတယ္။ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္ သင္ၾကားခဲ့တဲ့ စနစ္နဲ႔ တသားတည္းက်ခဲ့တဲ့ မယ္ညိဳဟာ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့လည္း ခက္ဆစ္ကို က်က္ေပမယ့္ စကားေျပျပန္ၿပီးသားစာေတြကို မက်က္ခဲ့ဘူး။ " ဆံထံုးေတာ္ႀကီး၊တမာသီးႏွင့္၊ခါးစည္းဝတ္လဲ၊ ခ်ဳပ္စၿပဲကို၊ တဲအပ္ႏွင့္တြယ္၊ လူျမင္သမွ်၊ စိတ္ပ်က္ေအာင္လွပါတဲ့၊ မေရသယ္ " ဆိုတဲ့ ဦးပုညရဲ႕ေရသည္ျပဇာတ္အေရးအဖြဲ႔ေတြကို တီဗြီမွာျပသြားတဲ့ ေရႊမန္းသဘင္ရဲ႕ မင္းသားခ်မ္းသာ ရြတ္သလို ျမင္ေယာင္ၿပီးရြတ္တယ္။ " စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီး၊ ရိပ္ႀကီးေတာေတာင္၊ ေနေရာင္မခံ၊ ပန္းပ်ံပင္ဆင့္၊ေျမႏွင့္ရန္ဖက္၊ ခက္လက္စိမ္းျမ၊မိုးမခဘူး " ဆိုတဲ့ ဘုန္းႏွင့္ကံႏွင့္ေရႊသဇင္ ကဗ်ာကို ေတာၿမိဳင္ႀကီးထဲ ေရာက္ေနသလိုခံစား ၊ " ဟင္းအိုးဆူလွ်င္ အကင္ခပ္ၿပီး၊ အိုးကင္းႏွင့္ေလွာ္ ေရႏွင့္ေၾကာ္၊ မိုးေမွ်ာ္ငရုတ္သီးငယ္ႏွင့္ေလး " ဆိုတဲ့ ေႏြဦးကာလျမဴ ထေသာအခါ ကဗ်ာထဲက ထန္းသမားမိသားစုရဲ႕ ခ်က္ပံုျပဳတ္ပံုကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၿပီး သေဘာတက်က်နဲ႔ ရြတ္။ ျမန္မာစာဆိုတာ စာေမးပြဲစစ္မွာမို႔ က်က္ရမယ့္စာ ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲကကို ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္စာ ဆိုၿပီး တျမတ္တႏိုးနဲ႔ကို ရြတ္ဖတ္ခ်င္ေနေတာ့တာ။ " မိခင္ေသာက " လိုမ်ဳ ိး စကားေျပေတြကိုလည္း ဝတၳဳဖတ္သလိုဖတ္တယ္။ တီခ်ယ္ေဒၚခင္ညြန္႔က ဘယ္လိုေတြေမးတတ္တယ္ဆိုျပီး အေမးအေျဖေတြကိုပါ မွတ္စုထုတ္ေပးထားတာမို႔ ကိုယ္ဖတ္ၿပီး နားလည္ထားတာေတြနဲ႔ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေျဖျပထားတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရံုပါပဲ။
ျမန္မာစာသင္ရတာႀကိဳက္ၿပီး ျမန္မာစာကိုခ်စ္ေပမယ့္ လက္ေရးကေတာ့ လွလိုက္တာ ဆိုတဲ့အထဲမွာ မပါတဲ့သူကို စနစ္တက်၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ စာလံုးေပါင္းမွန္မွန္နဲ႔ စာေရးတတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္၊ က်က္စာေတြအလြတ္က်က္ရမွာ ပ်င္းတဲ့သူကို ျမန္မာစာဟာ ကိုယ့္ဘာသာစကားမို႔ က်စ္လစ္တဲ့စကားလံုးေတြ၊ အလကၤာအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ရံုနဲ႔ စာက်က္စရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အေရးအသားနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ေရးလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိဝင္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္၊ ဆယ္တန္းႏွစ္ဟာ ဘဝအတြက္အေရးပါတဲ့ႏွစ္မို႔ လွည့္ပတ္ေမးသမွ် ေျဖတတ္ေအာင္ မွတ္စုေတြ၊ အေမးအေျဖေတြကို ေရးေနကူးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ စုၿပီးထုတ္ေပး၊ သင္ေပးတဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚခင္ညြန္႔ နဲ႔ မူလတန္းကအထက္တန္းအထိ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာ ဆရာမေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ မယ္ညိဳဟာ ဆယ္တန္းမွာ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးအျပင္ အမွတ္အမ်ားဆံုး ဆိုတဲ့အထဲဝင္ၿပီး ေအာင္ခဲ့ရပါတယ္။
လက္ဦးဆရာမေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဗညားႏြဲ႔ နဲ႔ ဗ်ည္းႏြဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတာဟာ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ အသြားလည္းဖတ္၊ အျပန္လည္းဖတ္နဲ႔ အင္မတန္ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့စာျဖစ္ေနၿပီး အဲဒီ့ကေန ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုၾကမ္းကို ဖတ္ခ်င္လာခဲ့တယ္၊ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ကို သိခ်င္လာခဲ့တယ္။ သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ထိပ္ဆံုးသို႔ ကဗ်ာေရးသူ ေငြတာရီရဲ႕ " သာသည့္ေျမသို႔ " ကဗ်ာကို ထပ္သင္ရခ်ိန္မွာ ကဗ်ာမ်ဳိးေစ့ခ်ေပးတဲ့ တီခ်ယ္ေဒၚစမ္းျမင့္ကို သတိရသလို၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ဘယ္အတိုင္းအတာ ထိေရာက္ႏိုင္လဲ ဆိုတာ ပိုသိလာၿပီး ေရးတတ္ခ်င္လာခဲ့တယ္။
ဆက္ၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ နက္နက္နဲနဲ မေလ့လာျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ျမန္မာစာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စာေတြဆက္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္ရာကေန ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔ ဒီဘေလာဂ့္ေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဖတ္မိသူေတြက စာေရးေကာင္းတယ္ လို႔ေျပာလာတဲ့အခါ၊ ဖတ္သူတစ္ဦးက စာလံုးေပါင္း အမွားနည္းတယ္ေနာ္ လို႔မွတ္မွတ္ရရ ေျပာလာတဲ့အခါ တီခ်ယ္တို႔ကို သတိရမိတတ္တယ္။ ျမန္မာမွဳ၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာကဗ်ာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြနဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးေရးျဖစ္ေနတာမို႔ ျမန္မာျပည္ မျပန္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခိုက္မွာ ဒီစာေလးကိုေရးကာ အေဝးကေနပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ။ ။
**ေက်ာင္းဓါတ္ပံုက ဇြန္႔ ဆီက ယူတာပါ :)
မယ္ညိဳ
၁၈.၀၁.၂၀၁၅ ( ၁း၄၂ နာရီ )
6 comments:
ငါးတန္းတုန္းက ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚစိန္စိန္က မႏၲေလးၿမိဳ႕အေၾကာင္းကုိ အုတ္၊ က်စ္၊ ေက်ာ္၊ ေအး မႏၲေလး လကၤာနဲ႔ က်က်နန ရြတ္ၿပီး ေသခ်ာရွင္းျပသြားတာ ဘယ္လုိသေဘာက်မိမွန္း မသိဘူး။ တီခ်ယ္က ေရွ႕ထုိးဆံထုံးႀကီးနဲ႔ သိပ္ျမန္မာဆန္ၿပီး က်က္သေရအရမ္းရွိတယ္။ ဇြန္႔စိတ္ထဲ မႏၲေလးသူလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတာပဲ။ ေျခာက္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ျမန္မာစာဆရာမေတြက ညိဳနဲ႔အတူတူမုိ႔ အထူးမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ ျမန္မာစာကုိ ခ်စ္တတ္၊ စိတ္၀င္စားတတ္၊ ေလးစားတတ္လာတာ အလယ္တန္းကေန အထက္တန္းထိ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တဲ့ လသာ၂ က ျမန္မာစာဆရာမေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီေန႔ တီခ်ယ္ ေဒၚစန္းျမင့္ကုိ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ တီခ်ယ္ ေဒၚခင္ညြန္႔ကုိေတာ့ ဇြန္႔စာမူပါတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ အပၸမာဒမဂၢဇင္းလက္ေဆာင္ေပးရင္း ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တီခ်ယ့္ေက်းဇူးေတြအမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ၿပီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တီခ်ယ္ေၾကာင့္ စကားေျပနဲ႔ စကားေျပာကုိ ေသခ်ာခြဲျခားၿပီးသိျမင္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္စာစီစာကုံးေရးတဲ့အခါ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းမထပ္ေအာင္သုံးဖုိ႔ သင္ယူသိမွတ္ခဲ့ရတာေတြဟာ တခ်ိန္မွာ စာေရးျဖစ္လာတဲ့ ဇြန္႔အတြက္ တန္ဖုိးႀကီးမားလွတဲ့ ျမန္မာစာအသိပညာေတြပါပဲ။
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ရည္စူးၿပီး ျမန္မာစာဆရာမေတြအေၾကာင္း အမွတ္တရ ေရးေပးတဲ့ ညိဳ႕ကုိ သိပ္ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ :))
Adora လဲ တီခ်ယ္ ေဒၚတင္တင္အံုးနဲ႕ တီခ်ယ္ ေဒၚစမ္းျမင့္တို႕ လက္ထြက္ပါပဲ။ မယ္ညိဳေျပာလို႕ တီခ်ယ္ ေဒၚတင္တင္အံုး ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ က်ာင္းစိမ္း ထီးစကပ္ေလးေတြကို ေျခဖ်ားေလးေတြဖံုးေအာင္ လိုက္ၿပီးျဖန္႔ဖံုးအုပ္ေပးတတ္တာျပန္သတိရတယ္။ တီခ်ယ္ ေဒၚတင္တင္အံုးက ျမန္မာစာကို ဖတ္စာအုပ္ထဲကစာေတြမကဘဲ စာလုံးေပါင္းသတ္ပံုႂကြယ္ေအာင္ဆိုျပီး တပတ္တခါ ျမန္မာစာသတ္ပံုက်မ္းထဲက စကားလုံးတခ်ိဳ႕ကို ရွင္းျပ သင္ျပျပီး ျပန္သတ္ပံုေခၚတာမွတ္မိေသးတယ္။ လက္ေရးမလွတဲ့စာအုပ္ဆိုရင္အတန္းေရွ႕က ေျမာင္းထဲကို ပစ္မယ္ဆိုလို႕ လက္ေရးလွလွၾကိဳးစားျပီးေရးတတ္လာတာ ဆရာမေက်းဇူးပါပဲ။ တီခ်ယ္ ေဒၚစမ္းျမင့္နဲ႕ စာသင္ရတဲ့အေတြ႕အၾကဳံကေတာ့ ညိဳနဲ႕တူတူပါပဲ။ ဆရာမေတြေက်းဇူးၾကီးတယ္ေနာ္။
ဇြန္
ေရးျဖစ္သြားေအာင္ တိုက္တြန္းတဲ့အတြက္ေရာ၊ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးခဲ့လို႔ ယူသံုးႏိုင္တဲ့အတြက္ေရာ ေက်းဇူးပါ ။
Adora
လသာ၂ က ညီအစ္မ ျဖစ္ရံုမက ဘေလာဂ့္ဂါညီအစ္မ ပါျဖစ္ရလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္။ တီခ်ယ္ႀကီးက " လက္ေရးမလွတဲ့စာအုပ္ဆိုရင္ အတန္းေရွ႕က ေျမာင္းထဲကို ပစ္မယ္ " တဲ့လား :) အခုေတာ့ တီခ်ယ့္တပည့္က လက္ေရးလွရံုတင္ မကဘူး စာလွလွေတြပါ ေရးေနၿပီဟုတ္ ? တီခ်ယ္ႀကီးကေတာ့ ဆံုးသြားရွာၿပီ။ တီခ်ယ္ေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္ေရာပဲ။
Adora လည္း အမွတ္တရ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးေပးပါဦး။
လသာ-၂ ဆိုလို႔ အထက္တန္းျပ ဆရာမ ေဒၚနီနီေသာ္ဆိုတာ သိလားဟင္ ? တီတင့္ရဲ႕ အေဒၚအလတ္ပါ။ ညိဳေလးတို႔ကငယ္ေတာ့ မွီခ်င္မွမွီမယ္။
မွတ္မိတဲ့ ဆရာမနာမည္ေတြထဲမွာေတာ့ မပါဘူးတီတင့္။ တီတင့္ ေျပာသလိုမမွီလိုက္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
Post a Comment