ငါစြဲမေပ်ာက္ေသာ ငါ

တပါးကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ငါ့တိုင္းျပည္အား ငါခ်စ္ပါ၏
ေရႊေရာင္လႊမ္းခဲ့ေသာ ငါ့တိုင္းျပည္အား ငါခ်စ္ပါ၏
တိမ္တိုက္ဖံုးခဲ့ေသာ ငါ့တိုင္းျပည္အား ငါခ်စ္ပါ၏
ေရာင္နီပ်ဳိးေနေသာ ငါ့တိုင္းျပည္အား သာ၍ခ်စ္ေတာ့၏
ငါစြဲမေပ်ာက္ေသာ ငါ့အား ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္။


ညိဳေလးေန
23.12.2011 10:10 am

မနာက်င္ေစခ်င္ေသာ အေတြးမ်ား

ဧည္႔ခန္းမကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း နံရံေပၚကိုၾကည့္မိေတာ့ နာရီလက္တံက ၇ နားမွာ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးအထြက္မွာ သဘာဝတရားက ေႏြးေထြးစြာဆီးႀကိဳသည္။ လံုျခံဳေရးဂိတ္တဲေလးမွာ သူ႔လက္ေဗြရာကိုခ်န္ထားေတာ့ “ Thank you ” လို႔ စက္ကေလးကေျပာသည္။ ဘာေၾကာင့္ေျပာမွန္း ေတာ့သူမသိ၊ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္စား ေျပာေပးသည္ဟု ထင္သည္။ မြမ္းၾကပ္လြန္းလွေသာ ဤဝင္းႀကီးထဲမွ ထြက္လာခဲ့ရလို႔ျဖစ္သည္။ လမ္းက်ဥ္းေလးကို ျဖတ္ကူးၿပီး တိုက္ေဘး ကြက္လပ္က်ယ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ မြန္းၾကပ္ေနတာေတြ အေတာ္ေလး ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။

အက်င့္ပါေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားရဲ႕ အရွိန္ကိုသူေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ပဲ။ ေသာၾကာေန႔ ညေနေတြကို သူႏွစ္သက္၏။ ၂ ရက္ၾကာ လူသားျဖစ္ခြင့္၏ အစမို႔ျဖစ္သည္။ လူသားျဖစ္ခြင့္ အစမွာ လူသားဆန္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ ထိုကြက္လပ္ထဲျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည္႔တတ္တာသူ႔အက်င့္။ ၇ နာရီဆိုေပမယ့္ သူေမာ့ၾကည္႔တဲ့ ေကာင္းကင္တိုင္းမွာ လမရွိတတ္။ လင္းထိန္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ လား။ ျမင့္မားလြန္းေသာ တိုက္ေတြကြယ္ေန၍လား သူေသခ်ာမသိ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေသာ သူတို႔ရြာေလးမွာေတာ့ အဘြားရွိခဲ့ဖူးသည္။ အေမ့ကိုမွီ၍ လက္ဖက္သုတ္စားရင္း အဘြားေျပာေသာ ပံုျပင္ကိုနားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ အဘြားက မီးမရွိ၍ ပံုေျပာျပတာလား၊ လသာ၍ ပံုေျပာျပတာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လရွိေနလွ်င္ လြမ္းမိဦးမည္။

သူဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ Container ေတြသယ္လာေသာ ကားေတြျမင္ေတာ့ ၊ သစ္တင္သည္႔ကားႀကီးေတြႏွင့္ အၿပိဳင္ေမာင္းေလ့ရွိေသာ သူတို႔စီးခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းကားကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ကားေတြ ကားစီးလာတာေတာ့ ဒီေရာက္မွ သူေတြ႔ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္ ။ တခ်ဳိ႔႕ ထရပ္ကားႀကီးေတြသည္ ၊ ကား ၈ စီးထိ သယ္ႏိုင္သည္။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ကားအသစ္ေလးေတြကို လိုက္ေငးရင္း သူ႔လိုပဲ ေလယာဥ္တစ္တန္ ကားတစ္တန္နဲ႔ အေမာင္းခံဖို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီး၏ဟိုမွာဘက္ကမ္းတြင္ တိုက္တန္းမ်ားရွိသည္္။ သူေနထိုင္ရာသို႔ ျပန္ရန္ စီးရမည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သို႔ ထိုတိုက္တန္းမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ေလွ်ာက္သြားရဦးမည္။

ထိုတိုက္မ်ားေအာက္က ေလွ်ာက္ရတာကိုေတာ့ သူႀကိဳက္သည္။ တိုက္ေအာက္ဆံုးတြင္ လူေနအိမ္ခန္းမ်ားမရွိ။ ခံုတန္း ၊ ခံုဝိုင္း မ်ားသာရွိသည္။ သူတို႔ရြာရွိ ေျခတံရွည္အိမ္မ်ားလို တိုက္ေအာက္ေျခတြင္ တိုင္လံုးမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ထိုတိုက္မ်ားကို သူက ေျခတံရွည္တိုက္မ်ားဟု နာမည္ေပးထားသည္။ သူငယ္ငယ္က အဘြားတို႔ ေျခတံရွည္အိမ္ေအာက္တြင္ တိုင္ဦးတမ္း ကစားဖူးသည္။ ထုိတုန္းကေတာ့ အိမ္မ်ားကို ဘာလို႔ေျခတံရွည္ေဆာက္ထားလဲ မစဥ္းစားမိ။ ျမစ္ေရဝင္ေသာ ေဒသမို႔လား။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေဒသမို႔ ေႏြရာသီေန႔ခင္း အိမ္ေအာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနႏိုင္ရန္လား။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမည္။ အခု ေျခတံရွည္တိုက္ေတြ ေအာက္ကေတာ့ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းၿပီး အသက္ရွဴရေကာင္းသည္။ ခံုကေလးေတြကလည္းရွိေတာ့ သူလိုစာဖတ္ဝါသနာပါသူ အတြက္ေတာ့ မ်က္စိက်စရာ။ တခါတေလ ခံုဝိုင္းေလးေတြမွာ လူႀကီးေတြဝိုင္းစုထိုင္ၿပီး ရိုးရာကစားနည္းတစ္မ်ဳိး ကစားေနတာ ေတြ႕ရလ်င္ အိမ္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး တရားေဆြးေႏြးၾကေသာ အဘိုးတို႔နား ထန္းလ်က္စားခ်င္၊ ငါးေျခာက္စားခ်င္လို႔ လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သြားသြားနားေထာင္ခဲ့တာကို သတိရမိတတ္သည္။

ေလွ်ာက္ရင္းေတြးရင္း၊ ေတြးရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ သူစီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နား ေရာက္လာၿပီ။ ဟင့္အင္း …. မစီးခ်င္ပါ။ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းေလးကို ေအးစက္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ မျဖတ္သန္းခ်င္။ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ျပန္ေရာက္သြားမွာ မွန္ေပမယ့္ ေအးေဆးလြန္ၿပီး ေအးစက္ေနတာကို သူမခံစားလို။ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေတြးေတြက အခုမွ ေႏြးေထြးကာစရွိေသးသည္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရန္ ဟိုေရွ႕နားမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ လမ္းေလးရွိေသးသည္။

လမ္းေလးက လူေလွ်ာက္နည္းေသာ လမ္းကေလး။ လမ္းရဲ႕ တဘက္ျခမ္းက လံုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြ၊ တဘက္ျခမ္းကေတာ့ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမ်ား ေဆာက္လုပ္ဆဲ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိုလမ္းေလးကို ေလွ်ာက္မိေသာေန႔က မိုးအံု႔ေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က သစ္ပင္ႀကီးေတြက လမ္းကေလးကို အရိပ္ရေစရန္ အုပ္မိုးေပးထားသည္။ လံုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြ အဝင္ဝမွာလည္း ပန္းပင္ေလးေတြ အစီအရီ။ ကားအသြားအလာ မရွိသေလာက္နည္းေသာ ထိုလမ္းေလးေပၚ ဒီလို မိုးအံု႔ေနေသာအခ်ိန္ေလးမွာ ေဘာလံုးကန္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေပမယ့္ တဘက္လမ္းဆံုးေရာက္ခါနီးမွာေတာ့ သူ႕အေတြးကို သူရွက္ခဲ့ရသည္။ လမ္းထိပ္မွာ ေဘာလံုးကြင္းအျပင္ ေျပးလမ္းပါပါေသာ ကစားကြင္းႀကီးတစ္ခုက ဆီးႀကိဳလို႔္။ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လမ္းေပၚေဘာလံုး ကန္ေနေသာ သူအပါအဝင္ အေတြးထဲက ကစားေဖာ္မ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ကစားကြင္းႀကီးထဲ ပို႔လိုက္ရသည္။ ဒီကြင္းႀကီးထဲမွာ ကန္ရရင္ပိုေကာင္းမွာေပါ့။

ကစားကြင္းအလြန္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္လမ္းမႀကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ကုန္းတံတားတစ္ခု။ သူတံတားေပၚတက္ၿပီး ေလွကားထိပ္ေရာက္ေတာ့ ခဏရပ္လိုက္သည္။ ဒါလည္းသူလုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခု။ တံတားေပၚတက္မည္။ အေပၚေရာက္လွ်င္ခဏနားမည္။ ေမာလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ညေနခင္းမီးေရာက္ေအာက္မွာ လင္းထိန္ေနေသာ ကစားကြင္းႀကီးကို အေပၚစီးက ေငးေမာရန္သာ။ စိမ္းစိုေနေသာ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ကစားေနၾကတာ၊ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနၾကတာေတြကို တံတားေပၚကၾကည္႔ရတာ ကိုယ္ပါလြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေျပးလႊား ေနရသလိုလို္။

တံတားကဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ သူေနရာသို႔ ေရာက္ရန္သိပ္မေဝးေတာ့။ လူေနတိုက္တန္း သံုးေလးလံုးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ဝင္းႀကီးေက်ာ္လွ်င္ ေရာက္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ညေနခင္းမွာ ဒီေနရာ ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာကို သူဝန္ေလးတတ္သည္။ တခါတေလ ဒီအနီးအနား တိုက္တန္းေတြမွာ ေနေသာ သူမဆံုလိုသူေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ရတတ္သည္။ ကံဆိုးတဲ့ ညေနေတြမွာေတာ့ “ ျမန္မာစာလံုးေတြဖတ္ရတာ ေခါင္းမူးတယ္ဗ်ာ” လို႔ေျပာတတ္သူနဲ႔ ဆံုရတက္သည္။ ေျပာတဲ့သူက မူးရံုမူး၍ ေတာ္ေသးသည္။ ထုိစကားမ်ားနားေထာင္ၿပီး အန္ခ်င္စိတ္မ်ားျဖစ္လာတတ္တာက ပိုဆိုးသည္။ ဒီညေနခင္းေလးေတာ့ အန္ခ်င္စရာ ညေနခင္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္။

ဒီေနရာနားေလးက ညေနခင္းဆို ေရွာင္ခ်င္ေပမယ့္၊ မနက္ခင္းဆိုလွ်င္ေတာ့့ က်က္သေရရွိလွသည္။ သူ႔ရဲ႕ မနက္ခင္းတခ်ဳိ႕ကို “မဂၤလာပါရွင္” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္ေသာ ၃ႏွစ္သမီးေလးက ခ်ိဳေမႊးေစသည္။ အင္းေလ… မနက္နဲ႔ညေန တူမွမတူတာ။ ေျပာင္းျပန္မျဖစ္သည္က ေတာ္ေသးသည္။

ထိုေနရာေက်ာ္လာေတာ့ သူစီးရေလ့ရွိသည္႔ ေအးစက္စက္ဘတ္စ္ကားတို႔ ေနာက္ဆံုးနားေနရာ ကားဂိတ္ဝင္းႀကီး။ ကားဝင္းႀကီးရဲ႕အေနာက္က လမ္းမႀကီးကို ကူးျဖတ္ၿပီးရင္ သူေနရာ တိုက္တန္းသို႔ ေရာက္ၿပီ။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထိုေနရာကို သူ႔အိမ္လို႔ေျပာၾကသည္။ သူက အိမ္မဟုတ္ဘူး ေျပာေတာ့ ရွဳပ္ကုန္သည္။ တကယ္ပါ။ အမိုးအကာနဲ႔ အဝင္အထြက္ တံခါးနဲ႔ တစ္ညဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုဘဲ ညအိပ္လို႔ရရင္ အိမ္လို႔ေခၚၿပီလား။ အိမ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ ျပည္႔စံုၿပီလား။ တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္ရင္း၊ ႀကိဳဆိုသူမရွိေသာ အခန္းထဲဝင္ရင္း သူ႔အေတြးေတြရပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။

သူ႔သတ္မွတ္ခ်က္ထဲက အိမ္မ်ဳိးေလးျဖစ္ဖို႔ အေတြးထဲမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဘြားကို တြဲေခၚရဦးမည္။ အေမ့ကို္လည္း သူစားခ်င္တာေတြခ်က္ေပးဖို႔ ပူစာရဦးမည္။ အေဖ့ကို တီဗြီမွာ ေဘာလံုးပြဲလာမယ့္အခ်ိန္ သတိေပးရဦးမည္။ ညစာထမင္း လက္ဆံုစားဖို႔အမွီ ညီမေလးကို က်ဴရွင္မွ ျပန္လာခုိင္းရမည္။ ခ်စ္သူ႔ျပန္ခ်ိန္ႀကိဳဖို႔ နာရီၾကည္႔ရင္း ေစာင့္ရဦးမည္။

အေတြးမ်ားရပ္ဖို႔သင့္ၿပီ။ မရပ္ႏိုင္လွ်င္ေရာ……။ တစ္ခ်ိန္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးကို သူက ခြဲခဲ့တာလား။ သူ႔ကို ခြဲခိုင္းခဲ့တာလား။ မခြဲခဲ့လို႔ေရာ မရႏိုင္ဘူးတဲ့လား။ ထုိ႔ထက္ပိုလာရင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဘာအတြက္လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ ……. မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ လားေပါင္း၊ လဲေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးေသာ အေျဖေတြကို ေတြးမိၿပီး ရင္နာေနရဦးမည္။ ဒီေသာၾကာညေလးကိုေတာ့ မနာက်င္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။

မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဦးမွာေတာ့ အေသအခ်ာပဲေလ။

ညိဳေလးေန

(၂၇.၁၂.၂၀၀၉ ) ည ၈ း ၁၂

eco96 သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးထုတ္တဲ့ e-magazine ေလးအတြက္ ေရးေပးခဲ့တာပါ။

မွင္တစ္စက္ ... ဧရာဝတီအတြက္ ဆင္းသက္ခဲ့ၿပီ

 

“ ဒီေန႔ နင့္ေစာေစာ လာမွာလား”

တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းမွာ မီးဖိုထဲအလုပ္ရွဳပ္ေနေသာ မီ့ ကို သက္သက္ က ေမးလာသည္။

“ မမသက္၊ မမီအစ္ကိုႀကီးကို ဘာလို႔ ေစာေစာ လို႔ ေခၚတာလဲဟင္ ” တစ္အိမ္တည္း အတူေန မိန္မိန္း ၏ ထပ္ဆင့္ အေမးစကား။

“ ဟားဟား သူ ႔ကိုသာေမးၾကည့္ ၊ ငါကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းအစ ျမစ္လယ္ေခါင္က လို႔ပဲ အစေဖာ္ေပးမယ္ ”

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၿပံဳး၍ၾကည့္ေနမိေသာ မီ့မ်က္ဝန္းထဲသို႔ စီးဝင္လာတဲ့ အတိတ္က အရိပ္မ်ားက ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ။ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္မွာေပါ့ ….. ။

* * * * * * *

မီတို႔ေက်ာင္းက ဘုရားဖူးခရီးထြက္ၾကေတာ့ Express ကား၂စီးျဖင့္ ။ လိုက္ပါလာသည့္ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြက ၂ စီးစာမကေလေတာ့ ေယာက်ာၤးေလး အမ်ားစုက ထိုင္တလွည့္ရပ္တခ်ီ။ ပုဂံမွာ စြယ္ေတာ္ေလးဆူဖူးေတာ့ မနက္ေလးနာရီထၿပီး တန္႔ၾကည္ေတာင္ဘုရားကို အရင္ဆံုးသြားၾကသည္။ အသြားတုန္းက ေမွာင္ေနလို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဓါတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရသမွ် အျပန္မွာ အတိုးခ်ရိုက္ၾကသည္။ နံနက္ေနျခည္နဲ႔ ေလႏုေအးေအးမွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္သာယာ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးေနာက္ခံထားလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္အၿပီး သက္သက္က ျပဴးတူးျပာတာနွင့္ တိုးတိုးကပ္ေျပာသည္။

“ ငါ့အိတ္ ငါ့အိတ္ ဟိုတစ္ေယာက္ယူၿပီး ေခါင္းဦးထားတယ္ ”

သက္သက္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာျမင္ဖူးေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သက္သက္ရဲ ႔အိတ္ကို ေခါင္းဦးကာ ေမာ္ေတာ္၏ေဘးခုံတန္းမွာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။

“ေနပါေစဟယ္ သူတို႔က ကားေပၚမွာတုန္းကလည္း ေကာင္းေကာင္းထိုင္ရ အိပ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ မနက္ကလည္း အေစာႀကီး ထလာရတာ၊ ေမာ္ေတာ္စီးတုန္း နာရီဝက္ေလာက္ပဲဟာ၊ နင့္အိတ္္ယူေျပးတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခိုင္ဇာ ”

“ေအးေလ နင့္အိတ္ထဲမွာ အေႏြးထည္ပါတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ အိၿပီး အိပ္လို႔ေကာင္းလို႔ ေနမွာေပါ့၊ သူယူေျပးလို႔ မရပါဘူး၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက နင့္ဘက္မွာရွိတယ္။ မပူနဲ႔ ”

“မဟုတ္ဘူးဟဲ့ ၊ ငါ့အိတ္ကို ယူအိပ္တာေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊ အထဲမွာ ေစာေစာတုန္းက ေတာင္ေပၚမွာ ငါယူတတ္တဲ့ နင့္မ်က္မွန္၊ ငါဒီအတိုင္းထည့္ထားတာ ၊ သူ႔ေခါင္းႀကီးနဲ႔ဖိမိရင္ က်ဳိးၿပီပဲ ”

“ အဲေတာ့ ငါ့ဟာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့အမဟာ ငွားလာတာ ”

မီတို႔ သံုးေယာက္ထိုေက်ာင္းသားထံမွ အိတ္ျပန္ေတာင္းရန္ ႀကံစည္ဆဲမွာ သူက ေခါင္းကို အိတ္ေပၚမွ ေလွ်ာခ်လိုက္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။

“ အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဘဲ၊ ငါတို႔ေျပာတာၾကားသြားၿပီ ” ခိုင္ဇာ့ တီးတိုးမွတ္ခ်က္သံ အဆံုးမွာ သက္သက္က အိတ္ကို ဖ်တ္ခနဲထဆြဲလိုက္သည္။ မီ က အိတ္ထဲမွ မ်က္မွန္ကို ကမန္းကတန္းရွာရသည္။

ေလာကနႏၵာဘုရားေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းမို႔ ခဏနားၾကသည္။ ဘုရားေျခရင္း သစ္ပင္ရိပ္က ျမစ္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေသာ ေက်ာက္ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္းသူေရာက္လာသည္။

“ ခုနက အိတ္ … ဟို …. မ်က္မွန္က်ဳိးသြားလားလို႔ ”

“ ေၾသာ္ .. ဟင့္အင္း .. မက်ဳိးပါဘူး ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚကကိစၥအခုမွ လာေျပာေနတယ္၊ က်ဳိးလို႔ကေတာ့ အေလ်ာ္ေတာင္းၿပီးေရာေပါ့ ”

“ အဲ အဟဲ… ကၽြန္ေတာ္ … အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ေခါင္းနည္းနည္းေနာက္သြားလို႔ပါ ၊ ဟို ၂ ေယာက္ေရာ ”

“ အေၾကာ္သြားဝယ္ၾကတယ္”

“ လိုက္မသြားဘူးလား”

“ သြားစားၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ သြားဝယ္ၾကတာ၊ တမင္ေနခဲ့တာ ”

“ ဟာ ခံုဦးထားတာႀကီးကေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ”

“ အမယ္ … လူကိုမ်ား တသက္လံုးေနရာမဖယ္ေပးေတာ့မွာက်ေနတာပဲ ” မီ တို႔ တူတူရယ္မိၾကသည္။

“ တမင္လိုက္မသြားတာ၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ေငးခ်င္လို႔ ၊ ေတြးခ်င္လို႔ ”

“ မမီက ဘာေတြေတြးတာလဲဗ်၊ အဲ …. မေျဖခ်င္လည္း မေျဖနဲ႔ေနာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေမးလိုက္မိတာ ”

“ ရပါတယ္၊ မီ ေတြးေနတာ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနဲ႔ အေနာ္ရထာမင္းႀကီး ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေလာကနႏၵာဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ႔ စြယ္ေတာ္ကို ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းကပင့္ေဆာင္လာေတာ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးက ေလာကနႏၵာေရဆိပ္ကေန ေရထဲအထိဆင္းၿပီး ဦးကင္းထက္က ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီ့ပံုရိပ္ကို အခုမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္တာ။ အင္မတန္ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးဟာ သာသနာေတာ္အက်ဳိး၊ ျပည္သူေတြအက်ဳိးအတြက္ ရာဇမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်ႏိုင္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ အတုယူစရာေကာင္းလဲလို႔။ ေနာက္ၿပီး ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားခဲ့တာ အေနာ္ရထာမင္းရဲ ႔ ေက်းဇူးဆိုရင္၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးရဲ ႔ ေက်းဇူးလည္း မကင္းဘူးလို႔ ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဧရာဝတီဆိုတဲ့ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းရွိေနတာ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလဲ၊ က်က္သေရရွိလဲေနာ္ ”

သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳး၍သာ ျမစ္ဧရာကို လွမ္းၾကည့္ေနပါသည္။ ေနပါဦး စကားေတြသာေျပာေနတာ သူက မီ့နာမည္ကိုသိေနၿပီး မီကျဖင့္ မသိရေသး။

“ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္ ”

“ ေဖာ္ေဒၚခန္း ”

“ ဘာ … ဘာ ခမး္ … ဘာလူမ်ဳိးလဲဟင္ ” သူ ႔စကားေလယူေလသိမ္းအရ တိုင္းရင္းသားမွန္းသိေပမယ့္ ဘာတိုင္းရင္းသားမွန္းမသိ၍ မီ ေမးလိုက္မိသည္။

“ ေဖာ္ေဒၚခန္း ပါ ။ ကခ်င္မ်ဳိးႏြယ္ထဲကပဲ ဆိုပါေတာ့ ”

ဒီလိုႏွင့္ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနေဘးမွစတင္ကာ ဤကခ်င္လူငယ္ေလးသည္ မီ့ ဘဝထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုကခ်င္လူငယ္ေလးအား အေျဖေပးရန္အတြက္ ကခ်င္မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းထံမွ သင္ယူခဲ့ၿပီး သက္သက္နဲ႔ ခိုင္ဇာ တို႔ေရွ႕မွာ “ ေစာရအိုင္” ဟု ရြတ္ဆိုမိရင္းက ေခၚရခက္ေသာ သူ႔အမည္အတြက္ “ ေစာေစာ” ဟူေသာ အမည္သစ္ ရသြားရွာေတာ့သည္။

အတိတ္က အေၾကာင္းေတြက ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရသည္။ မီတို႔ရဲ ႔ အတိတ္ကို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနွင့္ ခြဲျခားမရ။ မီတို႕မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ျမန္မာျပည္သူေတြအားလံုးနဲ႔ကို ခြဲျခားလို႔မရတာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ သမိုင္းကို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက သယ္ေဆာင္စီးဆင္းေနတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဧရာဝတီရဲ ႔ သမိုင္းကေရာ …..

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေလာကနႏၵာဘုရားေျခရင္းက ေက်ာက္ခံုတန္းမွာ ထိုင္ခြင့္ႀကံဳခဲ့ရင္ မီတို႔ခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက အေနာ္ရထာမင္းႀကီးအေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္ပါဦးမလား။

* * * * * * *

“ မမမီေရ ကိုႀကီးေစာေစာ ေရာက္လာၿပီ”

မိန္မိန္းရဲ ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ၿပံဳးရသည္။ စကာၤပူကို ေရာက္ကာမွ မီတို႔ ေတြ႔ရခ်ိန္ေတြ နည္းသြားေတာ့သည္။ မီက စေန၊ တနဂၤေႏြ ပံုမွန္ရံုးပိတ္ေပမယ့္ သူ႔အလုပ္က ေလးရက္တက္ တစ္ရက္နား။ သူနားတဲ့ရက္က စေန၊ တနဂၤေႏြျဖစ္မွ အိမ္မွာဆံုျဖစ္သည္။ ဟင္းခ်က္ပ်င္းေသာမီသည္ သူလာမည့္ေန႔ေတြမွာေတာ့ မီးဖိုထဲတြင္ အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္သည္။

“ ဒီေန႔ ေနာက္က်တယ္”

“ ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ စာနည္းနည္းဖတ္ေနလို႔၊ ဒီေန႔ဘာေကၽြးမွာလဲ”

“ ဘာမွခ်က္မထားဘူး၊ ဒီေန႔ ေမာင္ခ်က္ေကၽြးတာ စားမလားလို႔ ” တစ္နာရီခန္႔ ေနာက္က် ေရာက္လာေသာ ေမာင့္အား စိတ္ေကာက္ခ်င္ပါသည္။

“ ခ်က္ေကၽြးတာ စားမယ္ဆိုရင္ သင္လိုက္ဦးမယ္၊ ကရင္ပိန္းဥဟင္းခ်က္တတ္ဖို႔ ကရင္မေလးနဲ႔သင္၊ ရခုိင္ငပိေထာင္းကေတာ့ ရခိုင္မေလးနဲ႔သင္ ”

သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ “ ဟြန္း ” လုပ္လိုက္မိသည္။

“ မနာလိုျဖစ္တာလား ”

“ ျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ ပဲကုလားဟင္းခ်က္တယ္၊ သူေျပာမွပဲ . . . ”

“ ဟင္.. ေၾသာ္ … ဟားဟား … ကိုယ္မေျပာဘူးေနာ္၊ ကုလားႀကီးဆီက သင္တယ္လို႔ ကိုယ္မေျပာဘူး ”

သူ႔စကားေၾကာင့္ သက္သက္ေရာ မိန္မိန္းပါ လိုက္ရယ္ၾကသည္။ ဤသို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာစရာေတြသာ ေျပာဆိုေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲေရာ ေခါင္းထဲကပါ မထြက္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထမင္းစားပြဲမွာ မီ ကပဲ စေျပာမိသည္။

“ ကုလားႀကီးဆိုလို႔ ၊ ဟို တရုတ္ေတြျမစ္ဆံုမွာ ဆည္ေဆာက္မယ့္သတင္း၊ အီးေမးလ္ေတြရတယ္ မဟုတ္လားေမာင္ ”

“ ရတယ္ေလ၊ ဒီမနက္ေနာက္က်ေနတာ ပိတ္ရက္ အခ်ိန္ရတုန္းေလး EIA Report ဖတ္ေနလို႔ ”

“ ႏွေမ်ာလိုက္တာေမာင္ရယ္၊သူ႔ဟာသာသူ သာယာလွပၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု၊ အဲဒီ့စီမံကိန္းေတြသာ အေကာင္အထည္ေပၚသြားရင္ အဲဒီ့ေဒသဟာ အရင္လိုဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ”

“ သူအရင္လို ျပန္မျဖစ္တဲ့အတြက္ တျခားအရင္က မျဖစ္ဘူးေသးတာေတြ ျဖစ္လာမယ္ေလ၊ ေကာင္းတာေကာ ဆိုးတာေကာ ”

“ ဟုတ္တယ္ ျဖစ္မယ္၊ ေတာေတြေျပာင္မယ္ ၊ ေတာင္ေတြကတံုးျဖစ္မယ္၊ ရွားပါးတိရိစာၦန္ေတြရဲ ႔ အရိုးေတြ၊ အေရေတြ၊ အစြယ္ေတြလည္း သူတို႔ေစ်းကြက္မွာပိုေပါလာမယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ႔ အိမ္ေတြ စိုက္ခင္းေတြေပ်ာက္မယ္၊ စိုက္စရာ ေတာင္ယာမရွိေတာ့ ဘာသြားစားရမွာလဲ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးဘဲ လုပ္တတ္တဲ့ ေတာင္ယာသမား သူတို႔ေဆာက္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘယ္ေနရာအလုပ္ေပးမွာတဲ့လဲ။ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ အဲဒီ့ တရုတ္က ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုတာ မမ်ားပါဘူးတဲ့။ ၁၀၀၀၀ လည္းလူပဲ တစ္ေယာက္လည္းလူပဲ။ လူေတြကို လူလို႔ျမင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ မီကေတာ့ စာေတြေရးဦးမယ္ ” ဘယ္သူ႕ကိုစိတ္တိုလို႔ ဘယ္ကိုေျပာရမွန္း မသိေသာ မီ့ ေဒါသမ်ား ေမာင့္အေပၚပံုက်သြားသည္။

“ ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ မီ ရဲ ႔ ၊ ထမင္းစားရင္း ေဒါသမထြက္နဲ႔ေလ၊ ကိုယ္က အဲဒီ့စီမံကိန္းႀကီးက ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစီမံကိန္းကစေနတာၾကာၿပီ ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ ။ မီ က အခုမွ ဘာမွ ဂဃဏန မသိဘဲ ဘာကိုဘယ္လိုသြားေရးမလဲ။ မီ့ဟာမီ ေဒါသေတြထြက္ေနတာ မပင္ပန္းဘူးလား ”

ေမာင့္စကားေၾကာင့္ မီ ခဏမွ်ၿငိမ္က်သြားသည္။ မီက တစ္ခုခုဆို ဆူညံေပါက္ကြဲလို႔ ေဒါသႀကီးတတ္သူ။ ေမာင္က ေသြးေအးၿပီး အရွည္သျဖင့္ စဥ္းစားတတ္သူ။ ထို႔ထက္ပို၍ ေမာင္ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရာ ေဒသႀကီး ပ်က္စီးမွာကို ေမာင္က ေပ်ာ္ေနပါ့မလား။

“ သူတို႔လုပ္တဲ့သူေတြက ပညာရွင္ေတြေလ၊ အဲဒီ့ပညာရွင္ေတြကို သူတို႔ထက္မနည္းကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကသာ ေဝဖန္ခ်ိန္ထိုးျပေပးႏိုင္မွာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကေတာ့ က႑စံုမသိႏိုင္ ေ၀ဖန္မေပးႏိုင္ဘူး။ အကုန္သိတယ္တတ္တယ္ လုပ္လို႔မရဘူး။ မီက ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဘာမွ ဂဃဏနမသိဘဲ သြားေဝဖန္မယ္ဆိုရင္ ထိေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေရမစီးေတာ့မွာစိုးရိမ္တယ္ဆိုရင္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကိုဆည္ထဲသိမ္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ကို လႊတ္ေပးမွာပါဆိုၿပီး တရုတ္ပညာရွင္ေတြက ျပန္ရွင္းမွာပဲ။ မီက အဲလိုေျဖရွင္းခ်က္ေတြလိုခ်င္တာလား၊ လံုးဝရပ္တံ့ ေစခ်င္တာလား ျပတ္သားေအာင္ေရးရမယ္။ ေဒါသအေလ်ာက္ ခံစားခ်က္အေလ်ာက္ ေရွာက္ေရးတာထက္၊ ဧရာဝတီကို မပ်က္ေအာင္၊ ျမစ္ဆံုကို မေပ်ာက္ေအာင္၊ ဘယ္လိုကာကြယ္ၾကမယ္ဆိုတာကို ေရးတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ”

“ အဲဒီ့ တရုတ္ေတြကလည္း သူတို႔ေျမမွာ သူတို႔ျမစ္ႀကီးေတြကို ဖ်က္ဆီးလို႔ အားမရလို႔ မီတို႔ ေျမကို လာဖ်က္ဆီးေနတာ။ သူတို႔ဖ်က္ဆီးတာေတြေၾကာင့္ လူေတြ၊တိရိစာၦန္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို သူတို႔ျပည္ထဲကအဲဒီ့ ျမစ္ေသႀကီးေတြ သက္ေသရွိပါလ်က္နဲ႔ ေျဗာင္လိမ္ေနၾကတယ္။ ေလာဘႀကီးလိုက္တာလည္းလြန္ေရာ။ သူတို႔တရုတ္ေတြပဲ ဦးေဆာင္၊ သူတိုု႔တရုတ္ေတြကိုပဲ အလုပ္ခန္႔၊ ဒါႀကီးၿပီးသြားလည္း သူတို႔တရုတ္ေတြပဲ ပညာရွင္ေတြပါဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဦးမွာ။ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ ေခါင္းတစ္ပိုင္းကို ေသနတ္တစ္ခ်က္ ေဖာက္စရာမလိုဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ။ ျမန္မာျပည္ကို တရုတ္ကိုလိုနီလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ။ ”

“ မမမီ သံုးတဲ့ စကားလံုးကို နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ျပင္ေပးပါလား။ ” ထမင္းပန္းကန္ေလးကိုင္ကာ စားပြဲဝိုင္းသို႔ေရာက္လာေသာ မိန္မိန္းက မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေဆြးေႏြးပြဲထဲသို႔ ပါဝင္လာသည္။

“ သူတို႔တရုတ္ဆိုတာထက္ ျပည္ႀကီးတရုတ္လို႔ေျပာတာ ပိုမွန္မယ္ မမမီရဲ ႔ ။ မိန္မိန္းတို႔က ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိးစစ္စစ္ေတြပါ။ အဲဒါထက္ပိုၿပီးတိတိက်က်ေျပာရင္ အဘိုးေတြအေဘးေတြ လက္ထက္ကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက ျပည္ၿမိဳ ႔မွာေနလာၾကတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ဧရာဝတီျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ဳိးလို႔ ျမစ္ကမ္းပါးမွာေဆာ့လာတာ။ မမမီတို႔ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ခ်စ္သလို မိန္မိန္းတို႕လည္းခ်စ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီကို ထိခိုက္မွာ မိန္မိန္းတို႔လည္းစိုးရိမ္တယ္။ တရုတ္လူမ်ဳိးဆိုေပမယ့္ ျပည္ၿမိဳ ႔က ပဲျပဳတ္စားၿပီးႀကီးလာတာပါ။ တရုတ္ျပည္မႀကီးေကာင္းစားၿပီး ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က ျပည္သူေတြစိတ္ဆင္းရဲမွာ၊ ဒုကၡေရာက္မွာ၊ ငတ္မွာေတာ့ မလိုလားဘူး။ ကိုယ္ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရာေျမထက္ ပိုၿပီးခ်စ္ခင္တြယ္တာစရာ မရွိဘူး။ မမမီတို႔ထက္ပိုၿပီး ဒီမွာရွိတဲ့ စလံုးတရုတ္၊ မေလးရွန္းတရုတ္ ၊ ျပည္ႀကီးတရုတ္မေတြကို ခင္တြယ္လို႔ မရသလိုေပါ့ ”

“ ေအးပါ ေအးပါ အစ္မ စကားလံုးကိုျပင္ပါ့မယ္။ မိန္မိန္းက ျမန္မာျပည္နဲ႔ဧရာဝတီကိုခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က တရုတ္မေလးမွန္း အစ္မ သိပါတယ္ ”

“ ခ်စ္တယ္မမမီေရ ခ်စ္တယ္၊ အခု ဧရာဝတီကိုကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းခ်စ္ပါတယ္ လို႔ ငိုခ်င္းခ်ေနသူေတြထက္ကို ပိုတန္ဖိုးထားေသး ခ်စ္ေသးတယ္ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ ျမစ္ဖ်ားေတြနဲ႔ ျမစ္ဆံုမွာမွ လာေဆာက္ရတယ္လို႔ ၊ မီးမလင္းရင္ေနပါ ၊ မေဆာက္ၾကပါနဲ႔၊ မိန္မိန္းကေတာ့ လံုးဝ ကန္႔ကြက္တယ္ ”

မိန္မိန္းစကားေၾကာင့္ ေမာင္က ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစဆိုေသာ အၿပံဳးမ်ဳိးျဖင့္ မီ့ကို ၾကည့္ကာၿပံဳး သည္။

“ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ေမာင္ေျပာသလို ေဒါသမ်ားေတာ့ အမွားပါတတ္တာေပါ့။ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ပစ္ပယ္ထားလို႔ မရဘူးေမာင္ရဲ ႔။ လူေတြက စက္ရုပ္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ ေငြေပးဝယ္မရတဲ့ အရာေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ေငြနဲ႔တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြလည္းရွိတယ္။ ေငြေပးတိုင္းေရာင္းလို႔ မရတာေတြလည္းရွိတယ္။ ျမစ္ဆံုဆိုတာ ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြရဲ ႔ တန္ဖိုးထားရာေနရာ။ ထားပါေတာ့ သူတို႔ေျပာသလို ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္ပဲထား ။ မ်က္စိစံုမွိတ္ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးယံုလိုက္ရတယ္ပဲထား။ ျမစ္ဆံုကေတာ့ ပ်က္စီးၿပီ။ ကခ်င္ရဲ ႔ေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝအတိုင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဆည္ႀကီး ခုႏွစ္ခုစာ ေတာေတြျပဳန္း ေတာင္ေတြကတုံးျဖစ္ေတာ့ေရာ ရာသီဥတုေတြ မေျပာင္းလဲေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ကခ်င္ဆိုတာလည္း မီတို႔ လူမ်ဳိးေတြထဲက တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မီတို႔လူမ်ဳိးေတြ ခံစားရတာေတြကို ျပန္ရလာမယ့္ ေငြေၾကးအက်ဴိးအျမတ္နဲ႔ လဲလွယ္ရမွာလား။ တိုးတက္ဖို႔လုပ္တာဆိုရင္ ဘာတိုးတက္မွာလဲ ဆိုတာလည္း ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္ေလ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ တိုးတက္လာၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ ေအာက္ဆံုးထိုးဆင္း ကုန္မယ္ဆိုရင္ေရာ ဒီတိုးတက္တာကို လက္ခံရမွာလား။ ရုပ္ဝတၳဳေတြတိုးတက္လာက မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရ တြက္ခ်က္လို႔ရေပမယ့္ ၊ စိတ္ရဲ ႔ ဒဏ္ရာ ခံစားခ်က္ေတြက တိုင္းတာလို႔ မရဘူးေမာင္။ တကယ့္တကယ္တမ္း ဒီဆည္ေၾကာင့္ ေဘးအႏၱရယ္ျဖစ္လာရင္ သူတို႔က ဘာတာဝန္ယူမွာမို႔လဲ။ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း သဝဏ္လႊာအျပင္ ဘာလုပ္ေပးမွာမို႔လဲ။ ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ လိုက္ကယ္ဆယ္ေရးေတြ လုပ္တာထက္၊ မျဖစ္သင့္တာကို မျဖစ္ေအာင္ အစကတည္းႀကိဳတင္ကာကြယ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ႔ ခံစားခ်က္၊ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ ႔ လိုအပ္ခ်က္ ေမာင္က မီ့ထက္ပိုသိမွာပါ ”

မီ့ရဲ ႔ စကားေတြေၾကာင့္ ေမာင့္ရဲ ႔ေအးေဆးတဲ့ မ်က္ႏွာက ပိုလို႔ တည္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။

“ သိတာေပါ့ မီရယ္၊ သိတာေပါ့ ၊ ကိုယ္က အဲဒီ့ေဒသမွာ ႀကီးပ်င္းလာခဲ့တာပဲ။ ေနရာေတြက ေခါင္တယ္၊ သြားရလာရခက္ခဲလို႔ ဒီျမစ္ႀကီးကိုပဲ အားကိုးၾကရတယ္။ လူေတြက ဆင္းရဲတယ္ ရိုးသားတယ္။ ဖြံ ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မွဳ ေႏွးေကြးလို႔ ဗဟုသုတနဲတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္ေတြ တိုက္ပြဲေတြခဏခဏျဖစ္၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ပစ္လိုက္ၾကတာ တဝုန္းဝုန္း ေသလိုက္ၾကတာ အတံုးအရုံး။ ဘုမသိဘမသိ ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြယူၿပီး အပစ္အခတ္ေတြရပ္စဲထားၾကလို႔ နည္းနည္းေတာ္သြားရာက အခုဒီကိစၥေၾကာင့္ ျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့ေျမကို လာထိလို႔ ကခ်င္က ဆည္မေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ဟန္႔တား၊ ေဆာက္ေနတာက ျပည္မက တရုတ္ေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးသမားေတြ မထိခိုက္ေအာင္ အစိုးရတပ္က ကာေပး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပည္မတရုတ္ေတြကို ကာေပးရာက ကိုယ့္လူမ်ဳိးခ်င္း တိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ေရာ။ ျမန္မာတပ္ကပဲက်က် ကခ်င္တပ္ကပဲက်က် ျပည္မတရုတ္ေတြက အေနသာႀကီးပဲ၊ သူတို႔က သူတို႔လုပ္ငန္းၿပီးဖို႔ပဲၾကည့္မွာေလ ”

“ ကိုယ္ ၃ တန္းတုန္းက ကိုယ္တို႔ေဒသမွာ ေရႀကီးေျမၿပိဳတာေတြ တစ္ခါၾကံဳဖူးတယ္။ ၃ တန္းဆိုေတာ့ ၁၉၈၇ ေလာက္ကျဖစ္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲဆို အခုထိကို အဲဒီ့အျဖစ္အပ်က္ေတြက မေမ့ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အေမဘက္ကဆိုရင္ ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ေရထဲေမ်ာပါသြားတာ။ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ ဆိုတာ တိတိက်က် ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ငလ်င္။ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ အျပစ္မရွိတဲ့ ျပည္သူေတြပဲဒုကၡေရာက္မွာ။ စိတ္ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ နာက်ည္း၊ နာက်ည္းေတာ့ ျပန္ခ်ခ်င္၊ ခ်ခ်င္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာထဲဝင္နဲ႔၊ သံသရာက ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆို တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္ ”

စကားအဆံုးမွာ ေမာင္က ထမင္းလတ္စသတ္သည္။

“ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ မီက ထမင္းစားၿပီးမွ စကားဝိုင္းစသင့္တာ အခုေတာ့ အားလံုးထမင္းစားပ်က္ကုန္ၿပီ”

“ မပူနဲ႔ မမမီ ၊ မိန္မိန္းကေတာ့ မပ်က္ဘူး၊ သူတို႔ဘက္က မရပ္သေရြ ႔ ရပ္ေအာင္ေတာင္းဆိုဦးမွာဆိုေတာ့၊ အားမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အဝစားထားမွ ”

“ ထမင္းစားၿပီး စကားဝိုင္းဆက္လို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အခုဒီမွာ ကိုယ္တို႔ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ စာဖတ္တဲ့သူကလည္း စာေတြဖတ္ၿပီး စိုးရိမ္ေနတယ္၊ သတင္းၾကားတဲ့သူကလည္း သတင္းေတြနားထာင္ၿပီး စိတ္ပူေနရတယ္။ အဲလိုထိုင္စိုးရိမ္ၿပီး ျပစ္တင္စကားေတြ ေျပာေနမယ့္အစား ျမန္မာျပည္သူေတြအားလံုး စုေပါင္းၿပီး ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ျမစ္ဆံုကိုဘယ္လို ထိန္းသိမ္းရမယ္ ဧရာဝတီကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာ အေျဖရွာရမွာ။ ေလာေလာဆယ္ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက သမၼတႀကီးဆီပို႔မယ့္ ဆည္တည္ေဆာက္ေရးေတြ ရပ္ဆိုင္းေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလႊာမွာ လက္မွတ္ထိုးရမွာ။ ဒါအခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ အလုပ္သင့္ဆံုး။ ဒါ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဧရာဝတီကို ခ်စ္သူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိသင့္တဲ့ အလုပ္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ တင္ျပရမယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီလိုေတာ့ စိုးရိမ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး သိလာေအာင္ေျပာရမယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳ အေမြအႏွစ္မို႔ ေငြ၊လွ်ပ္စစ္ ဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မလဲႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေျပာရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ့ထက္ေရွ ႔ဆက္ၿပီးလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲေတြေဟာ၊ သီခ်င္းေတြလႊင့္ ၊ သတင္းမွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ေတြျပလို႔ ေတာင္းဆိုရမယ္။ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ သက္ေသျပလို႔ တားဆီးရမယ္။ ” ေျပာေနရင္းမွ ခဏရပ္လို႔ မီ့ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ မီ အက်ၤိလဲ၊ ကိုယ္တို႔ ေမတၱာရပ္ခံလႊာမွာ လက္မွတ္သြားထိုးရေအာင္ ”

“ ပင္နီဇူလာပလာဇာက လမ္းျပၾကယ္မွာဟုတ္၊ မိန္မိန္းလည္း ဒီညေနသြားမွာ ” မိန္မိန္းရဲ ႔ အေမးကို ေမာင္က ၿပံဳးကာေခါင္းညိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး နားေထာင္သူသာလုပ္ေနေသာ သက္သက္ကေျပာလိုက္သည္။

“ ဗုဒၶဟူးေန႔ ရံုးကအျပန္ ငါလည္းသြားမယ္ ”

* * * * * * *

လက္မွတ္ထိုးၿပီး အျပန္ တနဂၤေႏြ ညေနဆိုေပမယ့္ စီးတီးေဟာဘူတာမွာ လူမ်ားလြန္းလွသည္။ ရထားလာေတာ့လည္း မီတို႔ ထိုင္စရာေနရာမရ။ တိုင္ကို ကိုင္ထားေသာ ေမာင့္လက္ေမာင္းကို ေခါင္းမွီလို႔ ေမာင္ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း လိုက္လာခဲ့သည္။ Buona Vista ေရာက္ၿပီ။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်မိေတာ့ ေမာင္က လွည့္ၾကည့္သည္။

“ ၾကည့္လိုက္ပါဦး ေမာင္၊ အခု မီတို႔ ဒီရထားလမ္း ေပၚက အေပၚစီးက ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို၊ ကိုယ့္မ်က္စိတစ္ဆံုးပဲၾကည့္ ရထားလမ္းရဲ ႔ ဟုိဘက္ေရာ ဒီဘက္ေရာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ဒါေတာင္ Buona Vista တဝိုက္ပဲရွိေသးတာ။ မီ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရဘူး။ စကၤာပူႏိုင္ငံ အရြယ္အစားရွိတဲ့ ေရကာတာဆိုတာ။ အဲဒီ့ေလာက္ႀကီး လိုအပ္လို႔လား။ ဧရာဝတီမွာ ေဆာက္မွတဲ့လား။ မီ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရဘူး။ ”

“ လက္မခံႏိုင္ရင္ ကိုယ္တို႔ ဆက္ၿပီးျငင္းဆန္ရမွာေပါ့ ၊ ဆက္ၿပီး ေတာင္းဆိုရမွာေပါ့။ ဒါဟာ ကခ်င္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ ႔ အေရးပဲမဟုတ္ဘူး ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုးအေရး။ ဧရာဝတီဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳထားတာ၊ ျမစ္ႀကီးမရွိရင္ ျမန္မာျပည္ ဆိုတာေရာ ရွိပါဦးေတာ့မလား။ ကိုယ္တို႔ရဲ ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ေျခာက္ခန္းေနတဲ့ျမစ္ႀကီးေပးခဲ့ရင္ ကိုယ္တို႔ တရားပါ့မလား။”

“ ဟုတ္တယ္ ေမာင္ ၊ မီ တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္ရမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး ႏိုင္တဲ့ဘက္က ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ တာဝန္ယူၿပီး ဆက္သြားရမယ္။ မီ လည္းကတိေပးတယ္ေမာင္၊ ကေလာင္လက္နက္က ဓါးသြားတဲ့ထက္တယ္တဲ့ ၊ မီ ေရးတဲ့ မွင္တစ္စက္က ဧရာဝတီ ဆက္စီးဆင္းမယ့္ ေရတစ္စက္ျဖစ္ေစရမယ္ ”

ေရတစ္စက္က ျမစ္ႀကီးဆက္စီးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ၊ ေရစက္ေတြ စုေပါင္းလို႔ပဲ ေခ်ာင္းေတြျမစ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမ့မထားသင့္ပါဘူးကြယ္။

ႏွလံုးေသြးျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ေသာ

ေဖ်ာက္ထားလို႔လည္း ေပ်ာက္မသြားပါဘူး ၊
ႏွိမ္ထားလို႔လည္း မွိန္မသြားပါဘူး ၊
ေရြ ႔သြားလို႔လည္း ေမ့မထားၾကပါဘူး ၊
အာဇာနည္ဆိုတာ .....
ကိုယ္တိုင္တပ္ယူလို႔ရတဲ့
တံဆိပ္တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ ။


ညိဳေလးေန
18.07.11 11:45 pm

ၾကက္သြန္ၿမိတ္ၾကားက ခ်စ္သူ

အခု ဇူလိုင္ဆို ကၽြန္မတို႔ အတူေနတာ သံုးႏွစ္ျပည့္ၿပီေပါ့။

အခုလိုေနလာၾကတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အျငင္းအခံုေတာင္ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ဆက္ဆံေရးကို ၾကည့္ၿပီး " တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ၾကဘူးေနာ္ " လို႔ တခ်ဳိ ႔က အံ့ၾသတႀကီးေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ ။ ရွဴးရွဴးရွားရွား ေဒါသျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ့သူ စၿပီး သိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ရန္မျဖစ္ဖူး စကားမမ်ားဖူးဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ သူစိတ္တိုၿပီး မွဳန္ကုပ္ကုပ္ ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေျပာတတ္တာမ်ဳိး၊ ကၽြန္မက စိတ္ေကာက္ခ်င္တာမ်ဳိးေတာ့ ရွိတတ္တာေပါ့ေလ။ သူစိတ္တိုေနရင္ ကၽြန္မက မသိသလိုနဲ႔ ေျပရာေျပေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာတတ္သလို ကၽြန္မစိတ္ေကာက္မယ္ၾကံရင္လည္း သူက " မေခ်ာ့တတ္ဘူးေနာ္ " ဆိုၿပီးေျပာတတ္ပါတယ္။ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ေျပာလာတဲ့သူ႔စကားက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ျပန္ေခ်ာ့သလိုပါဘဲ။

တကယ္ေတာ့လည္း သူစိတ္တိုတတ္တာကနည္းၿပီး ( ကၽြန္မက လိမၼာတာကိုး ) ၊ ကၽြန္မက စိတ္ေကာက္ခ်င္တဲ့ အႀကိမ္က ပိုမ်ားပါတယ္။ ေကာက္ခ်င္တာလည္း ေကာက္ေစေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းရွိလို႔ေပါ့ေနာ္။ တစ္ခုေလာက္ေျပာျပဦးမယ္။ အဲ ... ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ စိတ္ေကာက္ထားတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ရံုးဆင္းခါနီးမွာ သူ႔ဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္ Buona Vista နဲ႔ Dover ၾကားမွာ ရထားရပ္ေနလို႔တဲ့။ ၆ နာရီေက်ာ္ ရံုးျပန္ခ်ိန္မို႔ ဗိုက္ကလည္းဆာ ၊ လူကလည္းၾကပ္လို႔ ။ ေရဆာတတ္တဲ့ သူ႔ေရဘူးထဲမွာလည္း ေရမွက်န္ေသးရဲ ႔လားမသိ။ ကိုယ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ " ေျမေအာက္မွာ မပ်က္တာေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သူတို႔ စီစဥ္ေပးမွာပါ" လို႔ ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ တစ္နာရီ ေနတဲ့ အထိသူမေရာက္လာေသးပါဘူး။ ၂ နာရီၾကာလည္း ေရာက္မလာဘူး။ ပိုဆိုးတာက ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း သူကမေျဖဘူး။ စိတ္မပူသင့္ဘူးလား။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကေန နည္းနည္းထြက္လိုက္ရင္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ရထားလမ္းကို ထြက္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ သူျပန္လာရာ လမ္းဘက္ဆီကေတာ့ ရထားလာေနသား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးေနဆဲမွာပဲ သူ႔ဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဖုန္းေခၚထားတာျမင္လို႔တဲ့ အိမ္နားက Starbucks ဆိုင္မွာ သူ႔မိတ္ေဆြ blogger ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ေနတယ္တဲ့။ သူေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္လာႏိုင္လို႔ စိတ္ေအးသြားေပမယ့္ ကိုယ္ဖုန္းေခၚတာ မၾကားေလာက္ေအာင္ စကားေတြေျပာေနတဲ့အတြက္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္သြားလို႔ gmail message မွာ တင္ထားလိုက္တယ္ " ဟိုဘက္ခုတင္မွ အေဒၚႀကီးအား စိတ္ေကာက္ေနပါသည္ " လို႔။

ကၽြန္မတို႔ ၂ ေယာက္အေၾကာင္းသိေနတဲ့ မဒီနဲ႔ ေမာင္ေလးက message ျမင္ၿပီး ေမးတယ္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာျဖစ္ၾကတာလဲတဲ့။ မဒီ နဲ႔ ေမာင္ေလး ကိုေျပာျပေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ေျမွာက္ေပးၾကပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ gmail ဖြင့္ၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မ message ကို မျမင္သလို ကၽြန္မစိတ္ေကာက္တာကိုလည္း သူသတိမထားမိပါဘူး။ ဘယ္သတိထားမိပါ့မလဲ။ ကၽြန္မက စိတ္ေကာက္ေၾကာင္းပဲ gmail message မွာ ေၾကျငာတာ သူနဲ႔က စကားေတြလည္းေဖာင္လို႔ မ်က္ႏွာကလည္း ေျပာင္လို႔ကိုး။ ၿပီးေတာ့ မဒီ နဲ႔ အျပင္သြားဖို႔ကိစၥ ရွိေတာ့ သံုးေယာက္သား chat ရေသးတယ္။ ေနာက္မွ ေမာင္ေလးနဲ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္း သတိထားမိသြားပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ ႔ message ကို ျပင္ေပးပါတဲ့။ ဘယ္ရမလဲ ။ ေကာ္ဖီဆိုင္သြားတုန္းကေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ။ ေကာ္ဖီ ျပန္လိုက္တိုက္မွ ျပင္ေပးမွာေပါ့ေနာ။ သူကလည္း မေလွ်ာ့ပါဘူး အေဒၚႀကီး ေခၚတာ ျပန္ရုပ္သိမ္းရင္ တိုက္မယ္တဲ့။ ေကာ္ဖီလား၊ ကက္ပခ်ီးႏိုးလား၊ မိုခါလား၊ အိုင္းရရွ္လား၊ အေမရိကန္ အိတ္စပရက္လား....ၾကိဳက္တာေျပာ ဆိုလို႔ အေဒၚႀကီးကေန အမႀကီးဆိုၿပီး ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အမႀကီးဆိုေတာ့လည္း အမႀကီးေပါ့ေလ။ အစကတည္းကလည္း အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ အႀကီးဆံုးျဖစ္ခဲ့တဲ့သူနဲ႔က အခ်ဳိးက်က်ေပါင္းမိၾကတာပဲ။

အဲလို အစ္မႀကီးလိုေနတဲ့သူ႔ကို အငယ္လိုဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မက လွ်ပ္တျပက္ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ထားတာလည္း ခဏခဏပါ။ ကၽြန္မရဲ ႔ ၾကက္သြန္မိတ္ပင္ေလး ကိုမွတ္တမ္းတင္တုန္းကေပါ့၊ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မရယ္ ေမာင္ေလးရယ္က ကင္မရာတစ္လံုးတစ္ဝက္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနခ်ိန္မွာ သူက ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚမွာ Laptop တစ္လံုးနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ အေရးဟာ သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို။ သူက မဆိုင္သလိုေနေပမယ့္ ကၽြန္္မကေတာ့ ကၽြန္မရဲ ႔ မွတ္တမ္းထဲကို ဆြဲၿပီး ဆိုင္လိုက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူကေတာ့ မသိလိုက္ပါဘူး။

အေဒၚႀကီးအေခၚမခံခ်င္တဲ့ ကၽြန္မထက္ငယ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ ႔ အမႀကီးရဲ ႔ ေမြးေန႔က ဇြန္လထဲမွာပါ။ ႏွစ္တိုင္း လက္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ကၽြန္မ ဒီႏွစ္ေတာ့ အလုပ္ေတြရွဳပ္လြန္းမ်ားလြန္းလို႔ သတိရတာေတာင္မွ ဘာမွမစီစဥ္ခဲ့ျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ေပးခ်င္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ပင္ေလးနဲ႔ အတူေရာၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ပံုေလးကို သတိရ။ မကိုင္တာၾကာတဲ့ ပံုဆြဲခဲတံကို ၅ နာရီေလာက္ အလုပ္ေပး [ ခဲဖ်က္ကိုအလုပ္ေပးတာဆို ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္ :) ] ။ ရံုးက scanner ႀကီးနဲ႔ ၁၁ ခါတိတိ ျပန္ဖတ္။ PDF နဲ႔ပဲ ဖတ္လို႔ရခဲ့တာကို JPG ျဖစ္ေအာင္မရမက ျပန္ေျပာင္းၿပီးသကာလ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ၾကားက ခ်စ္သူေလးအတြက္ ေမြးေန႔ နဲ႔ တူတူေနျခင္းသံုးႏွစ္ျပည့္ လက္ေဆာင္ေလး မွဳန္တိမွဳန္မႊား နဲ႔ blog စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

ညိဳေလးေန

အလြမ္းနာ

လြမ္းစရာကို

နာစရာနဲ႔ ေျဖရတယ္တဲ့

ခက္တာက

နာစရာေတြကိုပဲ

လြမ္းေနမိလို႔ ….။

ညိဳေလးေန

23.7.09 9:45 pm