ျပန္ဆံုၾကမည္ ေနာင္ႏွစ္ဆီ

တာဝန္ခ်ိန္ၿပီးၿပီ။ အိမ္ျပန္ဖို႔အတြက္ ေလွကားဆီသို႔ ခြဲစိတ္ခန္းရွိရာဘက္မွ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္မိသည္။ ဒီေန႔ဟာ ေဒါက္တာငယ္ငယ္ေထြး အျဖစ္ႏွင့္ အရင္ဦးဆံုးတာဝန္က်သည့္ ေဆးရံုမွာ ပထမဆံုးခြဲစိတ္ခန္း ဝင္ရသည့္ေန႔။ ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ခြဲစိတ္ရတဲ့ အဆင့္မေရာက္ေသးေပမယ့္ ငယ့္အတြက္ေတာ့ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာ လူနာတစ္ဦးကို ေအာင္ျမင္စြာ ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္၍ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီလိုပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးမိကာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ရတဲ့ ဆရာဝန္မေလး။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ . . . . . . ။

x x x x x x x

ေဆးေပးတဲ့ စားပြဲေရွ ႔နားက ခံုေလးေတြေပၚမွာ လူနာသံုးေယာက္။ တစ္ေယာက္က ငယ့္ရဲ ႔ အစ္ကို။ ငယ္နဲ႔ အထက္ေအာက္ သံုးႏွစ္ကြာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မမရဲ ႔သူငယ္ခ်င္း ငယ္တို႔ အိမ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္းေက်ာ္က မမမီး။ ေနာက္ထပ္လူနာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငယ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

ေစာင့္ရတာၾကာလိုက္တာ။ ေဒါက္တာကိုကိုႀကီးက ဘာေတြကုေနပါလိမ့္။ ေဟာ.... ထြက္လာပါၿပီ။ ငယ္တို႔အေပၚထပ္အိမ္က ကိုဖိုးသား။ လူနာကိုဖိုးသားက လက္ထဲမွာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကိုင္ၿ

ပီး မ်က္ႏွာစပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ထြက္လာသည္။ ကိုဖိုးသားက လက္ထဲကစာရြက္ကို ေဆးေပးတဲ့ မမဆီထိုးေပးလိုက္ေတာ့ မမကဖတ္ၿပီး ေဆးျပားေလးေတြကို စကၠဴနဲ႔ ထုပ္ေပးလိုက္သည္။
" ကိုဖိုးသား ... ဘာေဆးေတြတဲ့လဲ "

" ဒါက စီဗစ္တဲ့၊ ဒါက အနာသက္သာေအာင္ေသာက္ရတဲ့ ဘီစကစ္ ... အဲ ... ဟုတ္ပါဘူး .... ပါရာစီတေမာတဲ့ "
" စီဗစ္နဲ႔ ပါရာစီတေမာ တြဲေသာက္လို႔ ရလို႔လား "
" သိဘူး "
" မရဘူးဆိုရင္ စီဗစ္ ငါကူစားေပး ... အဲ ... ေသာက္ေပးမယ္ေလ အဟီး "
" ရရ မရရ ငါကေတာ့ အကုန္စားမွာပဲ "

မမမီးနဲ႔ ကိုဖိုးသား ေျပာေနတာေတြနားေထာင္ၿပီး စီဗစ္ဆိုတဲ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားရဲ ႔ နာမည္ကို ငယ္မွတ္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေရာဂါတူမွ ေဆးလည္းတူမွာေပါ့။
" ကိုဖိုးသားက ဘာေရာဂါလဲ "
" အနာေပါက္တာေဟ့ အနာေပါက္တာ၊ အနာေပါက္လို႔ ေရွာက္သီးေဆးျပားပဲ စားရတာ၊ ေခ်ာကလက္စားရေအာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ျပဦးမယ္ " ကိုဖိုးသားက မ်က္ႏွာစူပုတ္ပုတ္လုပ္ကာ ေဆာင့္ေအာင့္၍ေျပာသည္။

ငယ္တို႔ ကိုဖိုးသားကို ဝိုင္းရယ္ေနၾကတုန္း ကိုေလးျပန္ထြက္လာသည္။ ေခါင္းမွာလည္း ေမေမ့ပုဝါႀကီးစည္းလို႔။
" အဟီး ပုဝါႀကီးနဲ႔ "
မမမီးက လက္ညွိဳးတစ္ထိုးထိုးနဲ႔ ရယ္ေနသည္။
" ဘာပုဝါလဲ၊ ဒါ ပတ္တီး၊ ငါေခါင္းေပါက္လို႔ ေဆးခန္းလာတာ၊ မမ ေရာ့ ေဆးစာရြက္၊ ဟဲ့ နင္က ဆရာမလုပ္ၿပီး ေဆးေတြထိုင္စားမေနနဲ႔ေလ၊ ငါ ကိုႀကီးနဲ႔ တုိင္ေျပာမွာေနာ္ "
" ငါက ေခ်ာကလက္ေတြနဲ႔ ေဝဖာေတြ ညီေအာင္ညိွ အဲ ဟုတ္ပါဘူး ေဆးေတြ ညီေအာင္ညွိေနတာပါ၊ စီဗစ္က ေလးလံုးစီပံုေနတာ ႏွစ္လံုးပိုေနလို႔ "

" အဲဒါဆို နင္လူနာလုပ္ ၊ ငါ ေဆးေပးတဲ့သူလုပ္မယ္ "
" အင္ ... မလုပ္ပါဘူး၊ နင္ကလည္းဟာ ... ငါေဆးပိုထည့္ေပးပါ့မယ္၊ ကိုႀကီးကို မတိုင္နဲ႔ေနာ္ "
ကိုေလးနဲ႔ မမရဲ ႔ အျငင္းအခံုက အေပးအယူနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားသည္။

" ေဟ့ ေနာက္တစ္ေယာက္လို႔ေခၚေနတာ မလာေသးဘူးလား၊ မလာရင္ ေဆးခန္းပိတ္ေတာ့မွာေနာ္၊ ေဆးေတြကို ဆရာဝန္သိမ္းလိုက္မွာ "

ဝရန္တာ ေဆးခန္းထဲက ေဒါက္တာကိုကိုၾကီးရဲ ႔ ၿခိမ္းေျခာက္သံေၾကာင့္ ကိုေလးတို႔ရဲ ႔ အျငင္းအခံုကို ၾကည့္ေနတဲ့ မမမီး ေဆးခန္းထဲသို႔ အေျပးအလႊား ဝင္သြားသည္။
ကိုေလးကိုေပးသည့္ ေဆးေတြက အားေဆးဆိုတဲ့ေခ်ာကလက္၊ အမူးေျပတဲ့ ဘီဆစ္ ဆိုတဲ့ ေဝဖာ၊ စီဗစ္နဲ႔ပါရာ။
ေခ်ာင္းဆိုးလြန္းလို႔ ေလကုန္ၿပီးမူးေနတဲ့ မီးမီးက ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးရည္ ဘလက္ေကာ္ဖီ နဲ႔ ဘီဆစ္ ေဝဖာ ေသာက္ရသည္။

အခု ငယ့္ အလွည့္ ။ ငယ္ေကာ္ဖီမေသာက္ခ်င္ပါ။ ဒီေတာ့ေခ်ာင္းဆိုးလို႔ မျဖစ္။ ဘာေရာဂါျဖစ္ရပါ့မလဲ။
ဝရန္တာေဆးခန္းထဲကိုဝင္လိုက္သည္။
" ကဲ လူနာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ခုတင္ေပၚလွဲအိပ္ပါ "
" ဟင္ ... ကိုႀကီးကလည္း ဖ်ာႀကီးခင္းထားၿပီး ခုတင္တဲ့၊ လူနာေတြ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ခုံတန္းရွည္ေလး ဒီမွာခ်ထားတာမဟုတ္ဘူး "
" ဝရန္တာမွာ ခံုတန္းထားတာ အေမေတြ ႔ရင္ ငါ့ကို ဆူမွာေပါ့ "
" ဘာလို႔ ဆူမွာတုန္း "
" နင္တို႔ တက္ေဆာ့ၿပီး ဝရန္တာက လိမ့္က်မွာစိုးလို႔ေပါ့ "

" ေဒါက္တာကိုကိုႀကီးကလည္း အေမဆူမွာေၾကာက္တာပဲလား "
" စကားမ်ားလိုက္တဲ့လူနာ၊ ဘာေရာဂါျဖစ္တာလဲ၊ ပါးစပ္ၿပဲလာလို႔ ပါးစပ္ကို ခ်ဳပ္ေပးရမွာလား "
" ဟုတ္ပါဘူး၊ အနာေပါက္လို႔ "
" ဖိုးသားျဖစ္ၿပီးသား ၊ တျခားဟာေျပာ "
" ေခါင္းေပါက္တာ "

" ပတ္တီးမရွိေတာ့ဘူး "
" ရတယ္၊ ေဆးပဲထည့္ေပး၊ ပတ္တီးမစည္းနဲ႔"
" ဒီလူနာ သိပ္လွ်ာရွည္တာပဲ၊ ေခါင္းမေပါက္နဲ႔ ဗိုက္ေအာင့္ "
" ဗိုက္ေအာင့္ရင္ စီဗစ္ ေသာက္ရလား "
" လံုးဝမတည့္ဘူး၊ ကဲ ဗိုက္ခြဲမယ္ အကၤ်ီလွန္ "
" အင္ .. စီဗစ္ မေသာက္ရရင္ ဗိုက္မနာပါဘူး ၊ မခြဲဘူး "
ငယ္ က အကၤ်ီကို ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး အတင္းရုန္းသည္။

" ဆရာမေရ လူနာဗိုက္ခြဲမလို႔ လာကူပါဦး၊ ဒီမွာရုန္းေနတယ္ "
ေခၚလိုက္တာက ဆရာမ ၊ ဝင္လာတာက တစ္ၿပံဳလံုး။

" မင္းတို႔က ဘာလိုက္လုပ္္တာလဲ "
" ဗိုက္ခြဲတာ မျမင္ဘူးလို႔ "
ဝရန္တာမွာ သူတို႔ ေျခာက္ေယာက္လံုး ျပည့္က်ပ္သြားသည္။
" မမဆရာမ သမီးဗိုက္မခြဲခ်င္ဘူး၊ ကိုေလးကိုက်ေတာ့ ခြဲပဲနဲ႔"
" ဒီဆရာဝန္က အစကတည္းက ခြဲခ်င္ေနတာေလ၊ နင့္ထက္အႀကီးေတြ အကုန္လံုး အခြဲမခံလို႔၊ နင္အငယ္ဆံုးပဲ အခြဲခံလိုက္ပါဟာ "

" အီးဟီး ေရွာက္သီးေဆးျပားေတာ့ မေကၽြးပဲနဲ႔ ဗိုက္ခြဲမယ္တဲ့ "
" ဟဲ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားက နင္နဲ႔မွ မတည့္တာ။ နင္အာသီးေရာင္ရင္ ငါတို႔အားလံုး အဆူခံရမွာ "
" ေရွာက္သီးေဆးျပားေကၽြးရင္ ဗိုက္ခြဲခံမွာလား "
" အင္း "
" ဆရာမ ေဆးတစ္ခြက္စာ ဘယ္ႏွျပားလဲ"

" ေလးျပား "
" ေလးျပားပဲရမယ္ ၊ ဒါပဲ ၊ ခြဲမွာလား "
" ခြဲ "

ကိုကိုႀကီးက ေဆာ့ပင္ႏွစ္ေခ်ာင္းယူကာ ငယ့္ဗိုက္ကို ခြဲေလေတာ့သည္။
မမက ဝရန္တာႀကိဳးတန္းေပၚက အကၤ်ီလွန္းတဲ့ညွပ္ေလးေတြယူကာ ငယ့္ဂါဝန္ေလးကိုလွန္မၿပီး ပခံုးနားမွာညွပ္ေပးသည္။ ကိုကိုႀကီးက လွန္းထားတဲ့ ေဖေဖ့ရွပ္အကၤ်ီကို ခြဲစိတ္ခန္းဝတ္စံုဆိုကာ ေနာက္ျပန္စြပ္လို႔ ၾကယ္သီးတစ္လံုး ေနာက္ေက်ာမွာတပ္ၿပီးဝတ္သည္။ ကိုေလးေခါင္းက ပတ္တီးက အခုေတာ့ ေဒါက္တာကိုကိုႀကီးရဲ ႔ ႏွာေခါင္းစည္း။

" ဟီးဟီး ဆရာဝန္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး ၊ ဓါးျပ နဲ႔တူတယ္ "

ေမ့ေဆးေပးမထားတဲ့ငယ္ကေတာ့ ေအာ္ဟစ္လူးလိမ့္ေနသည္။ နာလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ ယားလို႔ ။
သူတို႔ အုပ္စု ဝရန္တာမွာ ဆူညံေနေတာ့ အိမ္တံခါးေခါက္ေနတာ မၾကားမိၾက။ မမကၾကားလို႔ သြားဖြင့္ေတာ့ ငယ္တို႔ေမေမနဲ႔ ကိုဖိုးသားရဲ ႔ေမေမ ေဒၚေလးရီရီ တို႔ ေစ်းကျပန္လာတာ။
" ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာတုန္း။ ေမေမ ေအာက္ကေနလွန္းျမင္ေနရတယ္ေနာ္။ အားလံုးဝရန္တာမွာ ဘာထြက္လုပ္ေနၾကတာလဲ ေျပာစမ္း "

" ကစားေနတာပါေမေမ "
" ေအာ္ ေျခာက္ေယာက္လံုး စုၿပံဳေနမွေတာ့ ကစားေနမွန္းသိတာေပါ့။ ညည္းတို႔ဘာလုပ္တမ္းကစားလို႔ ဝရန္တာမွာ ကစားရတာလဲ။ ငယ္ေလးလာစမ္း အကၤ်ီကလည္း လန္လို႔။ ဟဲ့ . . ဗိုက္မွာလည္း ဘာေတြလဲ "
ငယ္ အကၤ်ီကို ျပန္ခ်ဖို႔ သတိမရလိုက္ပါ။ ေမေမေတြ ႔သြားလွ်င္ မစားလိုက္ရမွာစိုးလို႔ ရထားတဲ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားကို ပါးစပ္ထဲ အျမန္ထည့္ေနရတာနဲ႔ အကၤ်ီကို ျပန္မခ်မိ။

" ငယ္ေလး လာဒီကို၊ ပါးစပ္ဟ ။ ေရွာက္သီးေဆးျပားေတြ ... သားႀကီး ... ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်ရပါလား ... ညီမေလးနဲ႔ မတည့္လို႔မေကၽြးပါနဲ႔ဆိုတာကို။ ၾကည့္စမ္း သႀကၤန္တြင္းစားရေအာင္ဆိုၿပီး ဝယ္ေပးထားတဲ့ မုန္႔ေတြလည္း အကုန္ကုန္ၿပီ။ ေက်ာက္ေက်ာထိုးမယ့္ ေခ်ာကလက္ေရာပဲ "
" ေအးေလ သားတို႔ကလည္း နမိတ္မရွိနမာမရွိ ကေလးကို ဗုိက္ခြဲတမ္း ကစားရတယ္လို႔ ၊ ေနာက္မကစားရဘူး ၾကားလား "

ထိုေန႔က သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ မတိုင္မီတစ္ရက္ ဧၿပီ ၁၁ ရက္ေန႔ ။ ေမေမတို႔ လူႀကီးေတြ သႀကၤန္တြင္း စတုဒီသာေကၽြးဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ေစ်းသြားဝယ္ၾကခ်ိန္ ကေလးေတြကို ကိုကိုႀကီးအားေစာင့္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ မမနဲ႔ ကိုေလးတို႔ ဝရန္တာမွာေဆာ့မွဳ၊ တစ္ပတ္စာမုန္႔ေတြကို အကုန္စား အကုန္ေဆာ့ပစ္မွဳတို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်က္စီ အရိုက္ခံရသည္။ ငယ္ေလးကေတာ့ ေမေမရိုက္သည့္ေဘးမွ အၿမဲတမ္းလြတ္ေနက်။ ကိုကိုႀကီးက ေခါင္သူႀကီးမို႔ တစ္ခ်က္ပိုသည္။ ပိုလာေသာ ျပစ္မွဳကေတာ့ ငယ့္အား ေရွာက္သီးေဆးျပားေကၽြးမွဳ။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုႀကီးခမ်ာ ဘာမုန္႔မွ မစားလိုက္ရပါ။

ဘာမုန္႔မွ မစားရဘဲ တုတ္စားလိုက္ရေသာ ေဒါက္တာကိုကိုႀကီးမွာ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ဗိသုကာကိုကိုႀကီး အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။

" တို႔ေတြ မ႑ပ္ေဆာက္ၾကမယ္ "
" ဟင္ ဘယ္လိုေဆာက္မွာလဲ " "ကိုႀကီးက ေဆာက္တတ္လို႔လား " " သစ္သားက ဘယ္မွာလဲ " ေမေမဆူထားလို႔ ၿငိမ္ေနၾကသူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ ျပန္ဆူလာၿပီ။
" အုန္းလက္မ႑ပ္ေဆာက္မွာ၊ သစ္သားမလိုဘူး "
" အုန္းလက္က ဘယ္ကရ ... " မမရဲ ႔ အေမးစကားမဆံုးလိုက္။ " လာ သြားၾကမယ္" ဆိုေသာ ကိုကိုႀကီးေနာက္သို႔ သူတို႔အားလံုးပါသြားၾကသည္။ လမ္းဆံုးလွ်င္ အုန္းလက္ေတြ ႔မွာ ေသခ်ာသည္။
ငယ္တို႔ လမ္းႏွင့္ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိသည္။ ကိုကိုႀကီးက ထိုေက်ာင္းထဲ ခ်ဳိးဝင္သြားေတာ့ ငယ္တို႔လည္း ဖိနပ္ေလးေတြခၽြတ္လို႔လိုက္ရသည္။ ဝင္းထဲေရာက္လို႔ အုန္းပင္ပုေလး သံုးပင္ျမင္ေတာ့ မမ နဲ႔ မမမီးက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ကာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။

ကိုကိုႀကီးကို သိေနေသာ၊ သေဘာေကာင္းေသာ ကပၸိယႀကီးက ဓါးမႀကီးဆြဲကာ အုန္းလက္မ်ားလိုက္ခုတ္ေပးသည္။ အုန္းလက္တစ္လက္ ခုတ္အၿပီးမွာ ျပႆနာက စေတာ့သည္။
" အ ... အား စူးတယ္ စူးတယ္ " ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း အုန္းပင္ေတြေအာက္ ျမက္ေတာ သဲေတာထဲ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးသြားေတာ့ ငယ့္ေျခေထာက္ ဆူးစူးၿပီေပါ့။ မမက တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ကာ ငယ့္ကို သူ႔ေပၚထိုင္ေစလ်က္ ကိုေလးနဲ႔ မမမီးက ငယ့္ေျခဖဝါးကို ပြတ္သပ္ကာ ဆူးကို ဝိုင္းရွာၾကသည္။ ေျမလူးေနေသာေျခဖဝါးမွာ စူးေပါက္စနကို သူတို႔ရွာမရ။

" ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးငယ္ေလး၊ ကိုေလးေျခေထာက္ကို ပြတ္ေပးၿပီးၿပီးေနာ္၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္ "
" အီးးးးး စူးေသးတယ္ ရဘူး၊ ေလွ်ာက္လို႔ရဘူး "
" ဒုကၡပဲ ကိုႀကီးကလည္း ဒီဗူးသီးပုတ္ကေလးကို ဘာလို႔ေခၚလာတာလဲမသိဘူး "
" ငါ့ညီမေလးကို ဗူးသီးပုတ္ေလးလို႔ မေျပာပါနဲ႔ဟ "
" ဒါဆို ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေလး ဟီဟိ " မမရဲ ႔ ရွဳံ ႔ရွဳံ ႔မဲ့မဲ့ႏွင့္အေျပာကို ကိုကိုႀကီးက လက္မခံလို႔ မမမီးက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖင့္ ျပင္ေပးသည္။ အုန္းလက္က တစ္လက္ပဲ ခုတ္ရေသးသည္။

" ကဲ အုန္းလက္သယ္မလား ၊ ငယ္ေလးကို ကုန္းပိုးမလား ေရြးၾက "
" အုန္းလက္က ဘယ္ႏွလက္သယ္ရမွာလဲ "
" အစက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ သံုးလက္သယ္မွာမို႔ ငါ့ဗူးသီးပုတ္ေလးပါ ေခၚလာတာေပါ့ "

အားလံုးေခါင္းကုတ္ရင္း ငယ္ေထြးႏွင့္ အုန္းလက္အေလးခ်ိန္ကို ခ်ိန္ဆၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးကို အိမ္အေရာက္ကုန္းပိုးရန္ မလြယ္မွန္းသိေတာ့ အုန္းလက္ကိုသာေရြးခ်ယ္သြားၾကသည္။ ကိုေလးႏွင့္ ကိုဖိုးသားက တစ္ေယာက္တစ္လက္စီဆြဲၿပီး မမတို႔ႏွစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတစ္လက္ သယ္ၾကမည္။
ခုတ္ရန္က်န္ေသးေသာ အုန္းလက္ႏွစ္လက္ကို ကပၸိယႀကီးက ကေလးေတြမသယ္ႏိုင္မွာစိုး၍ ခတ္တိုတို ခုတ္ေပးသည္။

" ကဲ ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေလး ေက်ာေပၚတက္ေတာ္မူ " က်န္ေလးေယာက္ အုန္းလက္သယ္တာကို ကိုကိုႀကီးရဲ ႔ ေက်ာေပၚက အခန္႔သားၾကည့္ရင္း ငယ္အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည္။ မမတို႔ႏွစ္ေယာက္က အရင္းအဖ်ားတစ္ေယာက္စီစြဲလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး။
ကိုေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မ႑ပ္မေဆာက္မီ ရပ္ကြက္ေလးကို အုန္းတံျမက္စည္းျဖင့္ လွဲေပးခဲ့ၾကသည္။

အၾကိဳေန႔မနက္မွာ သူတို႔အဖြဲ႔ တိုက္ေရွ ႔က ပိေတာက္ပင္ေပါက္စေအာက္မွာ မ႑ပ္ေဆာက္ၾကသည္။ မမတို႔သယ္လာေသာ အရွည္ဆံုးအုန္းလက္ကို ပိေတာက္ပင္စည္မွာကပ္ခ်ည္၊ က်န္ႏွစ္လက္ကိုေတာ့ ပိေတာက္ကိုင္းမွာခ်ည္။ ကပၸိယႀကီးရဲ ႔ ေစတနာေၾကာင့္ ပိေတာက္ကိုင္းက အုန္းလက္ႏွစ္လက္မွာ ေျမမွာေထာက္မေနဘဲ ေလထဲမွာတြဲလြဲ။ ေလးလႊာကိုဖိုးသားတို႔ အိမ္က ပလတ္စတစ္စည္ပိုင္းေလးေတြ သယ္ခ်လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အုန္းလက္မ႑ပ္ေလး ၿပီးသြားၿပီ။

စည္ပိုင္းထဲက ေရနိမ့္က်သြားခ်ိန္မွာ ငယ္ခပ္ဖို႔ မမွီမကမ္းျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ခပ္ခပ္ေပးရတာကလြဲလို႔ ငယ္တို႔ရဲ ႔ အုန္းလက္မ႑ပ္သႀကၤန္ေလးက ခ်စ္စရာ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းခဲ့သည္။
အဲဒီ့အခ်ိန္က ကိုကိုႀကီးက ခုႏွစ္တန္း၊ မမက ငါးတန္း၊ ကိုေလးက သံုးတန္းနဲ႔ ငယ္က သူငယ္တန္းေျဖၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္ေပါ့။

x x x x x x x

လမ္းထဲသို႔ ခ်ဳိးေကြ ႔ဝင္လိုက္ရင္း ၾကည့္ေနက်အတိုင္း ငယ္တို႔အိမ္ ဝရန္တာေလးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေမေမ ရွိမေနသလို ဘာအဝတ္အစားမွ လွန္းထားခ်င္းလည္းမရွိဘဲ ဝရန္တာေလးမွာ ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ ဟိုတစ္ခ်ိန္ေႏြရာသီတုန္းကေတာ့ ဝရန္တာမွာ လွန္းထားေသာ ေဖေဖ့အကၤ်ီကို ယူကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေဖေဖ့အကၤ်ီေတြ လွန္းစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ထာဝရခြဲခြာသြားေတာ့ ကိုကိုႀကီးရဲ ႔ အလုပ္ဌာနမ်ဳိးစံုမွ ယူနီေဖာင္းမ်ဳိးစံုက အစားဝင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့လည္း ကိုကိုႀကီးရဲ ႔ အကၤ်ီေလးေတြပင္ ဝရန္တာမွ မေတြ႔ရတာ ႏွစ္ခ်ီေနခဲ့ၿပီ။ သူဝတ္ခြင့္ မသာခဲ့ေသာ ဂ်ဴတီကုတ္ကို သူ႔ညီမ ငယ္ေထြး ဝတ္ႏိုင္ေစဖို႔ အတြက္ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတာပဲ ငါးႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီေကာ။ ကိုကိုႀကီးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ မမလို မိန္းကေလးေတာင္မွ အမႀကီးပီသစြာ ငယ္ေထြးတို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္မေၾကာင့္မၾက ပညာသင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားထြက္သြားခဲ့ရတာပဲ။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ အခ်ိန္တို႔ကိုေနာက္ျပန္ဆြဲကာ အတိတ္မွာ ေပ်ာ္ဝင္ခ်င္မိသည္။
ထိုစဥ္ကေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ သႀကၤန္ရက္မ်ဳိးရခဲ့သလို ငယ္တို႔ ေမာင္ႏွမအားလံုးအတြက္ ေႏြရာသီ ေပ်ာ္စရာသႀကၤန္ရက္မ်ား ျပန္ရခ်င္ပါေသးသည္။
ဒီႏွစ္မွာ မဆံုႏိုင္ေသးရင္ေတာင္မွ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ ျမန္မာျပည္မွ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးကိုယ္စား အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ငယ္ဆုေတာင္းမိသည္။ ။

x x x x x x x

Blog တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

ညိဳေလးေန
( 17.04.2012 ) 12:15 am