ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၃ )

ပထမရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ေမပလ္ရြက္ အရွင္လတ္လတ္ျမင္ခ်င္မွဳ ေအာင္ျမင္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔ကား ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ဖူဂ်ီယာမကို သြားတက္ရန္ေန႔ျဖစ္၏။ အေအးေၾကာက္ေသာ ခရီးသြားတစ္ဦးသည္ တစ္ကိုယ္လံုး လံုလံုထုပ္ရန္ ၾကံစည္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေခၽြတာေရးမနက္စာစားၿပီး မနက္ ၈ နာရီတြင္ လာႀကိဳသည့္ကားျဖင့္ လိုက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဒီေန႔လာႀကိဳေသာ တိုးဂိုက္မွာ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္သည္။ ပထမေန႔က လာႀကိဳသူမွာ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ မ်က္ႏွာအလြန္ခ်ဳိကာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၏။ သို႔ေသာ္သူတို႔၏တာဝန္မွာ အေဝးေျပးဂိတ္ကဲ့သို႔ေသာ စုရပ္အထိသာျဖစ္သည္။ အလုပ္သင္ဂိုက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကဟန္တူသည္။ တကယ္သြားရမည့္ ခရီးစဥ္သို႔ ကားေျပာင္းခ်ိန္တြင္ တာဝန္က်သည့္ တိုးဂိုက္မ်ားမွာ အသက္ပိုႀကီးၿပီး အေတြ႕အၾကံဳရင့္ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ကားေပၚတြင္ေစာင့္ရင္း ေရွ႕ခံု၊ေနာက္ခံုကို စပ္စုၾက၏။ ယေန႔ကားေပၚတြင္ေတာ့ ေျပးၾကည့္စရာ အေရွ႕တိုင္းသားပါလာၿပီ။ ေရွ႕ဆံုးခံုမွာ တရုတ္ျပည္မႀကီးမွ ကေလးပိစိေလးပါေသာ မိသားစုသံုးေယာက္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ပါလာေသာ ကေလးပိစိေလးထံမွ ခရီးဆံုးသည္အထိ “အဲ့” ဆိုေသာအသံတစ္ခ်က္ပင္ မၾကားရျခင္းပင္။ သူတို႔ေနာက္မွာ အေမရိကန္ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ အန္တီႀကီး။ သူတို႔ေနာက္မွာ ျမန္မာျပည္မွ အထင္ကရ နာမည္မေက်ာ္ခရီးသြားႏွစ္ဦး။ ေနာက္ဘက္ခံုမွာေတာ့ အေမရိက၊ အဂၤလန္ ႏွင့္ ဆြီဒင္မွ တစ္ဦးခ်င္း ခရီးသြားမ်ား။ စပ္စုၿပီးေသာအခါ ခရီးစဥ္ကို ျပန္ဖတ္ရင္း ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ၾကသည္။ ဖူဂ်ီေတာင္တက္မည္။ ဟခုန္းနဲမွ ေရကန္ႀကီးတြင္ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္စီးမည္။ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားစီးမည္။ က်ည္ဆံရထားစီးမည္။

၉နာရီထိုးၿပီ။ ကားမထြက္ႏိုင္ေသး။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲၿပီ။ ခဏေနေေတာ့ တိုးဂိုက္ႀကီးက လာေျပာသည္။ ခရီးသည္ ၁၂ ေယာက္က်န္ေနေသးသည္တဲ့။ ေနာက္ထပ္ေလးေယာက္ တက္လာသည္။ ဂိုက္ႀကီးက လာေတာင္းပန္ျပန္သည္။ ၈ ေယာက္က်န္ေသးလို႔ သည္းခံေပးပါရန္။ ၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ တဖုန္းဖုန္းေျပးလာသံေတြၾကားၿပီး ကားေပၚသို႔ လူ ၈ ေယာက္ တဝုန္းဝုန္း ေျပးတက္လာၾကသည္။ ေနာက္က်ျခင္းကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေတာင္းပန္သြားေသာ လူမ်ဳိးစံု တပ္ေပါင္းစုႀကီးျဖစ္၏။ ဒီလိုျဖင့္ ၉ နာရီထြက္ရမည့္ကားသည္ ၉ နာရီ ၂၀ မွ စတင္ထြက္ခြာကာ တစ္ေန႔တာ၏ အလြဲခရီးကို စေလ၏။

ကားထြက္ေတာ့ တိုးဂိုက္ႀကီးက သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္သည္။ ထူးျခားတိုက္ဆိုင္စြာ သူ႕အမည္မွာလည္း မေန႔က ဂိုက္မမလွလွေလးလို “ ဟိရို ” ပင္ျဖစ္ေနသည္။ ေခၚရလြယ္ရန္သူ၏နာမည္ေျပာင္မွာ “Fish”  ဟုေျပာကာ ထိုအမည္ကိုေခၚခိုင္းသည္။ ျမန္မာမွဳျပဳကာ ကိုႀကီးငါး ဟုေခၚလိုက္ၾကသည္။

ဖူဂ်ီသည္ တိုက်ဴိၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေတာင္အရပ္တြင္ရွိၿပီး တစ္နာရီခြဲခန္႔ေမာင္းရသည္ဆို၏။ ကားထြက္တာ ၉ နာရီခြဲပဲထား၊ ၁၁ ဆိုရင္ ေရာက္မွာေပါ့။ ယေန႔ခရီးသည္ တိုက်ဳိတစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ျဖတ္ေမာင္းရသလိုျဖစ္၏။ ကိုႀကီးငါး က အေဆာက္အဦးတစ္ခုေတြ႕တိုင္း ဘာအေဆာက္အဦးျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလွေသာ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ေရွ႕ေျပာေနာက္ေမ့ျဖစ္၏။ ဇတ္လည္ေအာင္လိုက္ၾကည့္ရင္း အကုန္ေရာကုန္ေလေတာ့သည္။ တစ္ခုႏွစ္ခုမွ မဟုတ္တာ ေရာမွာေပါ့ေနာ။

ဘာအေဆာက္အဦးလဲဆိုက မသိေတာ့ပါ  :)

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကိုႀကီးငါး ေျပာျပရသည့္ အေဆာက္အဦးေတြက မ်ားလာသည္။ တိုက်ဳိက အေဆာက္အဦးေတြ မ်ားျပားလြန္း၍ေတာ့ မဟုတ္။ ကားက မေရြ႕ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲမွာပင္ၾကာေနေသာေၾကာင့္တည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ထိုေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္သည့္အျပင္ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္ Culture day ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ Culture Day သည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၏ အေရးပါဆံုး မီဂ်ီဘုရင္၏ ေမြးေန႔မွတဆင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ေျပာင္းလဲကာ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မို႔ သူတို႔သည္လည္း ဖူဂ်ီႏွင့္ ဟခုန္းနဲ သို႔သြားၾကသည္။ ကိုႀကီးငါး က ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္ေတာ့မည္ဟုေျပာသည္။

တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕လာၾကရင္း တိုးလ္ဂိတ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာၾကသည္

ထိုေနရာတြင္ ကားခဏရပ္ေပးသည္။ အေဆာက္အဦးေလးထဲမွ အိမ္သာမွာတစ္လံုးတည္းရွိၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ယာယီအိမ္သာမ်ားရွိ၏။ ကားေပၚပါလာေသာ အမ်ဳိးသမီးအားလံုးတို႔သည္ ညီညြတ္စြာျဖင့္ တစ္လံုးတည္းေသာ အိမ္သာသို႔သာသြားၾကေသာအခါ အၾကာႀကီးေစာင့္ၾကရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားထြက္ခ်ိန္သည္ ထပ္ေနာက္က်ျပန္၏။ ဖူဂ်ီသို႔ သြားေသာလမ္းသည္ ႏွစ္လမ္းေမာင္းျဖစ္သြားလိုက္ သံုးလမ္းေမာင္းျဖစ္သြားလိုက္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ လမ္း၏တစ္ဘက္က ေတာင္နံရံ တစ္ဘက္က ကမ္ပါးယံ။ နိကို ကအျပန္လို အတြင္းလမ္းက ဆင္းေမာင္းစရာ လမ္းလည္းမရွိ။ ဒီလိုျဖင့္ တအိအိနဲ႔သာ သြားေနၾကရသည္။ နာဂိုရာ သို႕  ဟု လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ျမင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာလႊဲကာ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾက၏။ သြားမွမသြားႏိုင္ေတာ့တာကိုး။

ကားတန္းႀကီးက လွဳပ္လွီလွဳပ္လဲ့ သြားေနခ်ိန္တြင္ အစီအစဥ္ေျပာင္းကာ ဖူဂ်ီကို အရင္မတက္ဘဲ ဟိုတယ္တြင္ ထမင္းအရင္စားၾကမည္ဟုသိရေသာ အခါ ဆာစျပဳေနသူႏွစ္ေယာက္သည္ ဝမ္းသာသြား၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ ဝမ္းသာသမွ်ေတြသည္ လည္ပင္းမွာတစ္ဆို႔သြား၏။ ဟခုန္းနဲမွ ေရကန္ႀကီးသို႔ မသြားႏိုင္ေတာ့။ အခ်ိန္လင့္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိုႀကီးငါးက သူအစြမ္းကုန္ အၾကံထုတ္ကာ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထား စီးၾကရေအာင္ စီစဥ္မည္ဟုဆိုသည္။ ခရီးသြားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔ မခ်ိၿပံဳးၿပံဳးကာ အခ်င္းခ်င္း အားေပးၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ထမင္းစားမည့္ Fuji Highland Resort Hotel သို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ထမင္းစားပြဲက အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ၁ နာရီေပးေသာ္လည္း အခ်ိန္လင့္ေနေသာ ခရီးစဥ္ေၾကာင့္ ၄၅ မိနစ္သာ ထမင္းစားခ်ိန္ ေပးသည္။

လွကား လွ၏ မဝ

ပန္းကန္ထဲမွ လွလွပပ ေသးေသးေကြးေကြးေလးမ်ားသည္ ဆာေနသူတို႔၏ဗိုက္တြင္္ ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္သြားမွန္းမသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးပိုပါသည္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္လံု႔လစိုက္ကာ ဝန္းက်င္တခြင္ေလ့လာရန္အျပင္ထြက္ၾကသည္။

အဝမွာ အလွျပထားတယ္ အလဟသ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ

Resort Hotel ေဘးကပ္ရပ္က Fujikyu Highland Amusement Park

တဘက္ကစားကြင္းမွ ရိုလာကိုစတာ စီးသံသည္ ဒီဘက္ဝင္းထဲမွ  ဓါတ္ပံုရိုက္ေနသူႏွစ္ဦးကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပတိုက္ဆိုင္းဘုတ္ကေတာ့ လာပါဟုေခၚေနသလို။ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေခါင္းခါျပခဲ့သည္။

ကာဝါဂူခ်ီႏွင့္ သူ၏ဘဲေလးမ်ား

Resort Hotel မွျပန္ထြက္ေတာ့ ကာဝါဂူခ်ီ ေရကန္ႀကီးသို႔သြားသည္။ ဟခုန္းနဲက အ့ရွိ ေရကန္မွာ စီးခြင့္မသာေတာ့ေသာ အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္အစား ဤကန္ထဲတြင္စီးႏိုင္ရန္ ကိုႀကီးငါးက ေျပာင္းလဲစီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဟခုန္းနဲကို မသြားရေတာ့လို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ခဲ့သူႏွစ္ေယာက္သည္ ေရကန္ႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီ။ ကာဝါဂူခ်ီကန္ႀကီးက ဖူဂ်ီေရကန္ငါးကန္ဧရိယာ ထဲမွ ဒုတိယအႀကီးဆံုးႏွင့္ ခရီးသြားမ်ား အလာဆံုး ကန္ႀကီး။

ကန္ေရကို ျဖတ္တိုက္လာေသာေလသည္ ေအးေလစြ

ေလကေအးေသာ္လည္း ေရယာဥ္၏ အေပၚထပ္ကိုသာ တက္ခဲ့ၾကသည္။ ကမ္းမွ စထြက္သည္ႏွင့္ ကင္မရာေလးေတြ အလုပ္မ်ားေတာ့သည္။ ကန္ကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ျပန္လွည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ကိုအနားေပးလိုက္သည္။ သဘာဝအလွတရားကို ပကတိမ်က္စိျဖင့္သာ ခံစားလိုေတာ့သည္။

ေရကန္ထဲမွ ျမင္ရေသာ ဖူဂ်ီ၏ အလွ

စီးခြင့္ ရႏိုင္ မရႏိုင္ မေသခ်ာေသးေသာ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထား

ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားကို ဖူဂ်ီေတာင္မွ အျပန္မေမွာင္ေသးလွ်င္ေတာ့ စီးခြင့္ရမည္။ ဒီလိုျဖင့္ ဂိုတမ္ဘၿမိဳ႕ကေလးကိုပတ္ကာ ေတာင္တက္ခရီးစခဲ့သည္။

ဂိုတမ္ဘမွာလည္း သစ္ရြက္ေလးေတြ ဝါၿပီ

ဖူဂ်ီေတာင္သို႔တက္ရန္ လမ္းငါးသြယ္ရွိၿပီး ယခုသြားေနေသာလမ္းကေတာ့ ဧည့္သည္ခရီးသြားမ်ားအတြက္ ဦးစားေပးလမ္း။ အိမ္ရွင္ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ားကေတာ့ တျခားလမ္းမ်ားက သြားတတ္သည္ဆို၏။ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ မနက္က တစ္လမ္းလံုး ပိတ္ေနေသာ ကားေလးမ်ားကို လံုးဝမေတြ႕ေတာ့။ တိုက်ဳိအထြက္ကတည္းက ဧည့္သည္ခရီးသြားေတြကို ဦးစားေပးခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟုေတြးမိသည္။ အႏွီခရီးသြားသည္ ဤသို႔လည္း ေလာဘႀကီးတတ္၏။ ထင္းရွဴးပင္ေတြ၊ အေရာင္ေျပာင္းစ ေမပလ္ပင္ေတြႏွင့္ ေတာင္တက္လမ္းသည္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေတာ့သည္။ ဖူဂ်ီေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ရန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စခန္း ၁၀ ခုရွိသည္။ ကားမ်ားက အမွတ္ ၅ စခန္းသာ အထိသာ တက္လို႔ရသည္။ လမ္းငါးသြယ္ အတြက္ အမွတ္ ၅ စခန္းသာမ်ားကလည္း မတူ။ တစ္ခုစီျဖစ္၏။

စခန္းသာမွ ဆိုင္ခန္းမ်ား

ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အမွတ္ ၅ စခန္းသာသို႕ေရာက္သည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ႏွင့္ တြဲထားေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားျမင္ေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးမွ တည္းခိုဆိုင္တန္းမ်ားကို သတိရမိသည္။ ကားေပၚမွဆင္းဆင္းခ်င္းမွာ ေတာင္ေအာက္ဘက္မွ တေရြ႕ေရြ႕လိမ့္တက္လာေနေသာ ျမဴႏွင္းထုႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ခန္းတစ္ခု၏ လသာေဆာင္ကို အေျပးအလႊားတက္ၾကေသာ္လည္း ျမဴႏွင္းထုႀကီးႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ေသာပြဲမွာ ရွံဳးေလ၏။ အေပၚေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးကို မျမင္ရေတာ့။ ျမဴႏွင္းတို႔ျဖင့္ ကြယ္သြားၿပီ။ အင္းေလ သူကပိုျမန္မွာေပါ့။ ေလွကားမွ မတက္ရတာ။

ဘုရားစူး အဲ့ဒီ့အေနာက္မွာ ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးရွိတယ္ တကယ္

အေျပးအလႊားတက္သြားသူႏွစ္ေယာက္သည္ အခုမွ ေမာရေကာင္းမွန္းသိကာ အိပဲ့အိပဲ့ ျပန္ဆင္းၾက၏။ အတက္တုန္းက မျမင္လိုက္ေသာအရာမ်ား၊ မဖတ္လိုက္ေသာစာမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ထဲ ဝင္ေမႊၾကသည္။ သန္႔စင္ခန္းဝင္ေသာ္ ေတာင္ေပၚတြင္ေရရွားေသာေၾကာင့္ အလကားမဝင္ရ။ ယန္း ၁၀၀ ေပးရ၏။

ဘယ္သူ႔ေျခေထာက္ အဲေလာက္ႀကီးသလဲ

ဆိုင္တန္းမ်ား၏ေနာက္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းလည္းရွိေသးသည္။ ျမဴႏွင္းတို႔က ေဝေနတုန္း ၁၅ ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ ခရီးသြားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘာမွ မျမင္ရလည္းေပ်ာ္သည္။ စကားေျပာလိုက္တိုင္း ပါးစပ္က အေငြ႕ေလးေတြ ထြက္လာတာကိုလည္းေပ်ာ္သည္။ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရတာေတြကို ဓါတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ၾကသည္။

ဒီမွာလဲ ေနာက္တရံ၊ ဘယ္ဟာ စီးမလဲ

ဘုရားေက်ာင္းက ျပန္ထြက္လာၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ျမင္းေစာင္းတစ္ခုသြားေတြ႕သည္။ ေရွ႕ခရီးကို ဤျမင္းေတြႏွင့္ ဆက္လို႔ရသည္ဆို၏။ ဤေနရာတြင္ပင္ ခ်မ္းတုန္ေနသူသည္ ႏွင္းဖံုးေနေသာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ရန္ စိတ္ကူးႏွင့္ပင္ မသြားေတာ့။

သူတို႔မွာေတာ့ အေႏြးထည္မပါပါလား

စုရပ္ကို ျပန္လာေတာ့ ျမဴႏွင္းတို႔ ျပယ္စျပဳၿပီ။ ကားသည္ ထံုးစံအတိုင္း ၈ ေယာက္အုပ္စုကို ေစာင့္ရျပန္၏။ ေစာင့္ေနၾကတုန္းမွာ ခရီးေဖာ္ ဆြီဒင္အမ်ဳိးသားႀကီးမွ စကားစျမည္လာေျပာရာ ျမန္မာျပည္က ခရီးသြားမ်ားဆိုေတာ့ အံ့ၾသေနေလေတာ့သည္။

ဒီေန႔ေတာ့ 4D နံပါတ္ေပးၿပီ

ကားျပန္ထြက္လာၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုႀကီးငါးက ကားကို ငါးမိနစ္ရပ္ေပးသည္။ သူ၏ခရီးသြားမ်ား ေစာေစာက ဖူဂ်ီေတာင္ႀကီးကို မျမင္လိုက္ရမွန္းသိလို႔ ျမဴအျပယ္ ရွဳခင္းသာရာမွာ ခဏရပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ တကားလံုး တဝုန္းဝုန္း ေျပးဆင္းၾကျပန္သည္။ ကင္မရာေတြတစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး သူ႕လက္ထဲေရာက္လာရာ တိုးဂိုက္ကိုႀကီးငါးမွာ သူ႕စကားႏွင့္သူ ငါးမိနစ္အတြင္း လက္မလည္ေအာင္ ရိုက္ေပးရေလေတာ့သည္။

သင့္အားျမင္ရေလၿပီ ေမာင့္ဖူဂ်ီ

ထိုေနရာမွ ထြက္လာေတာ့ ၄ နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ ေနဝင္တာျမန္လွ၏။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္လာၿပီ။ ေတာင္ေျခေရာက္လို႕ ၅ နာရီေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကိဳးရထားစီးရန္ အလင္းေရာင္္မရွိေတာ့။ လြဲရျပန္ပါၿပီ။

သံုးမည္ရ ေမာင့္ဖူဂ်ီ

သေဘာေကာင္းလြန္းေသာ တိုးဂိုက္ႀကီးမွာ ခရီးသြားမ်ား စိတ္မပ်က္ရေလေအာင္ ဖူဂ်ီကိုေရးဖြဲ႕ထားေသာ ဂ်ပန္သီခ်င္း ဆိုျပသည္။ ဘာေတြမွန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္ေပမယ့္ နားေထာင္၍ေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ ဖူဂ်ီေတာင္ အေၾကာင္းရွင္းျပသည္။ ဖူဂ်ီဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုမ်ဳိးဖြင့္ဆိုၾကသတဲ့။ စစ္သည္ေတာ္၊ ထပ္တူမရွိ၊ အဆံုးမရွိ ဟု ဆိုၾက၏။ တိမ္ေတြႏွင့္ ပံုးကာ၊ကြယ္ကာ ရွက္တတ္ေသာ မိခင္ေတာင္ႀကီးဆိုသည့္ အတြက္ စစ္သည္ေတာ္ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္က မလိုက္ဖက္လွ။ ထပ္တူမရွိေသာ အလွတရားပိုင္ဆိုင္ရာသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ခရီးဆက္ၾကရင္း ဟခုန္းနဲ ကို ေရာက္လာသည္။ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ပက္သက္လွ်င္ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ နယ္ၿမိဳ႕ေလးသည္ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ကားကဟိုင္းေဝးလမ္းက သြား၍ပဲလားမသိ ၾကည့္ေလရာရာ မဲမဲသာျမင္ရ၏။

ရွင္းကန္းဆန္လက္မွတ္

ဘူတာႏွင့္နီးလာေတာ့ ကိုႀကီးငါး က ရထားလက္မွတ္ေလးေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း လက္ထဲအေရာက္ေသခ်ာလိုက္ေဝသည္။ က်ဥ္ဆံရထား လက္မွတ္ျဖစ္သည္။ ေစ်းႀကီးလွေၾကာင္းေျပာ၍ မေပ်ာက္ေစရန္ တဖြဖြမွာသည္။

ရင္နာရမွာစိုး၍ နံပါတ္ ၁၃ ဘက္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့

အိုဒါဝရ ဘူတာ၏ တိုက်ဳိသြားမည့္ဘက္မွာ ေစာင့္ရင္း အႏွီရွင္းကန္းဆန္ဆိုေသာ က်ဥ္ဆံရထားသည္ မည္မွ်ျမန္ေၾကာင္း သိခ်င္ေနၾကသည္။

တျခားဘက္မွ အတမိ သို႔သြားမည့္ ရွင္းကန္းဆန္

အလယ္တြင္ ရထားလမ္း တစ္လမ္းရွိေသးသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဝါကနဲ အသံႏွင့္အတူ အလယ္လမ္းမွ ရွင္းကန္းဆန္တစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားေတာ့သည္။ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေသာ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚမွႏွစ္ဦးသည္ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ မ်က္လံုးအျပဴးသားေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ၾကေလ၏။ တိုက်ဳိသြားမည့္ ရွင္းကန္းဆန္လာေသာအခါ မနက္က ၃ နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကားစီးခဲ့ရေသာ ခရီးကို ၄၅ မိနစ္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ အခ်ိန္ကို ေငြေပး၍ဝယ္မရဆိုေသာစကားကို နည္းနည္းေတာ့ ဆင္ေျခတက္ခ်င္လာမိသည္။ တိုက်ဳိျပန္ေရာက္ေသာအခါ တာဝန္ေက်ေသာ ကိုႀကီးငါးသည္ ဆုကိဂ်ိဘူတာေလးသို႔ သြားမည့္ ဘူတာေပါက္ဝအထိ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္။

ဆုကိဂ်ိသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ

တစ္ေန႔တာ လြဲခဲ့သမွ် ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဆင္ေျပကာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆက္ပါဦးမည္။

ညိဳေလးေန