ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၁ )

စေန၊တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္သည္ သတင္းစာပံုႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ ႔တြင္ မည္သို႔ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္။ ထမင္းစားခ်ိန္ကလြဲ၍ တစ္ေနကုန္။ သတင္းစာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအျပင္ တခါတရံတြင္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္မ်ဳိး ပါလိုက္ေသးသည္။ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ႏွင့္ တယ္လီဖုန္း။

ထားခဲ့ၾကဖူးေသာ ကတိအတိုင္း အေနာက္ကို သြားခ်င္ေသာသူအား ဂဏန္းေပါင္းစက္ တျပျပျဖင့္ အေရွ႕သို႔ ပါလာေအာင္ဆြယ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စာရင္းကိုင္ပီပီ ဂဏန္းေပါင္းစက္ အကူအညီျဖင့္ အေရွ႕ဆီမွ ေနျခည္ဆမ္းရာ ႏိုင္ငံေလးဆီသို႔ လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ခရီးစဥ္စၿပီ။

ခ်န္ဂီေလဆိပ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ခမ္နားလွပေနသည္။ မခမ္းနားႏိုင္တာက ကိုယ္ေတြပဲျဖစ္သည္။ ရံုးအဆင္းမွာ ကမန္းကတမ္း ထမင္းစားၿပီး အထုပ္ဆြဲထြက္ခဲ့သူတို႔သည္ လက္မွတ္ထဲက အတိုင္း  ၁.၁၁.၁၂ ရဲ႕ မနက္ ၀.၅၅ နာရီမွာ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ရေသးတာေၾကာင့္ ဆာေလာင္ငိုက္ျမည္းကာ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ သည္းခံထားပါသည္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွ အဝတီးမည္။

သို႕ေသာ္ …. လြဲပါသည္။

ေလယာဥ္မယ္ေလးက ေရတစ္ဗူး၊ ေခ်ာကလက္ပိစိေလး ႏွင့္ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္သာ လာေပးသည္။ ညလယ္စာ မေကၽြး။ ဆာဆာႏွင့္စားလိုက္ေသာ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္ ကုန္သြားခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္အလြဲတစ္ခုကို သြားေတြ႕မိသည္။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ေယာက္ခံုႏွစ္တန္းႏွင့္ အလယ္တြင္ေလးေယာက္တြဲခံုတန္းပါေသာ ေလယာဥ္မွာ သီးျခားထိုင္ခ်င္ၾက၍ ႏွစ္ေယာက္ခံုကို ရေအာင္ေတာင္းခဲ့ၾကသည္။ လူမျပည့္ေသာ ေလယာဥ္ေပၚက ေလးေယာက္တြဲခံုတို႔တြင္ မမလွလွတို႔သည္ တစ္ေယာက္စီသာရွိ၍ လက္တန္းမ်ားကိုေခါက္ကာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္ဖို႔ျပင္ေနၾကသည္။ မနာလိုစြာျဖင့္ လြတ္ေနေသာ ေနာက္က ႏွစ္ေယာက္ခံုသို႔ေျပာင္းကာ ေကြးအိပ္ပစ္လိုက္သည္။

ဆာေနတုန္းက မေကၽြးေသာ ေလယာဥ္မယ္ေလးတို႔သည္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မွ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ဖြင့္လို႔ ႏွဳိးကာ မနက္စာေကၽြးေတာ့သည္။ မစားမျဖစ္ စားရေခ်ဦးေတာ့မည္။

မွဳန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ထလာသူကို ေနမင္းက ႏွဳတ္ဆက္သည္

Narita ….

ေလဆိပ္ထဲက အထြက္မွာေတာ့ ေဆာင္းဦးေလေငြ႕ေငြ႕က ဆီးႀကိဳသည္။ ေလဆိပ္မွ Airport Limousine စီးကာ Tokyo-City Air terminal သို႔သြားရမည္။ ထိုမွတဆင့္ တည္းခိုရာ Ginza ရပ္ကြက္သို႔။ Limousine ဂိတ္မွ ဝန္ထမ္းတို႔သည္ သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္ တတြတ္တြတ္ မရပ္တမ္းေျပာေနၾကသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ International Language ကိုသံုးကာကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ နားလည္လိုက္သည္။ လက္ဖဝါးျပတာ ေစာင့္ေနဦးလို႔ ေျပာတာပဲေပါ့ ေနာ ။

Narita မွ Tokyo City Airport Terminal သို႔ တစ္နာရီခန္႔စီးရသည္။

 ထိုမွ ဟိုတယ္သို႔ Taxi ျဖင့္

ဟိုတယ္မွာ အထုပ္ေတြအပ္ကာ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို လမ္းညႊန္ဖို႔ ဟိုတယ္ဝန္းထမ္းကို ေျပာေတာ့ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ထုတ္ေပးသည္။ ရထားစီးကာ သြားပစ္လိုက္မည္ဟု အားခဲထားသူႏွစ္ေယာက္သည္ စာရြက္ေလးကိုၾကည့္ကာ နဲနဲေတာ့ၿဖံဳသြားသည္။

ေနာက္ထပ္ဘာအေရာင္နဲ႔ ဘာလိုင္းထပ္ဆြဲရင္ ေကာင္းမလဲ

ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ သြားလိုေသာေနရာ၏ သူတို႔ဘာသာအသံထြက္ကို အဂၤလိပ္လိုပင္ ေရးေပးလိုက္ေသးသည္။ ဟိုတယ္ႏွင့္ဘူတာက နီးနီးေလးမို႔ မရွာရ။ သို႔ေသာ္ လက္မွတ္ဝယ္ရတာေတာ့ နဲနဲဦးေႏွာက္စားသည္။ ဂ်ပန္လိုေတြသာေရးထားေသာ screen ေပၚမွာ English ဆိုေသာ ေထာင့္ကပ္ေနသည့္ စာလံုးေလးကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျမင္မိ။ လက္မွတ္အမ်ဳိးအစားကလည္း တစ္မ်ဳိးတည္းမဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေနကုန္ ရထားကလြဲ၍ ဘာမွမစီးမွာေသခ်ာေသာ သူႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေနကုန္စီးလို႔ရေသာ တစ္ေန႔စာလက္မွတ္ကိုသာ ယူလိုက္ၾကသည္။ Imperial Palace ကိုသြားၾကမည္။

ဘူတာထဲေရာက္ေတာ့ ျမန္မာကိုရင္ေလးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္

အျပင္မွာမဟုတ္ ဓါတ္ပံုထဲမွာေပမယ့္ ဝမ္းသာမိသည္။ ANA ေလေၾကာင္းလိုင္း ျမန္မာျပည္ကို ပ်ံသန္းေနၿပီ။ ေနာက္မွ သိရသည္က ထိုေလေၾကာင္းလိုင္းက ခရီးသည္တင္ အႀကီးစားေလယာဥ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ Business Class ခံု ၃၀ သာပါေသာ ေလယာဥ္ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

သြားလိုရာဘူတာေရာက္ေတာ့ ဘယ္အေပါက္ကထြက္ရမွန္းမသိ။ မီးရထားဝန္ထမ္းကို အဂၤလိပ္ လိုသြားေမးၾကသည္ သူကဂ်ပန္လို ျပန္ေျဖသည္။ ကိုယ္ေျပာတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ထိုးျပေသာ ေျမပံုစာရြက္ၾကည့္လို႔ သူကလက္ညွဳိးညႊန္သည္။ သူေျပာတာနားမလည္ေပမယ့္ လက္ညွဳိးညႊန္ရာအတိုင္းလိုက္ေတာ့ လိုရာအေပါက္ေရာက္သည္။ အဆင္ေတာ့ေျပသား။

ဘူတာကအထြက္ လွမ္းျမင္ရေသာ နန္းေတာ္

ထိုေနရာကို ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေရွ႕နားကပန္းျခံထဲတြင္ ဗုိက္ျဖည့္ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႔ကိုသြားေတြ႔မိသည္။ သူက ခန္႔ညားထည္ဝါလွေပမယ့္ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ မေခၚတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဦးထုပ္ေဆာင္းထားပံု၊ ဓါးကိုင္ပံု ႏွင့္ ျမင္းစီးပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္ကပဲ နာမည္ေပးခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ ဗႏၶဳလ

နန္းေတာ္ဝန္းက်င္သည္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး အသက္ရွဳလို႔ေကာင္းလွသည္

နန္းေတာ္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ

ဝင္လို႔လည္းမရပါလား။ ရွင္းျပမည့္ဂိုက္လည္းမပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ရွင္းျပခဲ့သည္။ ဟိုနားတြင္ ဟိုလူတို႔ေန၍ ထိုနားတြင္ ထိုသူတို႔ေနလိမ့္မည္။ အေဝးကေခ်ာင္းေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕သည္။ အခုေခတ္အေခၚ လံုၿခံဳေရးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ကိုယ္ကေတာ့ နန္းေတာ္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ တခါးမွဴးဟုသာ ေခၚခ်င္သည္

နန္းေတာ္ေရွ႕က ထြက္ခြါေတာ္မူလာၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ သြားေတာ္မူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လြဲေတာ္မူၾကျပန္ပါသည္။ ညႊန္သည့္ ညီမေလးက ေသခ်ာညႊန္ေပမယ့္ လြဲသည့္ ႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြဘယ္လိုလြဲသည္မသိ Koishikawa Korakuen  ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားသူႏွစ္ေယာက္သည္ သစ္ပင္မျမင္ရေသာ တိုက္မ်ားၾကားသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ဘဏ္မ်ား၊ မိန္းကေလးသီးသန္႔ကလပ္မ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္စည္ကားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွသိရသည္မွာ Ikebukuro ဆိုေသာထိုေနရာသည္ တိုက်ဳိ၏အထင္ကရၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္ဆို၏။

တိုက္မ်ားၾကားမွာ ပန္းၿခံရွာ

ဒီနားေတာ့ ဒီနားပဲ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နားလဲ မသိဘူး

စိတ္ရွိလက္ရွိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ check in လုပ္ရဦးမည္။ ဟိုတယ္မွျပန္ထြက္ေတာ့ ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ Asakusa သြားၾကမည္။ ဗုဒၶဘုရားေက်ာင္း ရွိသည္ဆို၏။ ဘူတာေရာက္၍ဘုရားေက်ာင္းရွိရာ ထြက္ေပါက္မွထြက္ၿပီး အျပင္အေရာက္ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုၾကည့္အံ့ၾသမိသည္။ နာရီကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ “ စကၤာပူမွာဘယ္အခ်ိန္ေနဝင္သလဲ ” ဟု ေရျခားေျမျခားက လွမ္းေမးဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းအသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း စူးစမ္းေလ့လာမွဳ အားနည္းေနေသးေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္မိသည္။

အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထားေၾကာင္း ေဒါင့္ျဖတ္မ်ဥ္းၾကားက သက္ေသျပသည္

မီးထြန္းထားေသာေစ်းဆိုင္တန္းေလးသည္ သန္႔ရွင္းလွပ၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

သို႔ေသာ္ၾကာၾကာခ်စ္ခ်ိန္မရလိုက္ ေမွာင္လာတာႏွင့္အမွ် ညေန၅နာရီမွာပင္ ဆိုင္ခန္းမ်ားကို သိမ္းေနၾကၿပီ။

Asakusa Kannon Temple 

 ဘုရားေက်ာင္းမွ ျပန္လွည့္လာေတာ့ ညအေမွာင္မွာ မိုးတိုးမတ္တပ္ရပ္ေနေသာ Skytree ကိုေတြ႕ရသည္။

သူ႕ဆီသြားရဦးမည္။ ဘူတာကို ျပန္အသြားမွာ ရြာပတ္သည့္ဇာတ္လမ္းစေတာ့သည္။ ေစာေစာက Asakusa ဘူတာက အထြက္မွာ To Tokyo Skytree Line ဆိုေသာ စာတမ္းေလးကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ထိုစာတမ္းေလးကို ျပန္ရွာရန္ ေအာက္သို႔ဆင္းသည္။  မွ်ားအတိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေပါက္မွ ေျမေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆင္းသည္။ မီးရထားဝန္ထမ္းကိုေမးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္းေျပာ၍ ျပန္တက္သည္။ မွ်ားအတိုင္းလိုက္ၾကျပန္သည္။ ဘူတာၾကီးတစ္ခုကိုေရာက္သည္။ ေလွကားတက္သည္။ ရထားေတြေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ေစာေစာက ဘူတာပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္သလို ရထားပံုစံေတြကလည္း မတူ။ မသကၤာျဖစ္သည္။ မစီးဘဲျပန္ဆင္းၾကသည္။ လာလမ္းအတိုင္းျပန္ေလွ်ာက္သည္။ ေလွ်ာက္ရင္းမွ Tokyo Subway Route Map ကို ျပန္ၾကည့္ကာ ရယ္မိေတာ့သည္။ Skytree Line က Skytree ဆီကိုသြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ နာမည္ေပးထားျခင္းသာ။ အမွန္ေတာ့ အလာတုန္းက ရထားလိုင္းကို Asakusa ဘူတာမွ ေနာက္ထပ္တစ္ဘူတာ Oshiage သို႔ ဆက္စီးသြားရံုသာ။ ဒီလိုႏွင့္ Skytree ၏ ေအာက္ေျခသို႔ ေျခေညာင္းလွ်ာထြက္ကာ ေရာက္သြားၾကေလသည္။

Skytree ကို လာၾကသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြထက္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြက ပိုမ်ားသည္။ ဖြင့္တာမၾကာေသး၍ သူတို႔လည္း မတက္ဖူးၾကေသးဘူးထင္သည္။ ေနာက္ထပ္ထူးျခားသည္က တန္းစီေနၾကသူမ်ားမွ ၁၀ ေယာက္မွာ ၈ေယာက္ေလာက္က စံုတြဲေတြျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္။ ဂ်ပန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳႏွဳန္း က်ဆင္းေနသည္ဆိုသည္မွာ ဤတန္းစီေနေသာလူအုပ္ကိုၾကည့္က ယံုခ်င္စရာမရွိ။ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာမွာ နာရီဝက္ခန္႔ တန္းစီၿပီးေနာက္ ၃၅၀ မီတာအျမင့္အထိ တက္ခြင့္ရသည္။

၄၅၀ မီတာအထိဆက္တက္ခ်င္လွ်င္ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမည္

ေနပါေစေတာ့။ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ေအာက္ကတိုက်ဳိၿမိဳ႕ႀကီးက ေျပာင္းသြားမွာမွမဟုတ္တာ။ ၃၅၀ မီတာမွ တစ္ဆင့္ခ်င္းျပန္ဆင္းေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေလးေတြက ဝယ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္သည္။ ၾကည့္သည္။ ျပန္ထြက္သည္။ ကိုယ္က ဤေနရာမ်ဳိးတြင္ အစ္မေတြ အျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ခိုင္သည္။ ဘယ္သြားသြား ဘာမွဝယ္မလာတတ္၍ျဖစ္သည္။

 ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ရေသာ ျပတင္းေပါက္မွာ

တည္းခိုရာကို ျပန္လာေတာ့ တစ္ေန႔တာ၏ ေနာက္ဆံုးအလြဲကို ႀကံဳရသည္။ ေျမေအာက္ထဲက ရထားေပၚမွာ ေႏြးေနသူကို ဘူတာအထြက္မွာ ေလစိမ္းက စီးႀကိဳသည္။ တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားလွဳပ္ရွားေန၍ သိပ္မခ်မ္းဘူး ထင္ရေပမယ့္ ေဆာင္းဦးညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးပါသည္။ ေလွကားေပၚမွ ဘူတာထဲသို႔ ျပန္ဆင္းေျပးကာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဦးထုပ္၊ လက္အိပ္ ႏွင့္ မာဖလာပတ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး အဝတ္လံုးျဖစ္သြားမွ အျပင္ထြက္လို႔ရေတာ့သည္။ ထိုပံုစံျဖင့္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္သြားေတာ့ ေဘးစားပြဲမွလူႀကီးက အထူးအဆန္း ျဖစ္ကာၾကည့္ေနေတာ့သည္။ သူကေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီေလးျဖင့္သာ။

ခဏေနေတာ့ စားပြဲထိုးေလးက ေရဖန္ခြက္ကေလးလာခ်သည္။ ဖန္ခြက္မွာ ေရသီးမေန။ ေရခဲတုံးလည္းမျမင္ရ၍ ရိုးရိုးေရပဲ ျဖစ္မည္ထင္ကာ လက္အိပ္ခၽြတ္လို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။

လြဲ  ျပန္  ၿပီ ။

အခုတေလာ အလြဲမ်ားႏွင့္သာ ဆံုဆည္းေနရသည္။ အလြဲမ်ားႏွင့္ လြဲပါေစဟု ဆုေတာင္းရဦးမည္။ 

တနည္းတဖံုျဖင့္ ဆက္ပါဦးမည္ ။

ညိဳေလးေန