ညိဳ ၊ ကိုကို ႏွင့္ ေဘာလံုးေရႊေခတ္

သထံုလမ္း ….

တိတိက်က်ေျပာရလ်င္ တကၠသိုလ္ေမဂ်ာေပါင္းစံုေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ ရဲ႕ဗိုလ္လုပြဲ၊ Physics ေမဂ်ာအသင္း ႏွင့္ Botany ေမဂ်ာအသင္းတို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားရာ သထံုလမ္းရွိ တကၠသိုလ္ေဘာလံုးကြင္း။ ထိုကြင္းထဲသို႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ဂါ၀န္ရွည္ေလး၀တ္ထားေသာ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးတို႔ ၀င္လာၾကသည္။ ၀င္ေပါက္ကေန ၀င္လာၿပီးတာႏွင့္ မိန္းကေလးက ဘယ္ဘက္ ပြဲၾကည့္စင္ ႏွင့္ ညာဘက္ပြဲၾကည့္စင္မွာ ေနရာေခ်ာင္ေနေသးသည့္ ညာဘက္ကို ေရြးလိုက္သည္။ သူတို႔ေရာက္တာ ေနာက္က်ေတာ့ ပြဲစတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေနရာျမန္ျမန္ရၿပီး ျမန္ျမန္ထိုင္ပါမွ။

“ အေမ လာလာ ဟိုးအေပၚေထာင့္ဘက္မွာ ေခ်ာင္ေနတယ္။ ဂိုးတိုင္နဲ႔လည္း နီးတယ္ ”

ညိဳ ဆြဲေခၚရာစင္ေပၚသို႔ အေမလိုက္လာၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ထူးဆန္းသလို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔အာရံုက ေဘာလံုးပြဲထဲ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

“ အေမ ဟိုမွာ ေတြ႕လား ”

အေမက လွည့္မၾကည့္။ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ မနည္းေျပာလာရေသာ အေမသည္ ေခါင္းကိုသာညိတ္ျပၿပီး သူ႔သားရွိရာ ကြင္းထဲကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုင္ရာမွာ ေနသားက်သြားသည္ႏွင့္ ညိဳသည္လည္း အသံမထြက္ဘဲ ႏွဳတ္ခမ္းတလွဳပ္လွဳပ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းျခင္းအမွဳျပဳေတာ့၏။

ညိဳ႕ဆုေတာင္းတာက 

“ ကိုကိုတို႔ Physics အသင္းႏိုင္ပါေစ ” မဟုတ္။

“ ေဘာလံုး ဒီဘက္ျခမ္းကို မလာပါေစနဲ႔၊ ဂိုးဧရိယာထဲကို မေရာက္ပါေစနဲ႔၊ ဂိုးေပါက္လြဲပါေစ၊ အေပၚေထာင္ကန္ပါေစ”

ဤ ၄ မ်ဳိးကိုသာ ေရွ႕ျပန္ေနာက္ျပန္ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ဖတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မရြတ္လို႔လည္း မျဖစ္။ Physics ေမဂ်ာအသင္းရဲ႕ ဂိုးသမားအျဖစ္ ပါ၀င္မယ္ဆိုေတာ့ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴး မလုပ္ရေကာင္းလားလို႔ ေ၀ဖန္မိေသာ ညိဳ႕ ကို ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီး ကိုကိုက ေျပာထားဖူးသည္ေလ။

“ ေအာင္မယ္ နင္ဘာသိလို႔လဲ။ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ဂိုးသြင္းႏိုင္တိုင္း ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂိုးသြင္းမခံရမွ မရွံဳးတာ။ တစ္ဂိုးမွ အသြင္းမခံရရင္ မႏိုင္ရင္ေတာင္ မရွံးဘူး။ ငါက ငါတို႔အသင္းရဲ႕ ဂိုးေပါက္ကို ကာ…ကြယ္…ရ…မွာ ။ ဂိုးသမားမ်ား ႏွယ္ႏွယ္ရရထင္လို႔။ ဂိုးသြင္းမယ့္သူအတြက္သာ ဂိုးတိုင္ႏွစ္ခုကက်ဥ္းတာ၊ ဖမ္းမယ့္သူအတြက္က အက်ယ္ႀကီး၊ ငါ့မွာ ေဘာလံုးဒီဘက္ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ကို ေခၽြးကျပန္ခ်င္ေနၿပီ၊ မ်က္စိက ေဘာလံုးကို အလြတ္မေပးရဲဘူး၊ ေဘာလံုးမွန္ရင္လည္း နာဦးမယ္၊ ေရွာင္လိုက္လို႔ ၀င္သြားရင္လည္း ဆဲခံရမယ္၊ မေတာ္တဆ အကန္ခံခ်င္ခံရမယ္၊ ဂိုးသမားလုပ္ဖို႔ ေတာ္ရံုသတၱိနဲ႔ ရမယ္မွတ္လို႔လား … ဟြန္း ”

ဂိုးသမား၀တ္စံုကို ဟန္ေရးျပကာ ၀တ္ျပရင္း ကိုကိုေျပာေတာ့ ညိဳသည္ သူမ၏ တသက္တာဟီးရိုးအား ပီတာရွမိုက္ကယ္ အလား၊ ဘူဖြန္ အလား ထင္မွတ္မွားသြားေတာ့သည္။ အခု ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔လည္း ကိုကိုေျပာတာ ဟုတ္သည္ဟု ခံစားမိလာသည္။ ေဘာလံုးသည္ဘက္ျခမ္းေရာက္လာရင္ ညိဳလည္း ေဇာေခၽြးျပန္ခ်င္လာသည္။ ကိုယ့္အစ္ကိုက ဂိုးသမားျဖစ္ေနသည္ကိုး။

“ ေဟာ ေဟာ ဆြဲလာၿပီ ဆြဲလာၿပီ ” 

ေဘးနားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အသံဆူညံလာသလို ညိဳ႕ႏွလံုးခုန္သံလည္း ဆူလာသည္။ ေဘာလံုးက ဒီဘက္ကို လာေနၿပီ။

“ ေဟး ”
“ ဟာ ”

တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုလို ထြက္လာေသာ “ဟာ” ဆိုသည့္ အားမလိုအားမရသံေတြေအာက္မွာ “ေဟး” ဆိုသည့္ အသံေလးႏွစ္သံ ျမဳပ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကေတာ့ ေဘးနားက လွည့္ၾကည့္ၾကသည့္ မ်က္လံုးေတြ။ ကန္ခ်က္က ဂိုးတိုင္ေဘးကို ေခ်ာ္ထြက္သြားလို႔ ေမာ္ေနေသာ ညိဳ ၏ဇတ္ကေလး ပု၀င္သြားသည္။ သူတို႔အာရံုေတြ ေဘာလံုးပြဲဆီ ျပန္ေရာက္သြားမွ အေမ့နားကပ္ကာ တိုးတိုးေလးေျပာမိသည္။

“ အေမ သမီးတို႔ ဘက္မွားထိုင္မိၿပီ ”

ေျပာေနရင္းရွိေသးသည္ ေဘာလံုးက ဒီဘက္ျခမ္းကို ျပန္၀ဲလာျပန္ၿပီ။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း ကန္ထည့္လိုက္ေသာ ေဘာလံုးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကိုကို႔လက္ထဲ တန္းေရာက္သြားေသာအခါ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ ထခုန္မိေလသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အၾကည့္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေလးေတြ၏ မ်က္ေစာင္းေတြ၊ အၾကည့္စူးစူးေတြ တစ္ဒိုင္းဒိုင္းေရာက္လာသည္။ ညိဳ သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခ်ာေခ်ာေလး၏ မၾကည္ၾကည့္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မျဖစ္ခင္ကပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္လႊာခ်လို႔ ေခါင္းကိုငံု႔ၿပီး အေမ့နားကပ္ခါ ဒုတိယအႀကိမ္ တိုးတိုးေလးေျပာမိသည္။

“ အေမ သမီးတို႔ ေနရာေျပာင္းၾကရေအာင္ ”

ဒီလိုႏွင့္ ပထမပိုင္းၿပီးခါနီး တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသူေတြ အိမ္သာဦးဖို႔ အထမွာ ညိဳ တို႔သားအမိလည္း ညာဘက္ပြဲၾကည့္စင္ေပၚကေန ေရာေယာင္လိုက္ဆင္းလာၿပီး ဘယ္ဘက္ပြဲၾကည့္စင္ေပၚ တက္လိုက္ၾကသည္။ ဒုတိယပိုင္း ဂိုးစည္းေျပာင္းၾကေတာ့ ကိုကိုသည္လည္း ညိဳ တို႔ရွိရာ ဘယ္ဘက္ဂိုးစည္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဒုတိယပိုင္းမွာ Physics အသင္းရဲ႕ တစ္လံုးတည္းေသာ အႏိုင္ဂိုးကို သြင္းေသာအခါ ထိုင္ရာႏွင့္ ေ၀းေနလို႔ မျမင္လိုက္။ TV မွာၾကည့္သလို Replay လည္းမၾကည့္ရလို႔ ဘယ္လိုဘယ္ပံု၀င္သြားမွန္းလည္း မသိ။ သို႔ေသာ္ တစင္လံုး ၀ုန္းကနဲ႔ ထခုန္ကာ “ဂိုး” ဆိုၿပီး ေအာ္ၾကေသာအခါ ညိဳတို႔သားအမိလည္း လိုက္ေအာ္ကာ ေပ်ာ္ရသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ဟိုဘက္မွာသာ ဆက္ထိုင္မိလွ်င္ မ်က္ေစာင္းေတြေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးက်ဳံ႕ကာ ပိစိေကြးေလးျဖစ္သြားေလာက္ၿပီ။

ဆုေပးၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခ်ိန္ ညိဳ တို႔ဆင္းသြားၾကေတာ့ ကိုကိုက အံ့ၾသေနသည္။ မိန္းကေလးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္သူမို႔ ေဘာလံုးပြဲကို အတူလိုက္ၾကည့္ေပးခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရွိသူ၊ အိမ္ကေန သထံုလမ္းအထိ မသြားတတ္သူ၊ သြားတတ္ရင္ေတာင္မွ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲသူ ညိဳ သည္ အေမ့ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နားပူနားဆာတိုက္ၿပီး လိုက္ပို႔ခိုင္းခဲ့တာ ကိုကို မသိ။ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးဘဲ ကိုကိုတို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ဒုတိယရ Botany အသင္းသားေတြကို လာေစာင့္ေနေသာ မမ လွလွေလး စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ေျပာေနတာကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ၾကေသးသည္။

“ ပထမရမွာေပါ့ အေမႀကီးကိုယ္တိုင္ လာအားေပးေနတာကိုး ” တဲ့ ။

ထိုအခါက စလို႔ ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္းေတြေျပာမိတိုင္း ကိုကို႔ ဆီက “ ငါ တို႔ေဘာလံုးေရႊေခတ္တုန္းက ” အစခ်ီကာ ေဘာလံုးကြင္းအစစ္မွာ ပရိသတ္ျဖင့္ဟန္က်ပန္က် အားေပးခံရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တည္းေသာ ေရႊဆုအေၾကာင္း ကို ၾကားရတတ္သည္။ ကိုကိုေျပာ၍ ၿပီးသြားတိုင္းလည္း အေမက “ ငါ့သား ပထမရမွာေပါ့ အေမႀကီးကိုယ္တိုင္ လာအားေပးခဲ့တာကိုး ” ဆိုကာ မမလွလွေလးရဲ႕ စကားျဖင့္ ရယ္ေမာကာ အဆံုးသတ္ေပးေလ့ရွိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္က ဒီပြဲေလးသည္ ဆီးဂိမ္း ႏွင့္ ကမာၻ႕ဖလားပြဲမ်ားၾကည့္ကာ ေဘာလံုးပိုးဝင္သြားေသာ ညိဳ႕အတြက္ ပရိသတ္ႏွင့္၊ စည္းကမ္းႏွင့္၊ ဒိုင္လူႀကီးအျပည့္အစံုႏွင့္ ပထမဆံုးၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ပြဲလည္းျဖစ္သည္။ အားကစားပြဲေတြမွာ ႏွစ္ဘက္ပရိသတ္ကို ေနရာခြဲၿပီး ခ်ထားေပးတတ္ေၾကာင္းလည္း မ်က္ေစာင္းေတြက တစ္ခါတည္း မွတ္သြားေစခဲ့သည္။ ကိုကို႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ အမွတ္တရေတြထဲကို အေမ ပါ ပါေအာင္ ညိဳ ၀င္ရွဳတ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ေလးသည္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၿပံဳးရေလေသာအခ်ိန္ေလး ျဖစ္ေလသည္။      ။

ညိဳေလးေန 

02.07.2017 ( 7:27 pm )

( 12.07.2017 ျမန္မာတိုင္းမ္ သတင္းစာမွာ ပါခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္နဲ႔ တျခားစာအုပ္ေတြမွာ စာမူေတြပါရင္ ထုတ္ေ၀သူေတြကို နားလည္ေသာအားျဖင့္ စာေရးသူေတြက အြန္လိုင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းတင္ေလ့မရွိပါဘူး။ အခုက ေန႔စဥ္သတင္းစာ မို႔လို႔သာ တင္လိုက္တာပါ။ သတင္းစာထဲမွာေတာ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြအရ အယ္ဒီတာက ရူပေဗဒ နဲ႔ ရုကၡေဗဒ လို႔ ျပင္ေပးထားပါတယ္ :) )