တီအိုမန္က ျပန္ခဲ့တယ္ ( ၄ )

တီအိုမန္ ခရီးဟာ လွဳ ိင္းမူးတတ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူး။ Mersing နဲ႔ Tioman ကို ၁ နာရီခြဲ ၂ နာရီ နီးပါး ရွပ္ေျပးစီးရတဲ့အခ်ိန္၊ Speed Boat ရပ္ခါနီး ထြက္ခါနီး အခ်ိန္ေတြဟာ အင္ဂ်င္ဆီ ေညွာ္နံ႔နဲ႔ ေရာလိုက္တဲ့အခါ လူကို မူးေနာက္ေစပါတယ္။ ေန႔လည္စာစားဖို႔ Salang beach ကို ေရာက္တဲ့အခါ ၃ ေယာက္လံုး မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနလို႔ ဘာမွ စားခ်င္စိတ္မရွိၾကဘူး။ ပိုဆိုးတာက ဆိုင္က အေနာက္တိုင္းအစားအစာေတြပဲ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾကက္သားစြပ္ နဲ႔ ၾကက္သားသုတ္ တစ္ပြဲစီပဲမွာၿပီး အဆာေျပရံု ၃ ေယာက္မွ်စားလိုက္ၾကတယ္။ အေအးေသာက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းၾကည္သြားမွ ကမ္းစပ္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ 

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားက အပန္းေျဖစခန္း

Salang beach ရဲ႕ အပန္းေျဖစခန္းေဆာက္လုပ္ထားပံုက ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ မတ္ေစာက္ေစာက္ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ေဆာက္ထားတာပါ။ အနီးအနားထိ သြားၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အခ်ိန္မရလို႔ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ၁ နာရီ ေလာက္ နားၿပီး တဲ့အခါ Snorkeling အတြက္ ဒုတိယ ေနရာကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

အလယ္က ကိုယ္တို႔စီးရတဲ့ ဘုတ္ေပၚမွာ ေမာင္းတဲ့ ကေလး ရွိေနတယ္

ဒုတိယေနရာေရာက္တဲ့အခါ ေရမကူးတတ္တဲ့ ညီမေလးကိုပဲ ဂရုစိုက္ေပးဖို႔ ေမာ္ေတာ္သမားေလးကို ေျပာၿပီး ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ လက္တြဲလို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီေနရာက ေရပိုနက္ၿပီး ျပာပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္သမားေလးေပးတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို လက္ကကိုင္ထားတဲ့အခါ အျပာေရာင္၊ အဝါေရာင္၊ အမဲေရာင္ ၃ လက္မ ဝန္းက်င္ရွိတဲ့ ငါးေရာင္စံုေလးေတြ လာတြတ္ၾကတာ သိပ္ကိုၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေအာက္က သႏာၱေက်ာက္ကလည္း အေရာင္ပိုရင့္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ဘုတ္နဲ႔ ၁၀ ေပေလာက္အကြာကို ေရာက္လာေတာ့ ေျခသလံုးက ေတာင့္သလိုျဖစ္လာတယ္။ ေန႔စဥ္ေရကူးက်င့္ မရွိဘဲ ခုမွကူးတာမို႔ ၾကြက္တက္တာျဖစ္မွာစိုးလို႔ အေပၚျပန္တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေလးက သူ ၾကြက္တက္ခ်င္သလိုျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာ ကို သူ႕ကိုမေျပာဘဲ ျပန္ၾကစို႔ဆိုၿပီး ဘုတ္ဆီကို အကူးမွာ ၁၀ ေပေလာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးအားစိုက္ၿပီး ကူးလိုက္ရတယ္။ ေလက ေလဆန္တိုက္ေနတာနဲ႔ ဘုတ္က ေရထဲမွာေရြ႕ေနတာေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ညီမေလးပါ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူလည္းၾကြက္တက္ခ်င္သလို ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီေနရာက ေရရဲ႕အနက္၊ အေအးဓါတ္နဲ႔ သိပ္သည္းဆေၾကာင့္ အက်င့္မရွိတဲ့ ကိုယ္တို႔အားလံုး ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။ 

Marine Park မွာ ေမာင္ေလးက ေရထဲမဆင္းလို႔ ကံေကာင္းၿပီး ရခဲ့တဲ့ပံု

တတိယ ေနရာကေတာ့ Marine Park လို႔ေခၚတဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီ့ေနရာမွာေတာ့ သႏာၱေက်ာက္မရွိပါဘူး။ ဒီတစ္ခါ ေမာ္ေတာ္သမားေလးက ဘုတ္ေပၚကေနပဲ ေပါင္မုန္႔ေတြ ပစ္ခ်ၿပီး ငါးေတြေခၚေပးပါတယ္။ ငါးကလည္း ဒုတိယ ေနရာက ငါးေလးေတြလို အေရာင္စံုမဟုတ္ဘဲ အဝါေျပာက္၊ အဝါစင္း၊ အဝါက်ား ေလးေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အေကာင္လည္း ပိုၾကီးၿပီး လက္တဝါးစာေလာက္ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးကို ပိုေသခ်ာသြားေစတာက ကမ္းေျခနဲ႔ နီးၿပီး ေရပိုတိမ္တဲ့ ဒီေနရာမွာ ေရကူးရတာ ပိုသြက္ၿပီး ေစာေစာကလို ၾကြက္္တက္ခ်င္တာမ်ဳိး လံုးဝမျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ငါးေတြၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ္ဟာ ေရငုတ္ဝတ္စံုေတြနဲ႔ လူတစ္စု အုပ္စုလိုက္ၾကီး ေရေအာက္က ျဖတ္သြားတာျမင္ရတဲ့အခါ တအားေပ်ာ္သြားတယ္။ " သူတို႔က ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးေတြပါ လြယ္ၿပီး ေရေအာက္အထိ ငါးေတြကိုလိုက္ၾကည့္၊ ငါတို႔က ေရအေပၚယံကေန သူတို႔ကိုျပန္ၾကည့္ " လို႔ေတြးမိၿပီး ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ညီမေလးျပန္တက္သြားေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေစ့တဲ့အထိ ေရထဲမွာပဲေနေနခဲ့တယ္။

ေရထဲက Barge နဲ႔ ဟိုးဘက္က Marine Center

စတုတၳေျမာက္နဲ႔ေနာက္ဆံုးေနရာ ကေတာ့ Reggis Island ပါပဲ။ ကၽြန္းလို႔သာ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေရေပၚကိုထိုးထြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ အၾကီးၾကီးတစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္းရဲ႕အလယ္မွာ သစ္ပင္ေတြေပါက္ေနေပမယ့္ ပတ္ပတ္လည္က ေက်ာက္ေဆာင္ေတြခ်ည့္ပဲမို႔ ကၽြန္းေပၚတက္လို႔မရပါဘူး။ အဲဒီ့ေနရာမွာ Barge လို႔ေခၚမလား၊ ေဘာလို႔ပဲေခၚမလား သတၱဳေဖာင္တစ္ခု လုပ္ေပးထားပါတယ္။ မေန႔က ေျပာတဲ့ Reggis Island မွာ ၾကိဳက္သေလာက္ေနလို႔ရတယ္ဆိုတာ အဲ့ေဖာင္ေပၚတက္လိုက္ ေရထဲဆင္းလိုက္ ေနလို႔ရတာကို ေျပာတာပါ :D

Reggis Island ဆိုတဲ့ ကၽြန္းေပါက္စန

Berjaya ရဲ႕ Marine Center နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတဲ့ ေနရာမို႔ အသြားအျပန္ၾကိဳပို႔ေပးေနတဲ့ ဘုတ္ေလးေတြ ရွိတာေၾကာင့္ Reggis Island နားမွာ Snorkeling လုပ္သူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ့ေနရာကလည္း ေရတိမ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ညီမေလးလည္း စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ေရထဲဆင္းျပန္ပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက ၄ ေနရာသြားတာ ၄ ေနရာက ငါးေတြက မတူတာပါပဲ။ အရင္ေနရာေတြမွာ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ငါးေလးေတြ ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။ ညီမေလးက ခ်မ္းလို႔ ျပန္တက္သြားခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက နီမို ေလး တစ္ေကာင္ဖမ္းယူလာၿပီး ကိုယ္ေတြဘုတ္မွာ ပါလာတဲ့ အိႏၵိယန္းကေလးငယ္ ၂ ေယာက္ကို လာျပတယ္။ ၂ လက္မသာသာ နီမိုေလး ကို ကေလး ၂ ေယာက္သာမက ကိုယ္ေတြအားလံုး ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ကိုယ့္ရဲ႕အသက္ရွဴ ပိုက္ကို စစ္ေပးၿပီး လက္ဆြဲေခၚသြားျပန္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကူးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူက တစ္ေနရာကို လက္ညွဳ ိးညႊန္ျပတယ္။ ေရေအာက္က အညိဳေရာင္ ေရေမွာ္ပင္ အုပ္အုပ္ေလးက ဘာမ်ားထူးျခားလို႔လဲလို႔ ေတြးေနတုန္း သူက အဲ့အပင္ကို လက္နဲ႔ ရမ္းလိုက္တဲ့အခါ အထဲက နီမိုအၾကီး ၂ ေကာင္ ထြက္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ သူက သူ႔လက္ထဲမွာ ဖမ္းလာတဲ့ နီမိုအေသးေလးကို အဲ့ေရေမွာ္ပင္ေတြထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ခရီးစဥ္မွာ နီမိုေလးရဲ႕ အိမ္အျပန္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူအျဖစ္ ဘုတ္ေပၚကို ကိုယ္ဟာေျမာက္ၾကြၾကြနဲ႔ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ၾကြားပါေတာ့တယ္ :D

အျပင္မွာၾကည္ေနလို႔ ရိုက္ၾကည့္တာပဲ။ ေရေအာက္ရိုက္ကင္မရာမဟုတ္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္သြားတယ္။

Reggis Island ကေနျပန္တဲ့အခါ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔စာ Snorkeling ခရီးစဥ္ၿပီးဆံုးပါတယ္။ အဲဒီ့ခရီးစဥ္အတြက္ လူငယ္သေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ခရီးသည္ေတြကို ေစတနာထားတဲ့ ေကာင္ေလးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ေရထဲဆင္းလိုက္တက္လိုက္ ေဆာ့ခဲ့ၾကတဲ့ ကိုယ္တို႔ ၃ ေယာက္ဟာ အခန္းကိုတန္းမျပန္ၾကပဲ ေရကူးကန္ထဲမွာ ေဆာ့လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ညဘက္မွာေတာ့ Berjaya ရဲ႕ညစာ အျဖစ္ ဘာဘီက်ဴ း အစားအစာေတြက ကိုယ္တို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ 

သာယာတယ္ ဟုတ္ 

၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ ခရီးဟာ တီအိုမန္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မေလာက္င ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ Snorkeling လုပ္ရင္း ေရနက္ထဲမွာ ေဆာ့ခဲ့ေပမယ့္ ျပန္မယ့္မနက္အထိ အပန္းေျဖစခန္းရဲ႕ ကမ္းေျခမွာ ေရမကစားရေသးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၁၀ နာရီမွာ ျပန္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနရမယ့္ ကိုယ္ေတြဟာ မနက္အေစာၾကီးထၿပီး ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ေရထဲဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ Berjaya ကို ႀကိဳက္ရတဲ့ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုက သဲေသာင္ေလွ်ာေစာက္ဟာ နက္ဆင္းမသြားဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပတာပါပဲ။ သဲေသာင္ေျပလြန္းလို႔ ေရထဲကို ေပ ၃၀ ေလာက္ေရာက္တာေတာင္မွ ေရအနက္က ဒူးသာသာပဲ ရွိပါတယ္။ ေပ ၅၀ သာသာ ေလာက္သြားမွ ခါးေလာက္ေရာက္မွာပါ။ အဲဒီ့ေတာ့ အျပန္႔က်ယ္တဲ့ ေရျပင္ထဲမွာ ေမွာက္လိုက္၊ လွိမ့္လိုက္၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊ လွဳိင္းစီးလိုက္နဲ႔ သိပ္ကိုေဆာ့လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ အခုေရးခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ညိဳ ဟာ သိပ္မေဆာ့တတ္ပါဘူး  :D

အဲဒါ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ :D

ေရထဲမွာ သိပ္ကစားလို႔ေကာင္းေပမယ့္ ၉ နာရီခြဲေနာက္ဆံုးထားၿပီး မနက္စာစားရမွာမို႔ ျပန္တက္လာခဲ့ၾကရတယ္။ စခန္းက ပို႔ေပးတဲ့ ကားနဲ႔ Tekek ဆိပ္ကမ္းကို ၁၀ နာရီခြဲမွာ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးစဥ္ရဲ႕ အဆင္မေျပဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ အျပန္ ရွပ္ေျပးယာဥ္ကို ေစာင့္ရတာပါပဲ။ ၁၁ နာရီထြက္မွာမို႔ ခရီးသည္ကို ၁၀ နာရီခြဲေရာက္ေအာင္လာပါလို႔ ေျပာထားတဲ့ ရွပ္ေျပးယာဥ္ဟာ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွ ေရာက္လာပါတယ္။ Mersing ဘက္ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာလည္း လာၾကိဳေနတဲ့ ကားက ထမင္းစားခ်ိန္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္က်ရင္ စလံုးအဝင္မွာ လူမ်ားၿပီး ၾကာမွာစိုးလို႔ပါ။ အဲဒီ့ေတာ့ Mersing ဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ေစ်းရံုထဲက ေတြ႕တဲ့မုန္႔ နဲ႔ေရဝယ္ၿပီး ကားေပၚမွာ စားရပါတယ္။ Mersing က ေန ေန႔လည္ ၂ နာရီမွာထြက္ခဲ့တာဟာ Nweton Hawker Center ကို ည ၈ နာရီထိုးမွပဲ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ 

မနက္ခင္း ကမ္းေျခ

အျပန္မွာ မၾကန္႔ၾကာသင့္ဘဲ ၾကာေနလို႔ ပူအိုက္ဆာေလာင္ခဲ့ရတာက လြဲလို႔ ဒီခရီးေလးဟာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ထဲကေန ျပင္ပကမာၻကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ဆန္းက်ယ္တဲ့ သဘာဝအလွတရားေတြကို ခံစားရင္း အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြနဲ႔ အတူ တီအိုမန္က ျပန္ခဲ့ပါတယ္။     ။

ေက်းဇူးစကား

Tioman ကၽြန္းအေၾကာင္းကို ေျပာျပဖူးတဲ့ ဇြန္၊ Good Friday အတြက္ ခရီးစဥ္ေရြးၾကတဲ့အခါ ကိုယ္ေျပာတာကို လက္ခံလို႔Tioman ခရီးကို စီစဥ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္မလိုက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလး၊ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ အတူတူေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလး၊ စိုးရိမ္ႀကီးတတ္တဲ့ကိုယ့္ကို အရာရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေၾကာက္စိတ္နည္းၿပီး ရင္ဆိုင္တတ္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး အားေက်းဇူးအထူးတင္ပါေၾကာင္း  :)

ညိဳေလးေန

၁၇.၀၄.၂၀၁၆ ( ညေန ၄း၁၇ )

တီအိုမန္က ျပန္ခဲ့တယ္ ( ၃ )

ေနာက္တစ္ေန႔ Snorkeling Trip က မနက္ ၉ နာရီ စုရပ္မွာ ဆံုရမွာမို႔ မနက္စာကို ၈ နာရီမွာ သြားစားၾကဖို႔ သေဘာတူထားၾကတယ္။ ကိုယ္ကႏိုးေနက်မို႔ အရင္ဆံုးထၿပီး ေနာက္မွ က်န္ ၂ ေယာက္ကို ႏွဳိးမယ္လို႔ ေျပာထားရာက ႏွဳိးစက္သံမၾကားလို႔ စားေသာက္ခန္းမကို ၈ နာရီခြဲ အေရာက္ေျပးၾကရတယ္။ ျဖစ္ပံုက စလံုးမွာ ႏွဳ ိးစက္မလိုေအာင္ ႏိုးတတ္လို႔ အသံကိုတိုးထားမိတာက ခရီးပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ အဲဒီ့အသံတိုးတိုးေလးကို မၾကားေတာ့ဘူး :D

Berjaya ရဲ႕မနက္စာက ေတာ္ေတာ္ေလးဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စံုစံုလင္ရွိလွပါတယ္။ သိပ္ကိုသေဘာက်မိတာက ဘယ္မွာမွမရတတ္တဲ့ ေဂၚရခါး အစားအစာ ဂ်ဳံနဲ႔ၾကက္ဥကို ဆီပါေလရံုေလး ေၾကာ္ထားတဲ့ဂ်ဳံျပားနဲ႔ ဟင္းကို စားရတာပါပဲ။ အေမက အိမ္မွာသၾကားပါထည့္ၿပီး ခ်ဳ ိခ်ဳိေလးေၾကာ္ေၾကြးတတ္လို႔ ဟင္းမလိုပါဘူး။ အျပင္မွာေတာ့ ဘယ္မွာမွေရာင္းတာမေတြ႕လို႔ ဝယ္မစားဖူးဘူး။ 

စားေသာက္ၿပီးလို႔ စုရပ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ခရီးစဥ္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းရွင္းျပပါတယ္။ မနက္ ၉ နာရီခြဲထြက္ၿပီး ညေန ၄ နာရီမွ ျပန္ေရာက္မွာပါ။ Snorkeling အတြက္ေနရာ ၄ ေနရာကို သြားမွာျဖစ္ၿပီး ေန႔လည္စာကို မေန႔က ရွပ္ေျပးအရင္ဆံုးကပ္ခဲ့တဲ့ Salang beach မွာ စားရမွာပါတဲ့။ အေယာက္၂၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ အဖြဲ႕ၾကီးဟာ စတင္ထြက္ခြါမယ့္ Marine Center ဆိုတဲ့ေနရာကို သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Speed boat ၂ စီးအတြက္ ၂ သုတ္ခြဲလိုက္တာမွာ ကိုယ္ေတြက ဒုတိယထြက္မယ့္ အစီးမွာပါသြားၾကတယ္။ 

စုရပ္မွ လူစုေပးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ကိုယ္တို႔ ၃ ေယာက္လံုးရဲ႕ ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ဘယ္လို လုပ္ရမွန္းမသိဘူးလို႔ ဆိုၾကေတာ့ ဦးေလးၾကီးက စိတ္မပူဖို႔ သူတို႔လူက ေရထဲၾကည့္ပံုၾကည့္နည္း သင္ေပးမွာပါ၊ နင္တို႔ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ကို ပိုေတာင္သေဘာေကာင္းၿပီးသင္ေပးမွာပါဆိုၿပီး စ ေနာက္ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ေရနက္ထဲ တခါမွလည္း မသြားဖူး၊ Speed boat လည္း မစီးဖူးေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

အေတြ႔အႀကံဳ မရွိလို႔ သင္ခန္းစာ ရျခင္းက Speed boat စထြက္တဲ့ ဆီက စပါေတာ့တယ္။ ဘုတ္ေပၚတက္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ တက္လိုက္ၿပီး ၃ ေယာက္တူတူထိုင္လို႔ ရမယ့္ေနရာကိုပဲ ၾကည့္ၿပီးထိုင္လိုက္မိတယ္။ စ ထြက္ေတာ့မွ ဘုရား တရား တ ရေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြဘက္ျခမ္းက ၅ ေယာက္မွာ ကိုယ္နဲ႔ အတူပါတဲ့ ညီမေလးက ပိန္ပိန္ပါးပါး ၂ ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေမာင္ေလးနဲ႔ က်န္တဲ့ မေလးစံုတြဲက သာမာန္ခပ္ျပည့္ျပည့္ အရြယ္ပါပဲ။ တဘက္ျခမ္းမွာက လူႀကီး ၆ ေယာက္နဲ႔ ကေလး ၂ ေယာက္။ အဲဒီ့ဘက္ျခမ္းက မေလးစံုတြဲ နဲ႔ အိႏိၵယန္းစံုတြဲ က ခပ္ဝဝ၊ ေနာက္တစ္တြဲက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအျဖဴ စံုတြဲ။ ကဲ ဒီဘုတ္မွ တျခမ္းမေစာင္းေနရင္ ဘယ္ဘုတ္ ေစာင္းေတာ့မလဲ။ ဘုတ္ကို ေမာင္းတဲ့သူက အေလးခ်ိန္မွ်ေအာင္ကိုယ္ေတြဘက္က ရပ္ၿပီးေမာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခႏၶာကိုယ္က ကိုယ့္ဆိုဒ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေသးေသးေလး။ ပိုၿပီးစိုးရိမ္မိတာက သူဟာ အလြန္႔အလြန္ဆံုး ၁၇ ႏွစ္ပဲ ရွိမယ့္ မေလး ေကာင္းေလးငယ္ငယ္ေလး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။

စထြက္ထြက္ျခင္းမွာ အသက္ကယ္ဝတ္စံုဝတ္တာ၊ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဝမ္းဗိုက္ခန္း ထဲသိမ္းေနတာ နဲ႔  ခပ္ျဖည္းျဖည္း စ ေမာင္းေနတာမို႔ လူဘက္မမွ်တာကို သတိမထားမိလိုက္ၾကပါဘူး။ သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးက အရွိန္ကို အစြမ္းကုန္ျမွင့္ၿပီး ေမာင္းေနပါၿပီ။ ခုခ်ိန္မွေတာ့ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အငယ္ ၂ ေယာက္ေရွ႕မွာ မေၾကာက္သလို ရယ္စရာေပါက္ကရေျပာၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ သရဏဂံုတင္ထားလိုက္ပါတယ္ :D
 

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မပါဘဲ ဒီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဒီအရြယ္ ဒီစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ခ်က္လြန္ၿပီး ဇြတ္လုပ္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပါပဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြက ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ တကယ္လည္း သူက ေရွ႕ကထြက္သြားဘုတ္ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ျဖတ္ထားခဲ့တယ္။ နဲနဲေထာင္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ဘက္ျခမ္းက ေရလည္း တအားစင္ပါတယ္။ ဟိုလူေတြဘာလို႔ ဒီဘက္မထိုင္လဲ ဆိုတာလည္း ေဘးသံတန္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့ လက္က ရွင္းျပတယ္။ ေနက ဒီဘက္ကပူေနတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္စီးၿပီး သဲျဖဴ ျဖဴ လြလြနဲ႔ ကၽြန္းလွလွေလးနားကို ေရာက္လာမွ အသက္ဝဝရွဴ ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ေတြ ၃ ေယာက္မွာလည္း ေရထဲျဖင့္ မဆင္းရေသးဘူး ရႊဲရႊဲစိုၿပီး နာရီဝက္စာေနေလာင္ၿပီးလို႔ ရဲရဲနီေနၾကပါၿပီ :D

အစီအစဥ္အရ Tulai Island ကမ္းစပ္မွာ ၄၅ မိနစ္ေနၿပီး ေရေဆာ့ၾက Snorkeling လုပ္ဖို႔ အသက္ရွဴ ပံုရွဴ နည္း သင္ၾကရမွာပါ။ ၃ ေယာက္သားမွာေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘဲ အရိပ္ရတဲ့ အပင္ေအာက္ေလးမွာ ဘုတ္ေပၚမွာေၾကာက္ခဲ့သမွ် အခုမွ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာရင္း အေမာေျဖ ၾကရပါတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း ကိုယ္နဲ႔တထပ္တည္းေတြးၿပီး စိုးရိမ္ေနခဲ့တာကိုး။ ကိုယ္ေတြက ေကာင္ေလးရဲ႕အသက္နဲ႔ ေသးေကြးပံုကိုၾကည့္ၿပီး အစိုးရိမ္ႀကီးေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာေတာ္ေတာ္ေလး ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္မွန္း ေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္အရသိလာရတယ္။ တစက္ေလးမွ ျငိမ္မေနဘဲ ကမ္းကပ္လာသမွ် ဘုတ္ေတြ ေက်ာက္ဆူးခ်ဖို႔၊ သဲေသာင္မွာ ငုတ္စိုက္ဖို႔ လိုက္လုပ္ေပးေနပါတယ္။

ဟိုအဖြဲ႔လည္းေလ့က်င့္ ဒီအဖြဲ႔လည္း ေလ့က်င့္

ခဏနားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Snorkeling အေတြ႕အႀကံဳမရွိဘူးလို႔ေျပာထားတဲ့ ကိုယ္ေတြကို သူကလွမ္းေခၚၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ပါပဲ။ ဒီမွာေသခ်ာေလ့က်င့္ထားၿပီး ၾကည့္တတ္မွ သႏာၱေက်ာက္ေတြနဲ႔ ငါးေတြကို ျမင္ရမွာလို႔ သူကေျပာပါေသးတယ္။ အသက္ရွဴ တတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတြဆက္ၿပီး ေလ့က်င့္ၾကတယ္။ အဲဒီ့ကၽြန္းေလးဟာ ကမ္းေျခက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲရွိေပမယ့္ သဲျဖဴ ျဖဴ ႏုႏုနဲ႔ သိပ္လွပါတယ္။ ေရကလည္း ကမ္းစပ္အထိကို စိမ္းၾကည္ေနတာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဆယ္ဖီေတြလည္း တခ်ပ္ခ်ပ္ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္သလိုပါပဲ :D 

၄၅ မိနစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးေနရာကို သြားဖို႔ ဘုတ္ေပၚျပန္တက္ရတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးသြားရမယ္ ထင္ထားေပမယ့္ သံုးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတဲ့ အဲဒီ့ကၽြန္းရဲ႕ ေနာက္တစ္ေနရာပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ့ေနရာေလးက ေစာေစာက ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတဲ့ သဲေသာင္ကမ္းေျခအလြန္ ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းစပ္ပဲ ရွိတဲ့ ဂငယ္ေကြ႕ေနရာေလးပါ။ ကမ္းေျခနဲ႔ မေဝးေပမယ့္ ေရမတိမ္ပါဘူး။ 

အဲဒီ့ေနရာ ေရာက္လို႔ ရပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အေနာက္တိုင္းသားစံုတြဲက ဝုန္းဆို ေရထဲခုန္ခ်သြားၾကတယ္။ အိႏၵိယန္းလူႀကီးက သူ႕ကေလး ၂ ေယာက္ကို ေခၚၿပီးဆင္းသြားတယ္။ အသီးသီး အသက ဆင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးကလည္း ေျခေထာက္မွာ ေရယက္တပ္ရင္း ဆင္းဖို႔ျပင္ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္အဖြဲ႕က ၂ ေယာက္ပါ ေရထဲဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ငါ့ ညီမေလးက ေရမကူးတတ္ဘူး လို႔ သူ႕ကိုထပ္သတိေပးေတာ့ မပူပါနဲ႔လို႔ ေျပာၿပီး ခုန္ဆင္းသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္ဆင္းလာတာကိုေစာင့္ၿပီး မ်က္လံုးနဲ႔ႏွာေခါင္း အကာကို စစ္တယ္။ ပိုက္နဲ႔အသက္ရွဴ လို႔ ရမရ စမ္းၾကတယ္။ ရတာ ေသခ်ာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆြဲၿပီး ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ကလည္း သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို လက္ျပန္ ျပန္ဆြဲထားလိုက္တယ္။ ေၾကာက္လို႔ဟုတ္ပါဘူး စိတ္ခ်ေသခ်ာခ်င္လို႔ပါ  :D

ပထမဆံုးအေနနဲ႔ အျပင္မွာ တခါမွမျမင္ခဲ့ဖူး ေရေအာက္ကအရာေတြကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ရတဲ့အခါ တအားကိုေပ်ာ္သြားတယ္။ အညိဳ ရင့္ရင့္သႏာၱေက်ာက္တန္းေတြ။ ငါးေလးေတြ နဲနဲပါးပါးရွိေပမယ့္ အဲဒီ့ေနရာက သႏာၱေက်ာက္မ်ားပါတယ္။ သူက ေရေအာက္က အထူးအဆန္းေလးေတြကို လက္ညွဳ ိးညႊန္ၿပီး ျပပါေသးတယ္။ ၁၅ ေပေလာက္ထိ ကူးသြားၿပီးတဲ့အခါ ညီမေလးကို သတိရလို႔ သူ႕ကို ျပန္ပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုကူးခတ္ၿပီး ၾကည့္ရမလဲဆိုတာ သိသြားၿပီေလ။ ညီမေလးကို သူေခၚသြားၿပီး လိုက္ျပေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲထားၿပီး ေလွ်ာက္ကူး ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဖန္သားျပင္ေတြေပၚမွာ ၾကည့္ခဲ့ရသလို နီရဲလွပ အေရာင္စံုမေနေပမယ့္ ျမင္ေတြ႕ရသေလာက္ကကို ၾကည့္လို႔ မဝေအာင္ပါပဲ။

ဘုတ္ေပၚအရင္ ျပန္တက္သြားတဲ့ ညီမေလးရိုက္ေပးတာ

နာရီဝက္ခန္႔ ၾကည့္ၿပီးၾကတဲ့အခါ ေန႔လည္စာအတြက္ Salang beach ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးက အျဖဴ စံုတြဲကို ေနရာေျပာင္းထိုင္ခိုင္းၿပီး ဘုတ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ကို မွ်ေစပါတယ္။ ေရပိုနက္နက္မွာ လွဳ ိင္းျမင့္ၿမင့္ေတြကို ျဖတ္ေမာင္းၿပီး ေရေပၚကို တဘုန္းဘုန္း ျပန္က်ေနေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္က စ လို႔ကိုယ့္မွာေၾကာက္စိတ္ေတြ ရွိမေနဘဲ အေပ်ာ္ေတြပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။

ဆက္ပါဦးမည္ ...

တီအိုမန္က ျပန္ခဲ့တယ္ ( ၂ )

တေနကုန္ ကားစီး ၊ သေဘၤာစီးၿပီး ဗိုက္ဆာလာၾကတဲ့ ၃ ေယာက္သားဟာ ေနာက္ေန႔လည္ဖို႔ပတ္ဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘဲ အခန္းမွာခဏနားၿပီး ဗိုက္ျဖည့္ဖို႔ပဲ ဦးစားေပးလိုက္ၾကတယ္။

အသီးမွ အသီးစစ္စစ္၊ ၃ ခုလံုး ခ်ဥ္တူးေနတာပဲ  :D

အာလူးေၾကာ္၊ ပုဇြန္ကင္နဲ႔ အေပၚကသေဘၤာသီးသုတ္ဟာ တစ္ေယာက္စာအတြက္ အေနေတာ္ပါပဲ

Beef ဘာဆိုလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး

ပစၥည္းေတြထား ခဏနားၿပီး အပန္းေျဖစခန္းရဲ႕ စားေသာက္ခန္းမမွာ ေန႔လည္စာစားေတာ့ ၃ နာရီထိုးၿပီ။ ပုဇြန္ကင္၊ အမဲသား ဆိုၿပီး တစ္ေယာာက္တစ္မ်ဳ ိးမွာၿပီးခ်ိန္မွာ ျမန္မာၾကက္သားဟင္း ဆိုၿပီးေတြ႕တဲ့အခါ မွာစားမိၾကတယ္။ Facebook ေပၚမွာ အဂၤလန္က ျမန္မာႏိုင္ငံသား စားဖိုမွဴ းက ျမန္မာၾကက္သားဟင္းကို ဟိုတယ္ေတြရဲ႕စားေသာက္ဖြယ္ စာရင္းမွာ ပါလာႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ဖတ္ထားတာမွ မၾကာေသးတာကိုး။ အုန္းႏို႕အနည္းငယ္ပါတာကလြဲၿပီး ျမန္မာၾကက္သားဆီျပန္အတိုင္းပါပဲ။ သံုးမ်ဳိးလံုး လက္ရာသိပ္ေကာင္းပါတယ္။

ဗိုက္ျပည့္လို႔ေက်နပ္သြားတဲ့ ၃ ေယာက္ဟာ အခန္းကိုျပန္ၾကတယ္။ ခရီးကို စစီစဥ္တုန္းက ၆ ေယာက္မို႔ Superior Room Triple Sharing ၂ ခန္းယူထားခဲ့ၾကတာပါ။

ေရာက္စက ဟိုအခန္းကထြက္ ဒီအခန္းကိုဝင္ ေနၾကရာက အတြင္းတံခါးနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ ၂ ခန္း မွန္းသိတဲ့အခါ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေအာ္ေျပာလိုက္၊ အခန္းကူးၿပီး စပ္စုလိုက္နဲ႔ အူျမဴ းၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေလးက ၾကာၾကာမခံလိုက္ပါဘူး ။ ခဏနားၿပီး Activity Services Center ကိုဖုန္းေခၚတဲ့အခါ ေနာက္တေန႔အတြက္ ဘယ္ Activity ကိုမွ စာရင္းေပးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ခရီးစဥ္မွာ ပါၿပီးသားျဖစ္တဲ့ Snorkeling at Renggis Island ဆိုတာကလည္း ညေန ၄ နာရီ ဆိုပိတ္ၿပီမို႔ ဒီေန႔အဖို႔ နာရီဝက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မမွီေတာ့ပါဘူး။

အခုမွေရာက္တယ္ အခုပဲဘာမွလုပ္မရေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္သြားၾကျပန္ပါေရာ။ အဲဒါနဲ႔ Spa ပဲသြားၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္တဲ့အခါမွာ ဒီညေနလည္းမရွိ၊ ေနာက္ေန႔ညေနလည္းမရွိ၊ ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္းအတြက္ပဲအခ်ိန္ရွိပါေတာ့သတဲ့။ မနက္စာစားၿပီး Spa ကိုသြားရမွာဟာ ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွပါတယ္။ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြမေပးႏိုင္၊ လူေတြျပည့္ေနရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ၾကေတာ့မွ အေျဖေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြအပန္းေျဖခရီးစဥ္ေၾကာင့္ ဒီေန႔ပဲ အေယာက္ ၂၀၀ ေက်ာ္ေရာက္လာတာမို႔ပါတဲ့။ ၃ ေယာက္သားဟာ ကမ္းစပ္မွာပဲ တေနကုန္ေရကူးေနရေတာ့မလို၊ Renggis ကၽြန္းမွာပဲ တေနကုန္ရမလိုျဖစ္ၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီခရီးစဥ္ကို စစီစဥ္ကတည္းက စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ တက္လိုက္က်လိုက္ပါပဲ။ ပ်က္မလိုျဖစ္ၿပီးမွ ေရာက္ေအာင္လာၾကတဲ့ သူေတြမို႔ ၾကာၾကာေတာ့ မၿငိမ္သြားၾကပါဘူး။ ဘာမွေဆာ့မရလည္း ဒီေလာက္ေအးေဆးတဲ့ ကမ္းေျခက အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တေနကုန္ အိပ္ရာေပၚႏွပ္ၾကတာေပါ့လို႔ သေဘာတူဆံုးျဖတ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျပန္ျဖစ္လာၾကတယ္။ စလံုးမွာ သိပ္မွမအိပ္ၾကတာ။ ဒီမွာ အဝ အိပ္ရလည္း မဆိုးပါဘူး။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကူးထားၾကတဲ့အထဲမွာ မပါတဲ့ ေနာက္ဆံုးလုပ္လို႔ရတာ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စက္ဘီးဘက္လွည့္ၾကတယ္။ ကံေကာင္းၾကေလစြ။ စက္ဘီးေတြေတာ့ ကုန္ေအာင္ငွားမသြားၾကေသးဘူး။

ညေန ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ စက္ဘီးစီးဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတဲ့အခါ ကံဇာတာေတြ တက္လာၾကျပန္တယ္။Resort Activity Services Center က သေဘာေကာင္းတဲ့ဦးေလးၾကီးက သူတို႔ဝန္ေဆာင္ေပးတဲ့ Snorkeling Trip နဲ႔ ေတာတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ခရီးေတြ လူျပည့္သြားေပမယ့္ အျပင္က ဝန္ေဆာင္မွဳ တစ္ခုက သြားရင္ေတာ့ ရႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ခရီးသြားကုမၸဏီက ဝယ္္ထားတာမွာ Renggis Island ပါၿပီးသားမို႔သူတို႔နဲ႔ သြားရင္ ရင္းဂစ္ ၉၀ ပဲ ထပ္ေပးရၿပီး ေန႔လည္စာပါ ပါမွာပါ။ အျပင္က ဝန္ေဆာင္မွဳနဲ႔သြားရင္ ရင္းဂစ္ ၁၂၀ ေပးရၿပီး ေန႔လည္စာဝယ္စားရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ ၃ ေယာက္စာ စရံေပးခဲ့ၿပီး စက္ဘီးစီးထြက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ အျပည့္ျဖစ္သြားၿပီ။

Package မွာ ပါၿပီးျဖစ္တဲ့ Renggis Island က ကမ္းေျခနဲ႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ သြားရတဲ့ အကြာအေဝးမွာရွိပါတယ္။ Package အရ အဲဒီ့မွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနလို႔ရလဲဆိုေတာ့ ညေန ၄ နာရီအထိႀကိဳက္သေလာက္ေနတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့ႀကိဳက္သေလာက္ေနဆိုတာ ကၽြန္းေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ ေရထဲမွာဆိုတာ ေနာက္ေန႔မွ သိရတယ္ :D

Renggis Island ဘက္က လွမ္းျမင္ရတဲ့ Golf Club အေဆာက္အဦ

ေဂါက္ကြင္းထဲက ေမ်ာက္တစ္သင္း 

Tioman ကၽြန္းဟာ ေပေပါင္း ၃၄၀၀ ျမင့္တဲ့ Gunung Kajang ေတာင္အပါအဝင္ ေတာင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေတာင္ေတြ ပင္လယ္ၾကားမွာရွိတဲ့ ကမ္းေျခေျမျပန္႔သိပ္မက်ယ္တာ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္သတိထားမိပါတယ္။ Berjaya ကမ္းေျခအပန္းေျဖစခန္းကေတာ့ Tioman မွာအႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး သဲေသာင္ကမ္းေျခ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္ပါတယ္။ စက္ဘီးစီးတာ သဲေသာင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အပန္းေျဖစခန္းအတြင္းလမ္းကေန စခန္းပရဝုဏ္ေက်ာ္ၿပီး ေဂါက္ကြင္းနဲ႔ ဆက္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ပါ။ ေတာင္တန္းတဘက္ နဲ႔ ကမ္းေျခတဘက္နဲ႔ ကားအသြားအလာ မရွိသေလာက္နဲတဲ့ လမ္းကေလးမွာ စက္ဘီးစီးရတဲ့ ညေနခင္းေလးက သာယာလွပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း စက္ဘီးေပၚက ခုန္ဆင္းမိတာက လြဲလို႔ေပါ့ေလ :D

လူမပါတဲ့ ရွဳခင္းပံုေပ်ာက္သြားလို႔ သည္းခံၾကပါ  :D

စက္ဘီးေတြျပန္အပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘူေဖးညစာ။ အေနာက္တိုင္းအစားအစာ၊ တရုတ္စာ၊ မေလးရွား အစားအစာေတြ အစံုအလင္ပါ ပါတယ္။ စားၿပီးတဲ့အခါ ေနၾကာေစ့ထုပ္၊ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ အခန္းမွာ ျပန္ယူ၊ ကမ္းေျခအုန္းပင္ေတြေအာက္ ခံုေတြေပၚက ဆိုဖာအခင္းေတြသြား မ ၊ မီးေရာင္မရွိတဲ့ ကမ္းစပ္သဲေသာင္မွာခင္းၿပီး ၾကယ္ေတြၾကည့္ၾကတယ္။ 

Berjaya မွာ Receciption Lounge နဲ႔ စားေသာက္ခန္းမ ကလြဲရင္ Wifi မရပါဘူး။ တယ္လီဖုန္း Roaming လည္း ဖြင့္မထားၾကတဲ့အခါ ကိုယ္ေတြဟာ သက္ရွိပကတိေလာကႀကီးထဲကို ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဒီ ၃ ေယာက္အျပင္ (စိတ္ထဲကသတိရေနရင္ေတာင္) အေလးထားစရာ တျခားသူမရွိၾကဘူး။ အဲဒီ့နားမွာ လွဳိင္းပုတ္သံေတြရဲ႕ သဘာဝဂီတပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ့ညမွာ လနဲ႔အၿပိဳင္လင္းေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြပဲရွိတယ္။

ေအာက္ထပ္က အခန္းမွာ ၂ ညတာ

ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ Online ၊ Internet ၊
Facebook ဆိုတာေတြနဲ႔ ေဝးကြာသြားခ်ိန္၊ TV ဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္ခ်ိန္မွာ အနီးကပ္ရွိေနတဲ့ သက္ရွိလူသား ၃ ေယာက္ဟာ ပိုမိုနီးကပ္ေႏြးေထြးသြားတာပါပဲ။

ဆက္ပါဦးမည္ .... 

တီအိုမန္က ျပန္ခဲ့တယ္ ( ၁ )

ဒီခရီးစဥ္က စီစဥ္တုန္းက ၁၂ ေယာက္ေလာက္သြားမယ့္ ခရီး။ လက္မွတ္ဝယ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ၆ ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး တကယ္သြားရမယ့္ အခါက် ၃ ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ေျပာင္းလို႔လည္း မရတဲ့ ဒီခရီးကို စိတ္သိပ္မပါၾကေတာ့ဘဲ ဖ်က္ျပစ္ဖို႔ ေတြးမိၾကေပမယ့္ ခရီးစရိတ္ ၆ ေယာက္စာ အဆံုးမခံခ်င္ၾကတဲ့အဆံုး သြားမယ့္သြား သံုးေယာက္ထဲလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

Nweton Hawker Center ေဘးက ကားဝင္းကေန မနက္ ၆ နာရီထြက္မွာမို႔ အဲဒီ့ကို မနက္အေစာႀကီး ၅ နာရီ ၁၅ ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။ စလံုးဘက္ျခမ္းက ခရီးသြားကုမၸဏီက စလံုးအထြက္ အထိ ပို႔ေပးၿပီး မေလးရွားဘက္အေရာက္မွာ ကားေျပာင္းစီးရပါတယ္။ Good Friday နဲ႔ သံုးရက္ဆက္ပိတ္တာမို႔ စကၤာပူနဲ႔မေလးရွား အဝင္အထြက္ လူမ်ားလွပါတယ္။ စလံုးဘက္ေရာ မေလးဘက္ေရာ အဝင္အထြက္စစ္ဖို႔ ေကာင္တာေတြ အမ်ားႀကီးထားေပးတာေတာင္မွ လူတန္းေတြက အရွည္ႀကီးေတြခ်ည့္ပါပဲ။

မေလးရွားဘက္ အဝင္မွာ လာေစာင့္ေနတဲ့ ကားေျပာင္းၿပီးတဲ့အခါ Mersing ဆိုတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံ အေရွဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေလးကိုပို႔ေပးပါတယ္။ ဂ်ဳ ိဟိုး ကေန ၂ နာရီခြဲ ၃ နာရီ နီးပါးကားစီးရတဲ့ ခရီးဟာ အလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းပါတယ္။ ကားေပၚအိပ္တတ္တဲ့သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေတာ္ရံုတန္ရံု အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ဆီအုန္းနဲ႔ ရာဘာပဲေတြပဲရွိတဲ့ လမ္းဟာ ၿငီးေငြ႕စရာ။ ခရီးသြားလမ္းညႊန္အမ်ဳိးသမီးကလည္း ၃ နာရီေလာက္ ကားစီးရမွာမို႔ ကားမထြက္ခင္ အိမ္သာသြားထားၾကပါလို႔ သတိေပးစကားတစ္ခြန္းအျပင္ ေနာက္ထပ္စကားမဆိုေတာ့တာ မားဆင္း ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။

မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္ဂ်ဳိဟိုးကေန ထြက္ခဲ့တာ ၁၀ နာရီခြဲ ဝန္းက်င္မွာ မားဆင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ခရီးသြားကုမၸဏီနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ သေဘၤာလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသြားအျပန္လက္မွတ္ေတြထုတ္ယူၿပီးတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္အားလံုးရဲ႕ ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ေတြမွတ္တမ္းေရးထားတဲ့ေနရာမွာ စာရင္းေပးရပါတယ္။ အသြားေရာ အျပန္ပါ မွတ္တမ္းေရးရတဲ့ အဲဒီ့စနစ္ေလးက ခရီးသြားလာမွဳ လံုျခံဳေရးအတြက္ သေဘာက်စရာပါ။ ခရီးသြားကုမၸဏီကို ခရီးစဥ္အစအဆံုးအတြက္ ေငြေခ်ၿပီးသားမို႔ သေဘၤာအတြက္ လက္မွတ္ခ ထပ္မေပးရေပမယ့္ အဲဒီ့မွတ္တမ္းေရးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ရင္းဂစ္ ၂၀ စီ ေပးရပါတယ္။

မားဆင္း ဆိပ္ကမ္း အနီး

ရွပ္ေျပးကို ၁၁ နာရီမွာ စီးရမွာဆိုေတာ့ ထမင္းစားဖို႔အခ်ိန္္မရွိေတာ့ပါဘူး။ သေဘၤာကို ေစာင့္ေနတုန္း ဥာဏ္အေျမွာ္အျမင္ႀကီးမားစြာနဲ႔ ထည့္ယူလာတဲ့ ထမင္းတစ္ဗူးနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ကိုပဲ တစ္ေယာက္တစ္လုတ္ ဝိုင္းလို႔အုပ္ၾကတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ စလံုးလို ဟိုေနရာမစားရ ဒီေနရာမေသာက္ရ သာဆိုရင္ေတာ့ ငတ္မွာပါပဲ :D

တီအိုမန္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္းေလးဟာ မေလးရွားႏိုင္ငံအေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခကေန မိုင္ ၂၀ ခန္႔ အကြာအေဝးမွာ ရွိတဲ့ ကၽြန္းပါ။ ကၽြန္းကိုသြားဖို႔ မားဆင္းၿမိဳ ႔ေလးကေန ရွပ္ေျပးသေဘၤာ ၁ နာရီခြဲခန္႔ စီးရပါတယ္။ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္ေတြအတြက္ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အပန္းေျဖစခန္းေတြက ရြာေပါင္း ၈ ရြာေလာက္ တည္ရွိေနတဲ့ တီအိုမန္ကၽြန္းရဲ႕ အဓိကလုပ္ငန္းပါပဲ။

ကိုယ္တို႔ ၃ ေယာက္ရဲ႕ ခရီးက အခုမွ စ တာပါ။ ကားေပၚမွာ အိပ္ေရးဝလာတဲ့ ၂ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ဟာ ဟိုဘက္ၾကည့္လည္းေရ၊ ဒီဘက္ၾကည့္လည္း ေရ ျဖစ္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲက ရွပ္ေျပးေပၚမွာ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အဆက္မျပတ္စကားေတြ ေျပာလာလိုက္တာ ကၽြန္းနားေရာက္ခါ နီး အထိပါပဲ။

အသြားမွာစီးရတဲ့ ရွပ္ေျပးဟာ မားဆင္းကအနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္းရဲ႕ေတာင္ဘက္ကို အရင္ေရာက္ေပမယ့္ ကမ္းမကပ္ဘဲေျမာက္ဘက္ဆံုး ဆိပ္ခံအထိ ဆက္ေမာင္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ကေနေျမာက္အထိ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္က ရွဳခင္းေတြကို တေမ့တေမာၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့။ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ေတြ ရွိေနတဲ့ တီအိုမန္ကၽြန္းဟာ သဲေသာင္ကမ္းေျခထက္ ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါးေတြ ပိုမ်ားၿပီး သိပ္ကိုလွပါတယ္။ ပင္လယ္ေရျပာျပာ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ကမ္းစပ္နားအထိၾကည္လင္စိမ္းျပာေနတဲ့ေရနဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြက ၾကည့္လို႔ မဝေအာင္ပါပဲ။

Tekek ဆိပ္ကမ္းရံုး

ဆိပ္ကမ္းရံုးနဲ႔ ကားလမ္းမ ၾကားက တူးေျမာင္း

ေျမာက္ဘက္ဆံုးက Salang ဆိပ္ခံကို အရင္သြားလိုက္တဲ့အတြက္ ကိုယ္တို႔ ဆင္းရမယ့္ Tekek ကို ၁ နာရီခြဲမွ ေရာက္ပါတယ္။ Tekek က တီအိုမန္ရဲ႕ အၾကီးဆံုးရြာျဖစ္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းတဝိုက္မွာ ရဲစခန္း၊ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ ေတြနဲ႔စည္ကားပါတယ္။ အဲဒီ့ကေန တည္းခိုမယ့္ Berjaya Tioman Resort ကို ၁ နာရီ တစ္ခါ ေျပးဆြဲေပးတဲ့ အခမဲ့ကားေတြရွိပါတယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ၃ ေယာက္သားဟာ ေနပူလြန္းလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘဲ ကားေပၚမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စီးရတဲ့ ကမ္းေျခက ေတာင္ပတ္လမ္းေလးကို ေရာက္ေတာ့ ၃ ေယာက္လံုး ျပန္ၿပီးတက္ၾကြလာၾကတယ္။ လမ္းေလးက သိပ္သာယာတာကိုး :)

Resort ကိုေရာက္လို႔ check in လုပ္ၿပီး အခန္းမွာ နားခ်ိန္ရတဲ့အခါ ညေန ၃ နာရီ ထိုးခါ နီးပါၿပီ။

ဆက္ပါဦးမည္ ......