ယြန္းခဲ့သည္ အေရွ႕စြန္း ေနဝန္း၏ကၽြန္းေျမဆီ ( ၅ )

၅ ရက္ေျမာက္ေန႕တြင္ေတာ့ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ မနက္အေစာႀကီးမထၾကဘဲ ရာသီဥတုေအးေအးမွာ ေစာင္ပံုထဲတြင္ တစ္နာရီခန္႔ ပိုေကြးၾကသည္။ အရင္ေန႔ေတြကလို တိုက်ဳိၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ခရီးစဥ္မ်ား စီစဥ္ထားျခင္းမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုသူငယ္ခ်င္းအားေမးျမန္းကာ ျပတိုက္သြားမည္။ ခရီးသြားတစ္ဦး မျဖစ္မေနသြားရမည့္ အရပ္ကိုသြားမည္။

ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ဘူတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကဆီးႀကိဳသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမေတြ႕ရေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ပိုမိုရင့္က်က္လာသည္မွလြဲ၍ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြား။ ငယ္စဥ္က အတန္းေခါင္းေဆာင္၊ အသင္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့သူပီပီ သြက္လက္ဆဲ၊ တက္ၾကြဆဲ၊ ကူညီဦးေဆာင္ခ်င္စိတ္ရွိဆဲ။ ခရီးသြားႏွစ္ဦးသည္ ေက်ာင္းသူေတြလိုလို ဘာလိုလိုျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတက္ေရာက္ သင္ၾကားေနရာ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္ႀကီးသို႔ ေလ့လာေရးခရီးအျဖစ္ ပါသြားၾကေလသည္။

ေက်ာင္းအဝင္ဝ မုခ္ဦး

 ေတာ္ေသးတယ္ ဟိုးေအာက္ဆံုးက စာတစ္ေၾကာင္းကို နားလည္လို႔

ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းတြင္ ညိဳရင့္ရင့္ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္သည္ အိေျႏၵေမတၱာႀကီးမားေသာ မိခင္တစ္ဦးလို ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ ခန္႔ညားလွေပသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ျမင္ကြင္းကိုသြားေတြ႕သည္။

တက္ကတို ရွဳိဒါ နာတို႔ ကဂ်ားကြင္းပါကြာ

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းႀကီး၏ ျမက္ခင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ကေလးေလးမ်ား။ ဦးထုပ္အျပာေလးေတြ ဆင္တူေဆာင္းထားကာ  ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုး ေျပးလႊားေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ကေလးေလးမ်ားမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွ၍ ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္မိေတာ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္က မရိုက္ပါရန္ ယဥ္ေက်းစြာတားျမစ္သည္။ ခရီးသြားတို႔ သေဘာတက်က်ျဖင့္ ေငးေမာေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ၏ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားလည္း မၾကာခဏ ေလ့လာေရး လာေရာက္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေက်ာင္းသားသူငယ္တို႔ အတုယူအားက်ေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေကာင္းေလစြဟု သံုးေယာက္သားေျပာကာ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေမွ်ာ္မိၾကေလ၏။

သစ္ရြက္ေလးေတြ အဝါေရာင္ေျပာင္းသြားခ်ိန္ဆို ဒီလမ္းေလးမွာ ပန္းခ်ီဆြဲသူ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္သူေတြ အျပည့္ဆိုပဲ

အေရာင္ေျပာင္းလုဆဲဆဲသစ္ပင္ ႏွင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္

ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက သူ၏ေက်ာင္းေဆာင္ထဲသို႔ေခၚသြားကာ တစ္ခန္းခ်င္းလိုက္ျပသည္။

ပီအိတ္ခ်္ဒီအင္ဂ်င္နီယာမ်ား၏ လက္ေတြ႕ခန္းကိုလည္း ဤသို႔သြားေခ်ာင္းခဲ့ပါသည္

သူ၏အခန္းကို ေရာက္ေတာ့ ခရီးသြားတို႔၏ တစ္ေန႔တာ အစီအစဥ္ကိုေမးသည္။ ခရီးသြားႏွစ္ဦးက ဟိုသြားမည္၊ ဒီသြားမည္၊ ဟိုဟာဝယ္ခ်င္သည္၊ ဒီဟာလိုခ်င္သည္ လုပ္ေတာ့ သူ႕ချမာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့သည္။ ခရီးသြားတို႔ သြားခ်င္၊ လုပ္ခ်င္ေနတာေတြက ေတာင္တစ္ေနရာ၊ ေျမာက္တစ္ေနရာမို႔ သူ႕မွာေခါင္းကုတ္ရျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ေျမပံုေတြ၊ ရထားလမ္းေၾကာင္းေတြ ပရင့္ထုတ္ေပးကာ ထမင္းစားသြားၾကဟုဆိုကာ လိုက္ေကၽြးေတာ့သည္။

ထံုးစံအတိုင္း သံုးေယာက္ သံုးမ်ဳိးမွာကာ လွည့္ပတ္စားရတာ ေပ်ာ္စရာ

စားရင္းေသာက္ရင္းျဖင့္ သူက နင္တို႔ အိုဒိုင္းဘား ေရာက္ၿပီးၿပီလားဟု ေမးလာသည္။ သက္တံ့တံတားႀကီးကို ျဖတ္သြားရတာေလဟု ဆိုေသာအခါ ထိုတံတားႀကီးသို႔ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ထားေသာ ခရီးသြားသည္ အလြန္ဝမ္းသာသြားကာ လမ္းညႊန္ေပးပါရန္ အဆိုတင္သြင္း၏။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး၍ အိတ္ကိုလြယ္ကာ သူပါလိုက္ခဲ့ေတာ့မည္ဟု ဆိုသည့္အခါမွာကား အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ကုကၠားျဖစ္ကာ ဤယေန႔အဖို႔ မလြဲႏိုင္ေသာခရီးကို ဆက္ၾကေတာ့သည္။  

သြားခ်င္ေသာေနရာေတြကို ဦးစားေပးကာ စီလိုက္ေသာအခါ မူလအစီအစဥ္အရ သြားရန္စီစဥ္ထားသည့္အထဲမွ ျပတိုက္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ရသည္။ အေမႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကီမိုႏိုလံုခ်ည္ဝယ္ခ်င္လွပါ၏ဟု တတြတ္တြတ္ပူဆာေနေသာ ႏွစ္ေယာက္ကို ကီမိုႏိုဆိုင္မ်ားရွိရာ နိပိုးရီ သို႔ အရင္ဆံုးလိုက္ပို႔သည္။ အေမႏွစ္ေယာက္အတြက္ဟု တြင္တြင္ဆိုေနေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္သည္ လွတပတ ကီမိုႏိုစေလးမ်ားျမင္ေသာအခါ အေမတစ္စ သမီးတစ္စ ဟု အဆိုေျပာင္းသြားၾကေလသည္။

ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္အဝယ္မ်ားသလဲဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္မွာရွာ

သြားခ်င္ေသာေနရာေတြသို႔ပို႔ရံုျဖင့္ အားမရေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ နင္တို႔ကို ရွိဘူရေခြး ျပရဦးမယ္ ဆိုကာ သူျပခ်င္တာကိုလည္း ရေအာင္လိုက္ျပေသးသည္။

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ေသာ သခင္ကို ၉ ႏွစ္တိုင္တိုင္ သူေသသည္အထိ ညေနတိုင္း ဘူတာမွာ လာေစာင့္သည့္ သစၥာရွိေခြးေလး ဟရွိကို

ဟရွိကိုရဲ႕သခင္ မပါလာေတာ့တဲ့ ရထားအို

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ခရီးသြားတစ္ဦး၏ မျဖစ္မေနသြားရမည့္ ေနရာသို႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က သြားခ်င္လွသည့္ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္မ်ား ဆြဲေဆာင္ရာမဟုတ္ေသာ ေနရာကို ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အလိုတူအလိုပါ သြားမည္ဆိုေသာအခါ ပေဟဠိျဖစ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ မေမးမျမန္း မညည္းမညဴ လိုက္ပို႔ရွာသည္။

ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေလးေတြနဲ႔ သန္႔ရွင္းေသာလမ္းေလး

ယူရီကမိုမီ ရထားလိုင္းသို႔ အသြား

ၾကည့္ခ်င္ရာကို ၾကည့္ၿပီးသြား၍ ေက်နပ္ေနၾကေသာခရီးသြားတို႔သည္ ထိုေနရာမွ ျပန္လွည့္လာကာ သူငယ္ခ်င္းဦးေဆာင္ရာေနာက္ တိုက်ဳိရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆံုး ရထားလမ္းေၾကာင္းကိုစီးရန္ လိုက္သြားၾကေလသည္။ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ၾကေသာအခါ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္လုပ္လို႔ ခဏခဏဝယ္ရၿပီး ပိုကုန္မွာေၾကာက္ေသာ သံုးေယာက္သည္ တစ္ေန႔စာလက္မွတ္ကိုသာ ယန္း၈၀၀ ေပးကာဝယ္လိုက္ၾကသည္။ ရထားလာေသာအခါ ထိုသံုးေယာက္သည္ ေမာင္းသူမပါေသာ ေရွ႕ဆံုးတြဲ၏ ေရွ႕ဆံုးခံုကို ေျပးဦးၾကေလသည္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕လယ္ႏွင့္ အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းကို ဆက္သြယ္ထားသည့္ ယူရီကမိုမီ (Yurikamome) ဆိုေသာ ထိုရထားကို စီးရေသာအခါ ရထားမ်ားကို အလြန္စိတ္ဝင္စားေသာ ခရီးသြားတစ္ဦးသည္ ပိုက္ဆံကုန္တာ ေစ်းႀကီးတာကို ေမ့ကာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေလေတာ့သည္။

အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းကို ျမင္ေနရၿပီ

၁၈၅၀ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားက စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အိုဒိုင္းဘားကၽြန္းေလးသည္ ၂၀ရာစုမွာေတာ့ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္ေလး ၿဖစ္လာၿပီး ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္းမွာ Tokyo Teleport Town  အျဖစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ လာခဲ့သည္။

ဖူဂ်ီ ရုပ္ျမင္သံၾကား အေဆာက္အဦး

ယူရီကမိုမီရထားတြဲ၏ ေရွ႕ဆံုး သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆံုးခံုသည္ ဆန္းသစ္တဲ့လွပ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ရံုးအေဆာက္အဦးေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ၊ အပန္းေျဖနားေနရာေတြကို ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပလွသည္။

သက္တံ့တံတားတဲ့လားကြယ္

သက္တံ့တံတားႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္းၾကမည္ဟုဆိုေသာအခါ တံတားျဖတ္ၿပီး ၂ ဘူတာေျမာက္လား၊ ၃ဘူတာလား မမွတ္မိေတာ့။ ခ်ာလပတ္လည္ေအာင္ လိုက္ေငးေနရ၍ ဘယ္ႏွဘူတာ ျဖတ္သြားမွန္း မမွတ္မိလိုက္ၾက။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး ဟိုတယ္နိကိုး ေရွ႕က ရင္ျပင္က်ယ္ကို ေရာက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လိုက္ပို႔ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အလြန္တရာေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဓါတ္ပံုထဲတြင္ ခဏခဏေတြ႕ဖူးေသာ၊ စိတ္ကူးထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေယာင္ဖူးေသာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု သံေယာဇဥ္ျဖတ္ထားေသာ သက္တံ့တံတားႀကီးႏွင့္ တိုက်ဳိတာဝါကို ညေနခင္းအလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ ၾကည့္မဝေတာ့။ တေငးတေမာၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးမိပါသည္။

အႏွစ္သက္ဆံုးညေန

သစ္လြင္ပ်ဳိျမစ္ေသာ ၆၃၄ မီတာ အျမင့္ရွိသည့္ ေကာင္းကင္ထက္ကသစ္ပင္ဆိုသည့္ skytree သည္လည္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ တည္ၿငိမ္ေသာအလွတရားကို ပို၍ႏွစ္သက္တက္ေသာ ခရီးသြား၏စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၃၃၃မီတာ အျမင့္သာရွိ၍ တိုးပြါးလာေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားၾကားက ရုပ္သံလႊင့္ရန္ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ေသာ ေရႊအိုေရာင္တာဝါသည္ တိုက်ဳိ၏ က်က္သေရတစ္ပါးျဖစ္သည္ဟု ထင္မိသည္။

မီးထြန္းခ်ိန္ ညေနရင္ျပင္

ေတြးကာေငးကာ ထိုင္ေနခ်င္ပါေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္ဆိုေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေအာက္မွ ခရီးသြားတို႔သည္ ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ ေရြ႕ၾကရသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္းတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ရာ ရွင္သန္တက္ၾကြ ေတာက္ပျခင္းဆီသို႔။

အေမာင္စက္ရုပ္ ဘာေတြလုပ္

ပါေဖာမင့္ ရွိတယ္ေဟ့ လို႔ဆိုလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဝမ္းသာအားရေအာ္သံေအာက္မွာ ခရီးသြားတို႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထရန္စေဖာ္မာဇာတ္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္မ်ားဟု ထင္မွတ္သြားၾကေတာ့သည္။ စူးရွေသာဂီတသံေအာက္တြင္ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနေသာ၊ အေငြ႕ေတြထြက္ေနေသာ စက္ရုပ္ႀကီး၏ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္ပါသရုပ္ေဆာင္ေနသူတို႔သည္ ဂီတသံေတြရပ္သြားမွ ဇာတ္ေညာင္းရေကာင္းမွန္း သတိရၾကသည္။ ဗိုက္ဆာရေကာင္းမွန္းလည္း သိလာၾကၿပီ။

ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါၿပီ

ဂ်ပန္အရသာ အစပ္အဟပ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ပီဇာစားခ်င္သည္ဟု ခရီးသြားတစ္ေယာက္က အဆိုတင္းသြင္းရာ ျငင္းသူမရွိေထာက္ခံၾက၍ ပီဇာအရွာထြက္ၾက၏။ ေရွာ့ပင္းေမာထဲဝင္ၾကသည္။ ေမာရွိလွ်င္စားစရာဆိုင္ေတြရွိမည္။ စားစရာဆိုင္ရွိလွ်င္ ပီဇာဆိုင္ရွိေလာက္သည္။ တက္ၾကသည္၊ ဆင္းၾကသည္၊ ရွာၾကသည္၊ ေမာထဲတြင္ေမာလာမွ တစ္ဆိုင္သြားေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ခံပီဇာက အကၽြတ္အမာျဖစ္ေနသည္။ မစားခ်င္ၾက၊ ဂ်ီးထူၾကသည္၊ ထပ္ေလွ်ာက္ၾကသည္၊ ေညာင္းၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စားခ်င္စဖြယ္ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ လိုက္နာစရာေကာင္းေသာ အေလ့အထမွာ အမွဳိက္ကို စနစ္တက် ေသခ်ာခြဲ၍ပစ္ျခင္းပင္။ အမွဳိက္ပံုးထားေသာ ေနရာတိုင္းတြင္ အမ်ဳိးအစားသံုးမ်ဳိးခြဲကာ သံုးပံုးရွိသည္။ ပစ္သည့္သူေတြကလည္း ဒါကစကၠဴ၊ ဒါကသံဘူး ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ပစ္ၾကသည္။ ထမင္းဆိုင္ေလးထဲမွာပင္ စားၿပီးပန္းကန္မ်ား၊ ခြက္မ်ား းျပန္သိမ္းေပးခဲ့ကာ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ေရခဲကအစ ခြဲခြဲျခားျခား စြန္႔ပစ္ေပးသြားၾကသည္။ ခရီးသြားတို႔သည္လည္း သေဘာတက်က်ျဖင့္ လိုက္လုပ္ၾကသည္။

ေဘးကတက္တဲ့ ေလွကားေတြကို ပိတ္လိုက္ၿပီ

ေမာထဲကျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဖူဂ်ီရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနကို သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ေနာက္က်သြား၍ ၂၅ ထပ္အျမင့္ကို တက္ၾကည့္လို႔မရေတာ့။ အေပၚတက္ခြင့္မရလို႔ အားမငယ္ပါ။ မတက္ရေတာ့လည္း ျပန္ဆင္းတာေပါ့။ ရထားတစ္ဘူတာျပန္စီး၍ ကမ္းေျခအထိေရာက္ေအာင္ပင္ ျပန္ဆင္းပစ္လိုက္ၾကသည္။

ေဆာင္းဦးညခ်မ္း ပင္လယ္ကမ္း မိုးဖြဲေလခ လြမ္းဖြယ့္ည

မိုးဖြဲဖြဲေလးက်လာသည္။ လူမိုးစိုမွာကို မစိုးရိမ္ၾကေပမယ့္ ကင္မရာေလးေတြစိုကုန္မွာေတာ့ စိုးၾကသည္။ သက္တံ့တံတားႀကီးႏွင့္ ယကတဘူနီ ဆိုေသာ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာေလးေတြရဲ႕ ညအလွကို ဓါတ္ပံုျဖင့္မွတ္တမ္းတင္၍မရေသာအခါ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုးသားကသာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

တစ္ေယာက္ထံတြင္ ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္။

ညိဳေလးေန